|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نگاهی انتقادی به برنامه
دومین کنفرانس بین المللی کارگران خودروسازی
جمعی از کارگران خودروسازی
یکشنبه ۱۳ مهر ۱۳۹۹ - ۴ اکتبر ۲۰۲۰
توضیح: دومین کنفرانس بین المللی کارگران خودروسازی در فوریه ٢٠٢٠ در شهر ژوهانسبورگ در کشور آفریقای جنوبی برگزار شد و دستورکار آن تصویب برنامه کنفرانس بود. بنا بر دعوتی که با واسطه یکی از دوستان رابط از کارگران خودروسازی ایران شده بود، قرارشد یکی از اعضای جمع ما در این کنفرانس شرکت کند. اما از آنجا که او باید هزینه سفر را خودش پرداخت می کرد و او توان پرداخت این هزینه را نداشت شرکت اش در کنفرانس منتفی شد. با این همه، نقد جمع ما در باره برنامه کنفرانس، که همکارما شرکت اش درکنفرانس را مشروط به طرح آن کرده بود، به صورت کتبی تدوین شد و پس از ترجمه به زبان انگلیسی در تاریخ ٢۵ نوامبر ٢٠۱٩ (۴ آذر ۱۳۹٨) برای دوست رابط فرستاده شد، با این امید که به دست مسئولان کنفرانس برسد. اما دراین مورد که آیا این متن انتقادی به دست مسئولان کنفرانس رسیده یا نه و اگر رسیده واکنش آنها چه بوده متاسفانه هیچ خبری به همکار ما داده نشد. در پی این بی خبری، پس از چند ماه متن انگلیسی مذکور برای سایت کنفرانس ارسال شد، اما تا کنون نه در این سایت منعکس شده و نه خبری درباره علت عدم انعکاس آن به ما داده شده است. با توجه به این نکات، لازم دانستیم که جهت اطلاع عموم کارگران به ویژه کارگران خودروسازی، چه در ایران و چه در سطح بین المللی، متن خود را به دو زبان فارسی و انگلیسی، که خطاب به دومین کنفرانس بین المللی کارگران خودروسازی نوشته شده است، منتشر کنیم.
جمعی از کارگران خودروسازی در ایران
مهر ۱۳۹۹، اکتبر ٢٠٢٠
به دومین کنفرانس بین المللی کارگران خودروسازی (IAWC)
ما تعدادی از کارگران خودروسازی در ایران پیش نویس برنامه مبارزاتی شما را برای دومین کنفرانس بین المللی کارگران خودروسازی مطالعه کردیم. به نظر ما، این پیش نویس چیزی نیست جز برنامه ای رفرمیستی که با روحیه ای یکسره اتحادیه ای و برای تبلیغ و ترویج سندیکاسازی نوشته شده است. اساس کار شما بر همکاری اتحادیه های کارگری با دولت های سرمایه داری استوار است. این برخورد نه تنها طبقه کارگر را به هیچ جایی نمی رساند بلکه زندگی کارگران را روز به روز بدتر می کند. طبقه کارگر فقط از طریق مبارزه با سرمایه داری می تواند به خواسته هایش برسد. اکنون در بسیاری از کشورها حتی در سرمایه داری های استبدادی و سرکوبگر همچون ایران شاهد مبارزه بی وقفه کارگران هستیم، اما از آنجا که بر بیشتر این مبارزات روحیه و برنامه اتحادیه ای حاکم است کارگران به خواسته هایشان دست پیدا نمی کنند.
