اعتصاب سراسری است، مردم برخاسته اند تا از بازپس گیری امتیازاتی که از سرمایه داری گرفته اند جلوگیری کنند، چند زن و مرد پرچم و بروشور به دست در کنار ایستگاه مترو ایستاده اند و در میان رهگذران بروشورهایی علیه اصلاحات جدید در نظام تامین تامین اجتماعی که مانع شمول گسترده ی خدمات پزشکی به مردم می شود، توزیع می کنند. نازلی محو پرچم های رنگارنگ شده است. زن رنگین پوستی نزدیک می شود، بروشوری به دستم می دهد و با لبخند می گوید "برای آینده ی دخترت ...."و من می مانم و نازلی که می خواهد از ربط آینده ی او و این تجمعات بگویم.... و من که زار می زنم.... هزاران کیلومتر دور از ایران، بی تاب برگشتن ، دور افتاده از حلقه ی کوشندگانی که آگاهانه مانده اند" در بدترین دقایق این شام مرگزای" ....
چند ساعت بعد درمیعاد گاه هر روزه مان در دوسوی اقیانوس آرامم می کنی و بی تابیم را به آرامش می خوانی و اطمینانم می دهی که
"ما نیز سهم خود را پرداخته ایم و می پردازیم از این هزینه ی همگانی که سالهاست این مردم پرداخته اند در آرزوی دنیایی انسانی تر"
زمان چندانی نگذشت از آن روزهای خنک اردیبهشت لندن تا ٢٦ خرداد سوزان کرج که مجمع عمومی تان آماج هجوم آنان شد که کابوس "تشکل یابی" کارگران، آن چنان خواب های آرامشان را بر هم می زند که مسلحانه و از در و دیوار هجوم می آورند بر پاک باختگانی که آمده اند و آماده اند تا بر سر ایمانشان از "سر" نیز بگذرند. و از و حشت این کابوس است که تیر خشم گزمه گان، از همسایگان محل "مجمع" نیز در نمی گذرد و مردمی بی خبر از همه جا از خانه هایشان بیرون کشیده می شوند به جرم همسایگی با آنان که برخاسته اند تا بکاهند از دهشتناکی روزگار تاریک این مردمان ....
حالا تو در جامعه ای که به زعم حاکمان آن، امنیت ملی اش، نه با دستمزدهای به مراتب پایین تر از خط فقر، نه با قراردادهای سفید امضا، نه با کلیه هایی که در غم نان به حراج گذاشته می شود، نه با شمار روزافزون دخترکان و پسرکانی که به صف کودکان کار می پیوندند، بلکه با چاره اندیشی ای جمعی برای گشودن گره ی کار فروبسته ی کارگران به خطر می افتد، پرتاب شده ای به جمع آنان که امنیت ملی را به خطر انداخته اند.در "امنیتی" که در فقدان مردم عادی تعریف شده است ، امنیتی که گویا معادل گرفته شده است نه با امنیت " پابرهنگانی که صاحبان انقلاب" تعریف می شدند که با امنیت سرمایه، چه افتخار آمیز است مخل امنیت ملی بودن و به این اتهام پشت دیوارهای زندان روزگار به سر بردن.
و از همین رو است که من ذره ای پشیمان نیستم از این که از تو نخواستم تا تن به عافیت بدهی و نروی، نخواستم تا نگرانی پدرانه ات از حال کودکمان که در تب می سوخت، ماندنت را توجیه کند...
و میدانم، حتی اکنون که در آغوش گرفتن دوباره ات در گرو امر دوستاق بان است، و سهم ما از دیدارت کابین های ملاقات است که هفته ای یک بار برای دقاقیقی چند ما را در بر می گیرد، هنوز نه من و نه تو و باور کن نه نازلی تردیدی نداریم که باید آن روز می رفتی ....
سخت نبود درک این که رفتن آن روز تو برای آینده ی نازلی و نازلی ها است. پس چه باک اگر که امروز نازلی بدون تو باشد. نازلی دیگر خوب می فهمد که آینده ی نسل او در گرو مبارزات امروز نسل ما است، نسلی که در لندن بروشور توزیع می کند و به اعتصاب می پیوندد، در میدان التحریر تحصن می کند، در اسپانیا و یونان علیه نظام سرمایه به تظاهرات بر می خیزد و در ایران برای تشکل یابی کارگران می کوشد و در همه جای دنیا رویای جهانی عادلانه تر را در سر دارد...
زهره اسد پور، همسر مازیار مهرپور
١٠ تیر ماه ١٣٩١