بیانیه در مورد حداقل مزد سال ١٤٠١

بیانیه پیرامون حداقل دستمزد سال ١٤٠١

روز ١٩ اسفند شورایعالی کار میزان حداقل دستمزد سال ١٤٠١ را تعیین کرد و میزان آن ظاهرا ۵۷ درصد افزایش یافت است. .براساس این مصوبه مزد کارگر شاغل ماهیانه ۴.۱۷۹.۷۵۰ تومان تعیین شده است که با احتساب مزایای پایه سنوات، حق مسکن و بن کارگری و حق اولاد حداقل دریافتی ماهانه کارگران با دو فرزند به ۶ میلیون و ۷۲۵ هزار و ۷۰۰ و حداقل دریافتی ماهانه کارگران با یک فرزند به ۶ میلیون و ۳۰۷ هزار و ۷۲۵ خواهد رسید. این درحالیست که همین شورایعالی کار هزینه سبد معیشت را ۹ میلیون تومان محاسبه و اعلام کرده بود. بنابراین حتی اگر رقم ٩ میلیون را اساس نرخ سبد هزینه کارگران مبنا بگیریم که به هیچوجه واقعی نیست باز هم حداقل دستمزد تعیین شده یک دوم سبد معیشتی تعیین شده آنهاست. اما ماجرای اصلی در پیش بودن شوکی تورمی در اثر حذف ارز ٤٢٠٠ تومانی ترجیحی اقلام اصلی میعشتی ما است. بنابراین در سال آتی نه تنها افزایش مزدی نخواهیم داشت بلکه وضعیت معیشتی ما کارگران و همه جامعه بسیار اسفناکتر خواهد بود. از جمله خود دست اندر کاران از افزایش چندین برابر قیمت اجناس سخن گفته و ابراز نگرانی کرده اند. بگذریم که بر اساس لایحه بودجه جمهوری اسلامی سال آتی از همین دستمزدهای چندرغاز مالیات هم کسر خواهد شد.
روشن است که تصمیم شورایعالی کار برای ما کارگران که نتیجه اش فقر و فلاکت بیشتر است اعتباری ندارد. روشن است که ما به لایحه ریاضتی حکومت و تعرضاتی که به معیشت ما کارگران و ما کارگران تدارک دیده شده، تن نخواهیم داد و اجازه نمیدهیم که زندگی مان چنین مورد چپاول قرار بگیرد.
ما بعنوان شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت قبلا اعلام کرده بودیم که ما برده نیستیم که از بالای سر ما بر روی رقم دستمزدمان تصمیم گیری شود. ما اعلام کرده بودیم که ما نه تنها خواستار افزایش سطح حقوقها در رده های مختلف تخصصی هستیم بلکه با توجه به افزایش سرسام آور قیمت ها مزد هیچ کارگری نباید کمتر از ١٨ میلیون باشد. و این مطالبه ای بود از سوی بخش های دیگری از کارگران اعلام شده بود. اگر چه حتی این ١٦ میلیون نیز با توجه به تورم سرسام آوری که در پیش است به هیچوجه کفاف زندگی ما کارگران و ما مردم را نمیدهد. از جمله همکاران ارکان ثالثی ما بعد تر از حداقل دستمزد هجده میلیون صحبت کردند.
از همین رو تاکید ما کارگران پیمانی نفت بر اتحاد بخش های مختلف کارگری در اعتراض به تعرضات هر روزه به زندگی و معیشت مان و به دستمزدهای چند بار زیر خط فقر تعیین شده است. ما همچنین بر مبارزه متحد علیه لایحه ریاضتی حکومت اعتراض داریم. باید همه با هم حول خواست افزایش حقوق متناسب با نرخ واقعی هزینه معیشتی و بیمه های پایه ای اجتماعی چون درمان رایگان، تحصیل رایگان و حق داشتن مسکن متحد شویم پایه دستمزد ما نباید کمتر از ١٦ میلیون باشد و این یک مطالبه حداقلی است. در پایان ضمن شادباش فرا رسیدن سال جدید لازمست اشاره کنیم که تعویق پرداخت دستمزدها و نپرداخت عیدی و پاداش آخر سال یک درد سراسری همه ما کارگران است. در نفت پیمانکاران دارند ما را سر میدوانند و میخواهند پرداخت دستمزد سه ماه آخر را به آغاز سال ١٤٠١ موکول کند. ما پاسخ این تعرضات را با اعتراضات متحد خود میدهیم. ما پیگیر همه مطالباتمان هستیم.

شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت
***************

برای خواست افزایش دستمزدها متحد عمل کنیم

پایان سال است و مساله تعیین میزان حداقل دستمزدها که قرار است به زودی در شورای عالی کار تعیین شود بازهم دغدغه همه ما کارگران شده است.
در کنار این موضوع؛ تصویب کلیات لایحه بودجه سال آینده و حذف ارز ۴۲۰۰ تومانی که بی تردید شوک تورمی در پی خواهد داشت و همینطور اخذ مالیات پلکانی از حقوقهای بالای ۵ میلیون بر نگرانی های ما افزوده و آن را تعرض به معیشت همه کارگران و همه مردم میدانیم.
از اینرو تاکید ما در شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت براتحاد سراسری ما کارگران در دفاع از زندگی و معیشتمان است.
خوشبختانه تا کنون بیانیه هایی با امضای تشکلها، نهادها و حتی جمعی های از کارگران و فعالین اجتماعی در مورد موضوع دستمزد داده شده که به اعتقاد ما سخن مشترکی دارند.
معلمان و بازنشستگان نیز در اعتراضات دو ساله اخیر در همین صف قرار داشته و به حقوقهای زیرخط فقر و فقر و فلاکت اعتراض دارند.
ما به عنوان شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت زیربیانیه ۶ تشکل کارگری و بیانیه عمومی ای که ۳۶ امضا کننده دارد و هر بیانیه دیگری نیز که در این راستا باشد امضا میکنیم و تاکید میکنیم که با توجه به افزایش هر روزه قیمت ها و رشد وحشتناک نرخ تورم؛ دستمزد هیچ کارگری و هیچ حقوق بگیری نباید از ۱۶ میلیون کمتر باشد؛ ضمن اینکه خود ما در رده های متفاوت تخصصی ارقام مورد نظر خود را بر سر افزایش دستمزدهایمان اعلام کرده و پیگیر آن هستیم.
حرف و سخن ما اینست که ما برده نیستیم که از بالای سرمان در مورد دستمزد ما تصمیم گیری شود و باید خودمان متحدانه به میدان بیاییم و جلوی هرگونه تعرضی به زندگی مان را بگیریم. در کنار خواست افزایش دستمزدها به بالای ۱۶ میلیون نیز تاکید میکنیم: درمان، تحصیل رایگان و داشتن مسکن حق مسلم ماست.
ما همچنین بر زیر خواست خارج شدن فوری طرح‌های افزایش حقوق "پله ای" و حذف ارز ۴۲۰۰ تومانی از لایحه بودجه ۱۴۰۱ که در بیانیه عمومی کارگری آمده است خط تاکید میکشیم و از آن پشتیبانی میکنیم. بدین ترتیب ما همه بخش های کارگری را به اتحاد مبارزاتی برای خواست افزایش دستمزدها فرا میخوانیم.

***************

بیانیه در مورد حداقل مزد سال ١٤٠١

دستمزد هیچ کارگری نباید کمتر از ۱۶ میلیون باشد

آخر سال است و موعد تعیین حداقل دستمزد سال آینده. جلسات پشت پرده شورایعالی کار برای تصمیم گیری بر سر تعیین نرخ مزد ما کارگران آغاز شده است.
اولین حرف ما کارگران اینست که ما برده نیستیم که از بالای سرمان در مورد نرخ مزدمان تصمیم گیری شود و شورایعالی کار و نمایندگان منتخب تشکلهای دست ساز حکومت را که تحت عنوان "جامعه کارگری" در آن شرکت دارند را به رسمیت نمی شناسیم و قبول نداریم.
از سوی دیگر به نظر میرسد به جای مورد توجه قرار دادن نرخ سبد هزینه معیشت کارگران به عنوان یکی از شاخص های تعیین میزان حداقل دستمزدها، قصد دارند تا خط فقر را مبنای محاسبه دستمزد کارگران قرار دهند و تلاششان این است که این رقم را آنقدر پایین بکشند تا زمینه را برای تحمیل دستمزدهای تحقیر آمیز چندین بار زیر خط فقر فراهم کنند.
این نکته را می توان از صحبت های داریوش ابوحمزه معاون وزیر کار دریافت که علیرغم اینکه خودشان بارها از خط فقر ده و دوازده میلیونی صحبت کرده اند، اما این مقام وزارت کار معدل نرخ خط فقر را با وقاحت تمام ۴ میلیون اعلام کرده است.
ما کارگران نفت به این اظهارات اعتراض داریم . اینها مقاماتی هستند که خود دهها برابر ما حقوق میگیرند. ما مثل سالهای گذشته خودمان رقم اعلام میکنیم و با توجه به همه داده ها بر اینکه مزد هیچ کارگری نباید کمتر از ۱۶ میلیون باشد تاکید داریم.
علاوه بر این در حالی که قیمت ها بطور سرسام آور افزایش یافته است لایحه مصوب بودجه نیز لایحه تعرض بیشتر به ما کارگران و ما مردم است.
لایحه ای که در آن بودجه سپاه و صدا و سیمای جمهوری اسلامی و سازمانهای تبلیغات اسلامی افزایش چشمگیر داشته است تا با اتکای به آن ها بتوانند صندوق خالی شان را از جیب ما کارگران و ما مردم پر کنند.
یک مورد از این لایحه حذف ارز دولتی ٤٢٠٠ تومانی است که خود مقامات در جدال های جناحی و درونی شان از تبعات آن و وارد شدن شوک تورم به جامعه حرف میزنند.
مورد دیگر کسب درآمد از محل مالیات ها برای جبران کسری صندوق دولت است. این مالیات بستن پلکانی صورت خواهد گرفت و حقوق ٥ میلیون و ده میلیونی و همینطور رو به بالا را در برمیگیرد و این کسر کردنها دامنگیر ما کارگران نفت وغیر نفت و سایر کارگران نیز خواهد بود.
از نظر ما لایحه بودجه بر کاهش میزان حداقل دستمزدی که قرار است برای ما کارگران تعیین شود و سقوط بیشتر سطح معیشت و زندگی مان تاثیر مستقیمی دارد.
ما اعتراض خود را به این لایحه ریاضتی اعلام کرده و آن را تعرضی همه جانبه به زندگی و معیشت همه مردم می دانیم.
اعتراض به سطح نازل دستمزد ها از موضوعات مهم مورد اعتراض ما کارگران، ما معلمان، ما بازنشستگان و ما زیر خط فقر رانده شدگان در جامعه است و این جنبشی است اجتماعی که به همه مردم مربوط است.
آمارها و گزارشات از فقر مسکن، فقر درمان، فقر غذایی و انواع فقر حکایت کرده و فقر معیشتی بیداد میکند. میلیون میلیون خانوار به زیر خط فقر رانده شده اند و این سرازیری انتها ندارد.
امسال قدرتمند تر و متحد تر از هر سال باید به میدان بیاییم و از زندگی و معیشت مان دفاع کنیم. ما کارگران نفت نیرویی مهم در این جدال هستیم و در کنار سایر کارگران و معلمان و بازنشستگان و کادر درمان میتوانیم متحدانه علیه این تعرض بیشرمانه به زندگی مان جبهه قدرتمندی تشکیل بدهیم.
خواست افزایش دستمزدها مطالبه اول ما کارگران نفت در اعتراضات دو سه ساله اخیر بوده است.
ما در اعتصاب هزاران نفره تیرماه خود ضمن اعلام سطح حقوق درخواستی مان در رده های مختلف تخصصی اعلام داشتیم که دستمزد هیچ کارگری نباید کمتر از ١٢ میلیون باشد.
امسال با توجه به اینکه خط فقر به بالای ۱۶ میلیون تومان رسیده است، رقم مورد تاکید ما ۱۶ میلیون است.
بویژه بخش بسیاری از همکاران ما در مراکز مختلف نفتی که بصورت کارگر ساده به کار اشتغال دارند بعضا ٣ تا ۵ میلیون مزد میگیرند و سطح آن بسیار نازل است.
بعلاوه میزان حداقل دستمزدی که هر سال از سوی شورای عالی کار و از بالای سر کارگران تعیین میشود مبنای مزدی همکاران ارکان ثالثی ما نیز هست. بنابراین شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت وظیفه خود میداند که فعالانه در این جدال شرکت کند و صدای اعتراض همه کارگران نفت و همه کارگران در سطح جامعه باشد.
خلاصه کلام اینکه ما بر چهار نکته زیر تاکید داریم.
۱- شورای عالی کار نماینده ما نیست و آنرا قبول نداریم و اجازه نمیدهیم که همچون برده با ما رفتار شود. خودمان با قدرت متحد و سراسری مان به میدان می آییم و رقم می دهیم.
۲- حداقل دستمزد ١۶ میلیون و مزد هیچ کارگری نباید از این رقم کمتر باشد.
۳- لایحه بودجه را قبول نداریم و به آن اعتراض داریم.
۴- درمان رایگان همگانی، تحصیل رایگان برای همه کودکان و داشتن حق مسکن حق مسلم همه ما مردم است.
از همه بخش های کارگری می خواهیم که با امضا گذاشتن در زیر این بیانیه و بیانیه هایی که به این مناسبت انتشار می یابد در صفی متحد بایستند.

شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت

۲۹ دی ۱۴۰۰
***************

وضعیت کارگران اعتصابی چگونه است؟

دستاوردهایمان چه بوده است؟
بیش از هشتاد روز از اعتصاب ما کارگران پروژه ایی - پیمانی نفت میگذرد، وضعیت چگونه است؟ دستاوردهایمان چه بوده است؟ اینها سوالاتی است که میکوشیم به آن پاسخ دهیم.
بنا بر گزارشات ما هم اکنون بسیاری از شرکت ها فعالیتشان را با نیروی بسیار کم شروع کرده اند. این درحالیست که از یکسو بعضاً همکارانی که با دادنِ وعده هایی از سوی پیمانکاران، به کار بازگشته اند.
وقتی در محل با خلف وعده ها روبرو میشوند کار را ترک کرده و دوباره به اعتصاب باز میگردند. نمونه ی بارز آن در همین روزهای اخیر از سر گرفته شدن اعتصاب در پتروشیمی کاویان، بازگشت به اعتصاب همکاران ما در شرکت ODCC در پالایشگاه اصفهان و کارگران شاغل در شرکت تناوب در فاز ۱۴ است.
در همین رابطه ۱۳۰ نفر از همکاران ما در شرکت Pome در فاز ۱۳ وقتی با بد عهدی پیمانکاران روبرو شدند دست به تجمع زدند.
بدین ترتیب بخش بزرگی از همکاران اعتصابی ما هنوز به کار بازنگشته اند و ضمن گرفتن مشاغلی موقت برای گذران در این ایام اعتصاب، به پیمانکاران فشار می آورند که با قبولاندن مطالبات خود، به کار برگردند.
آن بخشی هم که زیر فشار اعتصاب سراسری ما، به کار بازگشته اند همانطور که اشاره کردیم در صورت خلف وعده، کار را ترک کرده و به اعتصاب برمیگردند.
بخشی دیگر هم که بر مبنای توافقاتی که در محل دارند کار میکنند و از مطالبات خود کوتاه نمی آیند و در همین مدت پیگیر اجرایی شدن مطالباتی چون واکسیناسیون همه ی کارگران، پرداخت حقوق های معوقه ، بهبود وضعیت کمپها و غذا و... شده اند و یکی از مطالباتشان اینست که در هر اطاق بیش از ۴ نفر نباید اسکان یابند و باید وضع بهداشت و امکانات زیستی آنها بهبود لازم را پیدا کند.
در این روزها امید پیمانکاران به اینست که با پایان گرمای سوزان تابستان، از مهر ماه بتوانند کارگران جدید را به کار گیرند و کارِ پروژه هایشان را با نیروی کافی پیش ببرند.
اما نکته ی مهم اینجاست که کارگر جدیدی هم که وارد کار میشود در همین فضای اعتراضی محیط های کار، اشتغال خود را آغاز میکند و عملاً آنها نیز در مطالبات و اعتراض کارگرانی که در محل مطالبه گرند و پیگیر خواستهایشان هستند، شریک و همراه میشوند و راهی جز همراهی ندارند. بدینگونه دیگر دستِ پیمانکاران باز نیست که هرگونه که بخواهند در محیط های کار عمل کنند و تا همین جا ما با اعتصابمان آنها را در موقعیت بسیار ضعیفتری قرار داده ایم.

این اعتصاب یک دستاورد مهم ما تا همین امروز بوده است.
نتیجه اینکه امروز تا رسیدن به مطالباتمان اعتصاب را ادامه میدهیم. اگر به وعده هایشان عمل نکردند به اعتصاب بر میگردیم و در محل کار نیز مطالبه گر هستیم و تا وقتی وضعیت اینگونه باشد "نفت" آرام نخواهد داشت و وضعیت به شرایط قبل از اعتصاباتمان بر نخواهد گشت.

دستاوردهایمان چه بوده است:
ما با پافشاری بر روی اعتصابمان پیمانکاران را در موقعیت ضعیفی قرار داده ایم و با گفتمانهای اعتراضی مان و تاکید بر خواستهای خود و با تحمیل آنها قدم به قدم در جهت برچیده شدن بساط پیمانکاران و قوانین برده وار اقتصادی حرکت کرده ایم و این روند را ادامه میدهیم.
ما توانسته ایم افزایش دوبرابری دستمزد و بیست روز کار و ده روز مرخصی را تحمیل کنیم و اعتصاب ما تا همین جا درجه ای از افزایش دستمزد در رده های مختلف شغلی را همراه داشته است.
ما توانسته ایم گفتمان بهبود استاندارد وضع کمپها و غذا را بطور جدی روی میز پیمانکاران قرار دهیم و تا همین جا اندک بهبودهایی صورت گرفته است و تا رفع تمامی مشکلات زیستی و کاری مان به اعتراضمان ادامه خواهیم داد.
یکی از مطالبات ما اعتراض به عدم ایمنیِ محیط کار است که در این رابطه هنوز کار داریم و نباید بگذاریم سودجویی های پیمانکارانِ مفتخور هر روزه از ما قربانی بگیرد.
در نهایت و مهمتر از همه، ما شورای سازماندهی اعتراضاتمان را بر پا کردیم.
از این طریق در تبادل نظر مدام با همکاران بودیم و شروع به پایه گذاری مجامع عمومی خود و انتخاب نمایندگان واقعی و رفتن بسوی قراردادهای جمعی کردیم.
نمونه ی بارز آن در هفشجان بود و کارهایی مقدماتی در ایذه انجام گرفت. هفشجان الگوی موفقی بود و باید در همه جا بکار گیریم. در خود هفشجان لازمست همکاران ما به تشکیل مجمع عمومی خود ادامه دهند و برای حفظ اتحاد خود آن را مرتباً تشکیل دهند.
بطور خلاصه بدنبال حدواً سه ماه اعتصاب، تجمع کردن، مجمع به پا کردن، نیاز به تصمیم جمعی گرفتن دارد.
رفته رفته این کنش ها در مراکز نفتی به امری عادی و به سنت تبدیل میشود. در این مراکز که فضای کاملاً پادگانی داشت ما توانسته ایم تا اندازه ای این فضا را بشکنیم.
در برابر ما که به مجامع عمومی و جمعی تصمیم گیری کردن روی آوردیم، به فکر ایجاد شورای اسلامی افتادند. طرح ایجاد انجمن های صنفی را جلو آوردند. اما ما اعلام کردیم که اجازه نمیدهیم شورای اسلامیِ کار این نهاد دولتی تشکیل شود و فضا امنیتی تر شود.
همه ی اینها دستاوردهای این دوره ی ما است و امروز متحد تر و با چشمانی بازتر اعتراضاتمان را به پیش میبریم.

