هشتمین سالروز کشتار وحشیانه کارگران در معدن مس خاتون آباد در شرایطی فرا می رسد که سایه شوم بیکاری و اخراج همچنان بر سر خیل عظیمی از کارگران سنگینی می کند و هست و نیست آنان را به فنا و نابودی می کشاند.
در چنین روزی، در چهارم بهمن ماه سال ١٣٨٢، حدود ٢٠٠ نفر از کارگران اخراجی این معدن، به همراه خانواده های شان، با خواست برخورداری از حق داشتن شغل برای گذران زندگی و دراعتراض به بیکارسازی و اخراج کارگران، پس از چند روز تحصن و عدم نتیجه گیری، به سوی فرمانداری شهر بابک حرکت می کنند و در مقابل این فرمانداری تجمع می نمایند. اما مسئولین و نیروهای انتظامی به جای پاسخ گویی به کارگران، در نهایت شقاوت آنان را با استفاده از ابزارهای سرکوب ، از جمله یک فروند هلیکوپتر، از زمین و هوا به گلوله می بندند ودر خون غرقه می کنند. در این حمله ناجوانمردانه چهار نفر از کارگران به نام های مهدوی، ریاحی، مؤمنی و جاویدی به همراه دانش آموزی به نام پور امینی، جان خود را از دست می دهند و تعداد زیادی نیز زخمی و دستگیر می شوند و روانه زندان ها می گردند.
کارگران خاتون آباد چه می خواستند که این گونه با آن ها رفتار شد؟ آنان می خواستند که بر سر کار خود باقی بمانند و اخراج نشوند؛ کارگران می خواستند که کارفرمایان، در پناه قوانین و قراردادهای ضدکارگری همچون قراردادهای موقت و سفید امضای کار و انواع و اقسام شرکت های پیمان کاری ، هر لحظه با تمسک به یک بهانه و ترفند، شرایط کاری شان را مختل ننمایند و امنیت شغلی شان را به بازی نگیرند؛ کارگران می خواستند که اضطراب و نگرانی ناشی از اخراج و بیکاری را در لحظه لحظه ی زندگی شان احساس نکنند و هر آن در خطر اخراج و بیکارسازی نباشند؛ کارگران می خواستند که شغل داشته باشند و کار کنند. اما عوامل و کارگزاران سرمایه به جای پاسخگویی به این خواست های برحق و انسانی، آنان را مورد یورش قرار دادند و به خاک و خون کشیدند. تهاجم وحشیانه عوامل سرمایه به کارگران خاتون آباد، آن هم به دلیل دفاع از ابتدایی ترین حقوق خود، بلافاصله، موجی از خشم و نفرت را در میان کارگران و فعالین کارگری و همه انسان های آزادی خواه و عدالت طلب جامعه برانگیخت. تا آنجا که طی بیانیه هایی آن را محکوم کرده و خواستار محاکمه عاملین و آمرین آن واقعه اسفناک شده و مجازات آنان را طلب کردند.
متإسفانه پس از گذشت هشت سال، هنوز به کیفرخواست کارگران توجهی نشده و بسیاری از خواست ها و مطالبات این طبقه مثل جلوگیری از اخراج و بیکارسازی کارگران و حق برخورداری از کار و شغل مناسب؛ تعیین حداقل دستمزد کارگران، متناسب با میزان تورم واقعی در کشور و پرداخت حقوق و مزایای کارگران در موعد مقرر؛ برخورداری از انواع بیمه های اجتماعی؛ برخورداری از حق اعتصاب، حق تشکل، حق آزادی بیان و نشر و تجمع و تحصن و راهپیمایی و . . . ؛ لغو قراردادهای موقت و سفید امضای کار همراه با الغای شرکت های پیمانکاری و . . . بی پاسخ مانده و کارگران و فعالینی چون علی نجاتی، رضا شهابی، ابراهیم مددی، بهنام ابراهیم زاده، شیث امانی و بسیاری دیگر، تنها به جرم دفاع از حقوق و مطالبات کارگران در زندان بسر می برند و یکی پس از دیگری از کار اخراج می شوند. هنوز پس از گذشت هشت سال از کشتار کارگران در معدن مس خاتون آباد، کارگران از حق اعتصاب و تشکل برخوردار نیستند و سرمایه در صدد تحمیل بی حقوقی بیش تر به کارگران، از طریق طرحی با نام "اصلاح قانون کار" است تا یکسره این طبقه را به روز سیاه بنشاند و تا آن جا که ممکن است استثمار کند. سرمایه پس از گذشت هشت سال از جنایتی که در حق کارگران مرتکب شده است، حتی از سفره خالی کارگران در نمی گذرد و در صدد تحمیل بی حقوقی مطلق به این طبقه است.
تهاجم به کارگرانی که از حقوق پایه ای و مسلم خویش دفاع می کنند هدفی جز حفظ منافع سرمایه و افزایش سوداوری این طبقه را دنبال نمی کند و به طور قطع برای تمکین کارگران به وضعیت فلاکت بار موجود تدارک دیده می شود.
ما کارگران باید بدانیم که برای به کرسی نشاندن تمامی این خواست ها و مطالبات، راهی جز اتحاد و مبارزه وجود ندارد. طبقه کارگر این توانایی را دارد که با اتکا به نیروی اتحاد و همبستگی طبقاتی و استفاده از قدرت آگاهی و تشکل، ضمن فائق آمدن بر مشکلات و معضلات پیش ِ رو، رو در رو با سرمایه و عوامل آن، گام به گام و در عرصه های مختلف آن ها را به عقب رانده و در نهایت از شر آن رها شود.
کمیته هماهنگی برای کمک به ایجاد تشکل های کارگری، ضمن گرامی داشت یاد و خاطره کارگران جان باخته خاتون آباد تأکید دارد که برای پیگیری خواست ها و مطالبات کارگران و در نهایت رهایی از منجلاب سرمایه، هیچ راهی به جز متحد و متشکل شدن و مبارزه رو در رو با سرمایه در عرصه های مختلف وجود نداشته و نخواهد داشت. به باور ما هیچ یک از این خواست ها و مطالبات بدون مبارزه متشکل، آگاهانه و سراسری میسر نخواهد شد و صورت واقعیت به خود نخواهد گرفت.
کمیته هماهنگی برای کمک به ایجاد تشکل های کارگری
۴ بهمن ١٣٩٠