ما تا این صحبت را می کنیم عده ای منتقد می گویند برخی از همین دستاوردهای کنونی طبقه کارگر از طریق مبارزه اتحادیه ها با سرمایه داری به دست آمده است. وقتی می پرسیم اتحادیه ها کی و کجا با سرمایه داری مبارزه کرده اند؟ به ما می گویند: اتحادیه های کشورهای اروپایی و آمریکایی در قرن نوزدهم. بله، درست است. در قرن نوزدهم، بسیاری از اتحادیه های کارگری در اروپا و آمریکا برای کاهش ساعات کار و افزایش دستمزد مبارزه کردند و در بسیاری از موارد هم موفق بودند. از این مهم تر، اتحادیه ها «انترناسیونال اول» را بنیان گذاشتند که نقش بسیار مهمی در هدایت مبارزات طبقه کارگر در سطح بین المللی داشت. اما با تعطیل شدن این سازمان ضدسرمایه داری و از اواخر قرن نوزدهم به بعد ریل مبارزه اتحادیه ها نیز عوض شد و آنها به تشکل های رفرمیستی و دنباله رو احزاب سیاسی تبدیل شدند. از این زمان به بعد، نوعی دوگانگی در سازمان یابی طبقه کارگر به وجود آمد: در یک طرف اتحادیه ها قرار گرفتند که کارشان فقط رفرمیسم و چانه زنی با کارفرمایان و دولت ها برای شندرغاز افزایش دستمزد بود، و در طرف دیگر احزاب سیاسی که دنبال رسیدن به قدرت سیاسی با استفاده از مبارزات کارگران بودند. این وضعیت ویرانگرهمچنان ادامه دارد و به نظر می رسد که کنفرانس شما نیز به این دوگانگی باور دارد.
وضعیت فعلی نشان می دهد که خدمت گذاری بسیاری از رهبران اتحادیه ها به طبقه سرمایه دار بی پاداش نمانده و آنها از طریق چانه زنی بی مقدار با کارفرمایان بزرگ و کوچک، خود به نان و نوایی رسیده اند، به طوری که برخی از آنان با عنوان دروغین نمایندگی کارگران حتی به عضویت پارلمان های اروپا و آمریکا درآمده اند. این درحالی است که اکنون چند دهه است که سرمایه به سطح معیشت کارگران هجوم آورده و بسیاری از دستاوردهای تاریخی طبقه کارگر را پس گرفته است. این هجوم را می توان در افزایش سن بازنشستگی، رشد روزانه بیکاری بر اثر کاربرد تکنولوژی های پیشرفته گوناگون برای سودآوری هرچه بیشتر (همین امروز ٢۵ نوامبر ٢٠۱٩ شرکت خودروسازی آئودی اعلام کرد که طبق توافق و قرارداد با اتحادیه های مربوطه، در سال ٢٠٢٠ تعداد ٩۵٠٠ شغل خود را تعطیل خواهد کرد)، کاهش بودجه های درمانی و بهداشتی و مراکز نگهداری سالمندان، تعطیل مراکز نگهداری کودکان و... نشان داد. این هجوم به زندگی کارگران در مقابل چشمان اتحادیه های کارگری و اعضای چندین میلیونی شان صورت گرفته و می گیرد، اتحادیه هایی که کنفرانس شما خواهان تقویت آنهاست. در اینجا لازم است به مواردی در پیش نویس شما که همسویی تان را با رفرمیسم اتحادیه های کارگری نشان می دهد، اشاره کنیم.
١- شما در بند ۴ و جاهای دیگر پیش نویس از«شرکت های چند ملیتی» و «انحصارهای بین المللی» که با کسب حداکثر سود سلامت انسان ها و محیط زیست را به خطر می اندازند، نام می برید. بی تردید، اینها مراکز اصلی سرمایه داری برای استثمار طبقه کارگر و تخریب محیط زیست اند. اما وقتی شما از شرکت های متوسط و کوچک به عنوان بخش هایی از سرمایه که از استثمار کارگران سود می برند، نام نمی برید این معنا را به ذهن متبادر می کنید که با شرکت های متوسط و کوچک سرمایه داری همسو هستید. آیا شرکت هایی که بزرگ و چند ملیتی نیستند در استثمار کارگران و یا آلودگی محیط زیست نقشی ندارند؟
٢- شما در بند ۵ از تبلیغ «وحدت اتحادیه ای بر مبنایی مبارزه جویانه» سخن می گویید. منظور شما از «مبنای مبارزه جویانه» چیست؟ اگر منظور از مبارزه جویی، پیکار با سرمایه است، آیا تشکلی رفرمیستی که بر همکاری با طبقه سرمایه دار برای مهار جنبش ضدسرمایه داری کارگران استوار است، می تواند علیه سرمایه مبارزه کند؟
٣- در بند ۹ با حمایت تلویحی از بخش چپ سرمایه و احزاب و اتحادیه های وابسته به آن در مقابل بخش راست سرمایه خواسته اید که کارگران به پیاده نظام بخشی از سرمایه علیه بخش دیگر آن تبدیل شوند. در اینجا نیز کارگران را صرفا از بخش راست و مسلط سرمایه ترسانده اید تا آنها را به سیاهی لشکر بخش چپ سرمایه تبدیل کنید.
