صحنه های پرشور و مملو از شجاعت توده های مردم دست خالی در خیابانهای تهران و شماری از شهرستانهای دیگر ایران را جهانیان دیدند و در تاریخ ثبت شد. صحنه هائی که یاد آور دخالتگری توده های مردم برای تعیین سرنوشت قدرت بر سنگفرش خیابانها به سبک انقلابات کلاسیک بود. تصاویری که لرزه بر اندام و پیکر گرایشات گوناگون سرمایه داران از محافظه کار گرفته تا لیبرال خانگی و خارجی انداخت و با صدای بلند فریاد زدند که شکست خورده اند و جامعه به سمت رادیکالیزه شدن می رود و باید کاری کرد.
برای بسیاری از ستمدیدگان اما این صحنه ها دلپذیر و بازگشت به خود است. توده های مردم با آفریدن چنین صحنه هائی نه تنها سرنوشت قدرت را تعیین خواهند کرد، بلکه تاریخ را رقم خواهند زد. روز ٦ ام دی ماه خیابانها تهران در قرق مانتو پوشان بی حجاب بود. فریاد مانتو پوشان بی حجاب در میان همه فریادها شنیده می شد. برعکس تمام صحنه های دیگر آنها پشت جبهه ائی نبودند و در جلو صحنه قرار داشتند. آنها بهیار و پرستار نبودند و پانسمان نمی کردند. آنها رزمندگانی بودند که نیروهای گارد ضد شورش اسیر را به پشت جبهه انتقال می دادند و خود به صحنه بر می گشتند.اُبُهت و قدر قدرتی نیروهای بسیج ضد مردمی و گارد ضد شورش را خورد و له و لورده کردند. صحنه محاصره آن عده از نیروهای مجهز گارد ضد شورش که از فرمانده تا فرمانبر فریاد می زدند که آدم کش نیستند، از صحنه هائی است که در تاریخ مبارزات توده ائی جهان الگو و آموزنده خواهد بود.
اما حکومتیان چی ؟ در جبهه باختند و خفاش گونه و شبانه به خانه شماری از فعالین سیاسی - اجتماعی ریختند و آنها را دستگیر و زندانی کردند. به بیمارستانها یورش بردند از زخمی ها عکس گرفتند و آنها را بازجوئی کردند. جنازه قربانیان را ربودند تا از برگزاری مراسم پرشور خاکسپاری با حضور توده های مردم جلوگیری کنند. و روزهای بعد مشتی جیره خوار مزدبگیر را به خیابانها ریختند تا به قول خود حرمت شکنی عاشورا و شعارهای ساختار شکنانه روز یکشنبه ٦ ام دی ماه را محکوم و جبران کنند. اردوکشی حکومتی بی رمق بود، خاصیت نداشت. مورد توجه قرار نگرفت. در این میان صحنه به خیابان آمدن مجلسیان جیره خوار از همه مضحک تر بود. مشتی پاسدار مفت خور، کرسی نشین لم داده که به تصویب قوانین ضد مردمی رضایت نداده و در خیابان هم علیه توده های مردم شعار دادند. بدون تردید نوبتشان خواهد رسید. عکسهایشان ثبت شده و توده های مردم در تداوم حرکت سراغشان خواهند رفت. توده های مردم ستمدیده ایران از این صحنه های فرمایشی فراوان دیده است. از ٢٨ مرداد ٣٢ تاکنون از این صحنه ها چندین و چند بار تکرار شده است. این آخری در بهترین حالت کاریکاتور آنهای دیگر بود. شاه و فرماندهان ارتش خانواده ها و فامیل خود، وزرا و وکلا را درست مثل امروز به خیابانها ریختند اما عاقب چی شد؟ سرنوشت شما بهتر از آنها نخواهد شد.
فرهادشعبانی - ٢٩ -١٢- ٢٠٠٩