کارگران
اول ماه مه روز جهانی کارگر بیش از آنکه روز جشن کارگران باشد روز نمایش همبستگی و جنگ دائمی در جامعه طبقاتی برعلیه سرمایه است. با آنکه بخش بزرگی از جمعیت جهان را خانواده های کارگری تشکیل میدهند اما در بسیاری نقاط جهان حتی برگزاری این روز توسط کارگران ممنوع است و با تهاجم نیروهای امنیتی و نظامی روبرو میشوند. وحشت سرمایه داران از نمایش قدرت کارگران و شکوه همبستگی آنهاست. همبستگی و تشکل و درد مشترک بعنوان ضرورت های زندگی کارگری از مبارزه کارگران با کارفرمایان و سیستم سرمایه داری زاده میشوند. با سرکوب و آگاهی زدایی برای همیشه نمیتوان آنها را متوقف کرد. اما سرمایه داران که از ثمره کار طبقه کارگر زندگی های افسانه ای برای خود می سازند هرگونه آگاهی و همبستگی و تشکل مبارز کارگری را تاب نمی آورند. آنها تلاش میکنند از هر کوچکترین فرصتی برای باز پس گیری دستاوردهای مبارزات کارگری استفاده کنند. سیاستی که امروز بنام نئولیبرالیسم مشهور است محصول این هجوم به دستاوردهای تاکنونی و بعقب راندن جنبشهای کارگری در اقصا نقاط جهان است. با این همه بحرانهای سرمایه داری هر روز عمیق تر و با افزایش شدت استثمار و شکاف طبقاتی، مبارزه طبقاتی نیز اوج و گسترش بیشتری می یابد. در سالی که گذشت همه بخش های کارگری آماج این حملات مداوم بودند و در مقابله با آن به اشکال مختلف اعتراضات خود را سازمان دادند. پیمانه این سیاست ها رو به اتمام و استیصال چاره جویی های سرمایه برای غلبه بر بحرانهایش آشکار است. غلبه بر این بحرانها راه حل سرمایه دارانه ندارد. از اینرو دولتهای سرمایه داری بطرق مختلف زرادخانه های خود را تلنبار کرده و جنگ ها را دامن می زنند. هزینه های نظامی بخش بزرگی از تولیدات جامعه و ارزش اضافی حاصل از استثمار کارگران را بخود اختصاص داده است. در حالیکه زندگی کارگران بیش از هرزمان دیگر در تهدید بیکاری و سقوط به زیر خط فقر و فلاکت است. آنچه امروز در ایران به تمامی تحقق یافته و کارگران و زحمتکشان با آن درگیرند. در ایران ابعاد مختلف این بحرانها در اشکالی مهیب تر خود را نشان داده و معیشت و نیازمندیهای اولیه بخش عظیمی از جامعه را درنوردیده است. علیرغم خفقان و دیکتاتوری عریان کارگران صدها اعتراض و اعتصاب را سازمان داده و در هر فرصتی به خیابان آمده اند. در سالی که گذشت درخشان ترین قدم ها را در طرح اعتراضات خود برداشتند و آشکارا از آلترناتیو خود سخن بمیان آوردند. "کار، نان، آزادی و اداره شورایی" بیان راه حل کارگری برای بحرانهای لاعلاج کنونی بود که از سوی اعتراضات توده ای نیز مورد حمایت قرار گرفت. امروز بیشتر از هر وقتی ضرورت و امکان برپایی دولتی کارگری و شورایی در ایران توسط کارگران و نیروهای انقلابی بمیان آمده است. برای تحقق آن باید بر پراکندگی غلبه کرد. سازمانیابی و ایجاد تشکل محور اصلی تحولات انقلابی در ایران است.

رفقای کمونیست و انقلابی در خارج از کشور
جمع وسیعی از نیروهای چپ و کمونیست در اثر پراکندگی از قدرت تاثیرگذاری بیشتر بر شرایط محروم اند. شورای استکهلم بعنوان بخشی از این نیروها در خارج از ایران توانست حول دفاع از مطالبات کارگری و آزادیخواهانه و برای دولتی کارگری و شورایی متشکل شود. ما در همکاری با احزاب و سازمانها و با حفظ استقلال شورا سالها است که توانسته ایم از حداقل دخالتگری در مبارزات آزادیخواهانه برخوردار باشیم. امسال بعنوان نمونه در همکاری با احزاب چپ سوئدی و ایرانی و امریکای لاتین مراسم همبستگی بین المللی با جنبش کارگری را برگزار میکنیم. روز اول ماه مه از ساعت ١٥ تا ٢٠ در اکسلزبری شماره ٣ شب همبستگی با کارگران ایران و کارگران زندانی و زندانیان سیاسی از جمله اسمعیل بخشی و سپیده قلیان و... برگزار میشود. در هرکجا هستید ایجاد چنین تشکلهایی یک آلترناتیو برعلیه پراکندگی است. فراهم کردن ظرفهایی برای همبستگی با جنبش کارگری و با هدف دولتی کارگری و شورایی پاسخ به یک نیاز جنبش است.

زنده باد جنبش کارگری برعلیه سرمایه

زنده با آزادی ـ زنده باد سوسیالیسم

سرنگون باد رژیم سرمایه داری جمهوری اسلامی در ایران