!سیزده آبان ما: نماد آگاهی است! پرچم آزادی است

مناسبت های تاریخی، یكی از پی دیگری فرا می رسند. بعضی از آن ها، یادآور مبارزه ای بی یاد ماندنی از جانب مردمند و بعضی دیگر، نشانه و نمادی از فریبكاری سیاسی یا دست آویزی خرافی از سوی حاكمان مستبدند. برای به صحنه آوردن جنبش مردم، جنبشی كه بازتاب اعتراض كارگران و زحمتكشان حق طلب، زنان آزادیخواه، جوانان و دانشجویان نواندیش و دیگر قشرهای ستمدیده است، می توان و باید از مناسبت های نوع اول استفاده كرد. سیزده آبان یكی از این مناسبت هاست كه می تواند یادمان بخشی از تاریخ معاصر كشور را به تریبونی برای اعلام آمال و خواسته های اساسی و مشترك میلیون ها توده تحت ستم و استثمار تبدیل كند.
سیزده آبان روز به خاک افتادن چند دانش آموز در سال پنجاه و هفت توسط رژیم سلطنتی است. در این روز حدود هفتصد دانش آموز که بعد از تعطیلی مدارس در ساعت یازده صبح قصد داشتند در اطراف دانشگاه تهران به مبارزات دانشجویان بپیوندند به رگبار بسته شدند. چنین بود كه ١٣ آبان، در جریان انقلاب و از سوی مردم به پاخاسته، روز دانش آموز نام گرفت. حاصل خونفشانی دانش آموزان همانند دیگر فداكاری های عظیم مردم ایران در جریان انقلاب ۵٧ به دست گروهی فریبكار و تشنه بهره كشی و غارت دزدیده شد. رژیم مستبد سلطنتی فرو افتاد اما جایش را رژیم استبداد اسلامی گرفت. چرخ اقتصاد وابسته ایران همچنان به سود سرمایه داری بزرگ و انحصارگر بوروكرات ـ كمپرادور چرخید. در سیاست، یك نظام خشن دینی جای استبداد پوسیده سلطنتی را گرفت اما سلسله مراتب قدرت همان كه بود باقی ماند: یعنی اقلیتی استثمارگر در راس جامعه نشست و جایگاه محكوم و محروم برای اكثریت اهالی حفظ شد. فرهنگ كهنه مسلط بر جامعه، دستخوش تغییر شد: به این معنی كه وزنه سنت و مذهب در این فرهنگ نسبت به جنبه بورژوایی ـ امپریالیستی آن سنگین تر شد.
طی ٣١ سال حیات جمهوری اسلامی بارها دیده ایم كه حاكمان دست به دزدی یا تحریف مناسبت های تاریخی و یا شعارها و نمادهای مبارزاتی مردم زده اند. ١٣ آبان نیز از این دزدی در امان نماند. شاید تفاوت ١٣ آبان در آن باشد كه سال بعد در همین روز، واقعه مهم دیگری اتفاق افتاد. این واقعه جدید كه مُهر جمهوری اسلامی را بر خود داشت، مفهوم مردمی سیزدهم آبان به مثابه روز دانش آموز را كنار زد و عنوان فریبكارانه ”روز مبارزه با استكبار جهانی“ را به آن چسباند. امروز دیگر برای بسیاری در ایران و دنیا روشن شده كه سر كار آمدن رژیم اسلامی در پی سازش پنهانی ائتلاف گروهی مرتجع و ضدانقلابی با قدرت های بزرگ غرب انجام شد. آمریكا و اروپا به قدرت گرفتن ملاها رضایت دادند تا از رادیكال شدن بیشتر جنبش توده های مردم، پایه گرفتن نیروهای كوچك اما موثر كمونیست و انقلابی، و ادامه بی ثباتی اوضاع ایران بكاهند. چرا كه ادامه آن وضع، كل منطقه خاورمیانه را تحت تاثیر قرار می داد، منافع درازمدتشان را به خطر می انداخت و می توانست به سود رقیب جهان آن روزشان یعنی بلوك امپریالیستی شوروی تمام شود.
اما آتش شور انقلابی مردم ایران با ایجاد رژیم اسلامی خاموش نشد. كارگران و زحمتكشان، زنان، مردم ملل تحت ستم، با خواست و توقع آزادی و رهایی و بهروزی هنوز در میدان بودند و حق خود را می خواستند. جنبش ها و تشكل های مردمی به گرد این خواسته ها سازمان و گسترش می یافت. اعتصاب ها و تحصن ها و مبارزات سیاسی و در برخی مناطق مبارزات مسلحانه جریان داشت. رژیم اسلامی راهی جز سركوب خونین مردم و استفاده از حربه فریبكاری و جهل و تفرقه مذهبی نداشت.
از سوی دیگر، ماه عسل جمهوری اسلامی و آمریكا ـ اروپا هم نمی توانست زیاد ادامه پیدا كند و نكرد. چرا كه آمریكا در پی این بود كه رژیم نوبنیاد اسلامی را آن طور كه منافع همه جانبه اش ایجاب می كند، شكل دهد. ترمیم ساختار وابسته اقتصادی و سیاسی و نظامی كه زیر ضربات انقلاب مردم آسیب دیده بود باید به سرعت و مطابق منافع منطقه ای آمریكا انجام می شد. نیازها و تدابیر آمریكا، ائتلاف حكومتی جدید ایران را زیر فشار قرار داده بود و آن را تغییر شكل می داد. بعضی نهادها و سیاست هایش می باید تضعیف می شدند، و بعضی دیگر باید رو می آمدند و تقویت می شدند. رژیم اسلامی باید شكل و شمایل یك دولت بورژوا دلال و تحت سلطه را به خود می گرفت.
