قطعنامه کمیته سراسری ... در مقابل سازمان جهانی کار
:نامه سرگشاده به اتحادیه ها و تشکل های کارگری در همبستگی با جنبش کارگری ایران
مجموعه
پنجشنبه ۲۴ خرداد ۱۴۰٣ - ۱٣ ژوئن ۲۰۲۴
نامه سرگشاده کارگران، معلمان و تشکلهای مختلف کارگری ایران به
شرکت کنندگان در یکصد و یازدهمین اجلاس سالانه سازمان جهانی کار ژنو، ۱۵ خرداد ۱۴۰۲ - پنجم ژوئن ۲۰۲۳
اخراج هیات جمهوری اسلامی از آی ال او خواست ما کارگران
ما امضا کنندگان این نامه هیات‌های نمایندگی شرکت‌کننده در یکصد و بازدهمین اجلاس سازمان جهانی کار، را مورد خطاب قرار می‌دهیم و توجه آنها را به سرکوب اعتراضات کارگران و مردمی در ایران جلب میکنیم.
طی سالیان گذشته، به‌خصوص در دو ساله اخیر سیاستهای اقتصادی دولت ایران، فقر و فلاکت گسترده‌ای را برای عموم مردم، به‌ویژه برای مزدبگیران و کارگران ایجاد کرده‌است. قتل مهسا امینی (ژینا امینی) در شهریور ماه سال گذشته آتشی بر خشم مردم از اینهمه بی تامینی و زندگی فلاکتبار زد و جنبش زن زندگی آزادی بر آمدی از این اوضاع و علیه کل بساط فقر و فلاکت و استثمار حداکثری حاکم است. اما جای بسی تاسف‌است که پاسخ اعتراضات برحق ما کارگران، ما معلمان، ما بازنشستگان و فعالین دفاع از حقوق کودک و ما مردم چیزی جز سرکوب گسترده نبوده است. از جمله در طول این جنبش عظیم مردمی چندین هزار از مردم دستگیر و زندانی شده اند که در میان آنان کودکان و دانش آموزان هم دیده میشوند.
همچنین بر اساس آمارها دستکم ۵۰۰ نفر به قتل رسیده اند.
در همین راستا در دو سال اخیر فعالین کارگری، معلمان معترض و دیگر فعالین اجتماعی و تشکلهای صنفی مورد بیشترین سرکوب ها قرار گرفته اند.
لیست شماری از این زندانیان عبارتند از:
کارگران و فعالین مدافع حقوق کارگر زندانی: کمال کریمی، شادمان عبدی، عبدالله خیرآبادی، سیروان محمودی، اقبال پیشکاری، هاجر سعیدی، خبات محمودی و حبیب‌الله کریمی، رضا شهابی، آرش جوهری، حسن سعیدی، نسرین جوادی، میلاد رابعی، عباس دریس، اسد مفتاحی، پیمان سالم، عرفان کهزاد، داوود رضوی، کیوان مهتدی، مهران رئوف، سپیده قلیان، ابوالفضل غسالی، و...
معلمان زندانی:
رسول بداقی، اسماعیل عبدی، جعفر ابراهیمی، عزیز قاسم‌زاده، انوش عادلی، محمود صدیقی‌پور ، فرزانه ناظران پور، هاشم خواستار، مهدی فتحی، حسین رمضانپور، امید شاه محمدی، محمد قناتى، فرزاد صفی‌خانپور ، فاتح عثمانی، ناهید شیرپیشه، محمد حسین سپهری، غلامرضا اصغری، زینب همرنگ، جواد لعل مهدی.
در کنار این افراد هم اکنون شماری از زنان معترض به جرم نداشتن حجاب و نیز دانش آموزان، دانشجویان و فعالین سیاسی دیگر که بخش عمده آنها از بازداشت شدگان جنبش زن زندگی آزادی هستند در زندانند.
همین لیست طویل نشان میدهد که در ایران چه خبر است و چگونه پایه ای ترین حقوق انسانی مردم نقض میشود.
از جمله حاکمیت آپارتاید جنسی و سرکوب زنان با چماق حجاب هم در سطح اجتماعی و هم در محیط های کار آنها را زیر بیشتر فشار و سرکوب قرار داده است.
از همین رو یک محور خیزش مردمی هشت ماه کنونی دفاع از حقوق زن است که خود را در شعار زن زندگی آزادی بیان میکند.
ما امضا کنندگان این نامه به عنوان بخشی از یک جنبش عظیم اجتماعی در حال غلیان و نیز بمثابه بخشی از جنبش کارگری معترض علیه وضع موجود، تلاش میکنیم که صدای این جنبش، صدای اعتراض همه کارگران و مردم معترض ایران باشیم.
ما از هیات های نمایندگی اتحادیه های شرکت کننده در این اجلاس درخواست داریم که این سرکوبگریها و نقض فزاینده حقوق کارگران و معلمان و به خصوص نقض حق تشکل یابی مستقل و حق برپایی تجمع و اعتراض که پایه ای ترین حقوق مردم در هر جامعه است را محکوم کنند.
ما از هیات های نمایندگی کارگری شرکت کننده در اجلاس همچنین میخواهیم که سرکوب تشکل های مستقل صنفی و کارگری و اعضای آنها توسط دولت ایران را محکوم کنند.
ما از نمایندگان کارگری حاضر در کنفرانس بین‌المللی کار میخواهیم که اعتراض خود نسبت به این اقدامات سرکوبگرانه را به هیات نمایندگی دولت ایران اعلام کنند.
این هیات ها ما کارگران، ما معلمان و ما مردم ایران را نمایندگی نمیکنند.
نمایندگان «اتحادیه‌های کارگری» شرکت کننده از ایران، نمایندگان تشکلهای دولت ساخته هستند.
ما همچنین به مماشات سازمان جهانی کار با جمهوری اسلامی و سرکوبگریهایش اعتراض داریم.
در پایان ما امضا کنندگان این نامه به طور مشخص از هیات‌های کارگری شرکت کننده در اجلاس سالانه سازمان جهانی کار درخواست داریم موارد فوری زیر را به صورت ویژه دردستورکار اجلاس قرار داده و مصرانه تقاضا داریم که در راستای تصویب و اجرایی کردن آنها تمام تلاش خود را به کار بندند:
الف) رفع فوری و بی‌قید و شرط تمامی اتهامات منتسب شده به تمامی فعالین صنفی محبوس در ایران و آزادی تمامی کارگران، معلمان و فعالین اجتماعی زندانی و دستگیر شدگان جنبش زن زندگی آزادی و همه زندانیان سیاسی و لغو فوری اعدامها.
ب) اخراج جمهوری اسلامی از سازمان جهانی کار و عدم اجازه به هیات این حکومت برای شرکت در اجلاس.