۴- با توجه به روح حاکم بر پیش نویس، به نظر می رسد که در دیدگاه شما کارگر صرفا کسی است که (به صورت یدی) در صنایع آن هم صنایع بزرگ کار می کند. این تعریف از کارگر باب طبع طبقه سرمایه دار است، زیرا با محدود کردن جمعیت و نیروی طبقه کارگر در واقع نیروی این طبقه را تضعیف می کند. به نظر ما، کارگر کسی نیست جز فروشنده نیروی کار، و رهایی آن در گرو الغای خرید و فروش نیروی کار است. به این معنا، طبقه کارگر تمام بردگان مزدی گوشه و کنار دنیا را در بر می گیرد؛ بردگانی که مجبورند در ازای مزد نیروی کار خود را، به صورت یدی یا فکری، به سرمایه داران بفروشند.
۵- سرانجام این که، بر اساس همان روحیه حاکم بر پیش نویس، به نظر می رسد که برای شما حمله به مالکیت خصوصی یک خط قرمز است، زیرا در هیچ جای پیش نویس سخنی از الغای مالکیت خصوصی سرمایه داری به عنوان پیش شرط رهایی طبقه کارگر به میان نیامده است. آیا این خط قرمز نشانه همسویی شما با بخشی از طبقه سرمایه دار و اتحادیه های کارگری وابسته به آن نیست؟
با توجه به نکات بالا، پیشنهاد ما این است که بحث درباره این پیش نویس کنار گذاشته شود و به جای آن، در کنار پرداختن به مسائل و مشکلات کارگران خودروسازی، به چگونگی سازمان یابی طبقه کارگر برای مبارزه با سرمایه داری پرداخته شود. بدیل ما در مقابل اتحادیه کارگری، شورای کارگری است. به نظر ما، شورای کارگری تشکلی است ضدسرمایه داری که در آن امکان دخالتگری اکثریت مزدبگیران در سطح محل کار، محلات و به طور کلی جامعه وجود دارد. ساختار آن پایین به بالاست و بر دموکراسی مستقیم، غیرنماینده ای بر اساس تصمیم گیری عموم اعضای آن اعم از کارگران یدی و فکری مبتنی است. در مواردی که انتخاب نماینده (عمدتا به دلیل بزرگی جمعیت اعضا) اجتناب ناپذیر است، نمایندگان هر زمان که انتخاب کنندگان بخواهند، پاسخگو هستند و در صورت اراده اکثریت اعضا بلافاصله عزل می شوند. این تشکل در اوضاع عادی برای خواسته های کارگران، آموزش و ارتقای خودآگاهی آنان مبارزه می کند، و در شرایط انقلابی به نهاد اداره محل کار، محله و کل جامعه تبدیل می شود. در هر حال، یک وظیفه اساسی شورای کارگری ایجاد اعتماد به نفس و روحیه اتکا به خود در میان کارگران برای مبارزه بر ضد سرمایه است. بدین سان، شعارعمومی این تشکل چنین است: جرأت کنیم و روی پای خود بایستیم!
جمعی از کارگران خودروسازی در ایران
٢۵ نوامبر ٢٠۱٩ (۴ آذر ۱۳۹٨)
To The Second International Automotive Workers Conference (IAWC)
We, a number of automotive workers in Iran, studied your draft of program of struggle for The Second International Automotive Workers Conference (IAWC). In our view, this draft is nothing but a reformist program written in an entirely unionist spirit to propagate trade unions as appropriate workers’ associations. Your draft is based on the cooperation of trade unions with the capitalist governments. This approach has nothing to do with the working-class interests and worsens the livelihood of the workers more than before. To achieve working-class demands, workers have to be organized in independent anti-capitalist organizations. We witness the incessant struggle of workers across the world even in despotic and suppressive capitalist countries such as Iran. But workers cannot achieve their demands, because their struggles are mostly subjugated to the spirit and program of trade unions.
