همکاران و رفقا:
همیشه یک نفر باید اول بر خیزد
اون یک نفر چرا من یا تو نباشیم؟
ما کارگران نباید در محدوده ی خواست های اقتصادی در جا بزنیم ، باید مطالبات سیاسی را پیش بکشیم و هر دو را موازی با هم به پیش ببریم . هدف باید نابودی نظام سرمایه داری و تکیه گاه ان حکومت های توتالیتر ... باشد و پس از نابودی سرمایه داری بر افراشتن پرچم سوسیالیسم و حرکت به سمت سوسیالیسم باشد.
رفقا:
برای آزادی طبقه کارگر باید تئوری انقلابی ، یعنی دانش انقلابی جنبش کارگری را عمیقا" فرا گرفت . ما کارگران باید در دفاع از حقوق حقه خود مبارزه کنیم و به سوی آینده روشن به مبارزه در راه بنای جهانی سعادت بار ، جهانی بدون جنایتکاران حرکت کنیم . صبر ما کارگران دیگر تمام شده است ، ما کارگران دیگر تحمل شنیدن حرف های دروغ و تکراری را که چندین سال هست که به خوردمان می دهند را نداریم ، البته شاید دشمنان بتوانند یکی دو نفر را خفه کنند ، ولی دیگر نمی توانند ، میلیون ها کارگر و انسان ازاده را در زنجیر نگاه دارند ، همکاران، ما نباید بترسیم ، ما یک خانواده بزرگ 50 میلیونی هستیم ، باید یک پارچه در زیر پرچم آزادی و رهایی از ظلم و ستم ، گرد هم بیایم و حقوق حقه خودمان را مطالبه کنیم.
برادران و خواهران، زحمتکش ، ما حق خودمان را می خواهیم ، سرمایه داران زن و بچه های ما را از یک زندگی شرافتمندانه و انسانی و در خورشان طبقه کارگر محروم کرده اند . انتظار تحرم از سرمایه داران ، امری عبث و بیهوده است.
از این دولت و دولتهای بعدی و از کلیت حکومت سرمایه داری نباید انتظاری داشت ، چون آنها نماینده و تکیه گاه و ابزار سرمایه داران هستند با آشتی و التماس و قانون گرایی و قانون مندی ، آنها چنگالهای خونین خود را از گلوی ما برنخواهند داشت . اندک امتیازات مادی کاذب و صدقه وار مثل یارانه که زیر پوشش کلمات قلمبه و سلمبه ی چون حمایت های بیمه ای ، پزشکی، سبد کالا یی، صمیمیت و اخلاق، و از این قبل، پنهان است، نارضایتی مردم را زیر کنترل بورکراسی خود در اوردند و از گسترش آن جلو گیری می کنند. به قول ضرب المثلی:
"سرم را می شکنی، نخودچی در جیبم می کنی"
یا به عبارتی:
"یک تکه شیرینی می دهی تا طعمش را بچشم، فورا" می پری و سوارم می شوی."
ما کارگران باید با استفاده از نیروی خود ، لاینقطع به طرف هدف خود پیشروی کنیم ، هرگز فریب صدقه های دولت و حکومت را نخوریم و مبارزه ی حق طلبانه ی خودمان را برای رسیدن به هدف و آرمان های طبقه کارگر متوقف نسازیم .
همکاران و زحمتکشان:
تمامی این صدقه ها و گذشت های دولت تنها یک علت می تواند داشته باشد ، آنهم فریب طبقه فرو دست و ستم کشیده جامعه است. دولت احمدی نژاد با آوردن پول نفت سر سفره های مردم و توزیع ثروت به شیوه عادلانه و دولت تمام قد طرفدار سرمایه داری ، به اسم آزادی تشکل های مردم نهاد ، حل معظل اشتغال ، افزایش دستمزد کارگران به میزان تورم ، افزایش توان خرید مردم که نیاز به یارانه ی 45 هزار تومانی ( بخوانید صدقه 45 هزار تومانی) نداشته باشد و تثبیت قیمت ها و از این قبیل حرفها با نماد کلید سحر آمیز ، مردم و کارگران را فریب دادند ، ما وظیفه داریم به کارگران که در راستای مطالبات بحق و قانونی خود مبارزه و اعتراض می کنند و در عین حال از هدف غایی خود بی اطلاع هستند آگاهی بدهیم.
همکاران:
هر مبارزه صنفی ، یک مبارزه سیاسی هم هست ، ما کارگران خوب می دانیم که در میدان مبارزه با سرمایه داران ، پلیس دوشا دوش با سرمایه داران به عنوان ابزار سرکوب رو در روی کارگران صف آرایی کرده است ، بر همین اساس خود به خود خواسته های صنفی رنگ بوی سیاسی به خود می گیرند ، به همین خاطر کارگران زحمتکش برای رهایی از نوع ستم حکومت مبارزه می کنند و کارگران به محض دست یابی به آزادی و خواسته های خود به وجد می آیند و این همان آزادی خواهد بود که تمامی خلق ها با قهر انقلابی از چنگال استبداد بیرون خواهند کشید ، آزادی سیاسی را فقط از طریق قهر انقلابی می توان کسب کرد، و تا زمانی که آزادی سیاسی را کسب نکنیم دیگر مطالبات را اگر اندکی هم بدست بیاوریم ماهیتا" خیلی زود از دست خواهیم داد.
