با گسترش ابعاد تحریم های اقتصادی از سوی آمریکا و غرب و افزایش شمار کشورهای تحریم کننده، بازتاب اسفبار این تحریم ها بر زندگی توده های مردم، بوضوح قابل روئیت و عملاً قابل لمس است. با هر خبر تازه ای از گسترش این تحریم ها، ضریب ناامنی زندگی مردم بالا می گیرد و نگرانی آنها عمیق تر می شود.
مستقل از اینکه شورای امنیت و کشورهای تحریم کننده با چه انگیزه ای و با چه دستاویزی و در تعقیب چه هدفی حلقه محاصره اقتصادی ایران را تنگ تر می کنند، آنهایی که در تیر رس واقعی تهاجم کمپ تحریم کنندگان قرار دارند، توده های محروم جامعه اند، که در نتیجه این تحریم ها به قعر فلاکت سقوط خواهند کرد.
در دعوای مراکز قدرت و دولت های بورژوایی با حکومت فاشیستی جمهوری اسلامی سرمایه، این سران و سردمداران و بورژواهای این رژیم نیستند که با این تحریم ها تنبیه می شوند؛ کارگران و زحمتکشان و اقشار تهیدست این جامعه اند که به زیر خط فقر رانده شده اند. آنهایی هستند که در نتیجه این تحریم ها ممر زندگی بخور و نمیرشان را از دست می دهند. آنهایی هستند که تا کنون هم محروم از بهداشت و درمان بوده اند و از این پس، بی دوا و درمان تر خواهند شد. آنهایی هستند که فرزندان شان تا پاسی از شب سر چهار راهها شیشه ماشین ها را پاک می کنند و از این پس بکلی به کنار خیابانها پرت می شوند. آنهایی هستند که از سر سیه روزی به خیل معتادان افزوده می شوند.
در این دعواها، آنهایی تنبیه نمی شوند که برای بقاء حاکمیت و رژیم جنایتکارشان در آرزوی دست یابی به سلاح اتمی و باج خواهی از منطقه و امتیاز گرفتن از آمریکا و غرب، اصرار به داشتن بمب اتم و سلاح کشتار جمعی دارند؛ آنهایی نیستند که در رقابت با دیگر جنایتکاران منطقه، هر گونه ماجراجویی نظامی و تسلیحاتی خود را، اراده و خواست توده های مردم اعلام می کنند؛ آنهایی هستند که از هرگونه سلاح اتمی و شیمیایی و هرگونه کشت و کشتار و جنگ و جنایت بیزارند، و آرزوی صلح و آرامش و همزیستی انسانها را در دل دارند!
تحریم ها، در هر سطح و به هر اندازه ای که باشد، سفره رنگین هیچ آخوند و تاجر و پاسدار و وکیل و وزیر این مملکت را بی رونق نمی کند؛ این سفره کارگر و معلم و کارمند جزء و بازنشسته مملکت است که خالی تر از پیش می شود. این نسخه داروی فرزند کارگر و مزدبگیر تنگدست جامعه است که روی دست والدینش می ماند. این کارگر بیمار و سانحه دیده در حال مرگ است که پشت در بیمارستان باید جان بکند. این فرزند کارگر بی چیز شهر و روستاست که باید درس و مدرسه اش را تعطیل کند. این کارگر بیکار گشته کارخانه تعطیل شده و خانواده اوست، که باید گرسنگی بکشند.
اگر سومین و چهارمین و چندمین قطعنامه تحریم های شورای امنیت و تحریم های یکجانبه اتحادیه اروپا و آمریکا و کانادا که به مراتب پردامنه تر از تحریم‌های شورای امنیت می باشند، پشت سر هم صادر می گردند، این فرماندهان نظامی پیمانکار و نظامیان کارخانه دار و آخوندهای میلیاردر نیستند که تاوان می دهند!
اگر در نتیجه پیامد این قطعنامه ها، بنزین مورد نیاز کشور، از خارج وارد نمی شود، این ماشین های ضد گلوله آیات و حجج و فرماندهان نظامی و جلادان زندان های اوین و گوهردشت و سنندج، نیستند که از کار می افتند؛ کار و زندگی آن مردمی بهم ریخته می شود که نه کار و زندگی و امورات روزمره شان، بدون ماشین می چرخد، و نه وسع شان می رسد که بنزین کمیاب و گران بازار سیاه را تهیه کنند!
اتحادیه اروپا و دیگر کشورهای تحریم کننده، ادعا می کنند که تحریم های جدیدشان ''هوشمند'' اند و به مردم آسیب نمی رسانند! مردمی که روزمره آثار و عوارض این تحریم های ''هوشمند'' را با تعطیلی مراکز کارشان، با کمبود دارو و سوخت، با گرانی روزافزون، با گرسنگی بیشتر، تحمل می کنند؛ بهتر از هرکسی به میزان ''هوشمند'' ی این تحریم ها و به ادعای این دولتمردان جنایتکار باور دارند!
