زندانیان سیاسی ترکیه به اعتصاب غذای خود پایان دادند اما کارگران آگاه و مردم شراقتمند دنیا همچنان از رفتار وحشیانه دولتمردان ترکیه با زندانیان سیاسی اعتصاب کننده در رنجند و به آن اعتراض دارند. رفتار قضات، زندانبانان و اعضای دولت طیب اردوغان، نخست وزیر ترکیه، با این زندانیان مبارز شبیه رفتاری است که سرمایه داران این کشور معمولا با کارگران اعتصابی دارند.
در ١٢ سپتامبر ٢٠١٢ تعداد ٦٣ زندانی سیاسی کرد در زندانهای ترکیه برای تحقق سه مطالبه دست به اعتصاب غذا زدند. این مطالبات به شکل زیرند: تغییر حبس انفرادی ۱۳ ساله عبدالله اوجلان، رهبر زندانی پ ک ک، به حبس خانگی، امکان دفاع در دادگاههای ترکیه به زبان مادری و بر‌داشتن موانع استفاده از زبان کردی در مراکز رسمی و آموزشی در ترکیه. بعد از مدت کوتاهی تعداد این زندانیان از جان گذشته به بیش از ٧٠٠ نفر رسید. زندانیان از خوردن غذا خوداری میکردند، اما به خاطر اینکه بیشتر دوام بیآورند و تاثیرات مبارزاتی بیشتری برجای بگذارند، آب، شکر و ویتامین میخوردند.
آقای اردوغان و دولتش که مسئول جان همه زندانیان، اعم از سیاسی و غیر سیاسی، هستند به این آکسیون مبارزاتی بی اعتنائی میکنند. رئیس دولت به جای رسیگی به خواست زندانیان مورد اشاره، عمل آنها را به طرزی وقیحانه "سیاه بازی" و "نمایشی" خواند. او در سفرش به آلمان ادعا کرد که به جز یکنفر بقیه زندانیان غذا میخورند. اما او غافل بود که یکساعت قبل از او وزیر دادگستری کابینه اش اعتصاب غذای ٦٧٠ زندانی سیاسی را تایید کرده بود. زنان و مردان مبارز در شهرها و حتی روستاهای جنوب شرقی ترکیه با اعتصابات و تظاهرات مشت محکمی بر دهان این سیاستمدار مرتجعی زدند که بوئی از انسانیت نبرده است. رژیم پلیسی ترکیه به امید ختم این مبارزات با دستگیری و رفتار غیر انسانی با تظاهر کنندگان رفتار کرده و میکند، اما نه تنها تظاهرات خیابانی خاتمه نیافت، بلکه به خارج از مناطق کرد نشین گسترش یافت. روز دوشنبه ۱۳ نوامبر بسیاری از سازمانهای غیردولتی ترکیه و احزاب چپ ترکیه در یک تظاهرات بزرگ با شعارهایی همچون "ما بدنبال راه حل هستیم، نه مرگ" خواهان توجه به زندانیان اعتصابی شدند.
طبق آخرین خبرها، هزاران زندانی سیاسی در ٦٠ زندان ترکیه برای ابراز همدردی با زندانیان اعتصابی دست به اعتصاب غذا زدند. لیلا زانا، فعال مدنی مشهور همراه با تعدادی از نمایندگان پارلمان، یک شهردار و تعداد از فعالین سیاسی در خارج از زندان نیز اعتصاب غذا کردند تا دولت را به سرفرود آوردن در مقابل خواستهای زندانیان ناچار سازند.
نوام چامسکی به دفاع از زندنیان اعتصابی برخاسته و از دولت ترکیه خواسته است مطالبات اعتصابیون را برآورده کند. دولت ترکیه که ادای سرسخت بودن را در میآورد زیر فشارها ناچار شده حق صحبت کردن به زبان کردی در دادگاهها را به صورت یک لایحه به پارلمان بفرستد.
در حال حاضر حفظ جان این زندانیان و تحقق کلیه خواستهایشان مهم است. شایع است که تاکنون سه تن از کسانی که از ١٢ ستامبر در اعتصاب غذا بوده اند جان باخته اند. گویا دولت حزب اسلامی عدالت و توسعه تصمیم دارد همچون دولت های ماقبل خود نامش به عنوان قاتل زندانیان سیاسی در تاریخ ثبت شود. اعتصاب کنونی یاد آور حرکت مشابهی است که در سال ۱۹۹۶ صور ت گرفت. در آن سال دولت وقت ترکیه به ندای اعتراضات جهانی گوش نداد و ۱۲ زندانی در جریان اعتصاب غذا جان خود را از دست دادند. در سال ۲۰۰۰ باز هم زندانیان دست به اعتصاب غذا زدند. اعتصاب آنها با خشونت پایان یافت که نتیجه آن ۳۲ کشته بود. در سال ۲۰۰۱ زندانیان سیاسی در اعتراض به انتقال آنان به سلولهای انفرادی دست به اعتصاب غذا زدند. در جریان این اعتصاب تعدادی از آنان جانشان را از دست دادند.
من که خودم چندین بار در زندان ناچار شده ام اعتصاب غذا کنم میزان رزمندگی زندانیان اعتصابی در زندانهای ترکیه و نیز خانم نسرین ستوده را ستایش میکنم. شکی نیست که وظیفه همه فعالین جنبش طبقه کارگر و نیز جنبشهای اجتماعی دیگر در ایران و جهان است تا از زندانیان سیاسی در زندانهای ترکیه دفاع کنند.
لازم است تشکلهای کارگری به شخصیتها و سازمانهائی به پیوندند که بی تفاوتی حکومت ترکیه و سرمایه داران در مقابل زندانیان را محکوم کرده و خواستار تحقق مطالبات آنها شده اند. هر جا که ممکن باشد باید با زنان و مردانی همراه شد که در خیابانها تظاهرات میکنند و با پلیس ترکیه دست و پنجه نرم میکنند. همه این اعتراضات و مبارزات اگر با اعتصابات عمومی کارگران و از کار انداختن چرخه تولید همراه شود آنگاه هر حاکمیت مرتجع، از جمله حکومت ترکیه را از پای خواهد انداخت.
محمود صالحی - ٢٩ آبان ١٣٩١