امضا کنندگان:
۱- شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت
۲- شورای سازماندهی کارگران غیر رسمی نفت(ارکان ثالث)
۳- کمیته پیگیری برای ایجاد تشکلهای کارگری
۴- شورای بازنشستگان ایران
۵- صدای مستقل کارگران گروه ملی فولاد
۶- انجمن صنفی کارگران برق و فلز کار کرمانشاه
۷- سندیکای نقاشان استان البرز
۸- مدافعان لغو کار گودکان
خرداد ۱۴۰۲، مه ۲۰۲۳
***********
قطعنامه کمیته سراسری برگزاری تجمع اعتراضی ۷ ژوئن ۲۰۲۴ در مقابل سازمان جهانی کار
یکصد و دوازدهمین کنفرانس سالانه سازمان جهانی کار از ۳ تا ۱۴ ژوئن، با شرکت هیئت نمایندگی جمهوری اسلامی در حالی برگزار می شود که مجموعه این هیئت از عوامل و مزدوران حکومتی تشکیل شده است. هیئت به اصطلاح کارگری ایران شامل سران “تشکلات کارگری” وابسته به دولت است؛ تشکلاتی که در سرکوب و مهار مبارزات کارگران نقش مستقیم داشته اند. جمهوری اسلامی ایران در طول ۴۵ سال حکومت خود با توسل به ارگان های سرکوب، حقوق اولیه کارگران از جمله حقوق مندرج در مقاوله های بنیادی سازمان جهانی را همواره و در ابعاد گسترده نقض و پایمال کرده است. هر تلاش و مبارزه کارگران برای ایجاد تشکل های مستقل کارگری، پیمان های دستجمعی، اعتصاب و اعتراض ، با تهدید، بگیر و ببند و زندان پاسخ گرفته است. هر سال صدها نفر از فعالین کارگری و معلمان تنها به دلیل فعالیت های کارگری و سندیکایی که در بسیاری از کشورها امری عادی محسوب می شود، تهدید، اخراج، احضار، زندانی و شکنجه می شوند. هم اکنون حداقل ۴۰ نفر از فعالین کارگری و معلمان در زندان بسر می برند.
زنان کارگر و زنان بطور کلی علاوه بر سرکوب ها و نقض حقوق بنیادی بشر توسط حکومت که شامل همه شهروندان می شود، با تبعیض مضاعف در محیط کار و جامعه روبرو هستند؛ نرخ اشتغال زنان در ایران حدود ۱۴ درصد و یکی از پایین ترین نرخ های مشارکت زنان در منطقه است. در بسیاری از مشاغل، بخصوص در کارگاهها و دیگر مشاغل تولیدی و خدماتی کوچک، زنان کارگر دستمزد کمتری دریافت می کنند که از حداقل دستمزد ناچیز رسمی نیز پایین تر است. رژیم سرمایه داری جمهوری اسلامی ایران در یک کلام آپارتاید جنیستی را بر کشور حاکم و قانونی کرده است. تحمیل پوشش مورد نظر حکومت بر زنان ( حجاب اجباری )، منوط بودن حق کار و مسافرت زنان به کسب اجازه از همسر، نداشتن حق حضانت فرزندان و حق طلاق، محروم بودن از بعضی مشاغل، نابرابری حقوقی در دعاوی قضایی که همگی در قوانین رسمی کشور به صراحت درج شده، نشان دهنده گوشه ای از ابعاد آپارتاید جنیستی حاکم بر ایران است. خیزش “زن زندگی آزادی” که پایه های حکومت استبدادی ایران را به لرزه درآورد و در جهان طنین انداز شد، پیش از هر چیز اعتراض به این آپارتاید جنسیتی و نابرابری تحمیل شده بر زنان بود. مبارزه و نبرد شجاعانه زنان علیه پوشش اجباری همچنان روزانه در جریان است و رژیم به رغم راه انداختن جنگ خیابانی و ضرب و شتم، دستگیری و جریمه زنان بی حجاب نتوانسته است که صدای آزادی خواهی و برابری طلبی زنان را خاموش کند.
کار کودکان به امری رایج در آمده است. آمارهای غیر رسمی از وجود سه تا چهار میلیون کودک کار خبر می دهد. تنها در سال گذشته طبق گزارش های رسمی بیش از ۹۳۰هزار نفر از کودکان به دلیل فقر خانواده و نپذیرفتن کمترین مسئولیت از سوی دولت، از تحصیل بازماندند و یا ترک تحصیل کردند. بسیاری از آنان به لشکر پرشمار کودکان کار پیوسته اند؛ کودکانی که دنیای کودکی از آنها سلب شده ، بشدت استثمار می شوند و در معرض دائمی انواع سواستفاده ها، بهره کشی ها، خشونت و صدمات روحی و جسمی قرار دارند.
طبقه کارگر ایران به رغم همه دشواری ها اما قربانی خاموش این تعرض و حمله گسترده رژیم سرمایه داری حاکم نبوده است. در ایران تحت حکومت اسلامی، مبارزه آشکار، بی امان و سخت طبقاتی بین کارگران و طبقه حاکم در جریان است. در یک دهه گذشته هر سال بطور متوسط حدود دو هزار مورد اعتصاب، تجمع و تظاهرات توسط کارگران، معلمان، پرستاران، بازنشستگان و دیگر اقشار طبقه کارگر صورت گرفته است. در تمام این مدت کارگران و فعالین کارگری برای برخورداری از حق ایجاد تشکل های مستقل، حق اعتصاب، اعتراض و تجمع ، افزایش دستمزد ها و مزد برابر در ازای کار برابر، الغای انواع تبعیض ها و برچیدن قراردادهای موقت و شرکت های پیمانی، مبارزه کرده اند. همه شواهد نشان می دهد که کارگران ایران خواهان دگرگونی بنیادی شرایط ضد انسانی و غیر قابل تحملی هستند که طقبه حاکم و سرکوب گر به آنها تحمیل کرده است.
ما ضمن همبستگی با مبارزات کارگران در ایران و پشتیبابی از خواست های آنها، اعلام می داریم:
۱- هیئت نمایندگی جمهوری اسلامی در اجلاس سازمان جهانی کار، تماما از عوامل و کارگزاران حکومت ایران تشکیل شده است و کارگران ایران نماینده ای در این اجلاس ندارند. تداوم حضور این هیئت در اجلاس به ویژه در حالی که فعالین کارگری در زندان بسر می برند، توهین به طبقه کارگر در ایران محسوب می شود.
۲- ما خواهان آزادی فوری و بدون و قید شرط همه زندانیان سیاسی از جمله کارگران، معلمان، فعالین کارگری و بازنشستگان و لغو مجازات شنیع اعدام و هر نوع شکنجه جسمی و روحی هستیم.
۳- ایجاد تشکل های مستقل کارگری، بستن قرار دادهای دستجمعی، حق اعتصاب، تجمع، راه پیمایی، ایجاد سازمان و حزب، آزادی بیان و عقیده از حقوق مسلم و بنیادی کارگران است و هیچ حکومتی حق ندارد این حقوق را به هیچ بهانه سلب کند. ما سلب این حقوق توسط جمهوری اسلامی را به شدت محکوم می کنیم.
۴- استقلال سازمان ها و تشکل های کارگری امری خدشه نا پذیر است. ما ایجاد تشکل و ” کنفدارسیون کار” از بالای سر کارگران و بنام کارگران ایران را ناقض منافع کارگران می دانیم و آن رامحکوم می کنیم.
۵- ما خواهان برابری حقوقی زنان و مردان در همه عرصه های اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و لغو فوری همه قوانین مبتنی بر تبعیض جنسیتی، قومی، نژادی، مذهبی و زبانی هستیم.
۶- ما همراه با بسیاری از تشکل های کارگری، نیروهای مترقی و مدافعان حقوق انسان در سراسر جهان، کشتار هر روزه کودکان، زنان و بطور کلی غیرنظامیان در غزه توسط دولت اسرائیل که مصداق نسل کشی است را به شدت محکوم می کنیم و خواهان متوقف شدن فوری این جنایت و بر قراری صلح در منطقه و جهان هستیم. ما ضمن تبری جویی از جریان های مسلح اسلامی، از حق مردم فلسطین برای تعیین سرنوشت خویش که توسط دولت نژاد پرست اسرائیل از آنان سلب شده، قاطعانه پشتیبانی می کنیم.
۷- ما از همه اتحادیه های کارگری، تشکل های مدافع حقوق انسان، نهاد ها و سازمان های مترقی و آزادی خواه می خواهیم که برای آزادی زندانیان سیاسی و به ویژه توقف موج اعدام ها در ایران دست به اقدام عملی بزنند.
۸ - ما از همه شما که در این تجمع شرکت کرده اید، از سخنران ها و اتحادیه های کارگری که از برگزاری این تجمع حمایت کرده اند، صمیمانه تشکر می کنیم .
