کنفرانس سازمان بین المللی کاردرژنو

یکصد ودومین کنفرانس سالانه سازمان بین الملی کار ازپنجم ژوئن (١۵ خرداد) درژنوآغاز شد. دراین کنفرانس که تا پانزدهم ژوئن (٣٠ خرداد) ادامه خواهد یافت ، ظاهراً قرار است مسائل و مشکلات کارگران جهان مورد بررسی قرار گیرد . از ایران نیز هیأتی انتصابی از جانب به اصطلاح "کانون عالی انجمن های صنفی کارگری"!! ، " مجمع عالی نمایندگان کارگری"!! و " کانون عالی شوراهای اسلامی کار"!! با نام "نمایندگان کارگران"، در این کنفرانس حضور دارند که مثلاً قرار است مشکلات و مصائب کارگران ایران را در آن جا طرح و مورد بررسی قرار داده، ضمن جلوگیری از تعرض به حقوق بنیادین کارگران ، متعرضین به این حقوق را مورد بازخواست قرار دهند. !!!
"حقوق بنیادین کارگران" در ایران چیزی نیست که پوشیده باشد و کارگران از آن ها بی اطلاع باشند. برخورداری از حق اعتصاب و حق ایجاد تشکل های مستقل و متکی به خود کارگران، و نه تشکل های وابسته به دولت و کارفرمایان؛حق برگزاری روز جهانی کارگر، لغو "سه جانبه گرایی" و تعیین حداقل دستمزد، با دخالت نمایندگان واقعی و منتخب کارگران، متناسب با تورم واقعی؛ لغو قراردادهای موقت و سفید امضا؛ قطع فوری و بدون قید و شرط اخراج و بیکارسازی کارگران و پرداخت بیمه بیکاری به تمامی بیکاران و افراد آماده به کار، تا زمان اشتغال به کار آنان و . . . تماماً جزء "حقوق بنیادی کارگران" هستند که سالیان درازی است از جانب سرمایه و عوامل آن در ایران مورد تعرض قرار گرفته و کارگران برای احقاق آن ها با صاحبان سرمایه و کارفرمایان ــ از هر دو جناح خصوصی و دولتی آن ــ جدال و مبارزه کرده و هزینه های زیادی نیز بابت آن ها پرداخته اند. آیا هیأت اعزامی به کنفرانس ILO از این مطالبات و خواست ها و مبارزات کارگران در این رابطه بی اطلاع است ؟ یا به خوبی در جریان همه ی این مسائل و موضوعات قرار داشته و خود به نحوی از انحاء شریک جرم سرمایه و سرمایه داران در اِعمال تمامی این تضییقات و فشارها نسبت به کارگران هستند ؟ هیأت اعزامی به کنفرانس ILO که خود را نماینده ی کارگران می داند غافل از این است که خط فقر اعلام شده توسط کارشناسان دولتی سرمایه حتی بیش از یک میلیون و پانصد هزار تومان و تورم موجود به ویژه در مناطق شهری بیش از۴۵ درصد است که به اصطلاح "شورای عالی کار" با کمک همین نمایندگان انتصابی و نمایندگان دولت و کارفرمایان ( سه جانبه ی "شورای عالی کار" ) آن را به میزان چهارصد وهشتاد وهفت هزار تومان تعیین کرده است ؟ هیأت نمایندگی دولتی - کارفرمایی کارگران، اعزامی به کنفرانس ILO ، از نرخ بیکاری در ایران بی خبر است؟ و اطلاع ندارد که قراردادهای قرون وسطایی و ذلت بار کار، با نام "قراردادهای موقت و سفید امضا" ، چه به روزگار کارگران آورده و چگونه دست کارفرمایان و صاحبان سرمایه را در اخراج و بیکارسازی آحاد این طبقه باز گذاشته و امنیت شغلی کارگران را به بازی گرفته است ؟ این هیأت اطلاع ندارد که کارگران در ایران از حق ایجاد تشکل های مستقل کارگری محرومند و معدود تشکل های ایجاد شده توسط خودِ کارگران، در برخی از مراکز کار و تولید نیز به شکل وحشیانه ای مورد تهاجم و سرکوب قرار گرفته و از فعالیت های آن ها جلو گیری می شود؟ هیئت مزبور و همپالکی های آنان نمی دانند که بسیاری از کارگران و فعالان کارگری صرفاً برای پیگیری همین خواست ها و مطالبات به دفعات احضار، بازجویی، تهدید و بعضاً دستگیر و روانه زندان ها شده اند و تعدادی از آن ها نیز هم اکنون در زندان به سر می برند؟ هیأت به اصطلاح نمایندگی کارگران ایران آیا تا به امروز نسبت به این همه بی حقوقی و اجحاف که در حق کارگران روا داشته می شود اعتراضی کرده و حرفی حتی زده است ؟ آیا این هیأت و اساساً چنین هیأت هایی اساساً قادرند که نسبت به این بی حقوقی ها و تعرضات ( اعتراض پیش کش شان ) حتی حرفی برای گفتن داشته باشند ؟
نه ! این ها نمایندگان کارگران نیستند . بلکه عوامل و نمایندگان سرمایه داران هستند که از جانب دولت ها و سرمایه داران، صرفاً برای لاپوشانی تمامی این قبیل فجایع و تعرضات به این قبیل مجامع و اجلاس ها می روند و سازمان جهانی کار نیز با پذیرش چنین نمایندگانی، بیش از پیش خود را بی اعتبار می کند.
.سازمان جهانی کار ،مثل سالهای گذشته با پذیرفتن نمایندگان فرمایشی به جای نمایندگان واقعی نشان می دهد که جانبدار چه کسانی است. کنفرانسی که از کارگران واقعی در آن خبری نباشد، کنفرانسی که بر وضعیت کارگران در بند در ایران چشم فرو بندد، کنفرانسی که نمایندگان دولتی را به جای نمایندگان واقعی کارگران بپذیردمشخص است که ره به کجا خواهد برد. این به اصطلاح نمایندگان کارگران نه غم نان دارند و نه غم کارگر .واقعیت این است که کارگران در زندانند و عوامل سرمایه در کنفرانس! این نمایندگان ساختگی باید از کنفرانس اخراج شوند.
کمیته هماهنگی برای کمک به ایجاد تشکلهای کارگری از نمایندگان واقعی کارگران در سراسر جهان تقاضا می کند که از این تریبون برای دفاع ازحقوق کلیه هم طبقه ای های خود در ایران که در این کنفرانس جای نمایندگان آنها خالی است استفاده کنند.
واقعیت اینست که در کنار برگزاری این کنفرانس که در سالنهای سازمان جهانی کار برگزار می شود تریبون دیگری نیز در بیرون از سالن کنفرانس و در خیابانها و میادین شهر ژنو برپاست که صدای کارگران را به گوش جهانیان می رساند.