اول ماه مه ١٣٩٠ سنندج

مبارزه طبقاتی در کردستان؛
کارگران و پیشروان طبقه کارگر یک بار دیگر در اول ماه مه امسال سنندج، نشان دادند که پتانسیل و توانمندی طبقاتی بالقوه بالایی در شهر های ایران برخوردار است. کارگران و پیشروان و فعالین کارگری در سنندج، سقز، کامیاران و... ، با سابقه و تجربه ی دیرنه در روند مبارزه طبقاتی، و با افت و خیز های خاص خود، توانسته اند در سخت ترین شرایط، مبارزه رو به پیش را هدایت و سازماندهی کنند.
با توجه به شرایط کلی سرکوب که از مقطع ۵٨ درکردستان و از سال ٦٠ در سرتاسرایران سایه انداخت ، فعالین کارگری و تشکل ها، مورد حمله پلیسی قرار گرفتند و نه تنها جامعه کردستان از این یورش در امان نماند، بلکه با توجه به شرایط ویژه وجنگ و درگیری نظامی در کردستان، فضای امنیتی و نظامی بیشتری بر شهر های کردستان حاکم بود.
با توجه به تمامی اسناد و مدارک مکتوب در تمامی سال های حاکمیت سرمایه، کارگران و فعالین کارگری هیچ وقت دست از مبارزه برنداشته و همیشه در راستای تحقق مطالبات کارگری پرچم دار این مبارزه بوده اند.
تاسیس اتحادیه صنعتگران کردستان و برگزاری مراسم سال های ١٣٦۴ تا ١٣٦٨ که در زمان جنگ ایران و عراق برگزار می شد و اتفاقات جنبش کارگری از مقطع سال ٨٣ به بعد این واقعیت مسلم رانشان داده است که فضای موجود در کردستان از یک نوع رادیکالیسم کارگری و سوسیالیستی برخوردار بوده است. این رادیکالیسم نه تنها در بین فعالین کارگری بلکه در بخش هایی از این طبقه وجود داشته است. تا آنجا که برگزاری مراسم روز جهانی کارگردر طی این سال ها همواره به یک سنت مبارزاتی در کردستان تبدیل شده و همه ساله ما شاهد برگزاری مراسم روزجهانی کارگر در کردستان هستیم.
احزاب ناسیونالیستی موجود در کردستان، هر روز بر طبل تو خالی خود می کوبند و تلاش می کنند که مشکل مردم کردستان را نه بر آمدی از خواستگاه و مناسبات طبقاتی، بلکه ناشی از در غلطیدن به قوم پرستی و نژاد پرستی ارتجاعی زیر پرچم ناسیونالیسم کرد قلمداد کنند. اینان با تبلیغ و ترویج ناسیونالیسم کرد، مبارزه مردم در کردستان را صرفا برای کسب خودمختاری وفدرالیسم می دانند، و با گذشت بیش از سی سال هنوز پاشنه را بر همان سو می چرخانند.
امروز جامعه کردستان بیش از گذشته طبقاتی شده و طبقه کارگر کردستان به خاطر منافع مشترکش با کارگران ایران، و به واسطه حلقه های ارتباطی خود که همانا پیشروان و فعالین کارگری، از جمله فعالین متشکل در" کمیته هماهنگی برای کمک به ایجاد تشکل های کارگری" می باشد، سطح مبارزه و برون رفت از معظلات حاکم بر کردستان را نه در درک ناسیونالیستی و قوم پرستی، بلکه در تقابل کار و سرمایه ارزیابی می کنند. کارگران پیشرو کردستان در اول ماه مه امسال در سنندج بار دیگراین مسئله را به اثبات رساندند ونشان دادند که طبقه کارگر و رهبری این طبقه می تواند جواب گوی نیاز های مردم کارگر و زحمتکش در کردستان باشد.
کارگران کردستان و فعالین این طبقه بار ها و بارها اعلام کرده اند که کارگران و مردم زحمتکش کردستان منافعی جدا از منافع عمومی طبقه کارگرو مردم تحت ستم ایران ندارند . رادیکالیسم موجود در کردستان در راهپیمایی روز جهانی کارگر در سنندج ، خودمهر تائیدی بود بر این واقعیت انکار ناپذیر، که تنها آلترناتیو موجود در کردستان مبارزه طبقاتی کارگران در تقابل با نظام سرمایه داری است.