پایدار باد همبستگی کارگران در سراسر جهان!
کمیته سراسری برگزاری تجمع اعتراضی ۷ ژوئن در ژنو ۲۰۲۴
***********
در اجلاس سالیانه "ای ال او" طبقه کارگر نمایندگی نمی شود!
کارگران ایران از حق ایجاد تشکلهای مستقل و غیر دولتی و آزاد محرومند و اعتراضات، اعتصابات و تجمعات کارگری شدیدا سرکوب میشوند. سازمانها و اتحادیه های کارگری درسطح جهانی و بخصوص نمایندگانشان درسازمان جهانی کار از این موضوع آگاهند. با این حال هرساله هیئتی از سرکوبگران امنیتی طبقه حاکمه و دولت جمهوری اسلامی درایران در لباس نمایندگان کارگران به این اجلاس دعوت شده و مسئولیت به آنها واگذار می شود. سازمان جهانی کار، ارگانی برای تنظیم شرایط کاربه نفع دولت ها و کارفرمایان است ومنافع مستقل کارگران درآن نمایندگی نشده است. تنها دراثر مبارزات تاریخی طبقه کارگردر کشورهای مختلف درمنشور این سازمان بخشی ازدستاوردهای این مبارزات منجمله حق ایجاد تشکل، قراردادهای جمعی، رفع تبعیض و برابری حقوقی درج شده است. آنچه از اهداف این سازمان بر می آید، تدوین و اجرای قوانینی در چهارچوب مناسبات موجود یعنی تامین شرایط کار در جهت نیازدولتها و مالکان سرمایه است و منافع کارگران در آن جایی ندارد.
درک حاکم بر اجلاس، سیاست سه جانبه گرایی است که دولتها با توجه به تنظیمات ارگانهای جهانی مانند سازمان تجارت جهانی و صندوق بین المللی پول می بایست در قوانین کشوری به اجرا بگذارند. ازاین روی نمایندگان دولتها، کارفرمایان و تشکلهایی که به نام کارگر از بالای سر توده کارگر و درچهارچوب سیاستهای حاکم سازمانیافته اند، رابطه کار و سرمایه را به اتفاق تنظیم میکنند. این سیاست هیچ ربطی به منافع پایه ای کارگران نداشته و تغییری در بهبود شرایط زندگی آنها ایجاد نمی کند. هرگونه تغییر در شرایط کار و زندگی کارگران در گرو ایجاد تشکل های اجتماعی و متکی به نیروی کارگران و برگزیدن نمایندگان واقعی آنان خواهد بود.
در حالی که دولت های سرمایه داری شرایط غیر قابل تحملی را بر زندگی کارگران جهان حاکم کرده اند، اجلاسها، کنگره و کنفرانسهای بین المللی کارگری بیشماری برگزار میشود. اکثر تشکل های بین المللی کارگران همچنان به ضرورت تلاش جمعی برای مقابله با این شرایط تاکید دارند. امروز بر هیچ بخشی از طبقه کارگر جهانی پوشیده نیست که مبارزه متشکل و متحدانه تنها راه مقابله با سیاست های سرمایه داری و تغییردر توازن قوای طبقاتی به نفع طبقه کارگر است.
طبقه حاکمه در ایران نیزبیش از چهاردهه، با سرکوب، زندانی کردن کارگران معترض واستفاده از ارگانهای امنیتی و قضایی، مانعی جدی برای متشکل شدن کارگران ایران بوده اند، اما کماکان مبارزه برای تشکل یابی و عملی کردن خواسته ها و مطالبات به حق اکثریت جامعه بی وقفه ادامه دارد.
ما با تجمع اعتراضی ۷ ژوئن در ژنو که از طرف " کمیته سراسری برگزاری تجمع اعتراضی ۷ ژوئن در ژنو"، سازماندهی شده است، همراهی می کنیم.
خواهان آزادی فوری و بی قید وشرط
کارگران زندانی و تمامی زندانیان سیاسی و لغو دستگیری، شکنجه و اعدام هستیم!
متشکل شویم، سازماندهی کنیم!
نهادهای همبستگی با جنبش کارگری در ایران ـ خارج کشور
کارزار پشتیبانی ازکارگران ایران
شورای همراهی با آلترناتیو کارگری در ایران
ژوئن ۲۰۲۴
***********
پشتیبانی اتحادیه های کارگری از تجمع اعتراضی ۷ ژوئن در ژنو
به دنبال درخواست از اتحادیه های کارگری برای اعلام همبستگی با مبارزات کارگران ایران و اعتراض به حضور نمایندگان جمهوری اسلامی در اجلاس سازمان جهانی کار که از ۳ تا ۱۴ ژوئن در ژنو برگزار می شود، تعدادی از اتحادیه های کارگری در اروپا با میلیون ها نفرعضو به این درخواست پاسخ مثبت دادند و پشتیبانی خود را از تظاهرات ۷ ژوئن که از طرف ” کمیته سراسری برگزاری تجمع اعتراضی ۷ ژوئن در ژنو” در برابر سازمان جهانی کار برگزار می شود، اعلام داشتند. نمایندگان تعدادی از اتحادیه ها در تظاهرات شرکت و سخنرانی خواهند کرد.
رژیم جمهوری اسلامی به رغم سرکوب گسترده حقوق کارگران از جمله نقض مقاوله نامه های بنیادی سازمان جهانی کار، همچنان عضویت این سازمان را یدک می کشد و هر ساله عوامل و مزدوران خود را از جمله تحت عنوان “هیئت کارگری ایران” به اجلاس این سازمان گسیل می کند؛ و این در حالی است که دهها نفراز فعالین کارگری و اعضای تشکل های مستقل کارگری و معلمان در زندان بسر می برند.
کمیته سراسری برگزاری تجمع اعتراضی ۷ ژوئن در همکاری با دیگر فعالین کارگری تا کنون مستندات نقض حقوق بنیادی کارگران توسط جمهوری اسلامی از جمله فهرست اسامی دهها نفر از فعالین کارگری و معلمان که به دلیل فعالیت های کارگری به زندان محکوم شده اند را در اختیار مسئولین سازمان جهانی کار قرار داده است. اما بنا به ماهیت و مناسبات حاکم بر این سازمان، مانند سالهای گذشته احتمالا رسیدگی به این موارد در پیچ و خم های اداری معطل خواهد ماند و به نتیجه نخواهد رسید. اما مهم است که صدای کارگران ایران با استفاده ازفرصت برگزاری این اجلاس به تعداد هر چه بیشتری از تشکل ها و اتحادیه های کارگری رسانده و ازآنان در خواست شود تا به عنوان یک وظیفه طبقاتی، همبستگی خود را با جنبش کارگری نشان دهند و از مبارزات کارگران ایران پشتیبانی کنند.
ما ضمن قدردانی از اتحادیه های کارگری که تا کنون پشتیبانی خود را از تظاهرات ۷ ژوئن اعلام داشته اند از تمام فعالین کارگری و مدافعان حقوق طبقه کارگر می خواهیم که در اعتراض به حضورهیئت های جمهوری اسلامی در این اجلاس و خواست آزادی بدون قید و شرط فعالین کارگری و همه زندانیان سیاسی، در این تجمع شرکت کنند و نشان دهیم که کارگران ایران تنها نیستند.
