اول ماه مه در شرایطی فرا میرسد که جهان در چنگال بحران های اقتصادی و سیاسی و جنگ های امپریالیستی به اسارت گرفته شده است. جهانی که کشتار عظیم اپیدمی کرونا و فقر و محرومیت را بر پیکر خود تجربه کرده است . از اینروضرورت تغییرات بنیادی در همه کشور ها بیشتر از هر وقت دیگری ملموس وقابل رویت است، در مقابل، جنگ افروزان و سرکوبگران برای نجاتِ سرمایه داری، پیکر جامعه آبستن تغییر را آماج حملاتی بی وقفه خود قرار داده اند. جنگ امپریالیستی، چه نیابتی و چه مستقیم، زندگیِ توده عظیم کارگران و تهیدستان را نشان گرفته است. از روسیه تا اکراين، افغانستان و یمن تا آفریقا و ایران و سراسر جهان این کارگرانند که بیش از پیش زیر بار هزینه جنگ ها فشرده می شوند. خیل عظیم انسانهايی که جهان بر گرده آنان میچرخد و از اولیه ترین امکانات زندگی محرومند. طبقه ای جهانی که در چنگال بحران ها از تشکل های مبارزاتی محلی و بین المللی خویش بازمانده است و راهی جز متشکل ومتحد کردن خود ندارد. اول ماه مه روز نمایش قدرت وحضورِ این قدرت سرکوب شده جهانی است. روزیست که این طبقه بزرگ جهانی مانیفست خود را بر علیه جنگ و ملیتاریزم، و بعنوان عامل تغییر اوضاع کنونی اعلام کند. رژیم جمهوری اسلامی ایران در وحشت از قیام توده های کارگر و زحمتکش سراسیمه به سرکوب ودستگیری کارگران شدت بخشیده است. فلاکت اقتصادی و فقر روز افزون، مردم ودر راس آن ها کارگران رابه جنگ مرگ و زندگی کشانده است علت سراسیمگی رژیم سرمایه داری اسلامی ایران چیزی جز هراس از برایند توده ای نیست. آنها بیش از هرکسی دریافته اند که سرکوب و کشتار دیگر پاسخ نمی دهد. تنها امید آنها پراکندگی ما است، از همین روست که به موازات سرکوب، روی به ساختن تشکل های موازی و امنیتی برای فریب و تلاشیِ هم پیوستگی های بدست امده ما، آورده است. انواع و اقسام نیروهای مدافع سرمایه داری خارج از حکومت نیز در تلاش بر سوار شدن برامواج اعتراضات کارگران و جنبش های اجتماعی، تدام سرمایه داری با «مدیریت خوب» را تبلیغ می کنند، آنان در پی بقای نظم خونبارِ استثمار و رنجِ انسان هستند.
اما تأکید بر این نکته ضرورت دارد که در بطن مبارزات توده ای، سازمان یابی کمی و کیفی شورایی همچنان رو به گسترش است، جنبش کارگری ایران در کنار هزاران حرکت اعتصابی و اعتراضی، اعتصاب سراسری و برگزاری مجامع عمومی پُر شور کارگران پیمانی نفت را در دو تابستان گذشته از یاد نخواهد بُرد. همچنین جنبش معلمان با سراسری کردن تظاهرات و پافشاری بر خواسته های مسلم خود امید رژیم را بر باد داده اند، به موازات این مبارزات اعتراضات دیگر جنبش های اجتماعی از بازنشستگان گرفته تا دانشجویان و فعالان محیط زیست با عزمی راسخ به پیش می رود.
نظم جهانی سرمایه داری، افزون بر جان و زندگی انسان، محیط زیستمان را دستخوش تجاوزاتِ ملزوماتِ سودِ سرمایه کرده است و چندان فرصتی برای بقاء بشریت نگذاشته است. راه برون رفت از این دایره شوم تنها پاسخی کارگری طلب می کند وتا مادام که کارگران پراکنده وبی سازمان اند، سرمایه داری به حیات خودادامه خواهد داد وپایانی بر این جنایات متصور نیست. امروز بزرگترین وظیفه ما تلاش در جهت خاتمه دادن به این پراکندگی است.
حضور مبارزاتی طبقه کارگررا باید بعنوان آلترناتیو حکومت و دولت موجود مطرح کرد. سرنگونی انقلابی جمهوری سرمایه داران و ایجاد دولتی کارگری وشورایی پاسخ مناسب به بحرانهای کنونی است. همچنین طرح و حمایت از خواسته های جنبش های اجتماعی مثل جنبش زنان، معلمان، دانشجویان، بازنشستگان و بیکاران، مسئله ای محوری در مقابله با نیروهائیست که سعی در انزوای طبقه کارگر و سوار شدن فریبکارانه بر خواستهای این جنبش ها دارند. حضور یک پارچه و تاکید بر خواستهای مشترک مثل حق تشکل مستقل، حقوق مناسب، حق برخورداری از امکانات اجتماعی متناسب برای همه، آزادی کارگران زندانی و زندانیان سیاسی، میتواند محور حرکات اول ماه مه در ایران باشد. نیاز است که ماحصل هر تلاشی، کمک به سازمانیابی رزمنده کارگری باشد. اول ماه مه فرصتی است برای اندیشیدن به ایجاد تشکل های مستقل کارگری، شورائی و تحکیم انسجام صفوف مبارزاتی جنبش های اجتماعی در ایران است.

شورای استکهلم در اول ماه مه در کونگس تردگوردن میز اطلاعاتی خواهد داشت، همچنین، به سنت هرساله، درهمبستگی بین المللی و طبقاتی کارگران، از ساعت ۳ مراسمی در کافه مارکس برگزار میکنیم. اطلاعات بیشتر در آفیش این برنامه منتشرشود.

زنده باد آزادی، زنده باد سوسیالیسم!