فراخوان گروههای مستقل بازنشستگان در بزرگداشت روز جهانی کارگر

یکسال از روز جهانی کارگر پارسال گذشت. دراین یکسال ما بازنشستگان در مقابل سخت تر شدن شرایط زندگی، هر یکشنبه تجمعات اعتراضی خود را علیه این وضعیت ادامه داده ایم. در کنار ما، اعتراضات و اعتصابات مکرر کارگران شاغل، تجمعات و اعتراضات سراسری و گسترده معلمان، همچنین پرستاران و کادرهای درمانی، کشاورزان و سایر جنبشهای مطالباتی علیه وضعیت موجود بپا خواسته و خیابان ها را در تسخیر خود داشته اند.
در این یکسال آنچه افزایش یافت نه حقوق مزدبگیران و افزایش قدرت خرید مردم بلکه افزایش فقر، محرومیت، گران شدن همه نیازهای زندگی و افزایش بیشتر شکاف طبقاتی بود در نتیجه مقاومت ها، اعتراضات و تجمعات هم شدت گرفت و تا تعیین تکلیف نهائی، این کشمکش های اجتناب ناپذیر ادامه خواهد یافت و با تهدید و بازداشت و سرکوب متوقف نخواهد شد.
روز یکشنبه ۱۱ اردیبهشت ۱۴۰۱ بار دیگر فرصت نمایش همبستگی همه جنبش های اعتراضی علیه شرایط سخت کنونی است. ما بازنشستگان همراه سایر اقشار اجتماعی فرصت این روز را به فریادی علیه این وضعیت و همه مصائبی که سرمایه داری در هر شکل و شمایلش بر سر اکثریت مردم آورده است تبدیل میکنیم و فراخوان عمومی خود را برای حضور باشکوه تر برگزاری روز همبستگی جهانی کارگران اعلام میداریم.

وعده دیدار ما یازده اردیبهشت ( اول ماه مه) جلوی مجلس، ساعت ۱۰صبح

در شهرستانها:    ادامه یکشنبه های اعتراضی مقابل مراکز سازمان تامین اجتماعی

مراکز آموزش و پرورش برای معلمان شاغل و بازنشسته

اتحاد رمز موفقیت است    کارگر معلم اتحاد اتحاد

***********

در آستانه روز جهانی کارگر و روز معلم

روزهایی از راه میرسند که نماد مبارزه کارگران و معلمان است. به گواهی تاریخ در این روزها کارگران و معلمان خونشان بر کف خیابانها جاری شد و علیه شرایط غیرانسانی کار و سطح نازل معیشت خود شجاعانه به میدان آمدند و دستاوردهایی از خود بجا نهادند که هنوز هم در معرض یورش حاکمان سرمایه دار قرار دارند. هنوز هم کارگران، معلمان و بازنشستگان برای افزایش حقوق ها و معوقات و سایر موارد مزدی و مستمری، باید در خیابان ها فریاد برآورند. در شرایطی که تورم روز افزون، سقوط شدید قدرت خرید توده های مردم و گسترش فقر و تهیدستی در جامعه بیداد می کند، مستمری و دستمزد بازنشستگان، کارگران،معلمان، پرستاران و سایر مزد بگیران چندین برابر زیر خط فقر سیر می کند. به معلمی که در محرومترین و دورافتاده ترین نقاط کشور با ساعات کار طولانی به جامعه و دانش آموز خدمت می کند همچون بردگان مزدی ستم روا می دارند و با تبعیض، بلاتکلیفی و ناامنی شغلی، محرومیت از حق بیمه کامل و حقوق شرم آور چندرغاز، برخورد می شود. اما از خودکشی فزاینده از سر فقر و استیصال معلمان ارزشمند کک شان هم نمی گزد. جامعه ای از اکثریت زحمتکش را به مرگی تدریجی و روزمره محکوم ساخته اند تا اقلیتی حاکم را فربه تر از پیش، در ناز و نعمت بپرورانند. دولت، مجلس و متولیان امور هیچ اراده ای برای افزایش حقوق و ایجاد توازن میان هزینه های زندگی و سطح دریافتی ما ندارند. تنها هنر این قلدران مفت خور سرکوبگری است و بس: احضارها،پیگرد و پرونده سازی، حبس و احکام قرون وسطایی ظالمانه و زندان، تاوانی است که کارگران، معلمان، بازنشستگان، زنان و دانشجویان معترض به این بساط ظالمانه حاکم می پردازند.
در شرایطی که دولت و قدرت سیاسی حاکم، راه بیان آزادانه و پیگیری خواست های مسلم اقشار زحمتکش را مسدود نموده و مطالبه گری را «جرم» تلقی می کند، مسلم است که فریادها خاموش نخواهد ماند. همچنانکه سالهاست بستر خیابان به عرصه اعتراضات، اعتصابات، تحصن و تجمعات کارگران، معلمان، بازنشستگان و توده های زحمتکش تبدیل شده است. امسال تلاقی یکشنبه های اعتراضی بازنشستگان (کارگران دیروز) با روز جهانی کارگر و روز معلم در یازدهم و دوازدهم اردیبهشت بستری برای همبستگی و سر دادن فریادهای متحدانه و رسا برای برخورداری از زیست و معیشتی شایسته می باشد: ما کارگریم برده نیستیم! روز جهانی کارگر و معلم را گرامی می داریم.