در روز ٢٥ جولاى ٢٠٠٩ طبق بیانیه اى قرار بود كه "هنرمندان، استادان دانشگاه، دانشجویان، زندانیان سیاسی سابق و اعضای جامعه ی ایرانی ساکن تورنتو با متحدان کانادایی خود و گروه ها و سازمان های حقوق بشری و سیاستمداران در همبستگی با زندانیان سیاسی در ایران به یک اعتصاب غذای ٢٤ ساعته" دست بزنند. دهها نفر در حمایت از این اعتصاب غذا و شنیدن سخنرانیها در پارك پشت مجلس ایالت انتاریو تجمع كردند. این اعتصاب غذا به دلیل ریزش شدید باران ناتمام ماند، اما بخش سخنرانیهاى آن برگزار شد.
آناهیتا رحمانى، زندانى سیاسى سابق و از فعالان چپ، از جمله سخنرانان این مراسم بود. هر چند كه سخنرانى آناهیتا در چند نوبت با تشویق حاضران روبرو شد، اما هنگامی كه وى به نقد و افشاى اصلاح طلبان حكومتى و جریان "سبز" موسوى كه حفظ مبانى نظام از اصولشان می باشد پرداخت، بلافاصله با واكنش شدید چند تن از مسئولان و دست اندركاران برنامه مواجه شد كه سعى كردند ابتدا میكروفن را از ایشان بگیرند و سپس صداى میكروفون را قطع نمودند. تعدادى هم در میان جمعیت به روى آناهیتا داد كشیدند و یا با ایجاد سر و صدا و هو کردن سعى كردند سخنرانى ایشان را متوقف كنند. تعداد زیادى از حاضران به این برخوردهاى ناسالم اعتراض كردند و در كل فضاى مراسم كاملا متشنج گردید. هر چند كه یكى از مجریان برنامه كه از فعالان كمیته همبستگى با مقاومت مردم ایران بودند از آناهیتا معذرت خواهى نمود، اما برخى از مسئولان اصلى این حركت كه خود را "جنبش چند صدایى براى تغییر در ایران" می نامند تنها به توجیه رفتار خود بسنده می كنند كه در زیر به آن اشاره میشود.
نحوه ى برخورد به سخنرانى آناهیتا نه تنها تاسف آور است و سزاوار تقبیح شدن از سوى هر انسان منصف و آزادیخواه، بلكه همچنین نشانگر یك سنت به شدت غیردمكراتیك و مستبدانه و سرشار از ضدیت با چپ سرنگونى طلب میباشد.
١ـ نحوه ى برخورد به آناهیتا غیر دمكراتیك بود
چرا كه سخنرانىِ یكى از زندانیان سیاسى سابق كه این مراسم ادعاى حمایت از آنان را داشت، به خاطر ابراز عقیده راجع به موضوعاتى كه مسئولان اصلى برنامه با آن موافق نبودند قطع گردید.
٢ـ مستبدانه بود
چرا كه بعضى از مسئولان برنامه به روشى كه در بهترین حالت خودكامانه و خودسرانه بود تصمیم گرفتند و عمل كردند. آنها میكروفن سخنران را بدون اینكه حتى نظرخواهى اى از دیگران و یا شركت كنندگان در مراسم به عمل آورده باشند قطع كردند.
٣ـ آزادى ستیز بود
چرا كه حق آزادى بی قید و شرط بیان، اندیشه، تعقل و دگراندیشى و "چند صدایى" كه مدعى آن بودند را زیر پا گذاشتند و نشان دادند كه این "چند صدایى" بیشتر به ادعا میماند تا یك واقعیت، و به طور مشخص ضدیت هیستریك با چپى را نشان داد كه خواهان سرنگونى كلیت رژیم جمهورى اسلامى می باشد. چرا كه به سخنرانان دیگرى كه مدعى چپ بودند، اما با صراحت كامل سرنگونى كلیت رژیم را تبلیغ و ترویج نكردند و یا در افشای خط سبز موسوى و اصلاح طلبان حكومتى حرفى نزدند، اجازه داده شد سخنرانى خود را تمام و كمال انجام دهند، اما به محض اینكه آناهیتا به ضرورت عبور از كلیه جناحهاى رژیم و عدم توهم به خط سبز موسوى اشاره می كند مورد تعرض قرار می گیرد.
واقعا چطور به این راحتى صداى یكى از مخالفان رژیم كه به خاطر همین مخالفتش ٨ سال زندانى كشید و همسرش نیز اعدام گردید آنهم در خارج از كشور خفه گردید؟
به دنبال این حادثه، یكى از مسئولان برنامه توضیح دادند كه این حركت "چند صدایى" نظرات گوناگون را در میان خود دارد، اما آنان "توهین" به دیگران را تحمل نمی كنند. در اینجا ظاهرا منظور ایشان این بود كه آناهیتا با "به نقد كشیدن صریح اصلاح طلبان حكومتى" به اشخاصى توهین كرده است.
