در نظام سرمایه‌داری، کارگر نیروی کارش را در بازار به سرمایه‌دار به فروش می‌ر‌ساند تا در مقابل برای امرار معاش خود و خانواده‌اش مزد دریافت کند. او با دستمزدی که از این طریق به دست می‌آورد، هزینه‌ی خوراک، پوشاک، مسکن، تحصیل فرزندان و... را می‌پردازد تا بتواند برای ادامه‌ی حیات و فروش دوباره نیروی کار به صاحب سرمایه، تجدید قوا کند. به دلیل وجود نابرابری و تضاد طبقاتی در مناسبات اجتماعی کنونی، تعیین دستمزد نیز واقعی نیست و کارگران فقط بخشی از حاصل دسترنج خود را دریافت می‌کنند و بخش دیگر از آن را سرمایه‌داران تصاحب می‌کنند. اما آنچه که امروز به یک معضل اساسی برای طبقه کارگر در ایران تبدیل شده و کارگران زیادی با این مشکل مواجه‌اند، پرداخت نشدن همان دستمزدها و مزایای ناچیز و زیر خط فقر است.
در سال‌های اخیر عدم پرداخت حقوق کارگران توسط سرمایه‌داران، روز به روز گسترش یافته و به امری رایج و متداول تبدیل شده است. علاوه بر کارگران مجتمع‌های بزرگ و کوچک تولیدی از قبیل لوله سازی خوزستان، لاستیک البرز ، آزمایش و...، که ماه‌های طولانی دستمزد دریافت نمی‌کنند، بلکه هم‌چنین کارفرمایان و پیمان‌کاران پروژه‌‌هایی مانند عسلویه ، مسکن مهر و.. نیز حقوق کارکنان خود را به عقب می اندازند. این روند باعث شده که بخش‌های مختلفی از طبقه کارگر، همواره با این معضل دست به گریبان باشند و از راه‌های مختلف برای گرفتن مطالبات خود، دست به مبارزه بزنند. کارگرانی که با مشکل حقوق‌های معوقه مواجه‌اند از راه های مختلف ، از جمله تجمع ، تحصن ، راهپیمایی و اعتصاب و اشکال دیگر اعتراض و مبارزه ، به شرایط اسف‌باری که صاحبان سرمایه برای آنان رقم زده‌اند، اعتراض می‌کنند.
سرمایه‌داران همواره در برابر اعتراض‌های کارگری برای گرفتن مطالبات معوقه، به بهانه‌هایی از جمله رکود و ورشکستگی، کمبود منابع و امثال آن، از پاسخ‌گویی به کارگران طفره می روند و آنها را به راه‌روهای وزارت‌خانه‌ها و دیگر نهادهای دولتی ارجاع می‌دهند. روندی که در موارد متعدد ، بی حاصل بودن خود را به اثبات رسانده و نتیجه‌ای جز کشمکش ها و چانه زنی های بیهوده با بورکراسی پیچیده‌ی اداری ، فایده دیگری برای کارگران در بر نداشته است. اما واقعیت این است که هیچ دلیل و بهانه‌ای برای کارگران پذیرفتنی نیست و آنها با مشاهدات روزانه خود متوجه این مسئله شده‌اند که از حاصل زحمت آنهاست که سرمایه‌داران فربه و فربه‌تر می شوند و بسیاری از معادلات اقتصادی سرمایه و سود و زیان ناشی از آن، هیچ ربطی به آن ها ندارد. کارگرانی که ماه‌های متوالی حقوق خود را دریافت نمی‌کنند ، حق دارند از سرمایه‌داران بپرسند که آیا آن ها می‌توانند حتی یک روز چنین شرایطی را تحمل کنند؟
کارگران باید بدانند برای رسیدن به مطالبات و پرداخت حقوق معوقه خود، به اتحاد و همبستگی بیشتری نیاز دارند. مراکز مختلف تولیدی، پروژه‌ای، ساختمانی و خدماتی که با چنین مشکلی مواجه‌اند، باید تلاش کنند تا با ایجاد تشکل‌های مستقل کارگری و حمایت از هم دیگر، تمامی حقوق‌های معوقه خود را طلب کنند و آن ها را از سرمایه داران بگیرند . کمیته هماهنگی برای کمک به ایجاد تشکل‌های کارگری با همه وجود ، از خواست فوری و عاجل کارگران ایران ، برای پرداخت کلیه‌ی حقوق‌های معوقه ، پشتیبانی می‌کند و به همراه کارگران برای بازپرداخت آن ها مبارزه می نماید .
کمیته هماهنگی برای کمک به ایجاد تشکل های کارگری
١۵ بهمن ١٣٨٩