در روزهای پایانی دی ماه سال ١٣٨٢، جمعی از کارگران مس خاتون‌آباد ، اعتراض‌های گسترده‌ای را به دلیل اخراج خود توسط کارفرمایان، آغاز کردند. اما پس از گذشت یک هفته از شروع اعتراضات ، هیچ پاسخی از طرف صاحبان سرمایه به آنان داده نشد. بنا بر این در روز چهارم بهمن، با خواست دفاع از حق کار و امنیت شغلی کارگران و استخدام رسمی و دائم آنان ، به سوی فرمانداری شهر بابک به راه افتادند. اما مقام‌های مسئول به جای پاسخ گویی به خواست انسانی و مسلم آنان ، فرمان حمله به کارگران را صادر کردند و با کمک نیروهای انتظامی و امنیتی آنان را از زمین و هوا مورد تهاجم و رگبار گلوله قرار دادند و به خاک و خون کشیدند . در این تهاجم وحشیانه و ضد انسانی ، که در آن بیش از ٢٠٠ نفر از کارگران ، به همراه خانواده‌های‌شان شرکت داشتند، چهار کارگر به نام های ریاحی، جاویدی، مهدوی و مومنی و یک دانش‌آموز به نام پورامینی ، جان خود را از دست داده و جمع زیادی نیز زخمی و بازداشت شدند.
هم اکنون بیش از هفت سال از آن واقعۀ دهشتناک و کشتار بیرحمانه می گذرد ، اما مقام‌های قضایی ، نه تنها هیچ عکس العملی در این مورد نشان نداده اند ، بلکه عملا پیگیری این قضیه و معرفی مجریان و آمرین این اقدام فجیع و ضد انسانی را به باد فراموشی و نسیان سپرده و به کلی از یاد برده اند . علاوه بر این ، در طول این مدت ، نه تنها از میزان مصائب و مشکلات کارگران و گستردگی اخراج ها و بیکارسازی آنان ، کم نشده ، بلکه به نحو آشکار و چشمگیری بر شدت و حدت آن افزوده شده است .
کارگران معدن مس خاتون آباد کرمان ، امروزه یاد جان باختگان و همکاران دلاور و حق طلب خود را در شرایطی گرامی می‌دارند که بخش‌های وسیعی از طبقۀ کارگر ایران ، همچنان زیر سایه‌ی شوم و نکبت بار انواع فشارها و معضلات ِ اهدایی نظام سرمایه داری ، همچون سطح نازل دستمزدها و تأخیر در پرداخت آن ها برای ماه های متمادی ، رواج قراردادهای موقت و اسارت بار کار در میان بخش های وسیعی از این طبقه و در این رابطه اخراج و بی کارسازی گسترده و بی سابقۀ کارگران و تعطیلی محل ها و مراکز کار و زیست آنان ، سلب آزادی های دموکراتیک و سیاسی کارگران و دیگر اقشار اجتماعی و درهمین رابطه ترویج بگیر و ببند و اختناق و سرکوب تحرکات و فعالیت های حق طلبانه و انسانی آنان و ... قرار داشته و بیش از پیش نگران حقوق از دست رفته و امنیت شغلی و معیشتی خود و خانواده های شان می باشند.
آری هفت سال از سرکوب یکی از خواست های مسلم و برحق کارگران در خاتون‌آباد کرمان می‌گذرد، اما کارگران ایران همچنان از حقوق اولیه و برسمیت شناخته شده‌ای چون حق اعتصاب و حق ایجاد تشکل های مستقل کارگری محروم هستند و اجازه برگزاری آزادانه مراسم اول ماه مه ، روز جهانی کارگر را ندارند . تعداد زیادی از کارگران ، به همراه نمایندگان خود و فعالان کارگری ، صرفاً به جرم دفاع از حقوق و خواست های مسلم کارگران در زندان بسر می‌برند ، و این ها تماماً در شرایطی است که صاحبان سرمایه ، از همۀ جناح ها و باندهای آن با همۀ ظرفیت و امکانات لازم ، برای استثمار هرچه بی رحمانه تر طبقۀ کارگر ، جهت دست یابی به انباشت پایان ناپذیر سرمایه و سود های بی حساب و افسانه ای ، قد برافراشته و همۀ توان و قدرت خود را در این راه به خدمت گرفته است .
ما ضمن گرامی‌داشت یاد و خاطره این کارگران و این انسان‌های شریف و زحمتکش، در هفتمین سالگرد جان باختن آنان ، اکیداً خواهان پایان دادن به هر گونه سرکوب و اختناق و احضار و تهدید و زندانی کردن کارگران و نمایندگان آن ها و فعالین کارگری ، به بهانه‌های امنیتی هستیم . اعتراض به شرایط فلاکت‌باری که صاحبان سرمایه و نظام سرمایه‌داری برای کارگران رقم زده است، حق مسلم و بدیهی کارگران است. ما همچنین به همراه دیگر کارگران ایران، خواهان افزایش دستمزدهای کارگران و پرداخت حقوق‌های معوقۀ آنان ، لغو قراردادهای موقت کار و داشتن حق آزادی اعتصاب و حق ایجاد تشکل مستقل کارگری و برخورداری از سایر حقوق و آزادی های دموکراتیک و سیاسی همچون حق آزادی بیان و اندیشه و نشر و حق تجمع و تحصن و راهپیمایی و ... و برخورداری از جهانی برابر و به دور از همه‌ی مصائب و معضلات نظام سرمایه داری هستیم و برای آن تلاش و مبارزه می کنیم.
کمیته هماهنگی برای کمک به ایجاد تشکل های کارگری
سوم بهمن ١٣٨٩