١٢روز اعتصاب كارگران نسوزآذران

ذوب آهن به هر نحو ممکن از آنان حمایت کنیم

رامین كوهیاری به هر نحو ممكن به حمایت از كارگران نسوزآذران ذوب آهن بپردازیم

(كارگران نسوزآذران ذوب آهن از دوازده روز پیش در اعتصاب هستند)

قبل از پرداختن به خبر اعتصاب نسوزآذران لازم است به اعتصابات گذشته در ذوب آهن اشاره ای داشته باشیم. در سال های اخیر جو اعتراضی در ذوب آهن به به اشكال مختلف بروز كرده است. اعتصاب غذا در اعتراض به عدم پرداخت حق جذب كه ۴۵٠٠ نفر از كارگران در آن شركت داشتند از آن جمله است. این اعتصاب غذا كه به اعتصاب در تولید انجامید توانست مدیران كارخانه ذوب آهن را وادار به عقب نشینی نموده و حق جذب كارگران پرداخت شود. اعتصاب كارگران پیمانی تابان نیرو و مرآت فولاد برای بستن قرارداد مستقیم با ذوب آهن در چند نوبت به وقوع پیوست تا سرانجام كارگران به خواست خود كه همان قراردادی شدن بود رسیدند. در موارد ذكر شده بسیاری از كارگران رسمی به طور انفرادی از كارگران اعتصابی حمایت كرده اند. در شرایطی كه نیروهای ضدكارگری از هیچگونه تهدید و ارعاب بر ضد كارگران خودداری نمی كنند، این حمایت-ها را كه در جو پلیسی انجام گرفت به عنوان نقاط جوش همبستگی كارگران رسمی با دیگر بخش-های كارگری (پیمانی و قراردادی) نمی توان نادیده گرفت. اما برای مبارزه علیه سرمایه داری یك همبستگی كارگری سراسری متحد مورد نیاز است، طوری كه نظام سرمایه داری متكی بر تولید ارزش اضافی و بانی فقر و اعتیاد و فحشا را مورد ضرب قرار دهد.
و اینك كارگران نسوزآذران كه بیش از ١٢ روز است در اعتصاب به سر می برند نیز خواستشان مانند كارگران تابان نیرو و مرآت فولاد این است كه از حالت كار پیمانی خارج شده و به طور مستقیم با ذوب آهن قرارداد ببندند. در این مدت كه كارگران نسوزآذران ذوب آهن در حال اعتصاب به سر می برند از همبستگی كارگری خبری نیست. انتظار این است كه ما كارگران رسمی و قراردادی به حمایت از این كارگران كه آجر نسوز تولید می كنند بلند شویم و به اشكال مختلف همبستگی و اتحاد خود را با این كارگران كه بین ٢۵٠ تا ٣٠٠ نفر می باشند اعلام داریم.
با وجودی كه ١٢ روز از اعتصاب این كارگران می گذرد، نه تنها بسیاری از شركت ها در منطقه اصفهان از این اعتصاب بی خبر هستند، بلكه حتی این خبر در بین كارگران ذوب آهن نیز پخش نشده است. این بی خبری كارگران از اعتصابات و اعتراضات كارگری محدود به كارگران ذوب آهن نیست، بلكه این بی تفاوتی ما كارگران نسبت به اعتراضات دیگر همتایان خود مشكل عام جنبش كارگری است و آن هم در حالی كه كمی دستمزد،‌اخراج، قراردادی و پیمانی بودن از مشكلات مشترك جامعه كارگری می باشد، چه اگر نمی بود هم وظیفه انسانی ما ایجاب می كرد در برابر درد و رنج دیگر همكاران خود واكنش نشان دهیم.
بكوشیم به هر وسیله ممكن اخبار كارگری را به گوش دیگر بخش های كارگری و همكاران خود برسانیم. جو سركوب و ارعاب نظام سرمایه نبایستی مانع آن شود كه ما از حركت در جهت همبستگی و اتحاد جنبش شورایی كارگران علیه این نظام بازایستیم.///

رامین كوهیاری