اسامی اتحادیه های کارگری که تا کنون ازتجمع اعتراضی پشتیبانی کرده اند:
اتحادیه کارگری همبستگی Solidaires- فرانسه
فدراسیون اتحادیه های کارگری FSU - فرانسه
کنفدراسیون دموکراتیک فرانسوی کار CFDT- فرانسه
کنفدراسیون عمومی کار CGT- فرانسه
اتحاد ملی اتحادیه های کارگری مستقل UNSA- فرانسه
سندیکای ژنو CGAS - سوئیس
سندیکای ممعلمان SSP- سوئیس
کنفدراسیون سراسری کارگران ایتالیا
سندیکای کارگران CGIL در بولونیا - ایتالیا
تشکل سندیکایی راین ماین در آلمان
سازمان سراسری کارگران سوئد LO شامل ۱۴ اتحادیه کارگری
پلاتفرم سندیکاهای کارگری سوئد - ایران
اتحادیه کارکران بخش خدمات دولتی و بازرگانی PCS - انگلستان
اتحادیه کارگری FOA سومین اتحادیه بزرگ با ۳۲ لوکال اتحادیه ای -دانمارک
اتحادیه مربیان اجتماعی LFS - دانمارک
اتحادیه معلمان شهر کپنهاک
اتحادیه پرستاران دانمارک
کمیته سراسری برگزاری تجمع اعتراضی ۷ ژوئن در ژنو ۲۰۲۴
Date: 7 June 2024 - Time: 12:00 - 15:00
Location: Place des Nations, International Labour Organisation, Geneva
genvilogenv@gmail.com
***********
نامه دوم تشکل های مستقل به کارگران همه کشورها و اعتراض به سازمان جهانی کار ( ILO ).
در این اجلاس کارگران ایران نماینده ای ندارند.
نه وابستگان به جمهوری اسلامی و نه تشکل سازانی که بر فراز توده های کارگر در خارج از کشور سودای نمایندگی کارگران را در سر می پرورند؛ هیچکدام نماینده واقعی کارگران ایران نیستند.
یکصد و دوازدهمین کنفرانس سازمان جهانی کار بین ٣ تا ۱۴ ژوئن ۲۰۲۴ در ژنو برگزار میشود. کارگران ایران به دلیل سرکوب ها و محرومیت ها که حاکمیت اسلامی بر علیه آنها اعمال می کند، از هیچ حقی از جمله حق تشکل و انتخاب نمایندگان واقعی خود برخوردار نیستند. در تمام حیات ۴۵ ساله جمهوری اسلامی هرگونه تلاش برای ایجاد تشکل های مستقل و تغییر در شرایط سخت کار و زندگی با سرکوب و زندان مواجه شده اند. در همین راستا سازمان جهانی کار نیز به رغم منشور و مقرراتی که تحت عنوان قوانین بنیادین کار نام برده می شود، لیکن به منافع کارگران ایران وقعی نگذاشته و همچون همدست و یاریگر جمهوری اسلامی، تشکل های حکومتی مانند خانه کارگر و شوراهای اسلامی کار و نمایندگان دست چین آنها را در جایگاه نمایندگان واقعی کارگران پذیرفته و با این عمل ضد کارگری، موجب اعتبار بخشیدن به دشمنان کارگران شده است. از اینرو ما کارگران و تشکل های مستقل کارگری و بازنشستگان خواهان طرد نمایندگان جمهوری اسلامی از سازمان جهانی کار ( ILO) و ابقای نمایندگان واقعی و مستقل کارگران در این سازمان هستیم.
✔️ ما خواهان آزادی فوری و بی قید و شرط کارگران زندانی و تمامی زندانیان سیاسی.
✔️ حق تشکل، اعتراض، اعتصاب، امنیت شغلی.
✔️ لغو خصوصی سازی، قراردادهای موقت، برچیدن شرکت های پیمانکاری تأمین نیروی کار.
✔️ کاهش سن بازنشستگی، افزایش دستمزدها، کاهش ساعات کار.
✔️ منع تبعیض بر علیه کارگران مهاجر در ایران.
✔️ منع تبعیض جنسیتی و برابری مزد و مزایای شغلی زنان و مردان کارگر.
✔️ منع کار کودکان، تأمین معیشت و
رفاه اجتماعی، بهداشت و درمان و آموزش رایگان.
✔️ لغو فوری دستگیری، زندان، شکنجه و اعدام هستیم.
کارگران برای تحقق این خواست ها راهی جز مبارزه متشکل و سازماندهی تشکل توده ای خود ندارند. کارگران ایران نیازمند همبستگی و حمایت زنان و مردان کارگر در سطح بین المللی می باشند.
زنده باد همبستگی جهانی کارگران و سپاس از تلاش همکاران در آکسیون ۷ ژوئن که روبروی محل اجلاس سازمان جهانی کار در ژنو، در اعتراض به حضور هیئت ضد کارگری اعزامی از ایران، تجمع بر پا کرده اند. دست آنها را به گرمی می فشاریم.
۱۲ خرداد ماه ۱۴۰۳
سندیکای کارگران نیشکر هفت تپه
گروه اتحاد بازنشستگان
کمیته هماهنگی برای کمک به ایجاد تشکل های کارگری
کارگران بازنشسته خوزستان
***********
نامه‌ی سرگشاده‌ی کارگران زندانی، رضا شهابی و داود رضوی،
به نمایندگان تشکلات کارگری جهان در صد و دوازدهمین کنفرانس سازمان بین المللی کار
درود بر همکاران و دوستان گرامی و به امید پیروزی کارگران در تمام کشورهای جهان.
فکر نمی کردیم نیازی باشد باز هم در مورد سرکوب جنبش کارگری و نقض مقاوله‌نامه‌های بین‌المللی در مورد آزادی تشکل‌ها، پیمان‌های دسته‌جمعی، حق کار و زندگی و ایمنی کار در ایران بنویسیم. گمان نمی‌کردیم که نیاز به این یادآوری مجدد وجود دارد که ما و بسیاری از دیگر کارگران، اخراج و اذیت و آزار و زندانی شده‌ایم، چرا که به فعالیت کارگری و تشکل مستقل کارگری باورمند بوده‌ایم. در عین حال متاسفیم که به اجبار باز هم در مورد اذیت و آزار، پرونده‌سازی و حبس‌های طولانی و ظالمانه که بر ما تحمیل شده می‌نویسیم و انتظارات برحق خود را طرح میکنیم.
برای ما این ملاحظه جدی همواره مطرح بوده است که با وجود گزارشات متعدد و موثق طی سالیان طولانی توسط معدود تشکلهای کارگری مستقل ایران، از جمله سندیکای ما، سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه، و تشکل سراسری معلمان، شورای هماهنگی تشکل های صنفی فرهنگیان ایران، و همچنین توسط اتحادیه‌ها و فدراسیونهای کارگری در سطح بین‌المللی به سازمان جهانی کار در رابطه با نقض حقوق اولیه کارگران و سرکوب تشکلهای مستقل کارگری و افزایش روز‌افزون تعداد کودکان کار در ایران، چرا سازمان جهانی کار تاکنون اقدامات محسوس و مؤثری حتی در چهارچوب مقاوله‌نامه های بنیادین سازمان بین‌المللی کار که تمامی اعضا مؤظف به "رعایت، ترویج و تحقق" آنها هستند، صورت نداده است؟ چرا این سازمان همچنان نمایندگان جعلی حکومت را تحت‌عنوان نمایندگان کارگران ایران به اجلاس سالیانه دعوت می کند و در موارد متعددی حتی آنها را به عضویت در هیئت مدیره و کمیته‌های کارگری انتخاب می کند؟!
به یاد داریم که بدنبال بازداشت‌های گسترده در آستانه و بدنبال روز جهانی کارگر در سال ۱۴۰۱، به همت شورای هماهنگی تشکلهای صنفی فرهنگیان ایران، که مورد حمایت سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه نیز قرار گرفته بود، طوماری با امضای بیش از ۵۵۰۰ نفر به صد و دهمین اجلاس جهانی کار ارسال شد. در آن طومار از هیئت های کارگری شرکت کننده در اجلاس درخواست شده بود که اقدام دولت ایران در نقض فزاینده حقوق کارگران و معلمان و به خصوص نقض حق تشکل‌یابی مستقل و نیز نقض حق آزادی بیان و تجمع را محکوم کنند. اما به یاد نمی‌آوریم که پاسخی به آن طومار که در آن شرایط دشوار جمع‌آوری گردیده بود از جانب سازمان جهانی کار دریافت شده باشد.