همین تحریم های ''هوشمند'' که قرار است به مردم آسیبی نرسانند، از راه نرسیده نه تنها مستقیماً فلاکت را برای مردم به ارمغان آورده اند، که سرمایه داران داخلی و دولت آنها را موجه ساخته است که هارتر از پیش بر کار و زندگی کارگر و کارکن این جامعه بتازند و تلافی اثرات این تحریم ها را بر ابعاد سودآوری نجومی شان، با بالا بردن شدت استثمار، با حذف یارانه ها، با کاهش و قطع خدمات اجتماعی، با افزایش قیمت ها و با... در آورند!
این تحریم ها، با هر نام و با هر توجیهی که اعمال شوند، همان بلایی را به سر مردم ایران خواهند آورد، که بر سر مردم عراق در سال های قبل از حمله نظامی به این کشور، وارد آورد!
در همان سالها هزاران کودک شیرخوار، بدلیل کمبود مواد غذایی و دارویی از بین رفتند. این تراژدی قرار است اینبار در ایران، در ابعادی وسیعتر، اما ''هوشمندانه'' تکرارشود!!
اگر تحریم های ''هوشمند'' آمریکا و غرب، علاوه بر فقر و گرسنگی کلی مصائب اجتماعی نیز با خود همراه دارند، در عوض برای جمهوری اسلامی پر از خیرات و برکات اند!
هم اکنون بسیاری از تجار ''محترم'' ایرانی ساکن امارات و ترکیه و عراق و... که عمده تاً از فرماندهان قدیم و جدید سپاه اند و یک سرشان به سپاه پاسداران وصل است، شبکه های قاچاق همه گونه کالا را از دمپای و عروسک باربی گرفته تا قطعات بولدوزر و لودر کاترپیلار و تا انواع داروهای از رده خارج شده را سازمان داده اند، تا اگر قرار است در نتیجه تحریم ها، قطب های صنعتی و مراکز کار و تولیدی برادران پاسدارشان در داخل ایران، از رونق بیفتند؛ نگذارند سرمایه های میلیاردی آنها راکد بماند و بیلان سودهای نجومی تاکنونی شان رو به کاهش سیر کند!
با این تحریم ها، بساط سوداگری و دلالی و کار چاق کنی و راه اندازی شبکه های مافیایی قاچاق کالا، رونق بیشتری می گیرند و میلیاردرهای صاحب صنایع و مراکز اقتصادی که ''قرار بود'' با این تحریم های اقتصادی ''تنبیه'' شوند، تلافی سودهای نبرده خود را از طریق احتکار و بازار سیاه و گرانی روز افزون، از توده های مردم به چنگ خواهند آورد!
بنابراین می بینیم پیامدهای تحریم های اقتصادی، هر قدر هم بظاهر عرصه سودآوری های نجومی سران و سردمداران جمهوری اسلامی را محدود کند، قربانیان اصلی تحریم ها، نه سران و سردمداران قاتل و غارتگر جمهوری اسلامی، که اقشار تهیدست و به زیر خط فقر رانده شده خواهند بود!
با اعمال تحریم ها، سرمایه داران و سران رژیم نه تنها در تیر رس نخواهند بود، که بهانه ای بدست خواهند آورد تا تحمیل فقر به توده های مردم را با آن توجیه نمایند. تا ابعاد اختناق و سرکوب خود را گسترش دهند. تا بساط سرکوب توده های معترض و ناراضی را وسیع تر کنند!
در نتیجه این تحریم ها، که واحدهای اقتصادی و تولیدی یکی بعداز دیگری بسته می شوند و کارگران نیز دسته دسته بیکار می گردند، صاحبان صنایع و بنگاه های اقتصادی، به بهانه توقف تولید و ورشکستگی، فرصت طلبانه از پرداخت مطالبات کارگران سرباز می زنند و به همین بهانه بیشترین فشارها را به آنان تحمیل می کنند!
از وقتی که تحریم ها رو به گسترش اند، کارفرمایان و دولت به همین بهانه، راحت تر از هر زمانی کارگران را از کار بیکار و حقوق و مطالبات آنها را پایمال می کنند!
اگر تا قبل از گسترش تحریم ها، کارفرمایان ماه ها حقوق کارگران را گروگان می گرفتند و آنها را به بهانه های گوناگونی سر می دواندند، اکنون با بهانه ''موجه'' تری، حق و حقوق آنها را زیر پا می گذارند!
تحریم ها اگر چه رژیم را در محافل بین المللی منزوی تر خواهد کرد و به او تحمیل خواهد کرد که بر سر میز مذاکره حول مسائل مورد مناقشه با غرب، امتیاز بیشتری به تحریم کنندگان بدهد؛ اما در عین حال به حربه سیاسی بسیار مؤثری برای تحمیل شرایط دشوارتر زندگی به توده های محروم جامعه، دست خواهد یافت!
