(به اعضای کمیته ی هماهنگی برای کمک به ایجاد تشکل های کارگری)
انتشار خبر برگزاری پنجمین مجمع کمیته ی هماهنگی، در شرایطی که حاکمیت سرمایه داری ایران هزینه ی هر گونه فعالیت کارگری را به شدت بالا برده است، برای من و بسیاری از فعالین کارگری در داخل و خارج از کشور شورانگیز و امید بخش بود. برگزاری شجاعانه ی مجمع عمومی کمیته در شرایط فعلی نشان دهنده ی عزم راسخ اعضای کمیته ی هماهنگی برای پیشبرد اهداف کارگری و انسانی خود می باشد. بی تردید برگزاری این مجمع در شرایط به شدت امنیتی کنونی برای بسیاری از فعالین کارگری موجب بالا رفتن روحیه ی مبارزاتی خواهد بود.
امروز دیگر بر کسی پوشیده نیست که نظام سرمایه داری ایران به موازات سرکوب دیگر جنبش های اجتماعی، مستقیماً جنبش کارگری و فعالین آن را نشانه گرفته است، جنبش کارگری برای این نظام از اهمیت خاصی برخوردار است، چرا که به خوبی می داند تنها سیل خروشان و متشکل این جنبش است که می تواند سبب ساز بسیاری از تغییر و تحولات کیفی در جامعه ی ایران باشد، سرمایه داری حاکم بر ایران در هراس از احتزاز پرچم جنبش کارگری در خیزش های اجتماعی آینده به سرکوب اعتراضات کارگری و پیشروان آن دست می یازد. بی سبب نیست که امروز فعالین کارگری در گروه ها و کمیته های کارگری متحمل شرایط بس طاقت فرسایی هستند و در این میان اعضای کمیته ی هماهنگی به جهت گستردگی حوزه ی فعالیت اکتیو کارگری بیشترین هزینه را به جهت تعداد دستگیری ها و صدور احکام ناعادلانه ی دادگاه ها متحمل می شوند. قضات این دادگاه ها به قصد جلوگیری از پیوستن کارگران و فعالین کارگری به کمیته ی هماهنگی، مذبوهانه تلاش می کنند اتهام اعضای دستگیر شده ی کمیته را همکاری با احزاب خارج از کشور عنوان کنند در حالی که همه ی ما می دانیم و نیز همین دستگاه های قضایی و امنیتی به خوبی می دانند که "تشکیلات کمیته ی هماهنگی مستقل ترین تشکیلات کارگری در ایران است".
اعضای کمیته ی هماهنگی از ابتدای اعتراضات کارگران شرکت واحد و نیشکر هفت تپه، کارگران کوره پزخانه های وایگان و ارومیه، نساجی پردیس، نساجی کردستان، شاهو، غرب بافت و... در کنار هم طبقه ای های خود قرار گرفتند و به همراه آنان برای دستیابی به حقوق مسلم کارگری فریاد زدند. امروز تقریباً اکثریت قریب به اتفاق اعضای کمیته دارای پرونده ی امنیتی و قضائی هستند و تعدادی نیز در زندان دوران محکومیت خویش را سپری می کنند. فعالین کمیته ی هماهنگی و خانواده های شان به طُرُق مختلف مداوماً مورد تهدید و آزار پلیس سیاسی ایران قرار دارند. محمود صالحی با ترفندی ربوده شده و به زندان سنندج انتقال داده می شود و محکومیت یکساله ی خویش را در حالی که حداقل خدمات پزشکی از او دریغ می شد با دردی مداوم به خاطر وضعیت جسمانی خود، محکومیت خویش را با جسمی به شدت آسیب دیده، اما سرفرازانه به پایان می رساند و در میان استقبال پر شور کارگران و مردم زحمتکش به آغوش خانواده ی خود باز می گردد، مجید حمیدی با شلیک هفت گلوله ترور می شود، به ماشین خالد حسینی تیراندازی می شود، بیش از نود نفر از اعضای کمیته ی هماهنگی به جرم دیدار با خانواده ی غالب حسینی دستگیر می شوند. همه ی این ها در روز روشن انجام گرفته است و این شدت خشم و نفرت عوامل سرمایه داری را از اعضای این کمیته نشان می دهد. اما مگر می توان از آرزوها و آرمان های کارگری چشم پوشید، مگر می توان امید و انتظار هم طبقه ی های شریف خود را در رابطه با کمک به ایجاد تشکل های کارگری نادیده گرفت.
رفقا؛ من برگزاری شجاعانه ی مجمع عمومی کمیته را به شما دلاوران عرصه ی مبارزه ی طبقاتی تبریک گفته و از راه دور دست یکایک شما را می بوسم و امیدوارم در پیکار بزرگ خویش بر علیه سرمایه داری بیش از پیش سرفراز و پایدار باشید.
زنده باد جنبش کارگری
بهروز خباز- ٢٨ مارس ٢٠١١