همکاران: رویداد اول ماه مه ١٨٨٦ از درون جنبش کارگری برای کاهش زمان کار به وجود آمده است. جنبشی که از دهه ٦٠ قرن ١٩ مبارزه برای ٨ ساعت کار را به جای ١٦-١۴- و یا ١٢ ساعت کار در دستور مبارزاتی خود قرار داده بود. اما اکنون در شرایط کنونی هجوم نظام سرمایه داری به سطح معیشت ما کارگران روز به روز ابعاد گسترده تری می آورد و ما بیش از پیش به اعماق مرگ و نیستی رانده میشویم. در سویی انباشت خارج از حد سرمایه و در سوی دیگر گسترش فقر و فلاکت و بی حقوقی در وسعتی به سابقه، شکاف طبقاتی اکنون به چنان ورطی هولناک و مرگ بار تبدیل شده که برای ما کارگران راهی جز مبارزه مرگ و زندگی با رابطه ی حاکم سرمایه، یعنی رابطه خرید و فروش نیروی کار، باقی نگذاشته است. این مبارزه را نظام سرمایه داری بر ما تحمیل کرده. روزی نیست که شاهد تجمع، تحصن و اعتصاب و راهپیمایی کارگران جان به لب رسیده علیه نظام سرمایه داری نباشیم. بستن جاده ها و تحصن و راهپیمایی ها و خواست سازمان یابی شورایی کارگران در مراکز بزرگ تولیدی و آموزشی و خدماتی ...میرود که به یک سنت مبارزاتی طبقه کارگر تبدیل شود. اما ، با این همه به رغم آن که مطالبات ما کارگران در همه جا یکسان است، هنوز در یک سازمان سراسری و شورایی گرد نیامده ایم، یکی از علت های عدم نتیجه گیری را در همین جا جست. پیداست اگر نتوانیم مبارزات خود را از سطح محلی و صنفی و پراکنده برای خواسته های طبقاتی خود به مبارزه ای سراسری و واحد علیه سرمایه ارتقاع دهیم با تمام جان فشانی ها راه به جایی نخواهیم برد و همچنان در بر پاشنه سابق خواهد چرخید.برای گام نخست برای عقب نشاندن هجوم بی امان سرمایه به سطح زندگی مان بر افراشتن یک پرچم سراسری و شورایی تحت خواسته های مشترک است، که شرط لازم مقاومت در مقابل هجوم سرمایه می باشد. اما بسیار مهم می باشد که خواسته هایمان را از چه زاویه مطرح کنیم. نفس مطرح کردن خواسته هایمان از سرمایه داران و دولت حامی آن ها بدان معناست که سرماییه سرمایه داران حاصل کار یدی و فکری ما کارگران است. مطالبه ی ما از سرمایه داران چیزی نیست جز بخشی از کار اضافه ای که برایشان انجام داده ایم، اما در مقابل آن چیزی نگرفته ایم. بنابراین با طرح خواسته های خود در واقع به دولت سرمایه داران می گوییم: که باید این مطالبات را از نتیجه محل کار اضافی و پرداخت نشده برآورده کنند. و بدین سان نظم سرمایه را به چالش بکشیم.

همکاران: ما که در لحظه به لحظه ی زندگیمان به اشکال مختلف ضد سرمایه داری بودن خود را بیان می کنیم: چرا من باید کار کنم اما دیگری بخورد؟ چرا تمام سرمایه جامعه را من تولید کنم اما خودم از آن بی بهره و بیگانه باشم؟ این همان رویکرد و زاویه است که در شرایط سخت و مهنت بار امروز بایستی بر آن بپردازیم. اکنون اول ماه مه را مقتنم بدانیم و ضمن گرامی داشت آن هم صدا با کارگران جهان اعلام کنیم که ما نیز بخشی از طبقه کارگریم و با توجه به وضعیت موجود خواسته هایی داریم که بایستی هر روز و در زمان و در هر مکان که در کنار هم هستیم نسبت به آن به تفاوت نباشیم و آن را به بحث و تبادل نظر بین خود و سایر همکاران مان تبدیل نماییم در تجمعلات حضور بهم برسانیم و با صدای رسا آن را اعلام داریم. خواسته های کنونی ما به مثابه ی بخش کوچکی از طبقه ی کارگر که میتوان آن ها را در دو خواست اساسی «رفاه» و «آزادی» خلاصه کرد، مطالباتی پایه ای در شرایط کنونی می باشند که به شرح ذیل اعلام می کردند:
١- حداقل دستمزد کارگران «چه یدی و چه فکری» باید بر اساس سرمایه ای باشد که برای جامعه تولید کرده ایم.
٢- تمام افراد کمتر از ١٨ سال باید از محل سرمایه ای که کارگران برای جامعه تولید کردند حقوق ثابت ماهانه دریافت کنند.
٣- تمام بیکاران آماده به کار باید مشمول بیمه بیکاری باشند.
۴- کار خانگی زنان بخشی از چرخه تولید می باشد بایستی به زنان خانه دار دستمزدی معادل دستمزد کارگران شاغل از سرمایه ای که کارگران برای جامعه تولید کردند تعلق گیرد.
۵- هر نوع قرار داد موقت ملقا باید گردد.
٦- مسکن مناسب با تمام امکانات رفاهی حق مسلم هر شهروندی است.
٧- بهداشت و دارو درمان انواع بیماری ها باید رایگان باشد.
٨- آموزش و پرورش در تمام سطوح باید رایگان باشد.
٩- حمل و نقل عمومی در سراسر کشور رایگان باشد.
١٠- بیمه کلیه کارگران ساختمانی بایستی رایگان باشد.
١١- همه سالمندان و معلولان باید به صورت رایگان تحت مواظبت قرار گیرند.
١٢- کار کودکان و جوانان زیر ١٨ سال باید ملقا شود .
١٣- هر گونه تبعیض جنسیتی در مورد زنان باید از میان برداشته شود .
١۴- هرگونه ازدواج قبل از ١٨ سالگی ممنوع شود.
١۵- با ایجاد فرصت های شغلی برای زنان و امکاناتی رایگان چون شیرخوارگاه، مهدکودک، سالن غذا خوری و رخت شوی خانه به صورت گسترده و فراگیر زمینه اجتماعی شدن کار خانگی فراهم شود
١٦- تمام افراد جامعه باید بدون هیچ قید و شرطی از آزادی های سیاسی از قبیل آزادی بیان و عقیده آزادی نشریات و مطبوعات آزادی اعتصاب و تجمع تحصن و راهپیمایی و تظاهرات بر خوردار باشند.
١٧- زندانیان عقیدتی و سیاسی و کارگران زندانی باید آزاد گردند.
١٨- ایجاد هر گونه تشکل از جمله تشکل ضد سرمایه داری و سراسری شورایی طبقه کارگر باید آزاد باشند.
این خواستها و مطالبات روز ما کارگران با در خواست از دولت و دخیل بستن به نهاد های سرمایه عملی نمی باشند بایستی برای تحقق آنها علیه سرمایه متشکل گردید.