فدراسیون بین‌المللی کارگران حمل و نقل ITF ، که سندیکای ما عضو آن می‌باشد، در سال ۲۰۰۵ نسبت به سرکوب و بازداشت فعالین سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و هجوم سازمان یافته به سندیکای ما، علیه دولت جمهوری اسلامی ایران به سازمان جهانی کار شکایت کرد، ولی این سازمان، با وجود مفتوح بودن این پرونده و قطور شدن هر ساله آن با شکایت های جدید، خود را با پاسخ‌ها و ادعاهای دروغین نمایندگان دولت ایران در آن سازمان مشغول کرده و در نتیجه نزدیک به دو دهه است که اقدام عملی و مؤثری صورت نداده است.
ما اعضای سندیکا، به خاطر ایجاد تشکل مستقل کارگری و فعالیت سندیکایی در چهارچوب مقاوله نامه‌ها و استانداردهای بین‌المللی کار از سال ۱۳۸۴ مورد غضب کارفرما، حکومت ایران، عوامل وزارت اطلاعات و قوه قضاییه قرار گرفته‌ایم و بارها بازداشت، زندانی و از کار اخراج شده‌ایم. در طول این مدت صدها عضو سندیکا بازداشت و ضرب و شتم شدند و دهها نفر اخراج و یا تعلیق شدند و ماموران به خانه‌هایشان هجوم برده‌اند. سه عضو زندانی سندیکا در بازداشتگاه اوین، بدون وقفه هدف این سیاست کارگرستیز بوده و محکوم به زندان های طویل المدت شده‌ایم و با وجود بیماری‌های شدید جسمانی، مسئولین زندان و عوامل وزارت اطلاعات، حتی از اعطای مرخصی درمانی به ما جلوگیری میکنند.
• رضا شهابی، عضو هیات مدیره سندیکای کارگران شرکت واحد، در تاریخ ۲۲ اردیبهشت ۱۴۰۱ به دلیل تداوم فعالیت سندیکایی و همچنین دیدار با دو تن از اعضای سندیکای نیروی کارگری فرانسه (اف او)، سیسیل کوهلر و همسر وی ژاک پاری، با هجوم ماموران امنیتی در منزلش دستگیر شد. وی بیش از چهار ماه در بازداشتگاه‌های ۲۰۹ و ۲۴۱ اوین در انفرادی و تحت بازجویی نگهداری شد، در دادگاه بدوی به ۶ سال زندان، ۲ سال تبعید، ۲ سال ممنوع‌الخروجی و ۲ سال محرومیت از فعالیت سندیکایی محکوم شد، که عینا در دادگاه تجدیدنظر تایید شد و در حال سپری کردن زندان می‌باشد.
• داود رضوی، عضو هیات مدیره سندیکای کارگران شرکت واحد، در ۵ مهر ۱۴۰۱ به دلیل تداوم فعالیت سندیکایی و همچنین دیدار با فعالین سندیکایی،سیسیل کوهلر و ژاک پاری بازداشت شد و مدت چهار ماه در انفرادی و تحت بازجویی شدید قرار داشت. دادگاه بدوی، رضوی را به ۵ سال حبس تعزیری و دو سال محرومیت از فعالیت سندیکایی محکوم کرد که عینا در دادگاه تجدید نظر تایید شد و او دوران محکومیت خود را در زندان می‌گذراند.
• حسن سعیدی، عضو سندیکای کارگران شرکت واحد، به دلیل تداوم فعالیت سندیکایی و همچنین دیدار با فعالین سندیکایی سیسیل کوهلر و ژاک پاری،بدنبال یورش شبانه ماموران امنیتی در ۲۸ اردیبهشت ۱۴۰۱ بازداشت شد. او مدت چهار ماه را در انفرادی و تحت بازجویی بسر برد. سعیدی در دادگاه بدوی به ۶ سال زندان و ۲ سال تبعید، ۲ سال محرومیت از فعالیت سندیکایی و ۲سال ممنوع‌الخروجی محکوم شد که در دادگاه تجدیدنظر عینا تایید شد. اما در روزهای اخیر با نقض رای در دیوان عالی کشور حکم زندانش به ترتیب به سه سال و شش ماه و یک روز بابت اتهام اجتماع و تبانی، و هفت ماه بابت اتهام فعالیت تبلیغی علیه نظام، کاهش یافت.
در همین مدت صدها فعال جنبش‌های کارگری، معلمان، دانشجویی و زنان تنها به خاطر فعالیت‌های صنفی و مدنی و دفاع از حقوق خود و همکارانشان اخراج، بازداشت و زندانی شده‌اند. اندک تشکلات مستقل کارگری و معلمی از جمله سندیکای ما و تشکلات معلمان که با وجود فشار نهادهای سرکوب بوجود آمدند، تحت فشار دائمی و زیر ذره بین نیروهای امنیتی حکومت قرار دارند و امکان فعالیت علنی و آزادانه از آنها سلب شده است. هم اکنون دهها کارگر، معلم، دانشجو و مدافعین حقوق کودکان و زنان در زندانهای کشور در حبس بسر می‌برند که اسامی برخی از آنان عبارتند از: ریحانه انصاری نژاد، آنیشا اسدالهی، سروناز احمدی، شریفه محمدی، نسرین جوادی، ناهید خداجو، زینب همرنگ، عثمان اسماعیلی، رسول بداقی، مهران رئوف، کیوان مهتدی، کامیار فکور، سیسیل کوهلر، ژاک پاری، و بسیاری دیگر.
با این وجود می بینیم که عوامل حکومت تحت‌عنوان "کانون عالی شوراهای اسلامی کار" و دیگر نهادهای دست‌ساز، که همگی تشکلات وابسته به دولت و‌کارفرماها هستند، آزادانه و با برخورداری از کلیه امکانات مالی و تدارکاتی و حمایت نیروهای امنیتی و حراست و وزارت کار و کافرماها در حال کنترل و مهار جنبش کارگری و به خاموشی کشاندن مطالبات اساسی و بنیادین کارگران در سراسر کشور هستند. همین عوامل حکومتی در حالیکه بسیاری از کارگران و معلمان همچون ما در زندان و یا تحت تعقیب هستند، در اجلاس سازمان جهانی کار، به عنوان نمایندگان کارگران ایران شرکت میکنند که فقط باید گفت جای بسی تاسف است. لذا تاکید میکنیم که ما کارگران ایران هیچگونه نماینده‌ای، چه تحت عنوان هیئت‌های کارگری حاکمیت از داخل کشور و یا هر فرد و یا هر تشکلی که ادعای نمایندگی نیروی کار ایران در خارج از کشور را داشته باشد، نداریم و به هیچ عنوان آنها را به رسمیت نمی‌شناسیم.
ما مطلع هستیم که هر ساله هم زمان با برگزاری اجلاس سازمانی جهانی کار، تشکلات کارگری بین المللی و حامیان طبقه کارگر ایران در خارج از کشور تجمعاتی اعتراضی در حمایت از کارگران زندانی و مبارزات کارگری در ایران برگزار میکنند. ما به نوبه خود صمیمانه قدردان آنها و کلیه حامیان جنبش کارگری ایران هستیم. امیدواریم امسال نیز، با توجه به حمایت سندیکاهای کارگری فرانسه، سوئیس، دانمارک، سوئد، انگلیس و دیگر تشکلهای کارگری بین المللی، شاهد حمایت گسترده‌ترهم طبقه‌ای‌های خود باشیم. همچنین امیدواریم که پرونده شکایات مربوط به سرکوب تشکلات و فعالین مستقل کارگری ایران با جدیت و فوریت بیشتری دنبال گرفته شود و نتایج مطلوبی در حمایت از کارگران ایران حاصل گردد.