When we emphasize on this weakness as the chief defect of the routine struggles of the working class, some critics protest claiming that some of the present workers’ achievements have been gained through the struggle of trade unions against capital. But in response to our question that where and when the unions have struggled against capital, they mention the European and American unions in nineteen century. True enough. In 19th century, European and American unions struggled for the reduction of work hours as well as increase of wages and succeeded in a number of cases. Most importantly, they founded the First International, which played a significant role in leading the international working-class struggles against capital. However, following the dissolution of this anti-capitalist organization and during the last decades of 19th century, the unions shifted towards reformism and started to become mere followers of political parties. Since then, there appeared a kind of duality in working-class organization. On the one hand, there were trade unions with the duty of leading reformist struggles through bargaining with employers and governments for wages nothing to shout about, and, on the other hand, there existed political parties with the aim of gaining political power through working-class struggles. This destructive situation is still continuing, and your conference seems to believe in the same duality.
The present conditions illustrate that most of the union leaders have been successful in servicing the capitalist classes and, in lieu of insignificant bargaining with employers, they have earned a bread that is buttered on both sides. Some of the union leaders are now the members of parliaments in Europe and US, representing a false representation of working classes. This elevation of the social status has occurred in a situation that in recent decades capital has attacked the livelihood of workers all over the world taking back a number of their historical achievements. This attack is manifested in the reduction of the retirement age, the daily growth of unemployment due to the use of various advanced technologies for obtaining higher profits (just today, Nov. 25, 2019, the automotive company Audi announced that, following its agreement with the related unions, 9500 jobs will be suspended in 2020), reduction of the governmental funds for health care and taking care of adults, suspension of child care centers, etc. Capital’s attack has occurred in front of the eyes of trade unions and their alleged millions of members, which are supported by your conference. Herein, it is necessary to mention some points in your draft that indicate your companionship with the unions’ reformism.
1-In paragraph 4 and elsewhere in the draft, you emphasize on the “multinational corporations” and “international monopolies” that deteriorate health in order to obtain maximum profits. Undoubtedly, these are the leading capitalist centers that exploit the working class and deteriorate the environment. But when you do not mention the medium and small companies as parts of capitalist class that benefit from exploitation of workers, you might imply that you are in companionship with these parts of capitalist class. Do not the medium and small capitalist companies play a role in workers’ exploitation and environmental deterioration?
2- In paragraph 5, you speak of promotion of “trade-union unity on a militant basis”. What do you mean by “militant basis”? If by militancy you mean struggling against capital, can a reformist association, which is based on cooperation with the capitalist class to control the anti-capitalist workers’ movement, struggle against capital?
3- In paragraph 9, through implicit support of the left capital and its affiliated parties and unions, you have indeed called the workers to become infantry men of the left capital against the right one. Here, too, you have given the workers a fright of the right side of bourgeoisie in order to give them a push to its left side.
4- Noting the spirit of the draft, it seems that you believe in worker as someone who works (manually) merely in industries, particularly large multinational industrial corporations. This conception of worker undermines working-class power, because it limits the huge population of the sellers of labour power to a small part of it. We define worker as the seller of labour power whose emancipation requires the annulment of the purchase and sale of labour power. In this sense, working class is comprised of all the wage slaves in different countries who are obliged to sell their labour powers to capitalists in lieu of wages, either manually or intellectually.
5- Finally, it seems that attacking private property is a red line in the draft. Nowhere in the draft you speak of the annulment of private property as a prerequisite of working-class emancipation. Is not this red line a sign of your companionship with a part of capital and its affiliated trade unions?
Regarding the above points, we suggest you to cancel the discussion of the draft and, instead, in addition to dealing with the special problems of automotive workers, discuss how the workers in general can be organized in alternative organizations in order to combat the purchase and sale of labour power. In our view, these organization are workers’ councils. Workers’ councils are anti-capitalist organizations that provide the possibility of maximum interference of wage labourers in workplaces, neighbourhoods and society at large. Their structures are bottom-up and based on direct and non-representational democracy in which even daily decisions are made on the basis of the participation of all the members including material and intellectual workers. In the cases that representation is unavoidable (mostly due to large populations), the representatives are accountable immediately and can be deposed at any time. In ordinary situation, the workers’ councils struggle for the workers’ demands, education, and elevation of workers’ self-consciousness. However, in revolutionary situation, they become the organ of administration of workplaces, neighbourhoods and society at large. In any case, a fundamental duty of any workers’ council is embarking on creation of self-reliance among the workers in order to struggle against capital through their own power. Thus, the general motto of every workers’ council is as follows: Dare to Stand on Your Own Feet!
A Number of Automotive Workers in Iran
Nov.25, 2019
|
| |