کار و تلاش بی وقفه و طاقت فرسای یونس عساکره او را مصمم کرده بود که مسئولان شهرداری خرمشهر را متقاعد کند که مجوز کسب و کار از آنها بگیرد. او ساعت ها به امید دریافت مجوز پشت درب اتاق رئیس منتظر ماند و تحقیر شد، اما مسئولان گوششان بدهکار نبود. زندگی یونس و خانواده اش نزد آنها به پشیزی نمی ارزید. با مرگ یونس آرزوهای زن و فرزندانش بر باد رفت.
مسئولان شهرداری خرمشهر در جواب درخواست مجوز برای دست فروشی کنار خیابان، به اندازه چهار متر، امتناع ورزیدند و برای ضرب و شصت نشان دادن به یونس، دکه اش را تخریب کردند و با خود بردند. جیره خواران حکومتی به هنگام عملیات مغرورانه تخریب دکۀ او، چنان بر خود می بالیدند که گویی کاخ سفید را تسخیر کرده اند. یونس دکه اش را با قرض و قوله تهیه کرده بود، که شاید بتواند در شهر مخروبه و جنگ زدۀ خرمشهر که فقر و بیکاری و اعتیاد بر زندگی مردم زحمتکش بویژه جوانان این شهر سایه افکنده است، زن و دو فرزند خرد سالش را نجات دهد.
یونس بر خرابه های شهر به غارت رفته و به آتش کشیده شدۀ خرمشهر در جنگ ایران و عراق، که هنوز سال ها پس از این جنگ مخروبه است، از دریافت چهار متر مجوز محل کسب چنان با بی اعتنایی مسئولان شهرداری نسبت به درخواستش روبرو شد که در روز ٢٣ اسفند ۱٣٩٣ در محل شهرداری با ریختن بنزین روی خود دست به خودکشی زد. سال نو برای یونس و خانواده اش این چنین رقم خورد.
در حالی که سرمایه داران داخلی و خارجی در خرمشهر هکتارها متر زمین را به اشغال خود درآورده اند، این سرنوشتی است که رژیم جمهوری اسلامی برای توده های زحمتکش تدارک دیده است. فقر و رنج و تبعیض، کارد به استخوان مردم زحمتکش رسانده و آستانه تحمل تنگدستان را پایین آورده است. اما خشم و عصیانگری را باید به فریاد علیه استبداد و ستم سرمایه داری حاکم تبدیل کرد.
با آنکه مأموران امنیتی و چکمه پوشان رژیم پدر و برادر و برخی از بزرگان طایفه عساکره و همچنیین عده ای از معترضان را برای ساعاتی بازداشت کردند. اما تهدید و ارعاب سرکوب گران نتوانست مردم را از اعتراض باز دارد. کارگران و زحمتکشان خوزستانی، دوستان و همشهریان یونس عساکره، عرب ها، فارس ها و لرها مراسم تشییع جنازه و خاکسپاری وی را به صحنه ای از اعتراض و تنفر از جمهوری اسلامی و مسئولان رژیم تبدیل کرددند و خشمگینانه با « یزله » و سرودن اشعار اعتراضی به زبان عربی، با شعار «آزادی، آزادی »، «نباید تن به خواری دهیم» و «ما همه یونسیم» به تظاهرات پرداختند.
سرنوشت یونس عساکره تبلوری از سرنوشت همۀ کارگران و زحمتکشان در خرمشهر، آبادان، اهواز، سوسنگرد، بستان و هویزه و در یک کلام سرنوشت همۀ توده های زحمتکش در ایران است. باید برای جلوگیری از تکرار خودسوزی ها و تکرار فاجعه بار مرگ توده ها، جمهوری اسلامی را به چالش کشید. باید برای تأمین شغل و امنیت شغلی، باید برای تأمین آزادی و دموکراسی برای همۀ ملت های زیر ستم و همۀ مردم ایران به مبارزه برخاست. باید تحقق جمهوری دموکراتیک شورایی کارگران و زحمتکشان را در صدر خواست های مان قرار دهیم. آگاهی، تشکل و همبستگی، لازمۀ مبارزه است.
بی تردید مسئول مرگ یونس ها رژیم سفاک رژیم جمهوری اسلامی است!
کارگران انقلابی متحد ایران - ۱٢ فروردین ۱٣٩۴
ruwo.iran@gmail.com