در پایان مایلیم از درون زندان اوین، همبستگی خود را با کارگران و مردم ستم‌دیده ایران و جهان اعلام کنیم و به خصوص بگوییم که ما نیز هم‌صدا با طبقه کارگر جهان، خواهان آتش‌بس فوری و خاتمه جنگ جنایت کارانه‌ی دولت اسرائیل علیه مردم فلسطین، و توقف سیاستهای جنگ طلبانه در منطقه توسط قدرت‌های جهانی و منطقه‌ای و برقراری صلحی پایدار در سراسر خاورمیانه و جهان بر مبنای منافع عموم مردم و ارزش‌های جهان شمول انسانی هستیم. همبستگی جهانی و مبارزه متحدانه تشکلات واقعی کارگری و دیگر نیروهای مردمی و آزادیخواه و عدالت طلب، ضامن اصلی برقراری صلح و عدالت در منطقه و جهان است. تقویت این تشکلات و جنبش‌ها وظیفه فراموش نشدنی همه ما بعنوان جنبش کارگری بین‌المللی است.
لینک به ترجمه نامه به زبان انگلیسی:
اینجا کلیک کنید.
با سپاس و درودهای فراوان،
رضا شهابی و داود رضوی،
از اعضای هیات مدیره سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهرن و حومه
زندان اوین، تهران، ایران
۷ خرداد ۱۴۰۳، برابر با ۲۷ ماه مه ۲۰۲۴
منتشر شده توسط سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه
۷ خرداد ۱۴۰۳
***********
اعتراض به حضور شوراهای اسلامی در اجلاس سازمان جهانی کار
امسال اجلاس سالانه سازمان جهانی کار روز هفتم ژوئن برگزار میشود. چند دهه است که فعالین جنبش کارگری و سوسیالیستها از فرصت برگزاری اجلاس سازمان جهانی کار استفاده می کنند تا سرکوب جنبش کارگری ایران، بی حقوقی کارگران ایران از جمله فقدان حق تشکل و اعتصاب کارگران را به گوش دیگر تشکلهای کارگری برسانند. اهمیت اعتراض به سازمان جهانی کار برای جنبش کارگری ایران وجود میثاق حق تشکل و اعتصاب است. طبقه کارگر ایران فاقد حق تشکل است و شوراهای اسلامی که در اجلاسهای سازمان جهانی کار شرکت می کنند عوامل جمهوری اسلامی هستند و نه نمایندگان واقعی کارگران ایران. از این نظر جنبش کارگری ایران فقط با عوامل رژیم اسلامی روبرو نیست. در این سالها جریانات دیگری هم کوشیده اند با ارتزاق از اختناق حاکم بر ایران، خود را نماینده کارگران ایران جا بزنند. آخرین نمونه آن کنفدراسیون کار است که در ۲۳ فوریه امسال توسط بنیاد هانریش ایبرت، حزب سوسیال دمکرات آلمان و “دی جی بی” و با جلو انداختن چند نفر ایجاد شده است.
قانون کار جمهوری اسلامی حق اعتصاب را برای طبقه کارگر ایران برسمیت نمی شناسد. اعتراضات و اعتصابات کارگری توسط جمهوری اسلامی سرکوب می شود و فعالین و سازمان دهندگان آن اخراج، دستگیر و شکنجه و زندانی میشوند.
شورای همکاری نیروهای چپ و کمونیست ضمن پشتیبانی از فراخوان نهادهای همبستگی، در تجمع روز جمعه ۷ ژوئن در مقابل مقر سازمان ملل متحد در ژنو شرکت می کند. شورای همکاری نیروهای چپ و کمونیست حضور شوراهای اسلامی در اجلاس سالانه سازمان جهانی کار، سرکوب جنبش کارگری و فقدان حق تشکل و اعتصاب طبقه کارگر ایران را محکوم میکند و خواهان آزادی فوری فعالین جنبش کارگری و دیگر زندانیان سیاسی است.
سرنگون باد رژیم سرمایه داری جمهوری اسلامی
زنده باد آزادی، زنده باد سوسیالیسم
شورای همکاری نیروهای چپ و کمونیست
سی اردیبهشت ۱۴۰۳- نوزده می ۲۰۲۴
امضاها:
اتحاد سوسیالیستی کارگری، حزب کمونیست ایران،
حزب کمونیست کارگری ایران - حکمتیست، سازمان راه کارگر، سازمان فدائیان (اقلیت) و هسته اقلیت
پیام تشکل های مستقل کارگری ایران
به کارگران و اتحادیه ها و تشکل های کارگری همه کشورها
رژیم سرمایه داری - اسلامی ایران در طول ۴۵ سال گذشته درحال جنگی مستمر و همه جانبه علیه طبقه کارگر در عرصه های اقتصادی، سیاسی، اجتماعی و فرهنگی بوده است. حداقل دستمزد، چند برابر زیر خط فقر قرار دارد و حتی پرداخت منظم دستمزد به یکی از مطالبات کارگران ایران تبدیل شده است. به تبع آن شرایط زیست و معیشت کارگران به سطح بسیار پایین و طاقت فرسایی سقوط کرده است. کارگران ایران برای تامین سرپناه و حداقل نیازهای اولیه زندگی برای خانواده‌های خود مجبورند گاه تا سه شغل ناپایدار دست و پا کنند. دولت ایران قانون کار خود را نیز به شدت زیر پا می گذارد و برای مقاوله نامه ها و کنوانسیون های سازمان جهانی کار کمترین احترامی قائل نیست. سرکوب و بگیر و ببند کارگران به امری روزمره تبدیل شده است. در تمام این مدت طبقه کارگر در ایران علیرغم همه سرکوب های وحشیانه و محرومیت از حقوق بنیادی کار و حقوق انسانی، مقاومت ستایش برانگیزی از خود نشان داده و در نبردی به شدت نا برابر برای کسب حقوق همه جانبه خود مبارزه کرده است.
هر سال صدها کارگر معترض و فعال کارگری در ایران به دلیل مبارزه برای دستیابی به ابتدائی ترین حقوق به رسمیت شناخته شدۀ کارگران سراسر جهان ، توسط جمهوری اسلامی ایران تهدید، اخراج، دستگیر، زندانی و شکنجه می شوند. در حال حاضر تعداد قابل توجهی از کارگران معترض و فعالان کارگری به همین دلیل به زندان های طولانی مدت محکوم شده اند. تشکل های مستقل کارگری موجود ، تحت فشار مداوم و شدید قرار دارند، فعالیت آنها به شدت محدود شده است و بسیاری از کارگران هیئت موسس و اعضای آن ها یا زندانی هستند یا زیر فشار دائمی سرکوبگران حکومتی و بازداشت های طولانی بدون محاکمه بسر می برند. همچنین بر کسی پوشیده نیست که رژیم حاکم بر ایران شدید ترین سرکوب ها، فشارها، تحقیرها و تهدیدها را بر زنان، بویژه زنان کارگر و روشنفکر وارد می کند.
