به مناسبت ٢۵ نوامبر روز جهانی مبارزه با خشونت علیه زنان

قتل فجیع خواهران میرابل (پروانه های آبی) در٢۵ نوامبرسال١٩٦٠ توسط دیکتاتور دومینیکن ژنرال تروخیلو نه اولین و نه آخرین خشونت علیه زنان بود اما توانست توجه جهانیان را به خشونتی که به طور روزمره در همه جای دنیا و به اشکال مختلف به وقوع می پیوندد جلب کند.
خشونت علیه زنان البته پیامی را باخود حمل می کند. پیام فرودست نگه داشتن زنان، پیام کم اهمیت و گاه بی اهمیت تلقی کردن آنان، پیام جنس دوم بودن نیمی از جامعه . هدف خشونت علیه زنان در جوامع طبقاتی و به طور مشخص جوامع سرمایه داری ،چیزی نیست جز واداشتن زنان به اطاعت و تن در دادن به انقیاد و بهره کشی تا با درهم شکستن جسم و روح زن بتواند پایه های سیستم استتمارگرو ضد انسانی خودرا مستحکم سازد.
جامعه سرمایه داری نیز نظیر تمامی جوامع طبقاتی تنها بر پایه تبعیض وتمایز است که می تواند انسان ها را از حقوق انسانی خود محروم کرده، آنها را به اشکال مختلف مورد استثمار و بهره کشی قرار دهد.
انواع و اقسام تبعیض از قبیل تبعیض نژادی ، قومی ، جنسیتی و . . . به هرصورتی که باشند زمینه تثبیت وگسترش فرودستی خیل عظیمی از انسانها را فراهم می کنند که به نوبه خود می توانند زمینه ساز استثمار و بهره کشی هرچه بیشتراز آن ها باشند. این فرودستی به وسیله انواع بی حقوقی ، خشونت قانونی ،دولتی و یا فرهنگی وغیره اعمال و تشدید می شود. در جوامعی که شدت استثمار بیشتر است میزان خشونت و بخصوص ،خشونت علیه زنان به مراتب بیشتر است.
زنان در سراسر جهان به طور دائم در معرض انواع خشونت ها قرار دارند. آمارهای سازمان ملل متحد و سازمان بهداشت جهانی و دیگر سازمان های مربوط به خشونت علیه زنان نشان می دهند که حدود ۶۰ در صد زنان درجهان قربانی یکی از موارد خشونت های شناخته شده بوده اند. آمارها همچنین نشان می‌دهند که درهر ١٨ ثانیه یك زن مورد حمله یا بدرفتاری قرار می‌گیرد. هرساله حدود دو میلیون دختر زیر ١٦ سال وارد بازار پرسود سکس می شوند و مورد بهره برداری قرار می گیرند.
علاوه برهمه اینها درسال گذشته شاهد خشونت های سازماندهی شده و سیستماتیکی علیه زنان بودیم. حمله به یکی از مدراس دخترانه در نیجریه و به گروگان گرفتن٢٧۴ دختر دانش آموزتوسط گروه بوکو حرام،تجاوز،کشتار و به بردگی گرفتن و خرید و فروش زنان در عراق توسط داعش خود تنها نمونه هایی از این خشونت های سازماندهی شده هستند که در قرن ٢١ و نه در قرون وسطی! به وقوع می پیوندند.
زنان ایرانی نیز همواره به اشکال مختلف در معرض بی حقوقی و خشونت قرار داشته اند.دو واقعه ی اعدام ریحانه جباری و اسید پاشی بر دختران در شهراصفهاناگرچه از دردناک ترین نمونه های اخیر این خشونت ها می باشند اما تنها گوشه بسیارکوچکی از خشونتی که هرروزه به اشکال مختلف بر زنان ایرانی اعمال می شود را نشان می دهد.
اعدام ریحانه جباری بعد ازتحمل ٧ سال زندان در واقع پاسخ سیستم ضد زن به دختری بود که در نوزده سالگی در دفاع از خود مردی را که تقریبا سه برابر او سن داشت وبا فریب اورا به خانه خالی یکی از اقوامش تحت عنوان دفتر کارکشانده و قصد تجاوز به او را داشت به قتل رساند.
وواقعه ی اسید پاشی شاید حتی از اعدام ریحانه هم دردناک تربود چرا که اگر زندگی ریحانه چنین ناجوانمردانه خاتمه یافت دختران بی گناهی که قربانی اسید پاشی شده اند باید در اوج شور ونشاط جوانی از بسیاری از خواسته ها وآرزو های خود چشم پوشی کنند ویک عمر با تبعات این اقدام غیر انسانی سر کنند .با این همه اگر درزندگی زنان ایرانی موشکافی کنیم ابعاد گسترده خشونتی را که همواره به آنها اعمال می شود خواهیم دید.
قتل های ناموسی، مجازات سنگ سار، نداشتن حق طلاق، نداشتن حق حضانت فرزند،دیه وارث نابرابر،نداشتن آزادی پوشش ،ازدواج های اجباری و در سنین کم وهمچنین بارداری های اجباری همه وهمه نشان ازخشونت گسترده علیه زنان دارند.
با اعتراض به هرنوع خشونت علیه زنان،نگذاریم زنان بیشتری قربانی شوند وبا شرکت درمبارزه طبقاتی آرزوی جامعه ای عاری از هرنوع تبعیض و خشونت را تحقق بخشیم.