از این روست که تحریم ها به هر بهانه و توجیهی که قرار است صورت گیرند، اقداماتی ضد انسانی و محکوم اند، که باید بشدت از جانب قربانیانش که توده های میلیونی مردم محروم جامعه باشند، محکوم گردند!
آنهایی که از تحریم های روز افزون آمریکا و دولت های غربی ابراز خوشحالی می کنند و خوشباورانه یا مزورانه این سیاست را حمایت می کنند، یا واقعاً دورنمای فقر و فلاکت و مصائب ناشی از آنرا نمی ببینند، یا آگاهانه و از سر منفعت طلبی خود، بازتاب واقعی تحریم ها را بر کار و زندگی توده های مردم محروم انکار می کنند!
توده های کارگر و زحمتکش، نه تنها هیچ نفعی در این تحریم ها ندارند؛ که مستقیماً در تیر رس آن قرار دارند و لازم است جدی و قاطع این اقدامات دولت های غربی و آمریکا را، تقبیح و محکوم کنند!
کارگران و توده های تنگدست جامعه، باید رو به تحریم کنندگان فریاد برآورند که: چرا کار و نان و زندگی ما را نشانه رفته اید؟! اگر راست می گوئید چرا موجودیت این رژیم جنایتکار و بالفعل مضر برای صلح و آرامش را برسمیت می شناسید؟! چرا کانون های تروریستی و مراکز جاسوسی این رژیم آدمکش را در کشورهایتان، بخاطر جنایات داخلی و ماجراجویی هایش، نمی بندید؟! چرا روابط دیپلماتیک تان را با این حکومت قتل و جنایت قطع نمی کنید؟! چرا پرونده قتل و جنایات سران این رژیم جنایتکار و قاتل و غارتگر را در دادگاه های بین المللی تعقیب نمی کنید؟!
علیرغم اینکه کشورهای تحریم کننده، پروژه و سیاست تحریم های اقتصادی خود را، تا چه حد و برای چه مدتی پیش خواهند برد؛ کارگران و زحمتکشان و همه اقشار فرودست جامعه، باید علیه این تحریم ها و علیه هر بند و بست کشورهای تحریم کننده با جمهوری اسلامی و علیه کلیت این رژیم و این نظام و برای برقراری آرامش و صلح و رفاه، مبارزه کنند!
گو اینکه این تحریم ها و فضای سیاسی دوران تحریم، زمینه مناسبی برای گستراندن فضای اختناق و پایمال کردن حقوق و مطالبات توده های مردم است؛ اما از آنجایی که توده های مردم در جریان اعتراض و مبارزه یک سال و نیم اخیر خود کلی تجربه بدست آورده اند و توهمی هم به جوسازی ها رژیم ندارند و خودآگاه تر از گذشته اند، امید می رود که اجازه ندهند جمهوری اسلامی سنگینی بار این تحریم ها را بر دوش آنها بیندازد و تاوان مناقشات خود و دیگر دولت های بورژوایی را، از آنها بگیرد!
با اینکه تحریم و پیامدهای آن در غیاب حضور متشکل طبقه کارگر، شرایط نامساعدی برای تداوم مبارزات توده ای ایجاد می کنند، اما به همت رهبران و فعالان جنبش کارگری و دیگر جنبش های رادیکال اجتماعی، می توان امیدوار بود که با اتکاء به همین درجه از تشکل های موجود و شبکه محافل فعالان این جنبش ها، کارزاری را با شرکت وسیع ترین توده های مردم، علیه تحریم ها و علیه کلیت رژیم جمهوری اسلامی، سازمان داد!
در جریان مبارزات توده ای یک سال و نیم اخیر، توده های مردم نشان داده اند که از چه پتانسیل مبارزاتی بالقوه ای برخوردارند که اگر به فعل درآیند چه موجی را براه خواهند انداخت!
مردمی که در طول یک سال و نیم اخیر، در اعتراض به سرکوب و بی حقوقی خود، شجاعانه به خیابان آمده اند و شعارهای مرگ بر دیکتاتور و مرگ بر ولایت فقیه و مرگ بر جمهوری اسلامی سر داده اند و خواستها و مطالبات شان را مطرح ساخته اند؛ این ظرفیت را دارند که در کارزار مبارزه علیه تحریم ها و برای سرنگونی رژیم، هیچ درجه ای از اختناق و سرکوب نتواند آنها را که سنگینی جنایات سی و یک سال این رژیم را بر ذهن و وجدان و پیکر خود دارند، عقب نشاند!
عطا خلقی - دوشنبه ۱۱ مرداد ماه ۸۹