جمهوری اسلامی ایران به عنوان یکی از اعضای سازمان جهانی کار موظف به رعایت کنوانسیون های بنیادی این سازمان، از جمله آزادی تشکل ها و پیمان های دسته جمعی است. با این حال، رژیم حاکم بر ایران همین کنوانسیون های لازم الاجرا را آشکارا و بی شرمانه زیر پا می گذارد. اما رژیم ایران علیرغم داشتن سابقه طولانی سرکوب گرانه و خشونت آمیز ضد کارگری در ۴۵ سال گذشته و نقض مداوم حقوق کارگران، اجازه یافته تا نمایندگان تشکلات وابسته به دولت، مانند «کانون عالی شوراهای اسلامی کار» را به جای نمایندگان مستقل و واقعی تشکل های کارگری به کنفرانس سالانه سازمان جهانی کار بفرستد. و این در حالی است که هیچ اثر و نشانه‌ای از نظارت سازمان جهانی کار برای احراز مستقل بودن نمایندگان کارگری دیده نمی شود. تأسفبار تر اینکه این افراد نیابتی حتی به عضویت هیئت مدیره و سایر کمیته ها نیز ارتقا می یابند.جمهوری اسلامی ایران همچنین نمایندگان کارفرمایی را نیز خود انتخاب می کند و بنابراین همه نمایندگان ایران، کارگزار و عوامل حکومت اسلامی هستند.
سال‌هاست که تشکلهای مستقل و فعالان کارگری در ایران تاکید کرده اند که این به اصطلاح «هیئت کارگری ایران» در سازمان جهانی کار، نماینده کارگران ایران نیست و از نهادهای ذیربط سازمان جهانی کار خواسته اند وارد عمل شوند و جلوی این تقلب شرم آور را بگیرند، اما تنها با دیوار ستبر سکوت مواجه شده‌اند. در سال ۲۰۰۵ در پی شکایتی از دولت ایران مبنی بر نقض حقوق کارگران، پرونده ای در سازمان جهانی کار تشکیل شد. از آن زمان تا کنون هر سال شکایات بیشتری به پرونده اضافه شده است، اما پس از گذشت نزدیک به ٢٠ سال، سازمان جهانی کار هیچ گام معنادار و موثری برای پاسخگویی به این شکایات افزون شونده برنداشته است.
یکصد و دوازدهمین کنفرانس سازمان جهانی کار بین ٣ تا ۱۴ ژوئن ۲۰۲۴ در ژنو برگزار میشود. انتظار کارگران و جامعه کارگری ایران این است که نمایندگان کارگران در سازمان جهانی کار از کشورهای مختلف ، افشاگر رژیم های ضد کارگر باشند و تلاش کنند تریبون های جهانی را از کسانی که به دروغ و با تکیه بر ابزار قدرت حکومتی کرسی سازمان جهانی کار را تسخیر کرده اند و خود را به دروغ نماینده کارگران ایران می دانند، بگیرند.
ما تشکلهای مستقل کارگری و بازنشستگان امضا کننده این نامه و کارگران زندانی در ایران، از تشکلهای کارگری و طبقه کارگر در سراسر جهان می خواهیم که در همبستگی با کارگران ایران از مبارزات آنان حمایت کنند و صدور احکام خودسرانه و ظالمانه طولانی مدت زندان علیه آنها را صریحا محکوم نمایند.
ما از کارگران و اتحادیه های کارگری در سطح جهان می خواهیم که نسبت به پایمال کردن حقوق کارگران ایران و سرکوب و اجحافات دیگری که جمهوری اسلامی بر کارگران تحمیل کرده است بی اعتنا نباشند و در مبارزه برای حق آزادی تشکل، پیمان های جمعی و آزادی زندانیان سیاسی به ویژه کارگران زندانی، زبان گویای کارگران ایران باشند و از این طریق تجلی بخش همبستگی جهانی طبقه کارگر باشند.
زنده باد اتحاد و همبستگی بین المللی کارگران!
۲۳ اردیبهشت ۱۴۰۳
سندیکای کارگران نیشکر هفت تپه
گروه اتحاد بازنشستگان
کمیته هماهنگی برای کمک به ایجاد تشکل های کارگری
کارگران بازنشسته خوزستان
***********
فراخوان سندیکاهای فرانسوی به تظاهرات ایستاده
در حمایت از سندیکالیست‌ها و معلمان زندانی و در اعتراض به سرکوب ها در ایران
زمان: جمعه ۷ ژوئن ۲۰۲۴ ساعت ۱۲ صبح الی۱۵ بعد از ظهر
مکان: ژنو - مقابل دفتر سازمان جهانی کار - سازمان ملل
Place des Nations
1202 Genève, Suisse
فراخوان یک گردهمائی برای همبستگی با سندیکالیست ها و معلمان در ایران
به مناسبت کنفرانس بین المللی کار (سازمان جهانی کار)، تشکلات سندیکایی امضا کننده این فراخوان، همه را به شرکت در یک تظاهرات ایستاده در روز جمعه ۷ ژوئن ۲۰۲۴ در مقابل مقر سازمان ملل متحد در ژنو فرا می خواند.
بدین وسیله این سازمان ها اقدامات سرکوبگرایانه اخیر مقامات جمهوری اسلامی ایران را محکوم می کنند، عمدتاً:
- رقم هولناک مجازات اعدام، بیش از شصت اعدام فقط طی دو هفته آخر ماه آوریل.
- تداوم سرکوب زنان به خاطر عدم رعایت حجاب.
ما هم چنین به حضور افراد هیأت نمایندگی کارگران برای شرکت در کنفرانس بین المللی کار معترض هستیم ،هیأتی که اعضایش توسط حکومت انتخاب می شوند.
جمهوری اسلامی ایران از تصویب بسیاری از متون اساسی سازمان جهانی کار، از جمله متون مربوط به آزادی تشکیل اتحادیه های کارگری، حمایت از حقوق سندیکایی و مذاکرات جمعی (کنوانسیون های ۸۷ و ۹۸) خودداری کرده است.
به هر حال، این دولت رسماً عضو این سازمان است، در واقع در اعلامیه سال ۱۹۹۸ آمده است که « هر دولت عضو سازمان ملزم به رعایت مصوبات و ارتقای آن ها است، صرفنظر از این که کنوانسیون مربوطه را امضا کرده باشد و یا نکرده باشد».
به هیچ وجه قابل قبول نیست که کشوری که رسماً عضو نهاد رهبری سازمان جهانی کار است، دولت اش هر روزه مصوبات آن را زیر پا بگذار و خلاف استانداردها و تصمیمات این نهاد عمل می کند.
از سوی دیگر ایران دو میثاق بین المللی حافظ عمدتاً حق تشکیل اتحادیه‌های کارگری، پیوستن به اتحادیه ها و ملاقات با اتحادیه‌های کارگری کشورهای دیگر را امضا کرده است:
- میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی (ICCPR) ماده ۲۲؛
- میثاق بین‌المللی حقوق اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی (PIDESC/ICESCR) ، ماده ۸.
با وجود این، دولت ایران ده ها نفر را که در چارچوب این دو متون امضا شده فعالیت می کنند، سرکوب می کند
ما تظاهرات ایستاده ای ترتیب می دهیم برای:
جمعه ۷ ژوئن ۲۰۲۴ از ساعت ۱۲ صبح
در مقابل کاخ ملل در ژنو
- علیه سرکوب همگانی توسط رژیم ایران،
- برای حمایت از زنان و مردان زندانی در ایران، از جمله سندیکالیست های و معلمان،
- و برای آزادی فوری آن ها.
کنفدراسیون دموکراتیک فرانسوی کار (CFDT) - فرانسه
کنفدراسیون عمومی کار (CGT) - فرانسه
فدراسیون اتحادیه های کارگری (FSU) - فرانسه
اتحادیه کارگری همبستگی (Solidaires)- فرانسه
اتحاد ملی اتحادیه های کارگری مستقل (UNSA)- فرانسه
***********
درباره تشکیل کمیته سراسری برگزاری تجمع اعتراضی هفت ژوئن در ژنو …با علی مبارکی
***********
متحدانه و متشکل در تجمع اعتراضی در ٧ ژوئن در ژنو!