زنده باد اعتصاب

***************

پاسخ ما در نفت انتخاب نمایندگان واقعی کارگری است نه انجمن های صنفی

صنعت نفت با هزاران کارگر جایی است که قانون تشکیل شورای اسلامی نیز شامل حال آن نمیشد و حتی از شکل گرفتن این نهادهای دست ساز حکومتی در آن بیم و هراس بود. اما با شروع اعتصابات گسترده و سراسری ما کارگران پیمانی بحث ایجاد شوراهای اسلامی به میان آمد و بعد که در مقابلش ایستادیم و اعلام کردیم که اجازه نخواهیم داد با ایجاد شورای های اسلامی محیط های کار ما امنیتی تر شود، اکنون با نسخه ایجاد انجمن های صنفی یکی دیگر از نهادهای دولتی و زیر مجموعه تشکیلات خانه کارگر جلو آمده و تلاش دارند که اعتراضات ما را به انحراف بکشاند و در چهارچوب همان قوانینی که ما علیه آنها به پا خاسته و میخواهیم دست پیمانکاران کوتاه شود و قوانین ویژه اقتصادی لغو گردد مبارزات ما را خفه کنند.
از جمله هم اکنون انتخابات برای تشکیل “انجمن‌های صنفی” در میان همکاران پیمانکاری ارکان ثالث شاغل ما در پالایشگاه‌های مختلف مجتمع گاز پارس جنوبی در‌ جریان است. دهم شهریور ماه "انتخابات" در پالایشگاه نهم برگزار شد. و ظاهرا زمان برگزاری "انتخابات" در سایر پالایشگاه‌ها نیز معلوم شده است. برای نمونه، در پالایشگاه دوازدهم، "انتخابات" چهاردهم شهریور برگزار می‌شود. خلاصه با شتاب در پی بر پا کردن بساط تشکلهای دست سازشان هستند. هشدار ما به این همکاران فاصله گرفتن از این تشکلات دست ساز دولتی است و تاکید ما اتکاء به مجمع عمومی و انتخاب نمایندگان واقعی خود است. یک نسخه عملی آن اتفاقی است که در هفشجان افتاد و همکاران ما با انتخاب نمایندگان خود با نمایندگان پیمانکاران بر سر خواستهایشان پای میز مذاکره رفتند و به همه ما راه نشان دادند.
ما میدانیم که بسیاری از همکاران ارکان ثالثی ما در نفت و مراکز پالایشگاهی در پی ضرورت امر متشکل شدن به دنبال چنین طرحی کشیده شده اند. اما نه تنها انجمن های صنفی پاسخی به این نیاز نیست. بلکه اتفاقا به عکس ابزاری در جهت ایجاد تفرقه و شکاف در میان ما کارگران است. راه حل ما فقط و فقط اتکاء به مجمع عمومی خود به عنوان محلی برای تصمیم گیری شورایی و اعمال اراده مستقیم خود و انتخاب نمایندگان واقعی مان است. این پاسخ واقعی و درست ما به امر تشکل است و اکنون که در کوران اعتصاب بسر میبریم تنها از این راه است که سازمانیافته و متحد با قدرت تصمیم گیری جمعی خود در مجامع عمومی مان میتوانیم به پای بستن قراردادهای جمعی برویم و اجازه ندهیم که پیمانکاران چپاولگر بیش از این زندگی و معیشت ما را به یغما ببرند و با محدود کردن دایره تعرضات هر روزه شان به زندگی و معیشت مان بساط آنها را از محیط های کار خود جمع کنیم.

دوستان!
تشکل ما کارگران باید صدای اعتراض ما علیه کار پیمانی و قراردادهای موقت کاری باشد. باید صدای اعتراض ما علیه قوانین برده وار ویژه مناطق اقتصادی باشد. باید علیه امنیتی کردن بیشتر محیط های کار ما باشد. ایجاد تشکلهای دست ساز دولتی قدمی خلاف همه اینها و در راستای ایجاد خفقان بیشتر در محیط های کار ماست. اجازه ندهیم که با طرحهایی این چنینی و میدان دادن به تشکلهای حکومتی چون انجمن صنفی در صف اعتراض ما شکاف بیندازند و مبارزه ما به بیراهه برده شود.

همکاران!
اعتصاب ما کارگران پروژه ای پیمانی نفت تا همین جا موفق بوده است. ضربه محکمی به فضای پادگانی حاکم بر محیط کارمان بوده است. ما با اعتصابمان اخطار دادیم که دیگر حاضر نیستیم به کار در شرایط برده وار و تحقیر آمیز در مراکز نفتی و با قرار دادهای پیمانی و موقت ادامه دهیم. ما توانسته ایم بدرجه زیادی موضع پیمانکاران را تضعیف کنیم و مطالباتی را هم تحمیل کرده ایم. اکنون در کنار شما همکاران ارکان ثالتی میتوانیم این پیشرویها را تا تحقق همه مطالباتمان با قدرت و در کنار هم جلو ببریم. برگزاری مجمع عمومی و اتکاء به تصمیم گیری جمعی و شورایی و اعمال اراده خود کارگران، انتخاب نمایندگان واقعی کارگران و ایجاد مجمع نمایندگان کارگران ارکان ثالث در سطح همه پالایشگاههای این مجتمع راه عملی تشکل یابی شما است و این راهی است که در برابر همه ما کارگران شاغل در نفت و مراکز مختلف نفتی قرار دارد.
بیایید تا با اتکاء به نیروی هزاران نفره خود در تمام نفت بساط پیمانکاران چپاولگر را جمع کنیم. با تشکیل مجامع عمومی و انتخاب نمایندگان واقعی کارگران میتوان به این هدف رسید.

شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت

۱۱ شهریور ۱۴۰۰
***************

در چه مرحله از اعتصابمان هستیم

خیلی ها میپرسند اعتصاب ما در چه وضعیتی است و تا کی ادامه خواهد یافت. از ۲۹ خرداد ماه دور جدید اعتصاب سراسری خود را آغاز کردیم.
اعتصاب ۱۱۴ مرکز نفتی استان در ۱۵ استان را در برگرفت و اکنون نزدیک به دو ماه میگذارد و در بخش بزرگی از این مراکز همچنان اعتصاب جریان دارد. اولین نکته که بسیار قابل توجه است و توجه کل جامعه را جلب کرده همین دامنه وسیع و ابعاد اعتصاب است. اعتصاب ما به فضایی از امید و همبستگی و اتحاد در جامعه دامن زده است که برای آینده و امروز ما کارگران و کل جامعه بسیار ارزش دارد و مهم و حیاتی است.
هنوز خواستهای فوری ما پاسخ نگرفته است و باید به اعتصاب خود ادامه دهیم تا پاسخ بگیریم. تا همین الان نیز زیر فشار اعتصاب قدرتمند ما بوده که پیمانکاران با پیشنهاد افزایش دوبرابری دستمزد و بیست روز کار و ده روز مرخصی جلو آمدند و تعدادی از همکاران ما بر سر کار بازگشتند و ما اعلام داشتیم که در هرکجای دیگر نیز که کارگران سرکار بازمیگردند نباید به کمتر از اینها رضایت دهند و این پیشرویها باید مبنای توافقات سراسری همه ما کارگران در این اعتصاب سراسری باشد. و نیز مطلع هستیم که در جاهایی کارگران توانستند افزایش دستمزد را بگیرند و سر کار خود برگردند اما کارفرما با خواست بیست روز کار و ده روز مرخصی موافقت نکرد که این موضوع ودیگر مطالبات باید موضوع اعتراض آنها در محل باشد. بنا بر تخمین رقمی همکاران در محل میتوان گفت از شرکت هایی که بطور مثال صد کارگر در آنها اشتغال به کار داشته اند اکنون بیست نفری از آنان بسر کار بازگشته اند. اما چند برابر کارگران هنوز در اعتصاب بسر میبرند.
گفتنی است که زیر فشار ادامه اعتصاب در حاضر در اطاقهای خوابگاهها تعداد کمتری از کارگر بسر میبرند و کارگران تاکید کرده اند که دیگر حاضر نیستند مثل گذشته د راطاقهای شلوغ و فاقد استانداردههای اولیه زیستی زندگی کنند واگر تعداد ساکنین اطاقها بیش از ظرفیت آن بشود دوباره دست به اعتراض خواهند زد. زیر فشار این فضای اعتراضی در جاهایی که بطور مثال جارو برقی نبوده کارفرما ناگزیر به تهیه آن شده است. در برخی جاها کارگران یخچال نداشته اند، اکنون پیمانکار ناگزیر به تهیه آنشده است. نظافت و بهداشت کمپ ها نیز بهتر شده است. بعلاوه بسیاری از ما کارگران اعتصابی دستمزد سه چهار ماه خود را طلب داریم و اکنون در جاهایی حقوق ماه گذشته همکاران ما پرداخت شده است و حقوق این ماه را طلب دارند. همه این اتفاقات نتیجه اعتصاب قدرتمند ماست و چون ادامه دارد پیمانکاران دست به این عقب نشینی ها میزنند. ما کارگران اعتصابی به کمتر از مطالبات اعلام شده خود رضایت نمیدهیم. این خواستها بر حق و کاملا منطقی و عملی است. زیاده خواهی نیست.
از جمله ما خواستار افزایش دوبرابری مزد خود هستیم. بیست روز کار، ده روز مرخصی باید در همه جا اجرایی شود. دستمزدهای پرداخت نشده ما باید فورا پرداخت گردد. همکاران اخراجی ما باید سر کار بازگردند. کمپ ها باید بهبود کیفی پیدا کنند. اطاقها نباید بیش از ۴ نفر ساکن داشته باشد. نظافت و بهداشت باید رعایت و در حد قابل قبول بهبود یابد. وضع غذا و کیفیت آن باید بهبود پیدا کند، باید غذا خوری داشته باشیم و اکنون که بیماری مهلک کرونا دارد هر روزه جان بسیاری از مردم را میگیرد باید واکسیناسیون رایگان و همکانی شود.

دوستان!
ما بر این واقفیم که تا وقتی بساط پیمانکاران بر پا است ما نیز با شرکت های مختلف و کارفرمایان متفاوت روبروییم. از همین رو شاهد توافقات مختلفی بین همکاران خود با پیمانکاران چپاولگر هستیم. ولی با اتحاد بر سر مطالباتمان و تاکید بر خواستهایی که اشاره کردیم میتوانیم متحد بمانیم و نگذاریم صف ما را متفرق کنند. و با جلو آوردن مطالبات خود تعرضی سراسری به پیمانکاران وارد کنیم و دستاوردهای بیشتری داشته باشیم. از جمله تا همین جا موفقیت های خوبی داشته ایم.
بنابراین اولین تاکید ما ادامه اعتصاب تا رسیدن به مطالباتمان است. بعلاوه بر این نکته نیز تاکید میکنیم که همکارانی هم که با توافقاتی بر سر کار بازگشته اند، باید توجه داشته باشند که نباید در برابر کیفیت بد غذا و کمپها ساکت ماند و اجازه داد که پیمانکاران ظالم زیر قولهایشان بزنند. قرارداد ها رسمی و کتبی صورت گرفته است و باید تماما اجرایی شود. طول قرارداد باید تا آخر پروژه باشد.
و...در غیر اینصورت پیمانکارارن چپاولگر باید بدانند که با گسترش اعتراض ما کارگران روبرو خواهند شد. نکته آخر اینکه فراموش نکنیم که قدرت ما در جمع بودن ما است.
بنابراین از همکارانمان در هفشجان درس بگیریم و مجامع عمومی خود در همه جا و درتمام شرکت ها را داشته باشیم. در این مجامع نمایندگان واقعی خود را انتخاب کنیم و اجازه ندهیم از بالای سرما تصمیم گیری شود و برایمان نماینده تراشی کنند و مثل تن واحد در مقابل پیمانکاران و مقامات مسئول از زندگی و معیشت خود دفاع کنیم.

زنده باد اعتصاب، زنده باد اتحاد و همبستگی ما کارگران

شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت، ٢٣ مرداد ١٤٠٠
***************

ما خواستار واکسیناسیون رایگان و همگانی هستیم

شیوع کرونا جان همه ما کارگران و ما مردم را به خطر انداخته است. آمار مبتلایان به این بیماری مرگبار هر روز بالاتر میرود و شمار بیشتر از مردم را به نابودی میکشاند. همین دو روز قبل همکار عزیزمان شفیق چتانی در در نیشکر هفت تپه، در گذشت و بعد شنیدم که او در شرایطی درگذشت که مثل دیگر کارگران نیشکر هفت تپه سه ماه دستمزدش را طلب داشت، پول برای تامین دارو و زندگیش نداشت و در صف اعتصابیون بود. درگذشت شفیق چتانی را به خانواده وی و به کارگران نیشکر هفت تپه تسلیت میگوییم و میگوییم که ما هم با شما همدردیم. مشکلات شما را با گوشت و پوست درک میکنیم و حمایتتان میکنیم.
امروز کرونا به جان همه ما مردم افتاده است. از جمله تا کنون شمار بسیاری از همکاران ما و خانواده هایشان در شهرهای مختلف درگیر این بیماری شده و آسیب دیده اند. هم اکنون وضعیت بیمارستانها فاجعه است. سرم نیست. دارو نیست. تخت برای بیمار نیست. پرستار و نیروی کمک دهنده به اندازه کافی نیست. و صحنه هایی که می بینیم شبیه به بیمارستانهای جنگی شده است. این هم وضع معیشتی ما که نان نیست. درمان نیست. تامین نیست.
بنابراین ما کارگران اعتصابی پروژه ای پیمانی نفت نیز همچون دیگر کارگران و همه مردم خواستار واکسیناسیون رایگان و همگانی در سراسر ایران هستیم و امروز این مطالبه در راس مطالبات دیگر ما قرار میگیرد.
بعلاوه باید فورا وضع بیمارستان ها سر و سامان پیدا کند. بطور اضطراری نیروی کافی به بیماران اختصاص داده شود. اگر فضای بیمارستان های کنونی کفاف نمیدهد مکانهای دیگری اضطراری به معالجه بیماران اختصاص پیدا کند. سرم و داروهای مورد نیاز فورا تهیه شود. تجهیزات لازم بهداشتی برای مقابله با بیماری مهلک کرونا در تمام شهرها و محلات و محیط های کار و در تمام اماکن عمومی فراهم شود. ببینیم در دیگر نقاط جهان چگونه جلوی مرگ و میر در اثر ابتلا به این بیماری را گرفته و دامنه گسترش آنرا محدود کرده اند، همان راهکارها را بکار ببریم. باید پروتکلهای سازمان بهداشت جهانی را تماما در تمام سطوح جامعه اجرایی شود. ما به عنوان کارگران اعتصابی پیمانی پروژه ای نفت امروز بر واکسیناسیون رایگان و همگان تاکید میکنیم. جلوی این کشتار را باید گرفت.

واکسیناسیون رایگان و همگانی حق مسلم ماست و باید فورا اجرایی شود

شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت
***************

برخوردی غیرمسئولانه و تفرقه افکنانه به اعتصاب

حتما به کانال گروههای مدیریت پایپینگ سر زده اید. در اقدامی جدید شروع به انتشار لیست افرادی کرده اند که به گفته آنان "خائن هستند" و خلاف تصمیمات "کمپین " سر کار رفته اند. در همانجا کارگران اعتصابی از جانب سردمداران این گروهها تشویق شده اند که اگر در محلهای کار آنها نیز کسانی سر کار رفته اند به عنوان خائنین به اعتصاب اعلام شوند. این کار سردمداران این گروه اقدامی دیگر در راستای اقدامات تفرقه افکنانه آنان و یک حرمت شکنی آشکار است و حقیقتا ربطی به کارگر و درد کارگر ندارد.
ما بخوبی واقف هستیم که در جاهایی کارگران با شرایطی حداقلی زیر فشار گرسنگی و بی تامینی ناگزیر شده اند، سرکار بروند. و این کار این دوستان طبعا خود آنها را در موقعیت ضعیف تری قرار میدهد و به نحوی نیز میتواند اعتصاب را ضعیف کند.اما مشکل این دوستان را متوجه هستیم و برای اینکه اجازه ندهیم که همکاران ما زیر فشار زندگی در این موقعیت قرار بگیرند، باید صف اعتصابمان را قوی تر کنیم. با ایجاد صندوق همبستگی مالی در میان خود به این بخش از دوستان کمک رسانی کنیم. همان کاری را بکنیم که همکاران ما در هفشجان انجام دادند و با قدرت بر ادامه اعتصاب تا رسیدن به خواستها تاکید کنیم تا پیمانکاران ببینند که ما جمع هستیم و نیرو داریم و از خواستهایمان کوتاه نمی آییم.

دوستان کارگر!
اعتصاب شکن پیمانکاران هستند که در زیر چتر حمایت دولت و قانون و نیروی حراست و الان هم با علم کردن دارودسته های شورای اسلامی چی چنین جهنمی را در مراکز نفتی برپا کرده و زندگی و معیشت ما را به گرو گرفته اند. لازمست کمی بیشتر توضیح دهیم.
ببینید ما کارگران دردهایی داریم. مشکلاتی داریم. از اینهمه زورگویی و بردگی کاری و تحقیر و بی تامینی خسته شده ایم و دست به اعتصاب زده ایم. پیمانکاران سعی میکنند به هر شکلی که شده اعتصاب ما را بشکنند در صف ما تفرقه ایجاد کنند. ما باید با خرد جمعی و تصمیم گیریهای متحدانه خود دسیسه های آنها را خنثی کنیم. تعجب نکنید وقتی همکار ما بخاطر گرسنگی فرزندش مجبور میشود سر کار برگردد. خائن خواندن این عزیزان و بدتر از آن لیست کردن اسامی آنها به عنوان خائن ظلمی مضاعف و بیحرمتی به این کارگران است. خائن خواندن آنها تفرقه افکنی در صفوف ما کارگران اعتصابی است. اگر کارگری در کوران اعتصاب ما مجبور میشود سرکار برود. دلیلش اینست که تامین ندارد و نمیتواند غذای خانواده اش را تامین کند. خودتان خوب میدانید در حالی که من کارگر هیچگونه در آمدی ندارم. چند ماه حقوقم را بالا کشیده اند و پرداخت نمیکنند، هر لحظه ممکن است صاحب خانه من را از خانه ام بیرون بیندازد چون اجاره آنرا نداده ام و بچه های ما هزینه تحصیل دارند چونکه از تحصیل رایگان برخوردار نیستند، یک بیماری ساده داشته باشی هزینه کمر شکن دارو و درمان داریم چونکه درمان رایگان نیست و کرونا هم هر روزه دارد جان میگیرد، معلوم است که اعتصاب ما با موانعی روبروست. همانطور که اشاره کردیم باید این موانع را کنار بزنیم. ما از سردمداران گروههای پایپینگ می پرسیم که شما چه پاسخی به این مشکلات دارید؟ کجاست آن صندوق های همبستگی مالی ای که تشکیل دادید تا نگذاریم که گرسنگی و بی درمانی صف اعتصاب ما را سست کند؟ با وجود اینهمه شرکت پیمانکاری فراوان در مراکز نفتی چه راهی گذاشتید که سراسری و متحد با پیمانکاران طرف شویم؟ از نظر ما شما خودتان قبل از هر چیز پرچم اعتصاب شکنی را بدست گرفتید. هزار جور زیگزاگ زده اید. اول گفتید تخلیه محیط های کار و هر کس تجمع کند و حرفی بزند اغتشاشگر است و پلیس فتا را به رخ ما کشیدید. بعدش آمدید طرح پیگیری مطالبات در چهارچوب قوانین را دادید و برای ما نماینده تراشی کردید. کارتان با استقبالی همراه نشد و خودتان هم بر سر آن به اجماعی نرسیدید. بعد از آن درست وقتی که اعتصاب ما در اوج خود قرار گرفته و در عین حال هنوز پاسخی به خواستهایمان داده نشده، طرح نظرخواهی در مورد پایان اعتصاب را دادید که همکاران ما در هفشجان با تاکید بر ادامه اعتصاب تا رسیدن به خواستها جوابتان را محکم دادند. حالا هم از یکطرف لیست کسانی که سر کار میروند را به عنوان "خائن" رسانه ای میکنید و از طرف دیگر جشن شادباش به پا کرده اید که کارگران فلان بخش و بهمان بخش رفتند سر کار و مثل سال گذشته بازهم با تحویل دادن یک مشت وعده و وعید جشن شادی به پا کرده اید و در فکر اعلام ختم اعتصاب هستید.
همه شاهدیم که زیر فشار اعتصاب ما در جاهایی پیمانکاران ناگزیر شده اند با پیشنهاد پرداخت دوبرابری مزد و بیست روز کار و ده روز مرخصی و بهبودهای در وضع خوابگاهها و غذا جلو بیایند و شماری از همکاران ما با این نوع توافقات سر کار رفته اند. راه حل ما نیز در این مرحله اعتصاب این بوده است که هر کجا که پیمانکاران برای بازگشت به کار با همکاران ما تماس میگیرند در همه جا و در سطح سراسری این بالاترین حد توافقات را مبنا قرار دهیم و به کمتر از آن رضایت ندهیم. برای اینکه با موضع قویتری در مقابل پیمانکاران قرار گیریم در تمام شرکت ها نمایندگان واقعی خود را انتخاب کنیم و از طریق نمایندگان منتخب خود وارد هر گونه مذاکره ای با پیمانکاران شویم واین را بهترین و موثرترین راه دانسته ایم. از نظر ما انجام این کار ممکن است و مجمع عمومی هفشجان نشان داد که میشود مجامع عمومی خودمان را تشکیل دهیم و همانجا نمایندگان واقعی خود را انتخاب کنیم و جلوی هرگونه نماینده تراشی ای را بگیریم. بعلاوه ما نگذاشته یم وضعیت همکاران روزمزد مان در پرده ابهام بماند و رسما اعلام کردیم که مزد هیچ کارگری نباید کمتر از ۱۲ میلیون باشد. الان هم هر نوع بهبودی در وضعیت کار ما نتیجه اعتصاب سراسری قدرتمند ما است و نه هیچ چیز دیگر.
جالب اینجاست در این میان جماعتی با اسم سندیکای فلز کار مکانیک که در طرح پیگیری مطالبات در چهارچوب قوانین از ما کارگران خواسته بود به یکی از سردمداران آن به اسم مازیار گیلانی نژاد به عنوان "نماینده " خود رای دهیم، اکنون دوباره جلو افتاده و به گفته خودشان پیرو نامه ای که در دی ماه سال گذشته به "مقام رهبری" داده بودند، از ما خواسته اند که اسم و نام خود را در زیر نامه آنها بگذاریم که پیگیر خواستهای ما باشند. بدینگونه زیرکانه یکسری مطالبات ما را هم ردیف کرده اند تا دوباره به وعده رسیدگی به آنها از سوی حکومت ما را برای یکسال دیگر به سرکار برگردانند. جواب ما به این جماعت اینست که وعده و وعید قبول نیست. تنها راه رسیدن به مطالبات، اعتراض متحدانه خود ما کارگران است. و برای اینکار با برپایی مجامع عمومی خود همانطور که در هفشجان انجام دادیم و انتخاب نمایندگان منتخب خود در تمام شرکت ها اعتراضاتمان را جلو خواهیم برد. لطفا راه ما را بیش از این سد نکنید.

