این دور خراب به کام ما هیچ نگشت

خوبان همه دور کرد پلیدان همه هشت

رفیق منوچهر یاوریان در روز اول ماه مه ٢٠١۵ در بیمارستانی در فرانکفورت، پس ازسالها دست و پنجه نرم کردن با بیماری سرطان، درگذشت. با مرگ رفیق منو، جنبش کارگری ـ کمونیستی ما یکی دیگر از ستاره های سرخ خود را از دست داد.
رفیق منو متولد شهرستان مسجدسلیمان بود. در همانجا نیز با مسائل سیاسی آشنا شد. با شروع انقلاب ۵٧ به عضویت سازمان پیکار درآمد و از مسئولین آن شهر و کمیتۀ خوزستان بود. او به حق تربیت کننده و تشکل دهندۀ نسلی از کمونیستهای آنزمان بود. رفیق منو سری شوریده داشت و هیچ ناحق، زور و ظلمی را تحمل نداشت. فعالیتهای خستگی ناپذیرش و شور و شوق انقلابیش رژیم اسلامی را بتنگ آورده بود. با آغاز سرکوبهای رژیم رفیق منو متواری شد و زندگی زیرزمینی ای را در شهرهای مختلف ایران از سر گذراند. برای او غیابأ حکم اعدام صادر شده بود و دیگر در پهنۀ کشور بزرگی چون ایران جایی برای مخفی شدن نداشت. در سال ٦١ سپاه پاسداران او را در تهران دستگیر میکند، اما فرار جانانۀ رفیق منوچهر از بازداشتگاه سپاه همچون خاری در چشم جلادانی که تشنۀ خون او بودند فرو رفت.
رفیق منوچهر بیشتر از نیمی از زندگی خود را درآلمان به عنوان پناهندۀ سیاسی بسر برد و حامی بسیاری از رفقای سیاسی خود بود. او در این ده سال اخیر مبتلا به سرطان مجراهای صفراوی شده بود تا اینکه در روز اول ماه مه امسال ساعت ٢٢ در بیمارستانی در شهر فرانکفورت آلمان از میان ما رفت. باشد که در فردایی روشن یاد یاران در جانها تازه شود.

یادش گرامی و راهش پر رهرو باد.

ف. فرخی - دوم مه ٢٠١۵