رفقا :
سرمایه داران و عناصر ضد کارگری آن برای تفرقه افکنی در صفوف ما شبانه ، روز تلاش می کنند و با پوشش مذهب و دین از ما کارگران سوء استفاده می کنند و با برچسب ضد انقلاب و ضد دین ، ضد حکومت و انگ های واهی در صدد سرکوب ما کارپگران هستند. نمونه های بارز آن کارگران زندانی مانند بهنام ابراهیم زاده ، رضا شهابی ، محمد جراحی ، شاهرخ زمانی و ... که با حبس های سنگین در حال تحمل زندان هستند.
ما کارگران موظف به افشای این سیاست های پلید هستیم . رفقا علاوه بر افشای سیاست های ارتجاعی ، باید به ایجاد و تقویت روحیه انقلابی و انترناسیونالیستی در میان کارگران و توده ها یک ارتش مبارز و انقلابی تشکیل داد.
رفقای کارگر:
کارگران در نظر آنها ( سرمایه داران و حکومتشان) مانند علف های هرز و بی ارزش هستند ، برای سود مند کردن انها اندکی زحمت لازم است ، باید ساعت ها وقت گذاشت . اما ما کارگران را بی انکه زحمتی به خود بدهند در یک چشم به هم زدن چنان از ریشه بر می اندازند که هیچ صدایمان هم در نمی اید. رفقا در مقابل این همه بی عدالتی و تبعیض چرا سکوت کرده ایم؟
چرا اختیارمان را در دست ان سرمایه داران و دولتشان می گذاریم ؟سرمایه و ثروتی که انها بدست آوردند از کار شبانه روزی و از استثمار پدران، مادران و برادران و خواهران و خود ما است ، آیا غیر از این است ؟
اینها درد های خصوصی ما دو نفر نیست ، بلکه درد های مشترک میلیون کارگر زحمتکش و خانواده هایشان و تمامی بی سر پناهان است.
دوستان و رفقای کارگر بیائید در هر صنف و حرفه ای که هستیم ، تشکل های مستقل کارگری خود را ایجاد کنیم و آنگاه با اتحاد و همبستگی و تشکیل فداسیون های کارگری خواسته های بحق خودمان را مطالبه کنیم ، تنها چاره ی درد های ما مبارزه و صد البته مبارزه متشکل و سراسری است.
هم طبقه ای ها:
انسان فقط یک بار به دنیا می اید و خیلی کم زندگی می کند ، چرا باید این مدت کوتاه را با ترس و لرز و در ذلت زندگی کنیم ، ما باید انسانی و آزادانانه زندیگی کنیم و آزادانه و انسانی بمیریم . آزادی طبقه کارگر تنها به دست خود کارگران میسر است ، فرقی نمی کند از چه ملیتی باشد .باید بدون توجه به ملیت ، مذهب و ایدو لوژی متحد شویم پرچم مبارزه را بر افرازیم ، وارستن از زنجیر های محدود ملیت ، مذهب و باورهای خرافی و ایدولوژیک و دخالت ندادن این مقوله در مبارزه با سرمایه داری برای طبقه کارگر اولین و ضروری ترین قدم است که بدون این چنین قدمی هر گز کارگران نمی توانند اتحاد طبقاتی خود را بدست آورند.در حین اتحاد ، و مبدل شدن به نیروی عظیم و متشکل مبارزه در راه آزادی ، نان و زندگی انسانی و نهایتا" بر قراری جامعه دنیای بدون استثمار باید به عنوان برنامه روزانه و چشم انداز ما کارگران باشد. تنها راه و مسیر دست یابی به خواسته ها و پیروزی در مبارزاتمان اتحاد ، همبستگی طبقاتی و ایجاد تشکل های مستقل کارگری (سندیکا ها) و سراسری کردن تشکل های و مبارزات ملی است.
دست در دست هم دهیم تا به نیروی عظیم و متشکل تبدیل شویم.
اختیار خودمان را خودمان در دست بگیریم.
کارگران برای رهایی از بی عدالتی و تبعیض متحد شوید.
دوست و رفیق عزیز:
تو که:
این نوشته را خواندی، اگر متحد شدن را قبول داری و اگر حتی یک در صد از این نوشته را قبول داری برای پیاده کردن همان یک درصد باید بر خیزی ( همیشه یک نفر باید اول بر خیزد).
راه متحد شدن این نیست که هر کدام از ما منتظر باشیم دوستی یا رفیقی در خانه ما را بزند و ما را به مبارزه مشترک دعوت کند ، اگر دوست یا رفیق دیگری هم همین گونه منتظر باشد که شخص شما در خانه اش را بزنید و او را به همکاری دعوت کنید چه اتفاقی خواهد افتاد؟ بدون شک همه ی ما تا قیامت منتظر به صدا در آمدن زنگ در خانه ، یا گوشی تلفن خواهیم ماند و دشمن تا قیامت ما را استثمار خواهد کرد.
رفقا و دوستان:
راه متحد شدن این است ( یکی باید اول بر خیزد) که هر کدام از ما در مورد مطالبه مشخص مشترکمان به در خانه رفیقی برویم و از او بخواهیم به کمک ما بیاید و فکر ها و نیروهایمان را روی هم بگذاریم و برای نجات خود و دیگر انسانها در برداشتن قدم اول از بقیه سبقت بگیریم آری شما هم اکنون می توانید آن یکی باشید که اول بر می خیزد.
روز قطعی جدال است آخرین رزم ما
انترناسیونال است نجات انسانها
برما نبخشند فتح و شادی نه خدا، نه شه نه قهرمان
با دست خود گیریم آزادی در پیکارهای بی امان
تنها ما توده جهانی، اردوی بیشمار کار
داریم حقوق جهانبانی نه که خونخواران غدار
حیدر عمواغلی - اسدالله غفار زاده
١٣٩٣/۴/١٧