سرگشاده
ریاست محترم شورایعالی کار جمهوری اسلامی ایران
با سلام
احتراما به استحضار میرساند، نمایندگان انتصابی کارگران در شورای عالی کار مقبولیت و مشروعیت ندارند و آن نمایندگان انتصابی حق دخالت در سرنوشت طبقه کارگر ایران بویژه از طریق تعیین حداقل دستمزدها که در پایان هر سال براساس ماده ٤١ قانون کار به شکل سه جانبه گرایی که تمامی نمایندگان کارگران منتخب و منتصب دولت هستند تشکیل میشود و تعیین چنین حداقل های مزد توسط آن نمایندگان محکوم است و سزاوار و شایسته کارگران و خانواده های کارگری کشور نبوده و نیست و تعیین حداقل دستمزدها میبایست توسط نمایندگان واقعی کارگران که در مراکز کارگری با شرکت در مجامع عمومی و با رای مستقیم کارگران از طریق کاندیداتوری بدون دخالت دولت به عنوان منتخب نمایندگان کارگران بوده و حق تعیین حداقل دستمزدها را برای تمامی مزدبگیران دارند .
متاسفانه در دهه های گذشته فقدان نمایندگان کارگران در شورایعالی کار سبب شده به جای افزایش حداقل دستمزدها شاهد کاهش دستمزدها بوده ایم و در شرایط کنونی و سال پیش رو با توجه به تحریم های اقتصادی و سیاست های مالی و پولی و پرداخت ننمودن یارانه های تولید و سایر عواملی که منشاء همه ی آنها در یک استراتژی اقتصادی نامناسب بوجود آمده و موجب اخراج سازی وسیع کارگران شده است و در این راستا دولت به جای آنکه با رویکرد منطقی و با تغییراتی در استراتژی اقتصادی موجب حفظ تولید و نیروی کار و مانع اخراج سازیها شود، هیچ تلاشی ننموده است و با هجمه به قانون کار بنام اصلاحیه قانون کار تمدیدات و مخفی کاریهای که انجام داده است، زمینه های لازم را برای نئولیبرالیزه کردن قانون کار را فراهم نموده و در ماده ٤١ قانون کار، شرایط اقتصادی نامناسب را اضافه نموده اند تا به استناد به آن مانع دیگری بر سر راه افزایش دستمزدها بوجود آورده باشند، هر چند در گذشته هم اعمال شده بود و در چنین شرایطی که کارگران با تورم بالای ٦۵% و تحریم های شدید اقتصادی و با آزادسازی قیمت های پیش رو، در حال حاضر یک کارگر نمیتواند با دستمزد یک روزش یک کیلو گوشت بخرد و با توجه به افزایش سرسام آور قیمتها نمیتوان خط فقر واقعی را برای مدت زمان کوتاهی هم تعریف نمود، احتمال میرود تصمیماتی که در آن شورایعالی کار در مورد حداقل دستمزدها همانند سالیان گذشته تحمیل شود، جوابگوی نیازهای معیشتی ما کارگران و خانواده هایمان نخواهد بود .
ما کارگران که خود بیشترین و زحمتکش ترین طبقه اجتماعی را تشکیل میدهیم و همه چیز ساخته ی دست ماست، ولی هر ساله دستمزدهای زیر خط فقر به ما کارگران تحمیل میشود، اما چرا ما کارگران حق یک زندگی انسانی همانند سایر انسانهای جامعه نداریم و هر ساله اقداماتی جهت هر چه بیشتر استثمار کارگران فراهم میشود .
دیگر صبر ما از این همه تبعیض و نابرابری و بردگی به سر آمده و جهت تعیین سرنوشت خودمان در پیمانهای دسته جمعی، متشکل و اعتراضات میلیونی خود را شروع و جهت حفظ و کرامت و حرمت انسانی خود و خانواده هایمان به اقدامات منطقی که در قوانین پیش بینی شده است دست خواهیم زد و این حق مسلم ما تمامی کارگران است .
شیث امانی - زندان مرکزی سنندج ٣٠/١١/٩٠
اتحادیه آزاد کارگران ایران