***************

گفتگو با ذبیح از کارگران پروژه ای اعتصابی نفت

خواستها و دستاوردها
شورای سازماندهی اعتراضات: از ۲۹ تیر تا الان در اعتصاب بسر میبرید، خواستها و مطالبات شما چیست؟
ذبیح کارگر اعتصابی نفت: یکسری مطالبات در همان روزهای اول اعتصاب مطرح شد. و بعد به تدریج در حین روزهای اعتصاب و مسایلی که با آن مواجه شدیم یکسری مطالبات دیگری را به آنها اضافه کردیم. دو برابر شدن دستمزدها در همه سطوح مزدی یک مطالبه مهم ما بود. بعلاوه اینکه دستمزد هیچ کارگری کمتر از ۱۲ میلیون تومان نباشد. مطالبه مهم دیگر ما بیست روز کار و ده روز مرخصی بود. همینطور ما به وضعیت نابسامان و فجیع کمپ ها اعتراض داریم و ما طرح کردیم که وضعیت کمپ ها باید بهبود جدی پیدا کند. در شرکتهای پروژه ای که ما کار میکنیم عملا غذاخوری وجود ندارد. هرکس غذایش را خیلی تحقیر آمیز در پلاستیکی میگیرد و گوشه ای پیدا میکند و می نشیند و میخورد. ما گفتیم که باید غذاخوری داشته باشیم. اینها همه از جمله مطالبات مهم ما بود. ولی در روند اعتصاب یکسری از کارگران را اخراج کردند. الان خواست بازگشت به کار کارگران اخراجی به مطالبات اصلی ما اضافه شده است. همینطور یکسری پیمانکاران با یکسری کارگران تماس میگرفتند که سر کار برگردند. پیمانکاران از آن دریچه ای وارد شده بودند که اعتصاب را بشکنند و فردی به کارگران زنگ میزدند، تماس میگرفتند و میگفتند برگردید سر کار. در برابر این توطئه گری های پیمانکاران ما گفتیم قراردادها باید کتبی و رسمی و تا پایان پروژه بسته شود و اگر مکتوب نشود و دوبرابر دستمزد و ۲۰ روز کار و ده روز مرخصی عملی نشود که مبنای برگشت به کار کارگران متخصص پیمانی بود، در دستور کار ما قرار گرفت و این الان جزو یکی از مطالبات اصلی ماست و آنها را کارگران شرط بازگشت به کار خود به سرکار قرار داده اند. اینها شمه ای از مطالبات فوری ما است و هر درجه از تحقق این مطالبات قدمی در جهت برچیده شدن دست پیمانکاران و لغو قوانین ویژه اقتصادی، دو خواست اساسی ما است.

شورای سازماندهی اعتراضات: مشکلات شما به عنوان یک کارگر پروژه ای پیمانی مشخصا چه هستند؟
ذبیح کارگر اعتصابی نفت: کار پیمانی، یک بردگی آشکار است. ما در یک شرایط اسفبار و واقعا در یک جهنم هم زندگی میکنیم و هم کار میکنیم. صبح از ساعت ۵ بیدار میشویم . در آن شرایط کمپ ها در یک اطاق خیلی کوچک، با آن تعداد نفرات بالا که برای هر نفر یک متر جا هم برای خواب و استراحت نیست، و بعد بروی در صف های بهداشتی که مثلا در یک خوابگاه صد نفره دو تا سه سرویس بهداشتی بیشتر نیست. بعد باید برویم توی صف بایستیم. بعد از همه این مشقات باید نان بیاتی که ظهر یا بعد از ظهر آورده اند در اطاقهایمان گذاشته اند و بخشی را شام خورده ایم بخش بعدی را برای صبحانه نگاه میداریم که عملا بیات میشود. بعد صبحانه را باید عجله ای بخوریم که به سرویس پنج و چهل و پنج دقیقه برسیم. این سرویس نهایتا پنج دقیقه می ایستد تا همه کارگران بیایند. بعد از آن با مینی بوس هایی که کولر و وسایل سرمایشی ندارد و قدیمی ترین سرویس هاست عرق ریزان میرویم سر کار. آنجا هم دقیقا یک اردوگاه جهنمی کار است و شرو ع به کار کردن میکنیم. کار نیز خودش بدلیل هوای آلوده، گرمای شدید، فشار کاری زیاد، طاقت فرسا است و تا نزدیکی های ظهر یعنی ساعت ۱۲ در این شرایط کار میکنیم.
ساعت دوازده باید برویم توی صف بایستیم و در داخل یک پلاستیک غذایمان را بگیریم و گوشه ای پیدا کنیم و غذایمان را بخوریم. و همانطور که اشاره کردم عملا از رستوران و غذاخوری خبری نیست. بعد از آن دوباره شروع به کار میکنیم. وسط های کار یک موقع هایی آب نیست. یک موقع هایی یخ نیست. یک موقع هایی هیچکدام را نداریم. و این ها را هم باید تحمیل کنیم. تا شش و هفت بعد از ظهر. یعنی دوازده تا سیزده ساعت کار میکنیم و بعد سخته و کوفته دوباره سوار همان مینی بوس های قراضه میشویم و میرویم خوابگاه که باز دوباره باید توی صف بایستیم برای یک دوش گرفتن ساده که در حداقل ترین زمان باید دوش بگیریم و بیاییم بیرون که نوبت باقی که در صف ایستادند بشود. بعد می آییم توی همان اطاقی که توضیح دادم. اطاقی که کف آن یک موکت زمخت انداخته شده است. آنوقت ۹ تا ده نفر در یک اطاق نزدیک یازده دوازده متری باید بسر کنیم. همانجا باید بمانیم و منتظر باشیم که فردا صبح زود دوباره عازم کار بشویم. سرحقوقهایی که بموقع پرداخت نمیشود. حقوقهایی که واقعا کفاف زندگی شرافتمندانه یک انسان در نظر گرفته نشده است. بدین ترتیب با حقوق های پایین و فشار کاری سنگین باید کار کنیم. و هر روز منتظر فردا و همین روال از کار باشیم تا سر برج برسد و بعد می بینیم خبری از حقوق نیست و باز هم به تعویق افتاده است. جالب اینجاست که کارگرانی که متخصص هستند در بیمه هایشان کارگر ساده میزنند. که اینهم خودش دزدی از حق ما کارگران برای بیمه است. خدمات بهداشتی و درمانی هم که وجود ندارد. شرایط ایمنی کار که اصلا وحشتناک است. برای مثال پوتین هایی به ما داده بودند که به پا میکردیم و آنها بدتر پاهای ما را زخم میکرد. این پوتین ها سه تا ۴ تا شماره دارد .یعنی از صد نفر کارگری که شما آمار بگیرید شاید این پوتین ها برای ۴ تا ۵ نفرشان قابل استفاده باشد. باقی یا بزرگ هستند و یا کوچک هستند. در این شرایط کرونا ماسک عملا وجود ندارد. الکل مواد بهداشتی. مواد شوینده صفر است. حتی در خوابگاهها و در محل کار و در کارگاه هم همین وضعیت هست. بهداشتی وجود ندارد. ایمنی کاری وجود ندارد. استراحتی وجود ندارد. هر روز میگویی که بگذار سی روز تمام شود که بتوانم سر برج حقوقم را بگیرم آنهم با شک و تردید است که آیا حقوق بگیرم و یا نگیرم. اینها همه گوشه ای از شرایط وحشتناک کار در جایی مثل عسلویه به عنون کارگر پیمانی پروژه ی است. این وضعیت است که ما بخاطرش در اعتصابیم و یک خواست مهم ما پایان یافتن این شرایط بردگی کار و کوتاه شدن دست پیمانکاران دزد و چپاولگر است.

شورای سازماندهی اعتراضات: چرا مطالبه بیست روز کار و ده روز مرخصی انقدر محوری شده است؟
ذبیح کارگر اعتصابی نفت: قبلا از این اعتصاب روال کار اینطور تعریف شده بود که ۲۴روز کار کنیم و ۶ روز مرخصی داشته باشیم. این شش روز مرخصی در واقع ۴ روز است چون یک روز صرف رفت به نزد خانواده و یک روز دیگر صرف برگشت به محل کار میشود. ۴ روز مرخصی در مقابل این حجم از فشار کار واقعا کشنده است و بدن انسان اصلا جواب نمیدهد. برای کارگران دیگر توان و رمقی نمی ماند که بخواهند تجدید قوایی بکنند و بیایند دوباره کار بکنند و از طرف دیگر به هر حال باید فرصت دیدار با خانواده و رفع یک سری مشکلات داشته باشیم. هزار جور مشکلات وجود دارد که اگر بخواهیم گوشه ای از آنها را حل بکنیم واقعا فرصتی پیدا نمیکنیم که حتی نزدیکترین دوستان و آشنایان و بستگان خود را ببینیم . به وضع خانواده برسی. واقعا بیست روز کار هم در عسلویه به نظر من خیلی زیاد است. باید ۱۴ روز کار و ۱۴روز مرخصی شود. که ما فعلا بصورت دسته جمعی با خواست بیست روز کار و ده روز مرخصی جلو آمده ایم و این در واقع باید بعد ها به ۱۴روز کار و ۱۴روز مرخصی تبدیل شود. و در همین مدت زیر فشار ما بسیاری از پیمانکاران پای این مطالبه ما آمده اند و این خود یک پیشروی مهم است و ما هم تاکید کرده و میکنیم که از این مطالبه کوتاه نخواهیم آمد.

شورای سازماندهی اعتراضات: از نظر شما دستاوردهای این اعتصاب تا همین الان چه بوده؟
ذبیح کارگر اعتصابی نفت: اولین نکته اینست که در برابر فشارهای کاری و شرایط بردگی کار در محیط های کاری که بوِیژه در این ده سال چند برابر شده است امسال کارگران نسبت به سال گذشته خیلی قویتر، هوشمندانه تر، با خواسته های روشن و شفاف تر و سازمانیافته تر وارد اعتصاب شدند. از جمله یک دستاورد مهم ما ایجاد تشکل مستقل خود، شورای سازماندهی اعتراضات است. این شورا با عکس العمل های به موقع قدم به قدم توانسته است چراغ راه اعتصاب ما باشد.
همچنین یک دستاورد مهم ما اینست که با قدرت اعتصاب سراسری خود توانسته ایم به درجه زیادی بر فضای امنیتی ایکه در محیط های کار در مراکز نفتی حاکم بوده غالب شویم و کارگر امروز حس میکند که آن زنجیرهای بردگی دارد پاره میشود و بی محابا تر جلو می آید و مطالبه گر است. این یک اتفاق مهم است و من تردید ندارم با جلوتر رفتن اعتراضات ما شاهد جلو آمدن رهبران و سخنگویان جسور و حق طلبی هستیم که بعد از سالها رنج و بردگی بروند بر روی سکو و علیه این پیمانکاران دزد و چپاولگر اعلام کیفرخواست کنند.
به لحاظ مطالباتی نیز ما قدم های موثری به جلو برداشته ایم. بطور مثال ما در این اعتراضات ما خواستار افزایش حقوقها در رده های مختلف شغلی شدیم. قدرت اعتصاب ما آنقدر بود که در جاهایی حتی پیمانکاران با پیشنهاد افزایش دو برابری دستمزدها جلو آمدند که این خود مبنایی شد برای قراردادهای سراسری که کارگران به کمتر از آن رضایت ندهند. بویژه ما تاکید کردیم که دستمزد هیچ کارگری نباید کمتر از ۱۲ میلیون باشد و طرح این مطالبات از جانب ما بطور واقعی به خواست افزایش دستمزدها در سطحی سراسری که یک خواست اجتماعی و فراگیر است نیرو داد. بعلاوه همانطور که اشاره کردم خواست دیگر ما بیست روز کار و ده روز مرخصی است که میتوانم بگویم زیر فشار اعتراضات ما توانسته ایم این مطالبه را به خیلی از پیمانکاران تحمیل کنیم. مطالبه دیگر ما بهبود وضع کمپ ها و غذا بود که الان به رقمی از وعده های پیمانکاران و دولت تبدیل شده است برای اینکه ما کارگران اعتصابی حاضر به بازگشت به کار بشویم. و بالاخره اینکه اعتصاب قدرتمند ما و عقب نشینی های گام به گامی که تا همین الان به پیمانکاران تحمیل کرده ایم، بدرجه زیادی موقعیت پیمانکاران را تضعیف کرده و ما را یک قدم به مطالبه برچیده شدن بساط پیمانکاران در محیط های کار و لغو قوانین ویژه اقتصادی که به این شکل دست پیمانکاران را در زورگویی و استثمار بدون حد و مرز کارگران باز گذاشته است نزدیکتر شده ایم. ضمن اینکه این موفقیت خود بر روی مبارزه برای کوتاه شدن دست پیمانکاران این دلالان چپاولگر در محیط های کار را که خواست سراسری ای برای بخش عظیمی از کارگران در سراسر ایران است، قدرت بیشتری داده است. کلام آخر اینکه کارگران در این اعتصاب به قدرت نیروی اعتصاب و اتحاد خود بیشتر پی بردند. و در نتیجه ما امروز در موقعیت بسیار قویتری نسبت به قبل قرار داریم برای اینکه بتوانیم مطالبات خود را پیگیری کنیم. با توجه به همه این دستاوردها دیگر توازن قوا بین ما کارگران و پیمانکاران و کارفرمایان عوض شده است و دیگر اوضاع نمیتواند به وضع قبلی برگردد.

***************

تاکیدی دیگر بر انتخاب نماینده

و دخالتگری حداکثری خود ما کارگران

انتخاب نماینده در هر مجتمع و شرکتی در مراکز نفتی یک شرط مهم حفظ اتحاد و توافق جمعی بر سر خواستها است و انجام آن همانطور که قبلا تاکید کردیم یک قدم مهم برای به نتیجه رساندن اعتصاب است.
در تمام شرکت ها بصورت فوری و اضطراری نمایندگان خود را برای مذاکره با پیمانکاران بر سر خواستها و مطالبات مان انتخاب کنیم. انتخاب نماینده ما را بهم نزدیکتر و صف اعتراضمان را متحدتر میکند. بعلاوه مهم است که کسی را انتخاب کنیم که از هر نظر حرف دل ما را میزند و نه کسانی که به دلیل داشتن حاشیه امن قدم پیش میگذارند. یک قدم با ما همراهی میکنند و چهار قدم راه دیگری میروند.
هم اکنون بخشی از همکاران اعتصابی ما در برابر عقب نشینی هایی از سوی پیمانکاران و با توافقاتی به سر کار بازگشته اند.
در بخش عظیمی از این توافقات زیر فشار اعتراضات کارگران درجه ای از افزایش دستمزد بعلاوه خواست بیست روز کار و ده روز مرخصی تحمیل شده و این عقب نشینی ها دستاورد تا کنون اعتصاب سراسری ما کارگران نفت بوده است.
بالاترین سطح این توافقات و این عقب نشینی ها باید مبنای توافقات سراسری باشد.
پیمانکاران تلاش میکنند که با ما بصورت فرد به فرد وارد مذاکره شوند تا هر چقدر توانستند زور بگویند. انتخاب نماینده در هر شرکت و مجتمعی راهی برای جلوگیری از این تفرقه افکنی ها و برای عمل متحدانه ما در برابر پیمانکاران چپاولگر است و بسیار ضروری و فوری است.
در عین حال انجام اینکار مانع نماینده تراشی از بالای سر کارگران و کشاندن اعتراض به دنبال این بخش و آن بخش حکومت و در جا زدن اعتراضات ما در چهارچوب قوانینی است که خود اکنون موضوع اعتراض ما کارگران است.
یکی از خواسته های ما کارگران اعتصابی لغو قوانین مناطق ویژه اقتصادی است. ما بدنبال وعده و وعید و پاسکاری بین این مرجع و آن مرجع نیستیم. خواستهای ما مشخص است لزومی به این دور زدن ها نیست. اگر قیمت اجناس بالا میرود. اگر خط فقر ١٢ میلیون است مزد ما نیز باید به همان نسبت افزایش یابد. و در رده های مختلف تخصصی باید سقف آن افزایش پیدا کند. دستمزد باید هر ماهه در سر موعد پرداخت شود. اخراج باید ممنوع باشد. دزدی و چپاول باید پایان یابد. فضای امنیتی محیط های کار باید از بین برود. باید استاندارد کمپ ها و بهداشت شرایط زیستی و کاری ما کارگران بهبود جدی پیدا کند. تشکل و اعتصاب حق مسلم ماست. باید دست پیمانکاران از محیطهای کار ما کوتاه شود و قوانین ویژه اقتصادی باید لغو شوند. اینها حقوق اساسی ما است و باید پاسخ داده شوند.
ما در این مرحله از اعتصاب برچهار خواست فوری از جمله افزایش دستمزدها و پرداخت بموقع دستمزدها، توقف اخراجها و بازگشت به کار کارگران اخراجی، بیست روز کار و ده روز مرخصی، بهبود قابل قبول وضع کمپ ها و غذا و ایمنی محیط کار و کتبی و رسمی بودن توافقات تاکید داشته و داریم.
همین امروز در هر شرکتی که هستیم نمایندگان خود را انتخاب کنیم و این مطالبات را مبنای توافقات خود با پیمانکاران قرار دهیم. اگر امکان جمع شدن نداریم با استفاده از مدیای اجتماعی میتوانیم ترتیب انتخاب نمایندگانمان را بدهیم. خوشبختانه امروز شما همکاران عزیر نیز به ضرورت انتخاب نماینده رسیده اید و این خود تضمین کننده انجام آنست.
در همه جا دست به کار انجام آن شویم. بطور خلاصه انتخاب نمایندگان واقعی یک حلقه کلیدی برای جلوگیری از متفرق شدن صف اعتراضمان است و اجازه میدهد که با قدرت وارد مذاکره با پیمانکاران شویم.
انتخاب نمایندگان ابزار ما برای دخالتگری حداکثری در روند اعتراضاتمان و پیگیری خواستهایمان است. این کار را در اولویت فوری خود قرار دهیم.

شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت، ۹ مرداد ۱۴۰۰
***************

انتخاب نماینده یک قدم مهم برای به نتیجه رساندن اعتصاب است

فورا و فورا نمایندگان خود را انتخاب کنیم. باید در تمام شرکت ها بصورت فوری و اضطراری نمایندگان خود را برای مذاکره با پیمانکاران بر سر خواستها و مطالبات مان انتخاب کنیم. هم اکنون قریب یکسوم از همکاران به سر کار بازگشته اند و همانجا میتوانند فورا در هر شرکتی هستند جمع شوند و نمایندگان قابل اعتماد خود را انتخاب کنند و نشان دهند که بعد از این متشکل و از طریق نمایندگان خود با پیمانکاران طرف خواهند بود. اگر امکان جمع شدن نداریم با استفاده از مدیای اجتماعی میتوانیم ترتیبات انتخاب نمایندگانمان را بدهیم. انتخاب نمایندگان واقعی یک حلقه کلیدی برای جلوگیری از متفرق شدن صف اعتراضمان و با قدرت وارد مذاکره شدن با پیمانکاران است. اجازه ندهیم که بصورت فرد به فرد ما را به کار فرا بخوانند و هر چقدر توانستند زور بگویند. برای اینکه نیروهایی چون سردمدارن گروه های پایپینگ را به عنوان یک مانع از سر راه خود برداریم، باید خودمان با دخالتگری حداکثری وارد کار شویم. هم سال گذشته و هم امسال تجربه کرده و می بینیم که این دار و دسته سعی در کنترل و مهار اعتراضات ما را دارند. بنابراین هر وقت احساس خطر میکنند سعی میکنند به اعتصاب و اعتراض ما خاتمه دهند. اکنون نیز با همین سیاست در هفته گذشته طرح نظر سنجی در مورد پایان اعتصاب را داده اند که هر طور شده حتی بدون اینکه نتیجه ای گرفته باشیم اعتصاب تمام شود. نباید اجازه دهیم. انتخاب نماینده یک قدم مهم در دفاع از یکماه اعتصاب قدرتمندی که داشته ایم و تداوم اعتراضاتمان است. برای اینکه بتوانیم در مرحله اول اعتصاب خود خواستهایمان را به پیمانکاران چپاولگر بقبولانیم به حرکت متحدانه و تعیین نمایندگان منتخب خود برای وارد شدن به مذاکره با پیمانکاران نیاز داریم. این یک قدم مهم در موفقیت اعتصاب است و بسیار حیاتی و فوری است. در عین حال برای پیگیری مطالباتمان برای برداشتن قدمهای بعدی اعتراض نیز باید این کار را انجام دهیم.
بدنبال طرح اعتصاب شکنانه سردمداران گروه مدیریت پایپینگ و طرح نظرخواهی آنها برای پایان اعتصاب، آنهم درست در مقطعی که بعد از یکماه اعتصاب قدرتمند میتوانیم با قدرت بیشتری وارد مذاکره و قرارداد برای بازگشت به کار شویم، تحرک بیشتری در میان همکاران ما بوجود آمده است و زمزمه اینکه باید خودمان نماینده تعیین کنیم و پیگیر مطالباتمان شویم و خودمان باید از طریق نمایندگان انتخابی مان وارد مذاکره شویم و... بالا گرفته است. و این دقیقا راهکاری است که شورای سازماندهی اعتراضات در بیانیه های شماره قبل از جمله در بیانیه های شماره ١٠و ١١ در مقابل همکاران اعتصابی قرار داد. اکنون با توجه به وضعیت اضطراری ای که با آن روبرو هستیم و با اتکاء به دستاوردهای تا کنونی اعتصابمان، شورای سازماندهی بر انتخاب نمایندگان برای حفظ اتحاد در برابر پیمانکاران و بستن قراردادی مناسب با آنها تاکید میکند.

٤ مرداد ۱۴۰۰
***************

بیانیه شماره ١١، در چه نقطه از اعتصاب خود قرار گرفته ایم

سخنی اضطراری با همکاران عزیز اعتصابی
بنا بر خبرهایی که لابد خودتان نیز در جریان آن قرار دارید، یکسری از شرکت ها شروع به کار کرده اند. بعلاوه پتروشیمی های مادر نیز به یکسری شرکت ها اولتیماتوم داده اند که ظرف ده روز نیروی خود را تکمیل و کارشان را آغاز کنند. طبق همین گزارشات شماری از کارگران اعتصابی بسر کار بازگشته اند. اما بخش بیشتر آنان همچنان در اعتصابند. کارفرمایان باب مذاکره را با کارگران رده تخصصی آغاز کردند و آنها را با افزایش دوبرابری مزد و بیست روز کار و ده روز مرخصی بسر کار بازگرداندند. اما کارگران کمکی و روزمزد افزایش مزد چندانی نداشته اند. اگر چه بیست روز کار و ده روز مرخصی شامل آنها نیز میشود. در عین حال گزارشاتی داریم که پیمانکاران برای به راه افتادن پروژه خود ازکمک جوشکار به عنوان جوشکاران دارای تخصص استفاده کرده اند. ما همانطور که در بیانیه قبلی اشاره کردیم این عقب نشینی ها نیز خود نتیجه فشار اعتصاب ما کارگران بوده است. در جاهایی هم پیمانکاران فریبکارانه کارگران را با دستمزد دوبرابری و بیست روز کار ده روز مرخصی سر کار بازگردانده اند و حتی ساعت کارشان را روزی هشت ساعت تعریف کرده اند. که ما نسبت آن قبلا هشدار داده ایم.
شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی همانطور که در بیانیه شماره ۱۰ هشدار داد نظرخواهی در مورد پایان اعتصاب از سوی سردمداران گروههای مدیریت پایپینگ میتواند موجب شکاف و تشتت در صفوف کارگران اعتصابی شود. و بر اساس گزارشات این طرح موجب خشم بسیاری ازکارگران شده و زمزمه اینکه باید خودمان نماینده تعیین کنیم و پیگیر مطالباتمان شویم ، خودمان باید از طریق نمایندگان انتخابی مان وارد مذاکره شویم و... بالا گرفته است. این دقیقا راهکاری است که شورای سازماندهی اعتراضات در بیانیه های شماره قبل از جمله در بیانیه شماره ۱۰در مقابل همکاران اعتصابی قرار داد. بویژه اینکه بعد از یکماه اعتصاب امروز در موقعیت قویتری قرار داریم و میتوانیم با نیزوی بیشتری وارد مذاکره و قرارداد برای بازگشت به کار شویم. اکنون با توجه به وضعیت اضطراری ای که با آن روبرو هستیم و با اتکاء به دستاوردهای تا کنونی اعتصابمان، شورای سازماندهی بر نکات فوری زیر تاکید میکند:
۱- فورا و فورا نمایندگان خود را انتخاب کنیم. این یک حلقه کلیدی برای جلوگیری در متفرق شدن صف اعتراضمان و با قدرت وارد مذاکره شدن با پیمانکاران است. اجازه ندهیم که بصورت فرد به فرد ما را به کار فرا بخوانند و هر چقدر توانستند زور بگویند. برای اینکه نیروهایی چون سردمدارن گروه های پایپینگ که هر بار برای مهار اعتراضاتمان مهندسی شده وارد کار میشوند و ختم اعتصاب را اعلام میکنند و یا تلاش میکنند آنرا به پایان برسانند و نیز مانع هر نوع تجمع و اعتراضی بوده اند را به عنوان یک مانع از سر راه خود برداریم، باید خودمان با دخالتگری حداکثری وارد کار شویم. انتخاب نماینده واقعی یک قدم مهم در سازمان یافتن اعتراضات ماست و مهم است و اکنون بسیار ضروری است. در عین حال برای پیگیری مطالباتمان برای برداشتن قدمهای بعدی اعتراض این کار لازم و حیاتی است.
۲- چهار مطالبه فوری خود را که قبلا نیز اعلام کردیم مبنای مذاکره و بازگشت به کار قرار دهیم. افزایش دستمزد در حد بالاترین مزد توافق شده میان پیمانکاران و کارگرانی که حاضر به بازگشت به کار شده اند .(بنا بر گزارشات این مزد دو برابر دستمزد تا کنونی کارگران بوده است) و پرداخت بموقع دستمزدها، پرداخت دستمزدهای معوقه، ۲۰ روز کار و ده روز مرخصی و بهبود جدی کمپ ها و کیفیت غذا و بستن قرارداد تا پایان کار پروژه. قراردادها باید کتبی و رسمی باشند. ما میتوانیم با قدرت یک ماه اعتصاب خود و با تاکید بر اینکه به کمتر از این حداقل ها رضایت نمیدهیم این مطالبات اولیه را تحمیل کنیم.
٣- در جاهاییکه کارگران با توافقاتی حاضر به بازگشت به کار شده اند، باید علاوه بر توافقی که کرده اند، فشار بگذارند که قرارداد تا آخر پروژه باشد. قراردادهای یکماهه فقط یک فریب است. بعلاوه اینکه بستن قرارداد و بازگشت به کار به معنای قبول ادامه وضعیت اسفناک کمپ ها و غذا نیست باید فشار آورد که استاندارد آنها در حد قابل قبولی بالا رود. در محل کار هم اگر جمع باشم ، میتوانیم اعتراض کنیم و این مطالبه اولیه و پایه ای را بقبولانیم. در عین حال از همین الان در تمام شرکت ها نمایندگان واقعی خود را انتخاب کنیم که همچنان بصورت سازمانیافته پیگیر باقی مطالباتمان شویم.
۴- بخش بزرگی از همکاران ما طلب مزدی دارند. همکارانی که به محل کار مراجعه کرده اند و هنوز دستمزد پرداخت نشده دارند، میتوانند جمع شوند، اولتیماتوم دهند و مزدشان را بخواهند. پیمانکاران باید بدانند و ببینند که بازگشت به کار بمعنای پایان اعتراض و نیز ادامه قلدری ها و بالا کشیدن مزد کارگران نیست.
۵- تعدادی از همکاران ما اخراج شده اند و اینها کارگرانی هستند که در عین حال دستمزد پرداخت نشده دارند. باید به محل مراجعه کنند و با حرکتی جمعی خواستار بازگشت به کار و پرداخت طلبهایشان شوند.
٦- در جاهایی عناصری از شورای اسلامی چی ها به تحرک در آمده و میخواهند شورای اسلامی را در مراکز نفتی علم کنند. یک نمونه آن مجتمع پتروشیمی آبادان است. در آنجا در حالیکه کارگران به اخراجها اعتراض دارند، عده ای جلو افتاده و با علم کردن شورای اسلامی میخواهند این اعتراضات را به بیراهه بکشانند. نباید اجازه دهیم پای شوراهای اسلامی به نفت باز شود. یک موضوع اعتراض ما امنیتی بودن فضای مراکز نفتی است و اضافه شدن شورای اسلامی به نیروی حراستی هایی که در بخش های مختلف بکار گرفته شده اند، فضا را به شدت امنیتی تر خواهد کرد. باید با افشا و نقد این توطئه جلوی این تعرض را بگیریم.

دوستان!
ما تا همین جا دستاوردهای مهمی در طول یک ماه اعتصاب خود بدست آورده ایم که هم برای همین امروز و هم برای پیشروی بیشتر و آینده مبارزاتمان مهم هستند. از جمله ما با فشار اعتصاب سراسری خود کاری کرده ایم که پیمانکاران مجبور شوند در جاهایی با پیشنهاد افزایش دوبرابری دستمزد و بیست روز کار و ده روزمرخصی جلو بیایند و این بر دیگر قراردادها در سطح سراسری تاثیر میگذارد. ما این گفتمان که کمپ ها و غذا باید بهبود یابد را بدرجه زیادی جلو برده ایم و الان به بحث مهمی در درون مسئولین تبدیل شده است و به نظر ما اینها راهی ندارند جزبهبود وضعیت زیستی و شرایط کاری ما کارگران. بعلاوه ما با اعتصابات خود در این دوسال اخیر توانسته ایم فضای امنیتی نفت را بدرجه زیادی بشکنیم و زبان پیمانکاران را کوتاه تر کنیم و این موفقیت ها راه را برای پیگیری مطالبات به حقی که داریم فراهم تر کرده است. مهمتر از همه ما کارگران در این اعتصابات قدرت عظیم خود را تجربه کرده ایم و این ما را در موقعیت بسیار قویتری برای پیگیری مطالباتی که داریم قرار میدهد. خصوصا اینکه ما موفق شده ایم شورای سازماندهی خود را درست کنیم که کارگران سخنگوی واقعی خود را داشته باشند و بالاخره اینکه در جریان یک کشاکش سخت توانسته ایم دست سازشکاران را برای کارگران بیشتر باز کنیم. با اتکاء به این پیشروی ها اعتصاب و اعتراضات خود را در اشکال مختلف به پیش خواهیم برد و تلاش میکنیم خواستهایمان را به کرسی بنشانیم.
خوشحالیم که اعتصاب سراسری ما به نقطه امیدی برای همه تبدیل شده و همبستگی های بسیاری را همراه داشته است و بسیار هم سپاسگزاریم. بطور خلاصه تاکید ما این است که تا زمانیکه خواستهای ما پاسخ نگرفته، دست از اعتراض و مبارزه متحدانه بر نخواهیم داشت. این را همه پیمانکاران، مسئولین باید بدانند.

زنده باد اعتصاب سراسری کارگران پروژه ای پیمانی نفت.

شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت

۳ مرداد ۱۴۰۰
***************

رای گیری برای پایان اعتصاب بدون رسیدن به خواستها عملی اعتصاب شکنانه است

بیش از یکماه از اعتصاب قدرتمند ما کارگران پیمانی نفت که در آن دهها هزار از همکاران پروژه ای ما در ١۵ استان و ١١٤ مرکز پروژه ای به میدان آمده اند، میگذرد. در کنار این اعتصاب سراسری همکاران اعتصابی ما در شهرهای محل سکونت خود جمع شده و بر ادامه اعتصاب تا رسیدن به خواستهایشان تاکید کرده اند. و اکنون درست در هنگامیکه همه آماده ایم که ثمره اعتصاب متحدانه خود را بچینیم و از موضع قدرت مطالباتمان را در مذاکره با پیمانکاران چپاولگر به جلو بیاوریم و جلوی زورگوییهایشان بایستیم، سردمداران گروههای مدیریت پایپینگ که عملا خود را در مقابل کارگران معترض و مطالبه گر بازنده می بینند یکباره طرح نظر سنجی برای خاتمه اعتصاب را در گروههایشان به رای گذاشته اند. بدون اینکه ما کارگران اعتصاب به خواستهایمان رسیده باشیم و یا حتی پیش شرط رسیدن به مطالباتمان را مطرح کرده باشند. آنها بدین شکل میخواهند خود را از "مخمصه اعتصاب" نجات دهند و ختم آن را اعلام کنند. این عمل تفرقه افکنانه و به غایب غیر مسئولانه گروههای پایپینگ باید از سوی همه کارگران اعتصابی نفت طرد و محکوم شود.

همکاران!
ما برای حق و حقوقمان به اعتراض برخاسته ایم. ما از دست پیمانکاران چپاولگر به امان آمده ایم و دیگر حاضر به ادامه این توحش و بردگی نیستیم. دستمزد ما به هیچوجه کفاف زندگی ما را نمیدهد و با بالا رفتن قیمت ها وضع زندگی مان هر روز اسفناک تر میشود. کار شاق و ساعات طولانی هر روزه آنهم در زیر گرمای تابستانهای سوزان و در میان انواع و اقسام آلودگی های زیست محیطی زندگی ما را تباه کرده است. ما دیگر حاضر نیستیم در چنین شرایطی و در فقر و بی تامینی زندگی کنیم و شاهد محرومیت فرزندانمان از داشتن یک زندگی شایسته انسان باشیم. ما دیگر حاضر نیستیم که در آن کمپ های سراپا تحقیر که توهینی آشکار به منزلت انسانی ما کارگران است سرکنیم. ما دیگر حاضر نیستیم که هر روز بخاطر فقدان اولیه ترین تجهیزات لازم ایمنی کار قربانی دهیم. ما دیگر حاضر نیستیم این چنین با فقر و تبعیض و بی تامینی در بردگی و اسارت کار پیمانی زندگی بسر کنیم. اینها همه موضوع اعتراض ما کارگران اعتصابی پروژه ای در نفت است. در این میان سردمداران گروه پایپینگ به گفته خود با هدف تعهد و پایبندی به نظام دارند زندگی و معیشت ما کارگران را به مزایده و مناقصه میگذارند. از همین رو هنوز جوهر طرح پیگیری مطالبه گری در چهارچوب قوانین جمهوری اسلامی و نماینده تراشی شان که ما قبلا در مورد آن هشدار دادیم خشک نشده ، میخواهند خود را از همه اینها خلاص کنند و با طرح رای گیری برای پایان اعتصاب به میدان آمده اند. بدین ترتیب اگر در اعتصاب سال گذشته وعده و وعید تحویلمان دادند. امسال حتی همان را هم مدعی نیستند و فقط میخواهند اعتصاب پایان یابد. نباید اجازه دهیم.

دوستان!
روشن است که هر اعتصابی شروعی دارد و پایانی دارد. اما پایان اعتصاب را خود ما کارگران باید تعیین کنیم. طبعا در جایی چون صنعت نفت که با شرکت های بسیاری در مراکز مختلف نفتی طرف هستیم نمیتوان براحتی از یک تاریخ معین و سراسری برای پایان اعتصاب سخن گفت. بنابراین همانطور که قبلا هم اشاره کردیم مهم ترین چیزی که به اعتصاب ما معنا و مفهوم سراسری میدهد خواستهای متحد و سراسری است وموفقیت ما نیز درتحمیل همین مطالبات به پیمانکاران است. بنابراین در هر تعداد شرکتی که بتوانیم مطالباتمان را تحمیل کنیم، بدون شک همکارانمان در شرکت های دیگر در موقعیت بهتری برای تحمیل خواستهایشان قرار خواهند گرفت. شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی در بیانیه های قبلی خود در این مرحله از اعتصاب بر ٤ خواست فوری زیر تاکید کرده است:
١- افزایش دو برابری دستمزدها در همه سطوح مزدی به گونه ای که حداقل دستمزد هیچ کارگری کمتر از ١٢ میلیون تومان نباشد.
بنابراین همانطور که برخی از همکاران ما با ییشنهاد افزایش دو برابری دستمزدهای خود به کار بازگشتند، باید همه کارگران اعتصابی دستمزد دوبرابری را مطالبه کنند. بعلاوه در خیلی جاها همکاران ما بخشی از مزد ماههای قبل خود را طلب دارند و باید دستمزدهای معوقه آنان نیز فورا پرداخت شود.
۲- باید خواست بیست روز کار و ده روز مرخصی از همان روز اول اجرایی شود.
۳- باید وضع کمپ ها بهبود جدی یابد، غذاخوری های مناسب و در شان کارگران ایجاد شود و محیط های کار ایمن شوند. از همین رو پیمانکاران باید بطور مشخص اعلام کنند که چه اقداماتی در این رابطه انجام میدهند
٤- توافقات باید کتبی و رسمی باشد و توافقات هر مذاکره ای وقتی رسمیت یابد که کارگران بخشی که از جانبشان توافقی صورت گرفته رضایت خود را اعلام کنند.
یک شرط مهم برای پیگیری این مطالبات دخالتگری حداکثری خود ما کارگران است. از جمله همانطور که همکاران ما در جاهای مختلف دارند جمع میشوند و بر ادامه اعتصاب تاکید میکنند، این جمع شدن ها را میتوانند منظم برپا کننند و در آن تصمیم گیری کنند و از میان خود نمایندگانی برای مذاکره حول خواستها و مطالباتشان تعیین کنند. در عین حال ابزار مدیای اجتماعی و گروههایی که در بخش های مختلف نفتی داریم مکان مناسبی برای پیش بردن همین گفتمان ها است و همانجا میتوانیم افرادی که به راستی سخنگوی مطالبات ما هستند را به عنوان نماینده خود تعیین کنیم و هر زمان که مناسب دانستیم آماده مذاکره برای خواستهایمان شویم. بدین ترتیب ضروری است که افرادی پا پیش بگذارنند و داوطلب شوند و یا کسانی را که می شناسیم کاندید کنیم و بخواهیم نماینده واقعی ما کارگران باشند. طبعا به هر درجه و در هر تعداد شرکتی که بتوانیم به این گونه عمل کنیم و مطالبات خود را تحمیل کنیم، زمینه های دخالتگری حداکثری کارگری را فراهم کرده و خودمان تصمیم گیرنده خواهیم بود.

