جمعی از کارگران در کردستان
خطاب به دیگر بخش‌های کارگری در ایران سرمایه‌داری
عاملی که ما کارگران در کردستان و بلوچستان را به خیابان ها کشاند فقر، گرانی و بی سرپناهی آواره در سرتاسر ایران سرمایه برای فروش نیروی کارمان در ازای پول ناچیزی که سرمایه داران و دولت سرمایه به ما میدهد، در بهترین حالت هزینه‌ی نان خالی بود. شب را با پلاسی بعنوان روانداز در محل کار با هزار مرارت به روز می رساندیم.
بخشی از ما کارگران هم بخاطر نداشتن سرپناه به کارتن خوابی روی می‌آوردند بخشی هم در کارهای پروژه‌ای، کولبری یا سوخت بری برای لقمه ای نان جان خود را به خطر می‌انداختند زیرا پاسداران سرمایه مدام در کمین شکار ما کارگران بودند. این شرایط فلاکت باری که سرمایه به ما تحمیل کرده بود باعث شد که به پاخیزیم و به خیابان ها سرازیر شویم و علیه دولت سرمایه دست به شورش زنیم . در جنگی نابرابر با رژیم هار سرمایه خیلی از ما کارگران و فرزندانمان (دانشجویان و دانش آموزان) در سراسر ایران سرمایه داری جان باختند. در این شورش اخیر کارگری کردستان و بلوچستان بیشترین کشته ها و زخمی ها را دادند. چنان که تنها در یک روز ده نفر در جوانرود به دست مزدوران سرمایه به خاک و خون افتادند. همچنان که در سال ۹۸ بسیاری کارگران در ماهشهر به دست وحوش سرمایه از پای افتادند. ما برای تغییر شرایط فلاکت بار زندگیمان به پا خاستیم. اکنون گذشته از کشته‌هایی که سرمایه به ما تحمیل کرد بسیاری از ما کارگران معلول و در بیمارستان ها و خانه ها در بستر بیماری با هزینه‌های سرسام آور روبه رو هستیم اما یقین داریم تا این وضعیت یعنی گرسنگی و هزینه های بالای دارو و درمان، استثمار بی حد و حصر لغو نشود به اجبار به خیابان ها خواهیم آمد.
ما عامل سیه روزی خود را در وجود رابطه‌ی اجتماعی سرمایه مبتنی بر تولید ارزش اضافی از راه خرید و فروش نیروی کار میدانیم. با تغییر حاکمان سرمایه یا تعویض حکومت‌های سرمایه داری وضعیت موجود تغییر نخواهد کرد از این روست که ما ضمن تایید سرنگون طلبی مبتنی بر مبارزه ضد سرمایه‌داری میدانیم.
سرنگون طلبی توخالی همان سرنوشتی را برای ما رقم خواهد زد که در سال ۵۷ به سرمان آمد. همانطوری که در مبارزات توده های کارگری و خانواده های کارگری و جوانان کارگر شاهد هستیم ما شعارهایی را سر میدهیم که مورد پسند جناح‌های مختلف بورژوازیست از این جهت است که خواست ها و مطالبات کارگران که بارها برای آن به پا خاستند در مبارزات کارگران مغفول مانده است. چرا نباید یکی از شعارهای پیکار جویان علیه سرمانه خارج شدن دارو و درمان از حیطه‌ی داد و ستد کالایی نباشد. چرا در حالی که بسیاری از کارگران از بی سرپناهی رنج میبرند و به گور خوابی و کارتن خوابی پناه میبرند اشغال خانه‌های خالی در دستور کار مبارزات کارگری نمیباشد. یکی از خواسته‌های ما اشغال و تصرف و خانه‌های سرمایه داران و دولت سرمایه داریست. سرمایه‌داران و دولت سرمایه برای سود بیشتر تخریب محیط زیست را مورد افزون خواهی خود قرار دادند و از این طریق علاوه بر تخریب طبیعت زندگی انسان ها را به خطر انداخته اند. از این روست که یکی از خواسته‌های ما جلوگیری اکید از تخریب طبیعت می‌باشد. ما علاوه بر برخی خواست و مطالباتی که در فوق به آن اشاره کردیم یکی از خواست‌های ما عدم دخالت دولت در روابط آزاد زنان و مردان و نوع پوشش آنان هستیم. صرف بیان خواسته‌های فوری و عالی که در بالا تعدادی از آن‌ها آمد کافی نمی‌دانیم بلکه برای محتقق کردن آن‌ها باید دست به کار شویم. ما ضمن آنکه بر سرنگون طلبی پا فشاری میکنیم اما مبارزه با نظام سرمایه داری را به فردا موکول نمی‌کنیم بلکه از هم اکنون برای خورد و خوراک رایگان یعنی خارج کردن اقلام خوراکی و دارو و درمان از داد و ستد سرمایه دارانه میجنگیم. (جناح‌های مختلف بورژوازی که در صدد به قدرت رسیدن هستند خواستار اعتصاب سراسری کارگران هستند اما نه برای آنکه بر روابط کار و سرمایه و استثمار تولید ارزش اضافی خدشه‌ای وارد شود. ما کارگران هم خواستار اعتصاب سراسری هستیم اما با هدف تصرف کارخانه ها و خلع ید از سرمایه‌داران خصوصی و دولتی هستیم. ما اعتصاب میکنیم با هدف با نفی نظام سرمایه‌داری و لغو جدایی محصول کار از کارگر و استقرار سوسیالیسم)
جناح های مختلف بورژوازی از اپوزیسیون گرفته تا دیگر جناح‌های بورژوازی چون اصلاح طلب و دیگرانی که این روزها در لباس روحانی اهل سنت مدام بیانیه صادر میکنند اینان رقبای رژیم فاشیست اسلامی هستند که زمانی خود در امر تحمیق توده‌های کارگر و تحکیم و دوام رژیم اسلامی سرمایه خدمت میکردند. با وجود اختلافات زیادی که با هم دارند در یک چیز باهم مشترک هستند از ما کارگران میخواهند که رژیم اسلامی را از قدرت ساقط کنیم. بورژوازی جهانی هم به اشکال مختلف از اینان حمایت و در صدد برنامه گوادلوپ دیگری هست.
ما کارگران از دیگر بخش‌های کارگری در ایران سرمایه داری میخواهیم که منافع طبقه کارگر را فدای سرنگون طلبی توخالی جناح‌های بورژوازی نکنیم. در مبارزات خواست ها و مطالبات روزانه را فریاد کنیم. سرباز بی مزد و مواجب به قدرت رسیدن بورژوازی نشویم. جناح های بورژوازی هم از اعتصاب کارگران استقبال میکنند. اینان صرفا برای سرنگون کردن رقیب خود، رژیم اسلامی سرمایه، از ما کارگران میخواهند همچون قیام کارگران در سال ۵۷ بعنوان جاده صاف کن به قدرت رسیدن خود استفاده کنند. اما ما در اعتصابات هدفمان تغییر بنیادی رابطه‌ی استثمارگرانه‌ی سرمایه است. هرکجا اعتصاب کنیم با قدرت برای تصرف کارخانه، محیط کار و اداره شورایی و به دست گرفتن تولید و توزیع توسط شوراها اعتصاب میکنیم. شوراهای ضد سرمایه داری سراسری را برپا داریم.
«جمعی از کارگران ضد سرمایه‌داری در کردستان»