آخر بر چه مبنایى به یك زندانى سیاسى شناخته شده، كه در دوران نخست وزیرى میرحسین موسوى سالهاى زیادى را در زندانهاى جمهورى اسلامى با بیشترین سختیها گذراند و از عزیزترین نزدیكان خود قربانى داد، میكروفون می دهید كه در "مراسمى در حمایت از كلیه زندانیان سیاسى" سخنرانى كند، اما انتظار دارید که هیچ چیزى راجع به مسئولینِ به بند كشیده شدن خودش و اعدام همسرش در آنزمان نگوید؟!!
ناپسندتر اینكه براى توجیه برخورد نارواى خود، نقد سیاسى ایشان را "توهین" می نامند!!
آیا براى خود این مسئولان بهتر نبود به جاى این قبیل توجیهات و قضاوت هاى جانبدارانه همانجا رسما معذرت خواهى می كردند؟ به علاوه، اگر مسئله واقعا عدم تحمل "توهین" به دیگران بود، چرا هنگامی كه یكى از سخنرانان مراسم به شدت به مبلغان و مروجان "انقلاب" در این دوره حمله كرد و آنها را افرادى "بى مسئولیت" نامید به وى اعتراض ننمودید و یا میكروفن را از ایشان نگرفتید؟ در همان جمعیت دهها نفر بودند كه هم اكنون، به درست و یا به غلط، به انقلاب معتقد هستند و آن را تبلیغ می كنند. آنها اما برخلاف دوستانى كه مدافع اصلاح طلبان حكومتى هستند برآشفته نشدند و داد و فریاد راه نینداختند. آیا نمیتوان ادعا كرد دابِل استانداردهایى بر مبناى نظرات ایدئولوژیك و سیاسى برخى مسئولان و دست اندركاران و خط دهندگان پشت پرده ی این مراسم وجود داشته است؟ در غیر اینصورت هم آن سخنرانِ مخالف مبلغان انقلاب حق داشت نظرش را آزادانه بگوید و هم آناهیتا، و ارزیابى و قضاوت را نیز به عهده ی شنوندگان می گذاشتید. ممكن است گفته شود كه برخى حاضران كه سمپاتى به اصلاح طلبان حكومتى دارند به سخنرانى آناهیتا معترض بودند، اما ما كه همانجا شاهد ماجرا بودیم دیدیم كه تعداد بیشترى از حاضران، به روش غیر دمكراتیكى كه صداى آناهیتا را خفه نمود معترض بودند.
در پایان لازم به تاكید است كه از منظر آزاداندیشى و آزادیخواهى هیچ توجیهی از جانب مسئولان برنامه فوق و حتى برخى از حاضران در ارتباط با این شیوه هاى مستبدانه نمی تواند وجود داشته باشد، مگر آنكه به صراحت بگویند افشاگرى از كلیت نظام جمهورى اسلامى و به نقد كشیدن اصلاح طلبان حكومتى را بر نمى تابند و اجازه ی صحبت در چنین زمینه هایى به دیگران، "حتى قربانیان این نظام"، نخواهند داد.
با توجه به نكات و ملاحظات فوق، تشخیص ما این است كه از چنین اتفاقاتى نباید به سادگى گذشت. در عین حال باید حساب جوانان فعال و پرشورى كه در چنین كمیته هایى مشغول فعالیت هستند را از سیاسى كاران حرفه اى كه متعلق به جریانات راست هستند و عمدتا پشت پرده در خدمت این یا آن جناح حاكمیت مشغولند، جدا نمود. باید به این مسائل به طور شفاف و منتقدانه برخورد كرد تا بتوان با اتخاذ روشهایى اصولى و دمكراتیك از تكرار آنان جلوگیرى نمود. جنبش مبارزاتى و آزادیخواهانه ی مردم در ایران در حال انكشاف است و این قضیه ممكن است سرِ دراز داشته باشد و یا برعكس در كوتاه مدت موفق شود تكلیفش را با جمهورى اسلامى یكسره نماید. هر چه كه باشد، مهم است كه از هم اكنون مطالباتى همچون آزادیهاى بى قید و شرط بیان، عقیده و ابراز وجود ... را سرلوحه مبارزاتمان قرار دهیم و تمام جوانب آن را بازگو كنیم و آزادى ستیزىِ جریاناتى كه قصد دارند بار دیگر مردم را با توجیهات مختلف در انقیاد نگه دارند و آزادیهاى كامل و بى حد و استثنا براى مردم ایران را نمى پسندند نشان دهیم.
جمعى از شاهدان تعرض به آزادی بیان و عقیده در مراسم اعتصاب غذای تدارک دیده شده در حمایت از زندانیان سیاسی در تورونتو:
نوشین بایرام - فعال اجتماعی - حقوق بشر
مونا - فعال سازمان زنان ٨ مارس و زندانى سیاسى سابق
سیامك ستوده - سردبیر ماهنامه روشنگر
محمود - زندانى سیاسى دهه ٦٠
ناصر - زندانى سیاسى دهه ٦٠
فرید پرتوى ـ فعال اتحادیه كارگران خدمات عمومى كانادا و اتحاد بین المللى در حمایت از كارگران ایران
شهروند - ٢٩جولاى ٢٠٠٩