خواست جنبش کارگری در کردستان همگام و هم صدا با کارگران ایران در شرایط کنونی، در راستای ایجاد تشکل ها ی مستقل کارگری ( جدا از دولت و کارفرما و نهاد های سرمایه سالار) خواست آزادی بیان ، آزادی تجمع و اعتراض و اعتصاب، لغو اعدام و سنگسار، بر چیدن تبعیض نژادی و جنسیتی و... بوده است. بطور کلی تامین و تحقق این خواست ها در راستای منافع کلی مردم کردستان خواهد بود و این نشان خواهد داد که کارگران کردستان می توانند به هر نوع ستمی ، از جمله ستم ملی در کردستان، با اتکا به مبارزه طبقاتی و آنهم در بعد سراسری پایان دهند.
کارگران سنندج اول ماه مه امسال را در سخترین شرایط پلیسی ـ امنیتی و در شلوغترین و در عین حال حساس ترین مکان موجود در شهر سنندج ( خیابان ناصر خسرو و خیابان فردوسی ) برگزار کردند و در این شرایط دست به راه پیمائی زدند. آنان با شعار ، کارگر کارگر اتحاد، کارگر زندانی آزاد باید گردد.، مرگ بر سرمایه دار، زنده باد حکومت کارگری و... خیابان را به لرزه در آوردند .
کارگران پیشرو وفعالان کارگری که در شرایط کنونی باز گو کننده منافع طبقاتی این طبقه در کردستان هستند بار دیگراین حقانیت را به اثبات رساندند که عرصه مبارزه در کردستان نه در دفاع از ملیت و قوم پرستی ناسیونالیستی، بلکه دفاع از منافع طبقه کارگر است. طبقه کارگر و زحمتکشان کردستان فریاد بر آوردند "مرگ بر سرمایه دار" و نشان دادند که معضل جامعه کردستان به مانند دیگر نقاط ایران، حاکمیت نظام سرمایه داری است. برا ی کارگر کرد هیچ تفاوتی ندارد که صاحب کاراستثمار گرش کرد باشد یا فارس، ترک باشد یا عرب. آنچه برای کارگر کرد مهم است این می باشد که استثمار می شود و حاصل دسترنجش ، به جیب مشتی سرمایه دارمفت خور میرود و خود از همه چیز محروم است. امروز کارگران کردستان با پرچم سرخ نشان دادند که پرچمشان با دیگر کارگران در اقصا نقاط دنیا یک رنگ است و با بر افراشتن پرچم طبقه کارگر و در سایه رهبری این طبقه، نه تنها مردم کردستان، بلکه دیگر کارگران و زحمتکشان و مزدبگیران می توانند به خواست و آرزوهای انسانی خود دست یابند.
پیشبرد این مبارزه تا به امروز با هزینه های زیادی همراه بوده است، از اخراج و تهدید و اعدام گرفته تا دستگیری کارگران و فعالین کارگری. کسانی که بار ها دستگیر و زندانی شده اند و امروز هم در رابطه با مراسم رو زجهانی کارگر در سنندج ، هنوزتعدادی در بازداشت به سر میبرند. کارگران خوشنام و مبارزی همچون وفا قادری، یدا قطبی ، خالد و غالب حسینی، این کارگران و ده ها و صد ها رفیق کارگر دیگر که در تعمیق مبارزات کارگری نقش موثر داشته اند. بی شک اینان و دیگر پیشروان و پیشتازان مبارزه طبقاتی در کردستان، رهبری مبارزه را در دستان خود دارند و این فعالین در کردستان مبارزه را به پیش خواهند برد ومنافع کارگران کردستان را به منافع طبقه کارگر در ایران گره خواهند زد.

پیش بسوی گسترش مبارزه طبقاتی در کردستان و سرتا سر ایران.

بهزاد سهرابی - ٢١ اردیبهشت ١٣٩٠