زیر این فشار دوگانه از پایین و بالا بر جمهوری اسلامی بود كه سفارت آمریكا در روز ١٣ آبان ١٣۵٨ به وسیله جمعی از حزب الهی های دانشگاه های كشور اشغال شد و كلیه كاركنانش گروگان گرفته شدند. خمینی و همدستانش در راس جمهوری اسلامی، شركت در این قمار مخاطره آمیز را به جان خریدند تا سلطه سیاسی و ایدئولوژیك خود بر جامعه را محكم كنند. آن ها شرایط جدید را وسیله فریب و بسیج توده ها و سركوب نیروهای مخالف و انقلابی و جنبش های حق طلبانه انقلابی، و كنار زدن رقیبانش درون دستگاه دولتی كردند. نتیجه نهایی این قمار، پذیرش زبونانه مفاد قرارداد الجزایر از سوی رژیم اسلامی و آزاد كردن گروگان های آمریكایی بود. در عین حال، رژیم در عرصه داخلی از اشغال سفارت سود زیادی برد. مخالفان خود را نزد توده های ناآگاه، به عنوان مامور و مزدور آمریكا معرفی كرد. جنبش های انقلابی و اعتراضی كارگری و دهقانی، زنان و ملل ستمدیده را ستون پنجم بیگانه جلوه داد. قدرت رقیبان ملی ـ مذهبی خمینی را در دستگاه حكومتی به طور جدی كاهش داد. به شكرانه همه این ها و برای ادامه فریبكاری به اصطلاح ”ضد امپریالیستی“، ١٣ آبان به یك مناسبت مهم در جمهوری اسلامی تبدیل شد: به فرصتی برای سخنرانی های كلیشه ای مقامات حكومتی علیه آمریكا و غرب، احتمالا كمی قبل یا بعد از اینكه امضایشان زیر قراردادهای اسارت بار نفتی و گازی، تجاری و نظامی ـ امنیتی با این یا آن قدرت امپریالیستی نقش ببندد! به میدانی برای به صف كردن مشتی عربده كش خشك مغز و نشئه خرافات مذهبی در خیابان ها.
اما امسال بعد از سال ها قرار است كه ١٣ آبان متفاوتی برگزار شود. قرار است كه مردم، این مناسبت ربوده شده و تحریف شده را دوباره از آن خود كنند. امسال ١٣ آبان بر متن خیزش توده های مردمی كه از استثمار و ستم ٣١ ساله رژیم اسلامی به حد انفجار رسیده اند برگزار می شود. ١٣ آبان می تواند و باید فرصتی باشد برای تشدید مبارزه علیه حاكمان كودتاگر كه خون تازه نداها و سهراب ها و ترانه ها بر دستانشان می درخشد و داغ ننگ شكنجه و كشتار ٣١ ساله مردم را بر پیشانی دارند. ١٣ آبان روز اعلام انزجار عمومی از باند مذهبی ـ نظامی ـ امنیتی ِ كلان سرمایه داران دیكتاتور است. روز كسانی است كه جمهوری اسلامی را نمی خواهند، نه یك كلمه بیش نه یك كلمه كم! كسانی كه فریب جناح های مختلف رژیم استبداد مذهبی را نخورده اند و نخواهند خورد. كسانی كه می خواهند در صف اول مبارزه علیه نظام بیدادگر سرمایه داری و اربابان و حامیان امپریالیستش بایستند. كسانی كه چشم امید به امامزاده موسوی و كروبی و دیگر چهره های ”موج سبز“ نبسته اند و نسبت به سابقه جنایت و غارت، سیاست فلج كننده كنونی و اهداف ضد مردمی این جناح از رژیم سراپا ارتجاعی آگاهند. ١٣ آبان امسال می تواند و می باید میدانی باشد برای اعلام افق ها و دورنماهای نوین و متفاوت از جنایت و نكبت و فریبكاری جمهوری اسلامی. میدانی برای اعلام خواسته ها و شعارهای متفاوت و پیشرو كه آینده ای روشن و آزاد از ستم طبقاتی و جنسیتی و ملی و مذهبی را به ده ها میلیون زن و مرد نوید دهد. ١٣ آبان می تواند و می باید صحنه ای باشد برای ابراز وجود كارگران و زنان و جوانان و روشنفكران آگاه و حق طلب؛ ابراز وجود كمونیسم و انقلابی اندیشی و آزادیخواهی.
جمهوری اسلامی نمیخوایم نمی خوایم!
دین از دولت جدا باد!
ما زن و مرد جنگیم! بجنگ تا بجنگیم!
اعتیاد، گرانی، تورم و بیكاری: جمهوری اسلامی!
كارگر، معلم، دانشجو: اتحاد! اتحاد!
حجاب اجباری: نشانه بردگی!
فقر، گرانی، فساد: با حذف یارانه ها!
مرگ بر دشمن علم و خرد! مرگ بر دشمن نسل جوان!
كارخانه و خیابان، مدرسه و دانشگاه، نبرد تا پیروزی!