«به مرگ بگبر تا مخالفانت به تب راضی شوند». این، یکی از راهکارهای جمهوری اسلامی در مقابله با مخالفان خود به ویژه در طول یک سال و نیم اخیر بوده است. این راهکار، به یمن حاکمیت رفرمیسم بر جنبش اعتراضی پس از انتخابات خرداد ١٣٨٨، در موارد بسیاری با موفقیت همراه بوده و توانسته است مطالبات این جنبش را بیش از پیش تقلیل دهد. از جملۀ خواست های این جنبش، یکی آزادی زندانیان سیاسی است که از همان بدو روی کار آمدن جمهوری اسلامی همیشه از سوی مردم مطالبه شده است. اما جمهوری اسلامی تا کنون نتوانسته بود تقلیل این خواست را بر فعالان این جنبش تحمیل کند؛ تا امروز. امروز هفت فعال حقوق زنان در دفتر سازمان ملل در ژنو تحصن کردند. برای چه؟ برای آزادی نسرین ستوده به قید قرار وثیقه. دقت کنید: نه برای آزادی بی قید و شرط نسرین ستوده به عنوان یک زندان سیاسی که در اعتصاب غذا به سر می برد بلکه برای آزادی او به قید وثیقه!! خانم شیرین عبادی به عنوان بنیانگذار این کارزار در گفت و گو با رادیو زمانه گفته است : «خواسته ما آزادی نسرین به قید وثیقه و دادرسی عادلانه در مورد او است.» علاوه بر ایشان، چند تن دیگر از فعالان این کارزار در گفت و گو با رسانه ها خواسته خود را آزادی نسرین ستوده به قید وثیقه اعلام کرده اند. این فعالان - که برخی از آنان خود حقوقدان اند - خوب می دانند که این خواست هیچ معنایی جز به رسمیت شناختن محاکمه نسرین ستوده و به طور کلی زندانیان سیاسی ندارد. اما به رسمیت شناسی محاکمه زندانیان سیاسی به این معناست که فعالیت سیاسی می تواند جرم باشد. و این همان دستاورد جمهوری اسلامی است که او آن را در پرتو راهکار «به مرگ بگیر تا مخالفانت به تب راضی شوند» و بر بستر جبن و ناتوانی رفرمیست های سردمدار «کمپین یک میلیون امضا» به دست آورده است.
ما کارگران تقلیل شعار «زندانی سیاسی آزاد باید گردد» به «زندانی سیاسی به قید وثیقه باید آزاد گردد» را محکوم می کنیم، زیرا فعالیت سیاسی آزادانه برای مبارزه با سرمایه داری برای ما از نان شب هم واجب تر است. مطالبه ما، آزادی بی درنگ و بی قید و شرط تمام زندانیان سیاسی است.
کمیته هماهنگی برای ایجاد تشکل کارگری
٢٩ آذر ١٣٨٩