همکاران!
این راهی است که بالاخره باید برویم و امروز برداشتن اولین گام ها در این جهت بیش از وقت ممکن، ضروری و حیاتی است.

شورایی تصمیم بگیریم و متحد بمانیم.

شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت

١ مرداد ١٤٠٠، ٢٣ ژوئیه ٢٠٢١
***************

بیانیه شماره ۹: نگذاریم تجربه سال گذشته تکرار شود

تجربه سال گذشته را هرگز فراموش نمیکنیم. اعتصاب متحد و گسترده ای داشتیم. اما درآخر وقتی که داشت ابعاد اعتراض ما گسترده تر میشد و همه پیگیر خواستهایمان بودیم. همین ابرگروه کاریابی و پایپینگ و اکیپ پروژه ای سوت پایان را کشید و با گرفتن یک مشت وعده و وعید اعتصاب را پایان یافته اعلام کرد. امسال هم در حالیکه هر روز همکاران بیشتری به اعتصاب می پیوندند با طرح پیگیری مطالبه گری در چهارچوب قوانین اسلامی جلو آمده اند و یک نفر هم به اسم مازیار گیلانی نژاد را مقابل ما گذاشته اند و میگویند ایشان نماینده ماست و برای اینکه بتواند به مذاکره بنشیند، ۵ هزار رای میخواهد و رای بدهید. خوب جمع کردن این تعداد رای هم کار سختی نیست. طبعا همان کسانی که در جهت مهار اعتراض در چهارچوب قوانین حاکم کار میکنند امضا خواهند کرد. وابستگان حکومت هم ناخرسند نخواهند بود بخاطر اینکه به این سادگی اعتصابی در چنین ابعاد که تمام توجه ها را به خود جلب کرده است، قرار است توسط گروه پایپینگ جمع شود. بگذارید از همین اول بگوییم که خواست اول ما خواست افزایش دستمزدها است. بخاطر اینکه قیمت ها هر روز بالا تر میرود و اوضاع از سال گذشته هم بسیار بد تر است. در طرح پیگیری طراحان این برنامه به نحو عجیبی حرفی از اضافه شدن دستمزدها نیست و با یکسری تعلقات مزدی مثل بن کالاها، سختی کار و حق ایاب و ذهاب و ۴ نفره کردن اطاق و بیست روز کار، ده روز مرخصی میخواهند سر و ته قضیه را هم بیاورند. حرف ما اینست که اینها بخش بسیار کوچک مطالبات ما است. پارسال وعده های بزرگتر از اینها دادید که اجرایی نشد. بعلاوه همین الان هم برخی پیمانکاران بدون اینکه لزومی به ارائه چنین طرحهایی باشد بسیار بالاتر ازاینها توافق کرده و حاضرند ما کارگران به سر کار بازگردیم. دلیلش نیز خسارت بزرگی است که تا همین جا به پیمانکاران زالو صفت وارد شده است. این ها خود نتیجه زور مبارزه ما و یک پیشروی مهم است. اما سوال اینست که چرا باید خواستهای ما سر و دم بریده طرح شود؟ از دهها هزار کارگرکه در اعتصاب هستند چرا پنج هزار نفر یک نماینده را آنهم به شیوه ای مبهم و غیر رقاتبی قرار است انتخاب کنند؟ همانطور که در بیانیه های قبلی اعلام کردیم ما باید مبنای مذاکرات برای بازگشت به کار را نه بر اساس این مطالبات سر و ته بریده بلکه بالاترین رقم توافقی ای که در این مدت از سوی همکاران ما با پیمانکاران صورت گرفته استُ قرار دهیم و به کمتر از آنها رضایت ندهیم. آیا این منطقی تر و عملی تر و کارگری تر نیست؟ در جاهایی پیمانکاران زیر فشار اعتصاب حاضر به قبول پرداخت دو برابر دستمزد و قبول بیست روز کار و ده روز مرخصی و بهبود وضع کمپ ها شده اند. ما نیز اینها را اساس قرار دهیم و بر بهبود قابل قبول وضع کمپ ها و بالا بردن استاندارد بهداشتی و ایمنی در محیط کار و زندگی مان تاکید کنیم.

همکاران!
اعتصاب همکاران پروژه ای پیمانی ما هم اکنون دامنه اش به بیش از ۱۱۴ مرکز رسیده است. قبلا گزارش کردیم که در جاهایی بخشی از کارگران با پیشنهاداتی که کارفرمایان داده اند بسر کار برگشته اند. نمونه های آن بازگشت به کار بخشی از کارگران شرکتهای آر جی سی، پایندان و مپنا در فاز ۱۴ کنگان و پتروشیمی بوشهر و ساز و پاد و جهانپارس است. از سوی دیگر بنا بر خبرهای دریافتی در جاهایی از کارگران دعوت به کار شده است و شماری از آنها بعد از بازگشت به محل با دیدن فریب بودن وعده های داده شده، دوباره کار را تعطیل کرده و به اعتصابشان ادامه داده اند. قابل توجه اینجاست که حتی کارگرانی که با دوبرابر مزد و ۲۰ روز کار و ده روز مرخصی به کار برگشته اند شمارشان بسیار کمتر از کارگرانی است که دارند از شرکت های دیگر به اعتصاب می پیونندند و بر این مبنا اعتصاب همچنان با گستردگی جریان دارد. بویژه همین حرکت اخیر کارگران پروژه ای در برخی شهرها مثل آبادان، خرمشهر، مسجد سلیمان، هفشجان، ایذه، لردگان و...و اعلام حمایت جمعی از اعتصاب نقطه قوتی برای پیشروی اعتصاب است و داریم با قدرت جلو میرویم.
همه شاهدیم که چگونه همه تلاش میکنند جلوی حرکت به حق ما را بگیرند. عده ای معلوم الحال میگویند اداره کار منطقه ویژه اقتصادی را شورای اسلامی کنیم. یکی دیگر میگوید شورای اسلامی بر اساس قانون کار را تشکیل دهیم و یکی هم این وسط تحت عنوان بزرگترین ابرگروه کاریابی و پایپینگ و اکیپ پروژه ای با طرح پیگیری مطالبه گرایی در چارچوب قوانین جمهوری اسلامی ایران دارد بطور واقعی همان نقش شوراهای اسلامی را عملی میکند و در واقع هدف همه شان مهار کردن اعتصاب ما و دوباره حواله دادن ما کارگران به یک مشت وعده و وعید است.
حرف آخر ما اینست که اجازه ندهیم با چنین طرحهایی اعتصاب ما را به بیراهه بکشند و مهار کنند. همانطور که در بیانیه هشت خود اعلام کردیم بر اساس همین قوانین و از جمله قوانین ویژه اقتصادی است که پدر کارگر را در آورده اند و در یک بی قانونی مطلق زیر بیشترین فشار قرار داده اند.
افزایش دوبرابری دستمزدها تاکید اول ماست و همانطو که دیگر بخشهای کارگری هم تاکید کرده اند، دستمزد هیچ کارگری نباید زیر ۱۲ میلیون باشد و مزد باید هر ماهه بموقع پرداخت شود. ما خواهان امنیت شغلی هستیم و قراردادها باید دائمی شوند. کارگران اخراجی باید سرکار برگردند. ایمنی محیط کارما باید تامین شود و کمپ ها و وضع غذا و غذا خوری ها استاندارد و قابل قبول شوند. و ما خواهان ۲۰ روز کار و ده روز مرخصی هستیم.

دوستان!
خواستهای ما حلقه اصلی اتحاد سراسری ما کارگران است و ما میتوانیم متحدانه پیگیر این مطالبات شویم. و برای آن بر نکات زیر تاکید میکنیم:
١- کارگران ساکن در منطقه همانطور که جمع میشوند و مجمع عمومی تشکیل میدهند بر ادامه اعتصاب تا رسیدن به خواستهایشان تاکید میکنند، میتوانند نماینندگان واقعی خود را انتخاب کنند و اعلام کنند که اگر در جایی قرار به مذاکره ای شود، نماینده خود را میفرستند. چنین افرادی همین امروز موجودند. همانطور که کارگران با جسارت جلوآمده و در اجتماعاتشان پیام میدهند میتوانند جلو بیایند و کاندید نمایندگی جمع خود باشند. نمیشود خانه نشست و کار را به طراحان گروههای مدیریت پایپینگ سپرد. باید خودمان نقش آفرین باشیم.
٢- از ابزار مدیای اجتماعی و گروههایی که در بخش های مختلف نفتی داریم استفاده کنیم و همین گفتمان ها را انجام دهیم و همانجا بخواهیم افرادی داوطلب شوند و یا کسانی را که می شناسیم کاندید کنیم و بخواهیم نماینده واقعی ما کارگران باشند.
٣- بعلاوه بر اینکه توافقات باید کتبی و رسمی باشد و توافقات هر مذاکره ای وقتی رسمیت یابد که کارگران بخشی که از جانبشان توافقی صورت گرفته رضایت خود را اعلام کنند.
به هر درجه و در هر تعداد شرکتی که بتوانیم به این گونه عمل کنیم. زمینه های دخالتگری حداکثری کارگری را فراهم کرده و خودمان دخالتگر خواهیم بود. در هرحال انجام این کارها باید صورت گیرد و امروز بیش از هر وقت ضروری و حیاتی است.

درود بر همکاران اعتصابی نفت، زنده باد همبستگی واتحاد

٢٨ تیر ۱۴۰۰
***************

بیانیه شماره ٨: چرا طرح گروه پایپینگ باعنوان

"پیگیری مطالبه گرایی در چارچوب قوانین جمهوری اسلامی ایران" را نمی پذیریم

در حالیکه اعتصاب سراسری کارگران پروژه ای پیمانی نفت ادامه دارد و تجمعاتی از سوی همکاران ما در جاهای مختلف با تاکید بر ادامه اعتصاب تا رسیدن به مطالبات خود برگزار میشود، مدیریت تلگرامی موسوم به " بزرگترین ابرگروه کاریابی و پایپینگ و اکیپ پروژه " طرحی تحت عنوان طرح پیگیری مطالبه گرایی در چارچوب قوانین جمهوری اسلامی ایران ارائه داده و گفته است با نوشتن نامه و طرح درخواست ها و مشکلات کارگران پارس جنوبی به وزارت نفت و وزارت کار میخواهد آنها را پیگیری کند. در این نامه با استناد به نامه سال گذشته آنها به مقامات حکومتی و ارسال آن توسط آنان به اداره کار بوشهر جهت حل مسائل کارگران، در هشت بند به مشکلات کارگران اشاره شده است و بعد برای پیگیری این موارد و مذاکره با مقامهای حکومتی از کارگران خواسته شده است که آقای مازیار گیلانی نژاد را به عنوان نماینده خود معرفی کنند. برای ارائه این نامه ۵٠٠٠ امضا نیاز دارند و از کارگران خواسته شده است که با نوشتن اسم و فامیل و شماره ملی خود این نامه را امضا کنند.
اولین نکته در پاسخ به طرح مدیران گروه تلگرامی پایپینگ اینست که اتفاقا خلف وعده های داده شده باعث شده اکنون کارگران خشمگین دهها هزار نفره وارد اعتصاب شوند و در طول سال نیز هر جا که توانستند کارگران دست به اعتراض زدند و خواستهایشان را پیگیری کردند. باید به اعتصاب ادامه داد تا کارگران بتوانند از موضع قدرت و برای تامین همه خواستهایشان وارد مذاکره بشوند.
دوما حواله دادن ما به قانون کار یا قانون اساسی جواب ما کارگران نیست. این قوانین هستند و این وضع و بدبختی ما کارگران است. خود قوانین ویژه اقتصادی، قوانین مصوب هستند که از نظر ما قوانین رسمیت دادن به اسارت کارگر است و ما خواستار برچیده شده آنها هستیم. ما خواستهایمان را روشن و صریح اعلام کرده ایم و جواب میخواهیم.
سوما از نظر ما نفس جمع کردن ۵٠٠٠ امضا مجوزی برای نمایندگی شدن کارگران توسط کسی نمیتواند باشد. مهم اینست که باید در مذاکرات خواستهای واقعی و اصلی کارگران نمایندگی بشود و نمایندگان واقعی کسانی هستند که مطالبات ما را نمایندگی کنند. نه جریاناتی که خواستهای اصلی کارگران را زیر فرش میکنند. ما در اولین بیانیه خود که اعتصاب سراسری کارگران پیمانی نفت را اعلام کردیم و بیانیه ٧ خود که مطالبات فوری را برشمردیم پاسخ کارگران به پیمانکاران را داده ایم و نباید به کمتر از آنها رضایت داد. ضمن اینکه شورای سازماندهی همانجا تاکید کرده است که توافقات جلسات هیچ مذاکره ای تا وقتی که انتخاب نمایندگان دموکراتیک و با نظارت کارگران انجام نشود و گزارش مذاکرات به کارگران اعتصابی داده نشده و توافق آنان اعلام نگردد، رسمیت پیدا نمیکنند. بنابراین نمیشود صرفا با مجوز۵ هزار امضا نشست مذاکره ای داشت و توافقاتی کرد و ختم اعتصاب را اعلام نمود.
اما مهمترین مساله اینست که در طرح "پیگیری مطالبه گرایی در چارچوب قوانین جمهوری اسلامی ایران" خواستهای اصلی کارگران از قلم افتاده است. بعبارت دیگر طراحان این طرح هنوز مذاکره ای نشده مهمترین خواستهای دهها هزار کارگر اعتصابی را کنار گذاشته اند. از جمله در این طرح به خواست افزایش دستمزدها که محور اصلی اعتصاب دهها هزار کارگر پیمانی پروژه ای نفت هست، هیچ اشاره ای نشده است. این در حالیست که هم اکنون شماری از همکاران ما زیر فشار اعتصاب قدرتمند سراسری در نفت، پیمانکار را وادار کرده اند که با پیشنهاد افزایش دوبرابری مزد جلو بیاید و بر بیست روز کار و ده روز مرخصی تن بدهد. و شورای سازماندهی اعتراضات کارگران تاکید کرده است که همین توافقات یک پیشروی است و باید مبنای مذاکرات سراسری باشد و نباید به کمتر از اینها رضایت داد. ضمن اینکه یک تاکید شورای سازماندهی اینست که دستمزد هیچ کارگری نباید کمتر از ١٢ میلیون باشد. در طرح گروه تلگرامی پایپینگ یک خواست مشخص بیست روز کار و ده روز مرخصی را که سنبه کارگران بر سر آن پر زور است برجسته شده است تا بعد با وعده پرداخت برخی مزایای شغلی دیگر چون حق اولاد و بن کارگری و بدی آب و هوا و بهبود هایی در کمپها و وضع غذا و غیره سر و ته قضیه را هم بیاورند. روشن است که اینها همه حق ما مسلم کارگران است و از ما دزدی شده است.ا اینها صدقه نیستند که به کارگر داده میشود. کار به جایی رسیده است که امروز حتی پرداخت بموقع مزد تبدیل به یک مطالبه شده است. ما کارگران خوب میدانیم و تجربه کرده ایم که رسیدن به خواستهایمان نه از طریق متوسل شدن به این بخش از حاکمیت و یا به بخش دیگر آن و چرخیدن در راهروهای قوانین و مصوبات و درچاچوب قوانین ظالمانه موجود، بلکه با مبارزه متحد و قدرتمند خود ما کارگران ممکن است.
ما میگوییم باید به امنیتی کردن مبارزات ما و مراکز نفتی خاتمه داده شود. طراحان طرح " پیگیری مطالبه گرایی با پیش کشیدن پای سران حکومت و چارچوب قوانین جمهوری اسلامی ایران عملا دارند ما را زیر فشار و محظورات میگذارند و مبارزات ما را امنیتی میکنند. و اگر صدایی غیر از این بلند شد مثل همیشه آنرا با زدن مهر "اغتشاش" و غیره میکوبند.
در یک کلام طرح مدیران گروه تلگرامی پایپینگ بطور واقعی طرح مطالبات ما کارگران نیست. بلکه در عالم واقع طرح مطالبه گری در چهارچوب قوانین حاکم یعنی ادامه بدبختی ما و چپاولگری پیمانکاران و جان کندن تحت قوانین معلوم الحال ویژه اقتصادی درجهنم عسلویه و دیگر مراکز نفتی است. یعنی در حالیکه کارگران با خواستهایشان در برابر چپاولگری پیمانکاران و قوانین ویژه اقتصادی که ساختار های اساسی مراکز نفتی را تشکیل میدهند صدای اعتراضشان بلند شده اند، این طرح میخواهد که اعتصاب ما کارگران و خواستها و مطالباتمان را در وضع موجود خاموش کند. نباید اجازه بدهیم که با چنین طرحهایی مبارزه ما کارگران بی نتیجه به پایان برسد . ما نمیخواهیم که تجربه سال گذشته تکرار شود و باز با وعده و وعید ما را سر بدوانند. ما کارگران نفت دیگر به این شرایط غیر قابل تحمل کار که تمام لحظاتش پر از تحقیر و توهین است تن نمیدهیم. برای روشن شدن حرف و گفته مان بخشی از بیانه هفت شورا را که در آن بر خواستها و مطالبات فوری ما تاکید شده است را می آوریم و بار دیگر بر گرد آمدن متحدانه به دور خواستهایمان تاکید میکنیم. اعتصاب ادامه دارد. بخشی از بیانیه ٧:
"۴ خواست فوری که در صورت تحمیل آن به پیمانکاران اولین گام موفقیت در اعتصاب ما خواهد بود و از نظر ما رسمیت خواهد داشت را به ترتیب زیر اعلام میکنیم:
"۱- افزایش دو برابری دستمزدها در همه سطوح مزدی به گونه ای که حداقل دستمزد هیچ کارگری کمتر از ١٢ میلیون تومان نباشد. ... باید دستمزدهای معوقه ... نیز فورا پرداخت شود.
۲- باید خواست بیست روز کار و ده روز مرخصی از همان روز اول اجرایی شود.
۳- باید وضع کمپ ها بهبود جدی یابد، غذاخوری های مناسب و در شان کارگران ایجاد شود و محیط های کار ایمن شوند. از همین رو پیمانکاران باید بطور مشخص اعلام کنند که چه اقداماتی در این رابطه انجام میدهند
۴- باید توافقات بصورت کتبی و رسمی صورت گیرد. و دولت موظف به پیگیری اجرای ان توسط پیمانکاران گردد.
...ادامه اعتصاب ابزار قدرت ماست که هر جا که برای بازگشت به کار فشار می آورند از موضع قدرت این مطالبات را در مقابلشان قرار دهیم. بعلاوه ... بازگشت به کار همکاران اخراجی باید مورد تاکید همه بخشها باشد.
... همانطور که اعلام کرده ایم ما خواستار برچیده شدن بساط پیمانکاران هستیم و تحقق همین خواستهای اولیه خود را یک قدم مهم در تضعیف پیمانکاران و برچیده شدن آنها میدانیم. ما با هرگونه امنیتی کردن مراکز نفتی مقابله خواهیم کرد و از همین رو اجازه نمیدهیم که شوراهای اسلامی در مراکز نفتی سر بلند کنند. شورای سازماندهی اعتراضات کارگران همه همکاران پروژه ای پیمانی را فرا میخواند که فعالانه عضوی از این شورا باشند.".

شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت

٢٤ تیر ١٤٠٠
***************

اعتصاب ادامه دارد
دوستان! همه میدانیم که مراکز نفتی گسترده و پراکنده است. هر کدام از این مراکز در دست پیمانکاران متعددی است. و بدلیل محرومیت از یک تشکل سراسری تعیین نمایندگان سراسری و قراردادهای سراسری در حال حاضر امری مشکل است. باید پله پله زمینه های آنرا بسازیم. در این وسط پیمانکاران سعی میکنند از پراکنده بودن ما استفاده کنند و بخشی را با پیشنهادات بهینه به کار بگیرند و بعد ذره ذره باقی ما را با همان وضعیت قبلی وادار به کار کنند. ما هم باید با هوشیاری اعلام کنیم که درست است که شرکت های ما پراکنده است. اما خواستهای ما مشترک است. همانطور که توانسته ایم متحدانه دهها هزار نفره اعتصاب کنیم میتوانیم خواستهایمان را بگیریم. ما دست شما را خوانده ایم همین دستمزدهای دوبرابری که پیشنهاد داده اید، را دستاورد اعتصاب خود دانسته و آنرا مبنا قرار میدهیم و به کمتر از آنها رضایت نخواهیم داد.
در برخی شرکتها پیمانکاران برای اینکه کار پروژه های ناتمام خود را به جایی برسانند و جلوی وارد شدن خسارت بیشتر به شرکتهایشان را بگیرند، ناگزیر از پیشنهاد دستمزدهای دو برابری و قبول خواست بیست روز کار و ده روز مرخصی شده اند. برخی از کارگران با این توافقات و با تحمیل کتبی و رسمی کردن آن به پیمانکاران حاضر شده اند که به سر کار بازگردند. از نظر شورای سازماندهی همانطور که قبلا اعلام کرده است این درجه از عقب نشینی پیمانکاران نتیجه اعتصاب قدرتمند کارگران اعتصابی نفت است و ما اعلام میکنیم که همین توافقات حداقلی باید مبنایی باشد برای همه کارگران اعتصایی در سطح سراسری نفت و در هیچ کجا به کمتر از این توافقات نباید رضایت داد . بویژه بنا بر خبرهایی که بدستمان میرسد تماس با دیگر همکاران اعتصابی نیز از سوی پیمانکاران بیشتر شده است. اولین نکته اینست که نباید بگذاریم که بصورت پراکنده و بدون برنامه این توافقات صورت گیرد. از همین رو ما لیست ۴ خواست فوری که در صورت تحمیل آن به پیمانکاران اولین گام موفقیت در اعتصاب ما خواهد بود و از نظر ما رسمیت خواهد داشت را به ترتیب زیر اعلام میکنیم:
۱- افزایش دو برابری دستمزدها در همه سطوح مزدی به گونه ای که حداقل دستمزد هیچ کارگری کمتر از ۱۲ میلیون تومان نباشد. بنابراین همانطور که برخی از همکاران ما با ییشنهاد افزایش دو برابری دستمزدهای خود به کار بازگشتند، باید همه کارگران اعتصابی دستمزد دوبرابری را مطالبه کنند. بعلاوه در خیلی جاها همکاران ما بخشی از مزد ماههای قبل خود را طلب دارند و باید دستمزدهای معوقه آنان نیز فورا پرداخت شود.
۲- باید خواست بیست روز کار و ده روز مرخصی از همان روز اول اجرایی شود.
۳- باید وضع کمپ ها بهبود جدی یابد، غذاخوری های مناسب و در شان کارگران ایجاد شود و محیط های کار ایمن شوند. از همین رو پیمانکاران باید بطور مشخص اعلام کنند که چه اقداماتی در این رابطه انجام میدهند
۴- باید توافقات بصورت کتبی و رسمی صورت گیرد. و دولت موظف به پیگیری اجرای ان توسط پیمانکاران گردد.
بر اساس این چهار بند میشود در هر کجا که امکان دارد مثل مجمعی که کارگران در هفشجان بر پا کردند، تشکیل داد و با تصمیم جمعی آنها را به عنوان پیش شرطهای بازگشت به کار اعلام کرد و اگر پیمانکاران خواستار مذاکره شدند در جمع خود نمایندگانی تعیین کرد و وارد مذاکره شد. همچنین در هر کجای دیگر نیز که پیمانکاران تماس میگیرند و فشار می آورند که کارگران سر کار بازگردند باید این خواستها را به عنوان شرط بازگشت به کار مقابلشان قرار داد.
ادامه اعتصاب ابزار قدرت ماست که هر جا که برای بازگشت به کار فشار می آورند از موضع قدرت این مطالبات را در مقابلشان قرار دهیم.
بعلاوه در طول اعتصابی که داشته ایم شماری از همکاران ما لغو قرار داد و اخراج شده اند. باید در هر کجا که این اخراج ها صورت گرفته است همچون همکارانمان در پتروشیمی آبادان علیه اخراجها تجمع کرد و پیمانکاران را وادار به بازگرداندن همکاران اخراجی به کار نمود. بازگشت به کار همکاران اخراجی باید مورد تاکید همه بخشها باشد.
همینطور در جاهایی ما کارگران دستمزد معوقه داریم. در جاهایی کارفرمایان دستمزد پرداخت نشده ما را به گرو گرفته اند تا اعتصاب ما را ضعیف کنند و ما را به بهانه تسویه حساب وادار به بازگشت به کار کنند، در آنجاها نیز باید تجمع کرد و خواهان دستمزدهای پرداخت نشده گردید. همانطور که در جاهایی همکاران ما این کار را دارند انجام میدهند.
درخواست شورای سازماندهی از همکاران اینست که هر کجا که توافقاتی با پیمانکاران صورت گرفت کپی آنرا برای ما بفرستید که بتوانیم در جریان اتفاقات و عقب نشینی های پیمانکاران در سطح سراسری باشیم. روشن است که کپی قراردادهای شما جهت انتشار نیست و نزد ما محفوط خواهد بود.
بنابراین اعلام میکنیم، ما کارگران نفت امروز متشکل و متحد هستیم و حلقه اتحاد ما خواستهای سراسری ماست. همانطور که اعلام کرده ایم ما خواستار برچیده شدن پیمانکاران هستیم و تحقق همین خواستهای اولیه خود را یک قدم مهم در تضعیف پیمانکاران و برچیده شدن آنها میدانیم. ما با هرگونه امنیتی کردن مراکز نفتی مقابله خواهیم کرد و از همین رو اجازه نمیدهیم که شوراهای اسلامی در مراکز نفتی سر بلند کنند. شورای سازماندهی اعتراضات کارگران همه همکاران پروژه ای پیمانی را فرا میخواند که فعالانه عضوی از این شورا باشند.

شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت

۲۲ تیر ۱۴۰۰
***************

آخرین خبرها از وضعیت اعتصاب پرقدرت کارگران پیمانی نفت

بیش از بیست روز است که ما کارگران پیمانی در اعتصابیم.
زیر فشار این اعتراضات در برخی مجتمع ها پیمانکاران با کارگرانی که در بخش های حساس، کار میکنند و بطور مشخص جوشکاران تماس گرفته و آنها را به کار دعوت کرده اند.
در این تماس گیری ها کارگران روزمزد جوشکار را هم خبر کرده اند. در این دعوت به کار پیشنهاد افزایش دوبرابر دستمزد کنونی به آنها داده شده است و همچنین با خواست بیست روز کار و ده روز استراحت، موافقت شده است. این در حالیست که با کارگران دیگری تماس گرفته شده است که چهارشنبه یا شنبه این هفته با آنها بر سر بازگشت به کارشان گفتگو خواهد شد.
این توافقات نتیجه اعتصاب پر قدرت ما کارگران است و عقب نشینی ای تا حد افزایش دوبرابری مزد و قبول ۲۰ روز کار و ۱۰ روز استراحت خود یک موفقیت مهم برای کارگرانی که با این شرایط به کار بازگشته اند و برای همه ما کارگران اعتصابی است.
توافقات صورت گرفته با این بخش از کارگران باید مبنایی شود که هر کجای دیگر هم پیمانکار به سراغ کارگران رفت به کمتر از آن رضایت ندهند و بخواهند دستمزدشان دوبرابر شود و بیست روز کار و ده روز استراحت اعمال گردد و توافقات کتبی و رسمی باشد.
واضح است که اگر بتوانیم این خواستها را تحمیل کنیم شرایط بسیار مهیا تر خواهد شد که دیگر مطالباتمان را بعد از این قدم اول اعتصاب تحمیل کنیم.
توافق با دستمزد دو برابر و بیست روز کار و ده روز استراحت بدنبال تماسی که پیمانکاران با برخی از کارگران داشته و به سرکار بازگشته اند مبنایی برای توافق همه ما کارگران اعتصابی است و به کمتر از آن رضایت نخواهیم داد. آخرین نکته اینست که متحد عمل کنیم و اجازه ندهیم پیمانکاران با دسیسه گری هایشان در صف ما تفرقه ایجاد کنند.

***************

عقب نشینی های پیمانکاران و پیشروی ما کارگران اعتصابی

اعتصاب گسترده در مراکزمختلف نفتی روازنه چندین میلیون به شرکت های پیمانکاری ضرر رسانده است. این شرکت ها در این مدت تلاش کردند با تماس های پراکنده با کارگران اعتصابی برخی از آنها را تشویق به بازگشت به کار بکنند تا اعتصاب را بخوابانند. اما این سیاست نگرفت. الان از راه دیگری وارد شده اند. بطور مثال در شرکت های تناوب و اکسیر در عسلویه به یکسری کارگر جوشکار پیشنهاد دوبرابر مزد را داده اند و گفته اند بیایید برای پایان یافنن پروژه قرار داد ببندید. به این معنا کارگران جوشکاری که قبلا نهصدهزار تومان میگرفتند الان با مزد دو میلیون در روز موافقت کرده و سر کار برگشته اند. البته در جاهای مختلف متفاوت است. مثلا در جایی پیشنهاد افزایش یک برابر و نیم حقوق را داده اند و با همان خواست بیست روز کار و ده روز مرخصی موافقت کرده اند. اما در برخی جاها گفته اند که روزانه دو میلیون مزد میدهند. در نتیجه کارگران برای دریافت مزد بیشتر قبول کرده اند روزهای بیشتری را کار کنند و حتی هر سی روز را کار کنند.بدین ترتیب به جای دو کارگر جوشکار الان یک کارگر قبول کرده همان کار را انجام دهد.
این که کارفرمایان و پیمانکاران حاضر به قبول پرداخت چنین سطحی از مزد و چنین قرار داد کاری ای می شوند نتیجه فشار اعتصاب دهها هزار کارگر پیمانی نفت است. این عقب نشینی پیمانکاران راه را برای موفقیت بیشتر ما کارگران اعتصابی و خواست افزایش دو برابری دستمزدها و بیست روز کار و ده روز مرخصی باز میکند. با قدرت به اعتراضمان ادامه می دهیم. تا پیمانکاران زالو صفت را وادار به تسلیم کنیم. ما بر روی مطالباتی که اعلام کرده ایم اصرار داریم و اعتصاب ما ادامه دارد.

***************

گزارشی از محمود کارگری پیمانی در عسلویه با قرارداد حجمی

استخدام ها در صنعت نفت
استخدام ها در نفت به ۳ گروه تقسیم میشوند:
۱- کارگران رسمی     ۲- کارگران پیمانی     ۳- قانون کاری ها
۱- کارگران رسمی کسانی هستند که با حکم رسمی در جدول حقوقی برای یکی از پست های ثابت آن نهاد یا سازمان استخدام میشوند. در سیستم اداری به این دسته از کارگران اصطلاحا ارکان اول گفته میشود.

۲- پیمانی ها هم آن دسته از کارکنان و کارگرانی هستند که برای انجام یک کار مشخص به کار گرفته میشوند و با یک قرار داد دوره ای که زمان مشخصی دارد جهت وارد شدن به لیست استخدام رسمی ها به کار گرفته میشوند و با آنها قرارداد بسته میشود. بدین ترتیب ظاهرا قرار است که این کارگران طی یک پروسه خود بخودی و البته با یکسری شرط و شروط وارد لیست کارگران رسمی شوند. و این شرط و شروط در هر سازمان و کارخانه و شرکتی متفاوت هستند. برای مثال در خیلی از شرکت ها بازه زمانی برای وارد شدن خود بخودی به لیست کارکنان رسمی حذف شده است و از خیلی سالها پیش تقریبا این قضیه برچیده شده و عملا دیگر چنین امکانی وجود ندارد و کارگر در تمام سالهای کارش در همان قرارداد پیمانی اولیه می ماند. این دسته از کارگران در سیستم اداری ارکان الثانی خوانده میشوند.

۳- قانون کاری ها هم کارگرانی هستند که مدت و زمان مشخصی برای استخدام رسمی شدن ندارند و اصلا در قانون کار هم حقی و حقوقی برایشان تعریف نشده است و صرفا جزو زیر مجموعه تامین اجتماعی هستند. این دست از کارگران استخدامی در سیستم اداری ارکان ثالث خوانده میشود. در واقع به همه نیروهای قرارداد موقتی پیمانکاری و کارگران فصلی و حجمی ارکان ثالث گفته میشوند.
البته در مورد کارگرانی مثل من که با پیمانکاران قرارداد حجمی کار میکنند و در عسلویه شاغل هستم هیچ وقت صحبت نمیشود. این دسته از کارگران بدترین شکل استثمار در قبالشان انجام میشود. قراردادهای حجمی توسط یک نفر از خارج شرکت که واسطه بین کارگر و شرکت و یا اداره ای که قرار است آنجا کار کند هست، منعقد میشود. حقوق و مزایای کارگر حجمی ساعتی حساب میشود و مقدار ساعت کار این افراد نیز توسط آن واسطه تعیین میگردد. واسطه میتواند ساعات کاری این کارگران راکم کند یا زیاد کند. یعنی او میتواند تعداد افراد بیشتری با ساعت کم استخدام کند و یا تعداد کمی را با ساعت های بیشتر کاری به کار بگیرد . این کار در هر شرکتی با سیاست های خاصی انجام میشود. قانون پرداخت مزد به این افراد نیز توسط فرد واسطه تعیین میشود و واسطه این کارگرها را که به اداره معرفی میکند .ممکن است با درصد بالایی قرار داد ببندد ولی به کارگر دستمزد کمی پرداخت میشود که در بهترین حالت که دزدی زیادی نشود بنا بر قانون و قرارداد بین واسطه و اداره و یا آن نهاد درصدی از حقوق کارگر کسر میشود که به جیب واسطه میرود و ماباقی را به کارگر پرداخت میکنند. حال ممکن است که ارگان نیمه خصوصی یا دولتی باشد، فرقی نمیکند به هر حال کارگران این نوع قرارداد با واسطه طرف هستند و بعد از کسر درصدی حق الزحمه که به جیب واسطه میرود، حقوق کارگر پرداخت میشود و این وسط هزار جور زورگویی و بخور بخور صورت میگیرد.
در عسلویه به خاطر وجود طیف وسیعی از مشاغل و منابع انسانی، هیچ کدام از شرکت ها برای این طیف شغل ها تعریف مشخصی ندارند و هیچ قانونی هم وجود ندارد و هر شرکتی برای این کارگرها قانون خودش را دارد. مثلا یکباره به کارگر میگویند از فردا فلان ساعت بیایید و فلان ساعت بروید. امروز تا ساعت فلان باید کار کنید. یا میگویند از ٦ صبح تا ۵ عصر کار کنید و یک جا میگویند از ٦ صبح تا ٧ عصر کار کنید. بدین ترتیب هر کس هر طور میخواهد توی شرکت خودش با کارگر رفتار میکند و قانون خودش را دارد و این خود از مزایای مناطق ویژه اقتصادی برای سرمایه داران دزد و مفتخور است که خودمختارند و هر طور بخواهند قانون وضع میکنند و زور میگویند.
خواست ما کارگران برچیده شدن دست پیمانکاران و واسطه های دلال کار از مراکز نفتی است. خواست ما پایان دادن به این قلدری ها و زورگویی ها و لغو قوانین ویژه اقتصادی است. و همین امروز خواستار ٢٠ روز کار و ١٠ روز مرخصی هستیم تا فرصت نفس کشیدن و بودن با خانواده مان را داشته باشیم

***************

نگذاریم شوراهای اسلامی به مراکز نفتی راه یابند

در حالیکه اعتصاب سراسری ما کارگران پیمانی پر دوام به جلومیرود مسئولین با عجله به فکر ایجاد شورای اسلامی افتاده اند. با این کار میخواهند کنترل خود را بر مراکز نفتی بالا ببرند و فضا را بیشتر امنیتی کنند. همکاران عزیز باید جلوی این توطئه گری ها را گرفت. در بعضی مجتمع ها شاهد چنین تلاشهایی هستیم. یک نمونه آن در تجمع اعتراضی کارگران اخراجی پتروشیمی آبادان در ۱٦ تیرماه اتفاق افتاد. خواست این کارگران بازگشت به کار بود، بویژه در این ایام اعتصاب پیمانکاران چپاولگر شماری از کارگران روزمزد را اخراج کرده اند و اکنون بازگشت به کار همکاران اخراجی به لیست مطالبات ما کارگران اعتصابی پروژه ای نفت اضافه شده است. اما در همان تجمع کارگران اخراجی پتروشیمی آبادان دیدیم که چند نفری با دست نوشته ای که رویش نوشته شده بود، "قانون کار اجرا باید گردد" سعی کردند اعتراض کارگران را به بیراهه ببرند و دم از تشکیل شورای اسلامی زدند. بدرست همکاران ما در هفت تپه خطاب به این عزیزان پیام دادند و با بازگو کردن تجربه خود آنها را از تشکیل شورای اسلامی برحذر داشتند. همینطور خبر میرسد که شبیه به این توطئه را "شورای هماهنگی ارکان ثالث" در سر دارد و ظاهرا قرار است روز دوشنبه ۲۱ تیر جهت مذاکره برای تشکیل شورای اسلامی در جلسه‌ای شرکت کنند. سخن ما به همکاران ارکان ثالث این است که نسبت به این توطئه گری هوشیار باشند و همان پاسخی را به این "شورای هماهنگی ساختگی" بدهند که کارگران فولاد در هنگام تشکیل شورای اسلامی در کارخانه خود دادند و با تجمع اعتراضی مانع آن شدند و کاری کردند که مجریان این حرکت به عجله کارخانه را ترک و خارج شدند.
ما در بیانیه چهارم شورای سازمانده قاطع و محکم اعلام کردیم که تشکیل شورای اسلامی خواست ما نیست و مطالباتمان را یادآوری کردیم. امروز هم همین را میگوییم. همکاران هوشیار باشیم.

شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت، هجدهم تیرماه
***************

به همکاران پتروشیمی آبادان: شورای اسلامی ضد کارگر است

پیام کارگری از نیشکر هفت تپه
تعدادی از کارگران پتروشیمی آبادان که حق ورود به شرکت را ندارند خواهان تشکیل شورای اسلامی کار شدند. می دانیم که در صنعت نفت و برخی صنایع کلیدی دیگر بدلیل فضای شدید امنیتی، تشکیل همان شورای اسلامی "قانونی" هم ممنوع بوده است. اما این ممنوعیت هیچ امتیازی برای شورای اسلامی نیست. طرح خواست تشکیل شورای اسلامی کار توسط تعدادی از کارگران در این فضای اعتراضی و اعتصابی بسیار عجیب و رو به عقب است.
دوستان، می دانید شورای اسلامی کار از کجا آمده است؟ این شوراها مثل اشغالگرانی هستند که یک شهر را با تاراج و سرکوب اشغال می کنند. در همین صنعت نفت و از جمله در آبادان کارگران شوراهای واقعی کارگری خود را داشتند. از نسلهای قبلی تان بپرسید که شوراهای واقعی کارگری چگونه بودند و چه برسرشان آمد. شورای اسلامی بعد از سرکوب شوراهای کارگری متولد شد. شوراهای کارگری و منتخب کارگران را منحل کردند، فعالین و رهبرانشان را اخراج کردند، زندانی کردند، کشتند یا فراری دادند تا جنبش کارگری را به سکوت بکشانند. شورای اسلامی بعد از یک سرکوب خونین مانند ارتش پیروز آمدند و در کارخانه ها مستقر شدند. سرکرده های این شوراهای قلابی خود از سرکوبگران کارگران بودند. شورای اسلامی از اول چشم و گوش امنیتی کارفرما و دولت در مراکز کار بودند. وظیفه شان شناسایی رهبران و کارگران مورد اعتماد، اخراج و پاکسازی آنها و ایجاد فضای پادگانی در کارخانه ها بود. شورای اسلامی مزدور است، مزدور کارفرما و سرمایه دار.
شاید بگوئید خب میریم عضو یک نهاد قانونی می شویم تا بتونیم حرفای کارگرا را بزنیم. اشتباه می کنید. شورای اسلامی جای طرح این حرفا نیست. ممکن است در مواردی کارگرای باشرفی نیز بدلیل محدودیت ها و یا مثل هفت تپه با زور و تهدید موقتا عضو شورای اسلامی شده باشند. هرجا کارگران چنین اقدامی کردند اشتباه کردند و سریع متوجه شدند که توی دام افتادند. متوجه شدند که عضویت در شورای اسلامی یعنی جاسوسی همکاران، یعنی کار امنیتی علیه کارگران و جلوگیری از اعتراض و اعتصاب.
کارگران هیچوقت شورای اسلامی را نماینده خود ندانستند. اگر کارگر باشرفی عضو شورای اسلامی است شاید نمی داند که سر سفره قاتلین نسل‌های قبل جنبش شورائی نشسته است. شورای اسلامی بعنوان چماقداران و کله پوکهای کارفرمایان در مراکز کارگری سرهم شده و از روز اول تا حالا از منافع کارفرمایان دفاع کردند. یک سیاست کارگری خواهان انحلال شوراهای اسلامی کار بعنوان زائده سازمانی کارفرما و نیروی امنیتی در کارخانه است. شورای اسلامی نماینده کارگر نیست، نبوده، نخواهد بود، حتی اگر با زور سرنيزه از کلیه کارگران برای آن رای بگیرید. شما دوستان پتروشیمی هم بجای تجمع برای ایجاد شورای اسلامی، روی پای خودتان بایستید. به خردجمعی متکی شوید و شورای واقعی کارخانه را تشکیل دهید.

***************


بیانیه شماره شش شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت

چند نکته مهم
- با توجه به گستردگی و فراگیر شدن اعتصاب، پیوستن اکثر مراکز کارگری به این اعتصاب و حمایت هایی که تا به حال از آن صورت گرفته، ما امروز در موقعیت بسیار خوبی برای رسیدن به بخش های مهمی از خواستهای خود قرار داریم. با اعتصابات گسترده ما تا همین جا فشار سنگینی بر روی پیمانکاران چپاولگر وارد شده است و کار به جایی رسیده است که منافع همه شان ایجاب میکند که زودتر اعتصاب تمام شود.
- روشن است که باید در مورد نتیجه اعتصاب و رسیدن به خواستهایمان و اینکه در چه شرایطی پای مذاکره میرویم چاره جویی کنیم. ولی باید از هر اقدام عجولانه و پا پیش گذاری زود هنگام برای مذاکره، خود داری کرد.
- خطر اصلی ای که اعتصاب سراسری ما را تهدید می کند ایجاد تفرقه و چند دستگی در میان کارگران و ناروشنی در نقشه کار مان است. کارفرمایان و مسئولین به انواع مختلف تلاش می کنند و یا خواهند کرد که در میان کارگران دو دستگی و یا چند دستگی به وجود بیاورند و سپس با دادن حداقل امتیاز به بخشی از کارگران و ترغیب آنان به بازگشت به سر کار، بخش بزرگی از ما را وادار به بازگشت به کار کنند. باید در مقابل آن هوشیار باشیم.
- برخورد جمع ها و کسانی مانند اداره کنندگان گروه تلگرامی "کاریابی پایپینگ" و کانال مطالبه گری ارکان ثالث با ماکارگران مثل مثل برخورد فرمانده به سربازان است و به ما امر و نهی میکنند و به سهولت حاضرند که زمینه های پایان اعتصاب را با کمترین امتیاز گیری اعلام کنند. برای همین کمپین شان کمپین تخلیه سراسری محیط های کار بود. میگویند با خانواده خوش بگذرانید و ما هستیم و به ما توکل کنید. هر جا هم بحثی از تجمع و اعتراض میشود مقابلش می ایستند و خود فضا را امنیتی میکنند. ما باید بدانیم که دیگر توکل کردن بس است. باید خودمان تصمیم بگیریم. چنین جماعتی میخواهند همه چیز را توی مشت داشته باشند و هر کس حرف دیگری زد و نظری داد اسمش را میگذارند تفرقه و بدتر از آن اغتشاش. باید صراحتا بگوییم ما نماینده خود گمارده نداریم. نمایندگان هر بخش از ما توسط خود ما باید انتخاب شوند و در تصمیم گیری ها دخیل باشیم.
- با توجه به اینکه کارگران اعتصابی در عسلویه و کنگان، کمپ ها را ترک کرده اند، انتخاب نماینده و یا مجمع نمایندگان از سوی کارگران برای مذاکره با کارفرمایان در محل ممکن نیست. فورا در این مناطق گروههای تلگرامی خود را درست کنیم و کاندید بدهیم و هر کس خودش کاندید شود و نمایندگان خود را انتخاب کنیم. این حق ماست. جمع شدن در یک گروه و صحبت کردن بر سر خواستهایمان و انتخاب نمایندگان واقعی خود کار خلافی نیست و این حقماست و باید دست به کارآن بشویم تا بتوانیم خواستهایمان را پیگیری کنیم.
- یک راه حل برای حفظ اتحاد تعیین خواستهای واحد است که هر جا مذاکره ای شد به کمتر از آن رضایت ندهیم و الگویی سراسری برای همه بخشها باشد. ضمن اینکه همین الان در گام نخست می توان کارفرمایان را زیر فشار قرار داد که موضع خود را نسبت به خواستهای کارگران با شفافیت و بطور کتبی و علنی اعلام کنند (همانطور که در بیانیه ۵ شورای سازماندهی گفته شده ). بر اساس آن ما هم تصممیم متحد خودمان را اعلام خواهیم کرد.
- ما مذاکرات پشت پرده و از بالای سر کارگران را قبول نمیکنیم و به رسمیت نمی شناسیم . تصمیمات گرفته شده بین مذاکره کنندگان و کارفرمایان و پیمانکاران در صورتی رسمیت پیدا میکند که به اطلاع کارگران رسانده شود و مورد تایید آنها قرار گیرد.
- اولین مذاکرات و یا توافق و یا تصمیم گیری احتمالی بین کارگران و کارفرمایان در چند شرکت پیمانکاری مهم هستند و میتواند مبنایی برای مذاکرات در شرکت های دیگر نیز باشد. بنابراین در این مورد باید دقت کرد. چون با اعلام اولین توافقات بصورت علنی و احتمالا بازگشت به کار کارگران در این شرکت ها، عملا مسیر و سر نوشت اعتصاب تعیین میشود و این توافقات برای باقی شرکت ها الگو خواهد بود. بسیار مهم است که در این مورد ابتکار عمل را به دست بگیریم و سعی کنیم خواست های اولیه وفوری خود را به روشنی و بطور شفاف اعلام و مبنای مذاکره با پیمانکاران قرار دهیم.
- افزایش دستمزدها بر اساس ارقام پیشنهادی ما برای رده های مختلف تخصصی و اینکه هیچ کارگری نباید کمتر از ۱۲ میلیون مزد بگیرد، دائمی شدن قراردادهای کاری و داشتن امنیت شغلی، پرداخت بموقع دستمزدها در هر ماه، ایمن شدن محیط های کار و تجهیز مراکز کاری وکمپ ها به دستگاههای تهویه هوا، بهبود اساسی وضعیت کمپها و اماکن عمومی دیگر همچون دستشویی ها و حمام ها و اختصاص غذا خوری مناسب برای کارگران در تمام کمپ ها، ایجاد امکانات درمانی در محیط های کار و برخورداری کارگران از بیمه درمان رایگان، خطوط پایه ای توافقات سراسری ما کارگران در مذاکراتمان خواهد بود. خواست اساسی ما برچیده شدن بساط پیمانکاران و لغو قوانین برده وار مناطق ویژه اقتصادی است و تحمیل این مطالبات به معنای زیر فشار قرار دادن پیمانکاران و ایجاد زمینه برای برچیده شدن بساط آنهاست. ما با پافشاری بر خواستهایمان میتوانیم عرصه را بر پیمانکاران تنگ کنیم و اعلام میکنیم که همین امروز دولت باید ناظر اجرای همه توافقاتی باشد که در مذاکرات با کارفرمایان صورت میگیرد.
- ما اعلام میکنیم که همین امروز دولت باید ناظر و تصمین کننده اجرای همه توافقاتی باشد که در مذاکرات با کارفرمایان صورت میگیرد.
- کانال شورای سازماندهی اعتراضات محلی برای بحث و گفتگو در مورد چگونگی مذاکره و چگونگی انتخاب نمایندگان برای وارد شدن به مذاکره میتواند باشد. هر نظری دارید برای این کانال بفرستید . این کانال را به دوستان خود معرفی کنید وعضو آن شوید. در عین حال در همه جا شبکه های خود را ایجاد کنید تا در این شبکه ها بطور مرتب در مورد چگونگی پیگیری اعتراضاتمان همفکری و بحث کنیم.
درپایان از همه کارگران و تشکلها و همه مردمی که از اعتراضات و خواستهای بحق ما پشتیبانی کردند سپاسگزاری میکنیم. یک وظیفه فوری ما همکاری گام به گام با هر تشکل و نهادی است که در راستای منافع کارگران اعتصابی و سراسری کردن این اعتصاب هستند. تاکید ما بر اتحاد و همبستگی کارگری است.

به امید پیروزی

شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت - ۱٧ تیر ۱۴۰۰
***************

بیانیه شماره ۵ شورای سازماندهی اعتراضات:

پاسخ ما به پیشنهادات پیمانکاران: پیشنهاد باید کتبی باشد، رسمی باشد، علنی باشد

اعتصاب ادامه دارد
در حالیکه اعتصاب دهها هزار نفر از همکاران پروژه ای پیمانی ما در پتروشمی های، پالایشگاهها و مراکز مختلف نفتی ادامه دارد، پیمانکاران در اینجا و آنجا با پیشنهاداتی جلو آمده اند تا به اعتصاب کارگران خاتمه دهند. ما بخش هایی از کارگران پروژه ای طی نشست هایی بر سر این موضوع به بحث نشستیم و شرایط ما برای بررسی و یا قبول هر گونه پیشنهادی اینست که رسمی و کتبی باشد و علنی اعلام گردد. ضمن اینکه باید قید شود که دستمزد کارگران هرماه بموقع و در سر موعد پرداخت شود. به این ترتیب این معیاری است در سطح سراسری که همه همکاران اعتصابی یکدست برخورد کنند.

همکاران محترم!
اعتصاب ما سراسری است و نباید اجازه دهیم که با پیشنهادات پراکنده در اینجا و آنجا خدشه ای به اعتصاب وارد شود. بعلاوه همراه با روشن شدن سطح دستمزدها و میزان افزایش آن و بیست روز کار و ده روز مرخصی که دو محور اصلی مطالبات ماست، باید تکلیف خواستهای دیگر ما و نحوه پاسخگویی به آنها نیز شفاف گردد. از جمله ما خواستار بازگشت به کار همکاران اخراجی و توقف اخراجها هستیم. همچنین حق همه کارگران در نفت است که از امکانات درمان رایگان در این صنعت برخوردار باشند و کیفیت آن قابل قبول و مطابق استانداردهای لازم باشد. خصوصا در این ایام اپیدمی کرونا این امر حیاتی است. از سوی دیگر کارگران بخش صنعتی نفت از جمله جوشکاران و رنگ کاران شدیدا در معرض آسیب های جسمی و جانی و بیماری هایی چون سرطان قرار دارند. باید استانداردهای ایمنی محیط های کار فورا بالا رود و از جمله به تهویه های استاندارد هوا مجهز گردد. باید خوابگاهها و کمپ های زیستی ما کارگران در حد قابل قبول بهبود یابند. از نظر ما کارگران دولت در قبال وضعیت زندگی و کار کارگران مسئول است. وظیفه دولت است که اجازه ندهد پیمانکار چنین بساطی از چپاول و ظم و ستم را بر گرده کارگران تحمیل کند. باید بساط این ستمگران جمع شود. و قوانین ظالمانه مناطق ویژه اقتصادی برچیده گردد.

شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت - ۱۳ تیر ۱۴۰۰
***************

بیانیه شماره‌ی ۴ شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت

تشکیل شورای اسلامی خواست ما نیست

دستمزد هیچ کارگری نباید کمتر از ۱۲ میلیون باشد

افرادی از کمپین ۲۰-۱۰ با تعدادی از مسئولان دولت ابراهیم رئیسی و از جمله با سعید جلیلی دیدار داشته و ظاهراً بر سر مسائل و مشکلات ما کارگران که صدای اعتراضمان از شرایط اسفناک زیستی و معیشتی که داریم بلند شده است بحث و گفتگو داشته اند. به گفته یکی از افراد شرکت کننده در این جلسه قرار است در ابتدای کار دولت ابراهیم رئیسی جلسه دیگری بر سر همین موضوع با حضور وزرای کابینه وی برگزار شود و احتمال این را داده اند که اداره کار عسلویه با تغییراتی اساسی از زیر نظر پارس جنوبی خارج شود و به عنوان شورای اسلامی کار فعالیت نماید. بعد پالایشگاهها نیز از قوانین این تشکل "کارگری" تبعیت کنند. با این توجیه که به اصطلاح شورای اسلامی‌ای که تشکیل میشود بتواند از کارگران در مقابل کارفرما و پیمانکار حمایت کند. تا همین جا معلوم شد که در این جلسه پشت پرده چه گذشته است.
از هم اکنون اعلام میکنیم که تشکیل شورای اسلامی و سرهم کردن هر نوع تشکلی تحت عنوان تشکل "مستقل" کارگری در هیات دولت اقدامی علیه ما کارگران بوده و جواب ما کارگران نیست. کارنامه شوراهای اسلامی و تشکلات دست سازی از این دست برای کارگران روشن است. اینها همواره ابزار کنترل ما کارگران و خدمت دهی به کارفرمایان بوده اند و خواهند بود. ۴۰ هزار نیروی حراست که در صنایع نفتی مستقر هستند بس نیست که شورای اسلامی را هم میخواهید به آن اضافه کنید.
ما کارگران نفت همانند همکارانمان در نیشکر هفت تپه و فولاد اهواز و دیگر مراکز کارگری قاطعانه اعلام میکنیم که به ایجاد شورای اسلامی در نفت تن نمیدهیم. شورای سازماندهی اعتراض تشکل مستقل و واقعی ما کارگران است و هر کارگری که امرش تشکل و اتحاد کارگری باشد باید تقویت کننده این تشکل و تشکلهایی از این نوع باشد. نه دنبالچه شورای اسلامی.
شورای سازماندهی اعتراض صدای ما کارگران نفت است و نماد اتحاد و همبستگی کارگران است. شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت تا همین جا با استقبال خوبی در میان کارگران روبرو شده است. خواستها و مطالبات شورا علنا اعلام شده است و کارگران پاسخ میخواهند. شورایمان خواستها و مطالبات خود را صراحتا اعلام کرده و پاسخ میخواهیم. در اینجا یکبار دیگر این خواستها را اعلام میکنیم. کارگران بر ادامه اعتصاب تا افزایش فوری دستمزدها تاکید دارند.

شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت، ۱۲ تیر ۱۴۰۰
***************

این وضعیت را دیگر تحمل نخواهیم کرد!

این گزارش را همکارانی از عسلویه برای “شورای سازماندهی اعتراضات” ارسال کرده اند. یک موضوع اعتصاب سراسری ما کارگران نفت اعتراض به این شرایط وحشتناک و غیر قابل تحمل زندگی در خوابگاهها است. این وضعیت را ما دیگر تحمل نخواهیم کرد. گذشت زمانی که ما چون بردگان کار کنیم و از زمین ثروت بیرون بکشیم تا عده ای نجومی تل انبار کنند:
“علاوه بر فشار سنگین کاری، علاوه بر دوری از خانواده و محرومیت از دیدن فرزندانمان و بازی های کودکانه شان، علاوه بر فشار فقر و فلاکت و نگرانی دایٔمی از تامین اولیه ترین نیازهای زندگی مان، شرایط اسفناک زندگی در عسلویه بر فرسودگی جسمی و روحی ما کارگران شدت داده است. عسلویه به معنای واقعی یک اردوگاه اجباری کار است. بیشتر به یک بازداشتگاه شباهت دارد. ما در خوابگاه هایی بسر میبریم با راهروهای باریک و اطاق های نمناک و تاریک که حتی روز هم باید چراغ روشن کرد. اطاق هایی که اکثرا بدون پنجره است و باید شانس بیاوری که در اطاقی اسکان پیدا کنی که یک پنجره بسیار کوچک نزدیک به سقف داشته باشد. ما در اطاق هایی زندگی می کنیم ده متری و ۹ نفر در آن ساکن هستیم.
بر روی زمین اطاق ها موکتی نازک و کثیف انداخته اند که وقتی روی آن راه میروی کف پا را زخم میکند و برای استراحت نیز همه بر روی زمین می خوابیم. فضا انقدر کم است که باید وسایل را به دیوار آویز کنیم. فقط سه دستشویی و حمام بسیار کثیف داریم که حتی صابون دستشویی و وسایل شوینده به اندازه کافی یافت نمیشود و مجبوریم از پودر ظرفشویی برای دستشویی هم استفاده کنیم. در محل زیستی ما خبری از غذاخوری نیست. غذا را دم کمپ می اورند و همه به صف می شویم و غذایی در پلاستیک می گیریم و در اطاق هایمان می خوریم. کیفیت غذا افتضاح است. صبحانه اکثرا یک پنیر و یک کره بسیار کوچک است. نهار برنج با لوبیا و یا عدس و یک روز هم مرغ می دهند که حجمش بسیار کم است و سیر کننده نیست. شام هم یک عدد سیب زمینی و تخم مرغ، و یا ماکارونی کم محتوا و کلا در همین سطح است. و این گوشه ای از وضع جهنمی زندگی ما کارگران غیر رسمی نفت در عسلویه است. در منطقه ما حتی یک داروخانه هم نیست و فقط یک بیمارستان در مرکز عسلویه است که اگر مشکلی پیش آمد باید به آژانس زنگ بزنیم که بعد از ساعت ها برسد و ما را به پزشک برساند. حال به این شرایط زیستی گرمای کشنده تابستانی را هم اضافه کنید آنوقت بدستتان خواهد آمد که بر سر ما کارگران چه می گذرد. جالب است درجه گرمای هوا اگر از ۵۷ درجه بیشتر باشد بنا بر قانون باید کار تعطیل شود. ولی در این مورد هم تقلب می کنند و در حالیکه دما سنج ماشین گرما را ۵۵ درجه نشان می دهد هوا شناسی هوای عسلویه را به اندازه هوای تهران اعلام می کند”.
همانگونه که اشاره کردیم این گزارش تکان دهنده را دوستانی از عسلویه برای ما ارسال کرده اند. در بندی از بیانیه ۳۰ خرداد در رابطه با اعلام اعتصاب چنین نوشته ایم: ما خواستار ایمن شدن محیط کارمان هستیم. محیط های کار ما مثل یک بمب انفجاری است و حریق های مهیب، سقوط از ارتفاع، آلودگی های صوتی در اثر انفجار مواد نفتی، استشمام مواد سمی و شیمیایی در کنار غیر استاندار بودن وضع بهداشت و درمانگاه ها، دارد هر روز از کارگران قرمانی می گیرد و سبب صدمات جانی و روحی بسیاری به کارگران شده است. کار در گرمای طاقت فرسای تابستانی و نبود تجهیزات لازم سرمایشی و دستگاه های تهویه هوای استاندارد فشار کار را صد چندان کرده است. صنعت نفت یک بخش بزرگ سودآور جامعه است. باید مراکز کاری ما امن باشد و با بالاترین استانداردهای محیط زیستی مجهز باشد. باید در صنعت نفت بودجه کافی برای امن شدن محیط های کار و تجهیز مراکز کاری به امکانات سرمایشی و گرمایشی مورد نیاز و دستگاه های تهویه هوا به میزان مورد نیاز، بالا بردن استاندارد بهداشتی در خوابگاه ها و اماکن عمومی چون دستشویی ها و حمام و … اختصاص داده شود. ما کارگران اعتصابی نفت بر روی خواست ها و مطالباتمان تاکید داریم. زندگی شایسته انسانی حق مسلم ما کارگران و همه مردم است.

شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت، ۹ تیر ۱۴۰۰
***************

بیانیه سوم شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت

با اتحادمان دسیسه های پیمانکاران مفتخور علیه اعتصابمان را خنثی میکنیم

در حالیکه اعتصابات سراسری ما کارگران نفت با قدرت به جلو میرود، کارفرمایان و پیمانکاران مفتخور مرتبا بدنبال دسیسه گری و توطئه علیه ما هستند. بنا بر خبرها آنها نیز رایزنی های سراسری خود را دارند تا برای عقب زدن اعتصاب ما کارگران هماهنگ کار کنند. ما هم بر سر خواستهایمان ایستاده ایم. دستمزد هیچ کارگری نباید کمتر از ۱۲ میلیون باشد و میزان رده های مختلف مزدی باید بنا بر تخصص کارگر و در هماهنگی با خود کارگران تعیین شود. دستمزدها باید بموقع پرداخت شوند و ۲۰ روز کار و ۱۰ روز مرخصی مطالبه فوری ماست. با این خواستها کاری میکنیم که دست پیمانکاران کوتاه شود و قوانین ویژه اقتصادی و پادگانی در محیط های کارمان کنار زده شود.

همانطور که در بیانیه دوم اشاره کردیم یک توطئه کارفرمایان اخراج هاست. در برخی مناطق نفتی ما کارگران در محیط کار و خوابگاههایمان باقی مانده ایم تا مستقیما پیگیر مطالباتمان باشیم و اجازه ندهیم که در نبود ما کارفرمایان دسیسه گری کنند و دست به اخراج بزنند. همچنین بتوانیم با همکاران دیگرمان هم نظری و تصمیم گیری جمعی کنیم و هر جا که ممکن و لازم بود برای پیگیری خواستهایمان تجمعاتی داشته باشیم. اما کارفرمایان با قطع آب و غذا و دسترسی به سرویس برای رفتن به شهر و تهیه نیازهای غذایی مان دارند فشار می آورند که خوابگاهها را تخلیه کنیم. تا بعد در عدم حضور ما برای پیشبرد پروژه هایشان نیروی جدید به کار گیرند. در کنار این سیاست در جاهایی چون اورهال عسلویه به برخی کارگران فشار آورده اند و گفته اند بنا بر قانون شما باید کار ناتمام در پروژه را تمام کنید و بعد به اعتصاب بپیوندید وگرنه باید تسویه حساب کنید و اخراج هستید و به این ترتیب تلاش میکنند این کارگران را ازاعتصاب جدا کنند. کار دیگرشان در مراکز اعتصابی نفتی برگزاری جلسات از سوی مقاماتی از حکومت و امام جمعه ها با کارگران است . از جمله در جاهایی خبر هست که از کارگران خواسته اند که برای گفتگو در مورد مشکلاتشان نمایندگانی تعیین کنند و بعد در این جلسات با گفتن اینکه حق شماست اعتصاب کنید و خواستار افزایش حقوقهایتان شوید. این تقصیر دولت نیست که سطح دستمزدها پایین است بلکه پیمانکاران فقط درصد بسیار کوچکی از پول دریافتی از دولت را به کارگر میدهند و باید حقتان را از آنها بگیرید، بطور ضمنی تهدید کرده اند که نباید تجمعی صورت گیرد و اگر تجمع شود موضوع از سطح مطالبه گری فراتر رفته و سیاسی میشود و تاکید اکیدشان بر پرهیز از کشاندن اعتراض به خیابان بوده است.

این خبر ها نشانگر قدرت اعتصاب ما کارگران نفت است. جالب است در حالیکه در روزهای آغاز اعتصاب ما کارگران با نبود وسایل نقلیه برای رفتن به خانه ها روبرو بودیم و بلیط نایاب بود. امروز اتوبوس های بسیاری به مراکز نفتی در رفت و آمد هستند تا کارگران را انتقال دهند که مبادا با باقی ماندن کارگران در محل تجمعات اعتراضی ای شکل گیرد.
این اخبار تاکیدی بر حفظ اتحاد و همبستگی سراسری ماست و در عین حال تاکید بر اینست که خواست بازگشت به کار کارگران اخراجی نفت را باید به لیست مطالباتمان اضافه کنیم.
باید در مقابل همه این تعرضات متحدانه بایستیم. اخبار توطئه گری های کارفرمایان را وسیعا رسانه ای کنیم و در برابر هر تعرضی سراسری بایستیم. اگر در جایی همکار ما را تحت عنوان اینکه باید کار خود را در پروژه تمام کند و بعد اعتصاب کند، تهدید به اخراج میکنند، باید پاسخ دوستان این باشد که اعتصاب ما سراسری است و ما به شرط و شروط شما تن نمیدهیم. و اگر اخراجمان کنید با اعتراض چندین هزار کارگر نفت که وارد اعتصاب شده اند طرف خواهید بود.

همچنین باید قاطعانه اعلام کنیم که حتی اگر همه ما کارگران ناگزیر شویم که بخاطر نبود آب و برق و تسهیلات زیستی خوابگاهها را ترک و به خانه هایمان برگردیم باز جمع خواهیم بود و از طریق گروههای خود در مدیای اجتماعی همچنان برای تصمیم گیری جمعی و پیگیری متحدانه مبارزاتمان خواهیم کوشید و اگر تا برج ۵ پاسخ نگیریم، مطمئنا در اشکالی گسترده تر اعتراض خود را به جلو خواهیم برد. آخرین نکته اینکه باید کارگر اعتصابی آزاد باشد که در خوابگاه بماند یا محل را ترک و به خانه رود. از همین رو خوابگاهها باید از نظر آب، غذا و سیستم های لازم بهداشتی و دستگاههای تهویه هوا و سرمایشی مجهز شوند و امکان اقامت کارگران در خوابگاه ها فراهم شود.

شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت

۶ تیرماه ۱۴۰۰
***************

بیانیه دوم شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت

اعتصاب تا گرفتن مطالباتمان ادامه دارد

ما کارگران پیمانی نفت در پالایشگاهها، پتروشیمی ها و نیروگاهها، همانطور که اعلام کرده بودیم از ۲۹ خرداد وارد اعتصاب شدیم. اکنون چند ده هزار از همکاران ما در اعتصابند و همکاران رسمی مان نیز در نهم تیر ماه دست به تجمع خواهند زد. ضمن اینکه در همین مدت در مناطقی چون فازهای ده تا ۱۴ عسلویه آنها را همراه خود داشته ایم. تا همین جا خوب آمده ایم و به همه همکارانمان درود میگوییم.

دوستان
خواست محوری ما کارگران نفت چه رسمی و چه غیر رسمی افزایش دستمزدهاست. دیگر ما کارگران فقر، بی تامینی، تبعیض و نابرابری و محرومیت از اولیه ترین حقوق انسانی مان را بر نمی تابیم. همانطور که اعلام کرده ایم با توجه به گرانی سرسام آور اجناس دستمزد هیچ کارگری امروز نباید از دوازده میلیون کمتر باشد. ضمن اینکه حق همکاران ماست که متناسب با سطوح تخصص کاری خود دستمزدشان افزایش یابد. همکاران رسمی ما نیز اعتراضشان به کاهش هر روزه قدرت خریدشان و نحوه افزایشات مزدی سال ۱۴۰۰ است که در واقع تعرضی به زندگی و معیشتشان است.

همکاران عزیز!
اتحاد مبارزاتی ما و پیوستن به اعتصاب در چنین سطحی بسیار غرور آفرین است و به همه دست مریزاد میگوییم. اما باید تلاش کنیم که این اتحاد را در شکل پیش برد اعتراضاتمان نیز داشته باشیم. باید با دخالت حداکثری خود در پیشبرد مبارزه جلوی هر نوع تفرقه افکنی و دسیسه گری را بگیریم. نباید ریش و قیچی را دست شمار معینی از افراد که اینجا و آنجا اعلام کمپین میکنند بدهیم و همه تصمیم گیری را به آنها بسپاریم و خود راهی خانه شویم. بلکه چه با حضور در محل و ماندن در خوابگاهها و برنامه ریزی برای تجمعات اعتراضی در مقابل پالایشگاهها و مراکز نفتی و چه از طریق حضور فعال در گروههایی که در مدیای اجتماعی داریم هر روزه در جریان تصمیم گیری در چگونگی پیشبرد مبارزه مان، فعالانه دخالتگر باشیم. این درس مهمی است که از کارگران نیشکر هفت تپه آموختیم و باید بدانیم که تنها به این صورت و با تصمیم گیری شورایی و جمعی است که میتوانیم جلوی تفرقه افکنی ها و زد و بند های احتمالی و از بالای سرمان را بگیریم. نگذاریم که باز ما را با وعده و وعید سر بدوانند و همانطور که اخطار کرده ایم اگر تا آخر برج ۵ به خواستهایمان پاسخ داده نشود، در تدارک ادامه گسترده تر اعتراضاتمان باشیم.

همکاران عزیز!
در اعتصاب این چند روز بخشی از همکارانمان دست به اعتصاب زده و محل کار خود را ترک کرده و به خانه ها بازگشته اند، اما بخشی دیگر مثل ما که در اعتصاب هستیم ولی در خوابگاهها مانده ایم. دلیلش اینست که میخواهیم خود با حضور حداکثری پیگیر مطالباتمان باشیم. میخواهیم در تصمیم گیری ها برای پیشبرد اعتراضاتمان دخالت داشته باشیم. بعلاوه خود شاهد بوده اید که در برخی از مراکزی که همکاران ما کار را ترک کرده و به خانه رفته اند، کارفرمایان بیرحم کارگران روزمزد را اخراج و در تدارک بکارگیری نیروی جدید کاری هستند. بنابراین اگر در خوابگاهها بمانیم کارفرما مکانی برای اسکان نیروی کاری جدید نخواهد داشت و در عین حال با حضور ما جرات نخواهد کرد دست به اخراج و چنین توطئه هایی بزند. از همین روز توصیه ما اینست که بعد از یک هفته دیدار با خانواده به محیط کار بازگردیم و در محل حاضر باشیم و به اعتصاب خود ادامه دهیم. ازجمله حضور هر روزه ما در مقابل پتروشیمی ها و پالایشگاهها و نیروگاهها فشاری بیشتری برای پیگیری خواستهایمان خواهد بود.

۷۰۰ نفر از همکاران روزمزد ما در پالایشگاه تهران اخراج شدند. باید خواست بازگشت به کار آنها و دیگر همکاران اخراجی را به مطالباتمان اضافه کنیم. اعتصاب ما سراسری است و هرگونه تعرضی به این اعتصاب باید با صف متحد مبارازتی ما پاسخ گیرد.
علاوه بر افزایش دستمزد ما خواستار بیست روز کار و ده روز مرخصی هستیم تا ما که بدور از خانواده و در این شرایط اسفناک کاری به کار اشتغال داریم، بتوانیم در فرصت های مناسب کنار خانواده هایمان باشیم و از لذت روزهای بزرگ شدن فرزندانمان محروم نمانیم.
بعلاوه ما کارگرن پیمانی امنیت شغلی نداریم. امنیت جانی نداریم و از پایین ترین شرایط زیستی و کاری برخورداریم. وضع خوابگاهها و بهداشت در محیط های زیستی و کاری بسیار وخیم است. و قوانین مناطق ویژه اقتصادی فقط و فقط در خدمت قلدری سرمایه داران مفتخور و بردگی بیشتر ما کارگران است. ما خواستار کوتاه شدن دست پیمانکاران و دائمی شدن قراردادهایمان، لغو قوانین ویژه اقتصادی و پایان یافتن فضای امنیتی و پادگانی حاکم در محیط های نفتی هستیم. ما برده نیستیم و داشتن یک زندگی درخور انسان حق مسلم ماست.

در آخر حرف و سخن ما با مردم است.
تشکر میکنیم از هم طبقه ای هایمان در نیشکر هفت تپه، و تشکلها و نهادهای کارگری و معلمان و بازنشستگان و دانشجویان که تا کنون با بیانیه های خود ما را حمایت و پشتیبانی کرده اند. این همبستگی ها بدون شک نقطه قدرتی برای ما کارگران نفت است. خواست افزایش دستمزد فقط مطالبه ما کارگران نفت نیست، میدانیم که همه کارگران، معلمان، بازنشستگان و حقوق بگیران جامعه همین مطالبه را دارند. و همینطور دیگر مطالبات ما، بنابراین انتظار بیشترین حمایت ها و پشتیبانی ها را داریم. از جمله به اخراج هفتصد همکار ما اعتراض کنید و خواستار بازگشت آنان به کارشان باشید.

شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت

۵ تیر ۱۴۰۰
***************

بیانیه کارگران پیمانی نفت در پالایشگاه‌ها، پتروشیمی‌ها و نیروگاه‌ها

برای پیگیری خواست‌هایمان وارد اعتصاب سراسری میشویم

ما کارگران پیمانی نفت در پالایشگاه‌ها، پتروشیمی‌ها و نیروگاه‌ها در اعتراض به سطح نازل حقوق‌ها و کاهش هر روزه قدرت خرید خود و عدم اجرای وعده های داده شده همانطور که اعلام کرده بودیم اعتصابات گسترده و سراسری خود را از سر میگیریم و با تجمع در مقابل مراکز کاری‌مان پیگیر مطالبات خود میشویم. در همین راستا روز ۲۹ خرداد همکاران پروژه ای ما در شرکت فراب نیروگاه بیدخون با مطالبه‌ی افزایش دستمزدها و خواست ۲۰ روز کار و ۱۰ روز مرخصی که اصطلاحاً طرح بیست ده نامیده میشود دست به اعتصاب زده و به صورت جمعی نیروگاه را به قصد خانه‌های خود ترک نمودند. این کارگران اعلام کرده‌اند که تا زمانیکه به خواسته های آنان پاسخ داده نشود به نیروگاه بازنخواهند گشت. اعتصاب ما یک اعتصاب اخطاری است و یک هفته در جریان خواهد بود و در روز نهم تیر به صف همکاران رسمی خود که اعلام اعتراض کرده اند خواهیم پیوست. ما در این یک هفته‌ی اعتراضمان با جمع شدن در محل های کار خود تلاش میکنیم که تصمیم گیری جمعی بکنیم و صدای خود را به گوش همکاران کارگرمان در همه جا برسانیم.
خواستهای اعلام شده ما عبارتند از:
- مزد هیچ کارگر شاغل در نفت نباید کمتر از ۱۲ میلیون باشد و باید فورا سطح دستمزدها افزایش یابد و به نسبتی که قیمت اجناس افزایش می یابد سطح مزد کارگران نیز بالا رود. بعلاوه سایر سطوح مزدی کارگران باید بر اساس توافق با نمایندگان منتخب کارگران صورت گیرد.
- تعویق پرداخت دستمزدها جرم و یک دزدی آشکار است. حقوقها باید هر ماه بموقع پرداخت شود.
- ما به کار موقت و پیمانی اعتراض داریم و خواستار کوتاه شدن دست پیمانکاران و داشتن امنیت شغلی و دائمی شدن قراردادهای کاری مان هستیم. اخراج کارگر ممنوع.
- قوانین برده وار مناطق ویژه اقتصادی که حصاری بین ما و بخش های دیگر کارگری در سطح جامعه است و بر اساس آن کارفرمایان مفتخور دستشان برای هرگونه تعرضی به زندگی و معیشت ما باز گذاشته شده است، باید فورا لغو شوند.
- ما خواستار ایمن شدن محیط کارمان هستیم. محیط های کار ما مثل یک بمب انفجاری است و حریق های مهیب، سقوط از ارتفاع، آلودگی های صوتی در اثر انفجار مواد نفتی، استشمام مواد سمی و شیمیایی در کنار غیر استاندار بودن وضع بهداشت و درمانگاهها، دارد هر روز از ما قرمانی میگیرد و سبب صدمات جانی و روحی بسیاری به کارگران شده است. کار در گرمای طاقت فرسای تابستانی و نبود تجهیزات لازم سرمایشی و دستگاههای تهویه هوای استاندارد فشار کار را صد چندان کرده است. صنعت نفت یک بخش بزرگ سودآور جامعه است. باید مراکز کاری ما امن باشد و با بالاترین استانداردهای محیط زیستی مجهز باشد. باید در صنعت نفت بودجه کافی برای امن شدن محیطهای کار و تجهیز مراکز کاری به امکانات سرمایشی و گرمایشی مورد نیاز و دستگاههای تهویه هوا به میزان مورد نیاز، بالا بردن استاندارد بهداشتی در خوابگاهها و اماکن عمومی چون دستشویی ها و حمام و ... اختصاص داده شود.
- ما کارگران نفت از امنیتی بودن محیط های کارمان به ستوه آمده ایم و باید به این وضعیت خاتمه داده شود. تشکل و تجمع و اعتراض حق مسلم ماست.
- در خاتمه حمایت قاطع خود را از همکاران رسمی مان در نفت که اعلام کرده اند چنانچه به خواستهایشان جواب داده نشود در نهم تیر دست به اعتراض خواهند زد و فراخوانشان به تجمع در آن روز است، اعلام میکنیم.
خواستهای بر شمرده ما خواستهای همه کارگران نفت از جمله همکاران رسمی ما نیز هست. بعلاوه این همکاران به نحوه افزایشات مزدی سال ۱۴۰۰ که در واقع تعرضی به زندگی و معیشتشان است، تحمیل مالیات های سنگین بر حقوقهایشان و عدم اجرایی شدن ماده ده و در نتیجه آن حذف برخی از آیتم های مزدی شان اعتراض دارند. محور اعتراض همکاران رسمی همچون ما کارگران پیمانی موضوع دستمزد و عدم کفاف آن برای مخارج زیستی و معیشتی مان است و افزایش سرسام آور قیمت اجناس و یک قلم بزرگ آن مسکن و محرومیت از بیمه های پایه ای چون درمان و تحصیل رایگان برای همه و داشتن حق مسکن فشار زندگی را برای ما و همه مردم در جامعه دشوار و مشقب بار کرده است. ما خواهان تحقق این حقوق پایه ای و برخورداری از درمان و تحصیل رایگان برای همه مردم هستیم. زندگی شایسته انسان حق همه ما مردم است.

شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت

۳۰ خرداد ۱۴۰۰