امسال نیزاجلاس سالانه "سازمان جهانی کار" مثل همیشه در ماه ژوئن در ژنو برگزار می شود و مثل هرسال، دار و دسته ی وابسته به رژیم به نام "نمایندگان کارگران ایران" به ژنو فرستاده میشوند تا از رژیم سرمایه داری و ضد کارگری جمهوری اسلامی دفاع کنند.
در ایران، حکومت،هرگونه اقدام برای برپائی تشکل های مستقل کارگری رابشدت سرکوب می کند. تشکل هایی نظیر "سندیکای کارگران شرکت واحد و نیشکر هفت تپه " و ... غیر قانونی اعلام شده اند. فعالین این تشکل ها تحت تعقیب قرار می گیرند. احضار، دستگیر و زندانی می شوند و علیه آنها پرونده سازی صورت می گیرد.هم اکنون فعالین کارگری بیشماری درزندان هستند. حکومت مزدورانی را به عنوان "نمایندگان"کارگران ایران به مجامع بین المللی از جمله سازمان جهانی کار،گسیل می دارد. این اقدامات طبقه حاکمه تعرض آشکاری به حقوق طبقۀ کارگر ایران است.
جمهوری اسلامی نه تنها«قانون کار »خود نوشته را نقض می کند، بلکه آن بخش ازمقاوله نامه های سازمان جهانی کار را که پذیرفته و قاعدتا باید به آنها ملتزم باشد، اجرا نمی کند و ناقض همین حقوق می باشد، وآنها را پایمال می کند.
ما نهادهای چپ و دمکراتیک بدون داشتن هیچ توهمی نسبت به این نهادها،به منظور پشتیبانی از مبارزات طبقه کارگرایران و پژواک صدای اعتراض فعالان کارگری درایران ودر دفاع از حقوق مسلم آنان، همچون هر سال درآکسیونی اعتراضی که درمقابل این سازمان در ژنو برگزار می شود، شرکت می کنیم. ما ازهمه ایرانیان آزادیخواه و مدافع جنبش کارگری می خواهیم تا دراین حرکت اعتراضی متحد وهمبسته در حمایت از کارگران ایران همراه شوند.
نهادهای چپ ودمکراتیک ازجای جای جهان، ضمن پشتیبانی از "کمیته سراسری برگزاری تجمع اعتراضی در٧ ژوئن در ژنو"
همگان را فرامی خوانیم که متحد دراین تظاهرات در برابر محل اجلاس سازمان جهانی کار شرکت کنیم تا درغیاب نمایندگان واقعی و منتخب کارگران ایران، پژواک صداومدافع خواسته های آنان باشیم. و با اراده ای واحد در کنار هم به طبقه حاکم در ایران اعتراض کنیم.
حضور هرچه گسترده تر نیروهای آزادیخواه و مدافعین جنبش کارگری همراه با حمایت اتحادیه ها و سندیکاها و نیروهای مترقی بین المللی درپشتیبانی از مبارزات کارگران می تواند به تحقق مطالبات و خواسته های کارگران ایران یاری رساند.علاوه بر این همبستگی بین المللی باکارگران ایران را تقویت خواهد کرد!
هیئت هماهنگی نهادهای چپ و دمکراتیک
می ۲۰۲۴ - اردیبهشت ۱۴۰٣
***********
نامه سرگشاده به اتحادیه ها و تشکل های کارگری در همبستگی با جنبش کارگری ایران:
از تجمع اعتراضی در اجلاس ۲۰۲۴ سازمان جهانی کار پشتیبانی کنید!
رژیم اسلامی ایران در طول ۴۵ سال گذشته درحال جنگی مستمر و همه جانبه علیه طبقه کارگر در عرصه های اقتصادی، سیاسی، اجتماعی و فرهنگی بوده است. حداقل دستمزد، چند برابر زیر خط فقر قرار دارد و حتی پرداخت منظم دستمزد به یکی از مطالبات کارگران تبدیل شده است. کارگران ایران برای تامین سرپناه و حداقل زندگی برای خانواده‌های خود مجبورند گاه تا سه شغل ناپایدار برای خود دست و پا کنند. دولت ایران قانون کار خود را نیز به شدت زیر پا می گذارد و برای کنوانسیون های سازمان جهانی کار کمترین احترامی قائل نیست. سرکوب و بگیر و ببند کارگران به امری روزمره تبدیل شده است. در تمام این مدت طبقه کارگر در ایران علیرغم همه سرکوب های وحشیانه و محرومیت از حقوق بنیادی کار و حقوق بشر، مقاومت ستایش برانگیزی از خود نشان داده و در نبردی به شدت نا برابر برای کسب حقوق خود مبارزه کرده است.
هر سال صدها کارگر و فعال کارگری در ایران به دلیل استفاده از حقوق اولیه کارگری خود توسط جمهوری اسلامی ایران تهدید، اخراج، دستگیر، زندانی و شکنجه می شوند. در حال حاضر تعداد قابل توجهی از فعالان کارگری پشت میله های زندان هستند. چند تشکل مستقل کارگری که تا حدی از هجوم و سرکوب مداوم دولت جان سالم به در برده اند، تحت فشار مداوم و شدید قرار دارند، فعالیت آنها به شدت محدود شده است و بسیاری از بنیان گذاران و اعضای آن ها یا زندانی هستند یا در ترس دائمی از سرکوب حکومتی و بازداشت های طولانی بدون محاکمه بسر می برند.
جمهوری اسلامی ایران به عنوان یکی از اعضای سازمان جهانی کار (ILO) موظف به رعایت کنوانسیون های بنیادی این سازمان، از جمله آزادی تشکل ها و پیمان های دستجمعی است. با این حال، نقض شدید همین کنوانسیون ها، سیاست و رویه معمول رژیم ایران بوده است. رژیم ایران علیرغم داشتن سابقه سرکوب گرانه و خشونت آمیز ضد کارگری در ۴۵ سال گذشته، اما اجازه یافته تا نمایندگان تشکلات وابسته به دولت، مانند «کانون عالی شوراهای اسلامی کار» را به جای نمایندگان مستقل و واقعی تشکل های کارگری به کنفرانس سالانه سازمان جهانی کار بفرستد. و این در حالی است که هیچ اثر و نشانه‌ای از نظارت سازمان جهانی کار برای احراز مستقل بودن نمایندگان کارگری دیده نمی شود. زننده تر اینکه این افراد نیابتی حتی به عضویت هیئت مدیره و سایر کمیته ها ارتقا می یابند.جمهوری اسلامی ایران همچنین نمایندگان کارفرمایی را نیز خود انتخاب می کند و بنابراین همه نمایندگان ایران، کارگزار و عوامل حکومت اسلامی هستند.
سال‌هاست که تشکل‌ها و فعالان کارگری در ایران تاکید کرده اند که این به اصطلاح «هیئت کارگری ایران» نماینده کارگران ایران نیست و از نهادهای ذیربط سازمان جهانی کار خواسته اند وارد عمل شوند و جلوی این تقلب شرم آور را بگیرند، اما تنها با دیوار ستبر سکوت مواجه شده‌اند. . در سال ٢٠٠۵ در پی شکایتی از دولت ایران مبنی بر نقض حقوق کارگران، پرونده ای در سازمان جهانی کار تشکیل شد. از آن زمان تا کنون هر سال شکایات بیشتری به پرونده ااضافه شده است، اما پس از گذشت نزدیک به ٢٠ سال، سازمان جهانی کار هیچ گام معنادار و موثری برای پاسخگویی به این شکایات افزون شونده بر نداشته است.
یکصد دوازدهمین کنفرانس سازمان جهانی کار بین ٣ تا ١۴ ژوئن ۲۰۲۴ در ژنو برگزار میشود. ما در ٧ ژوئن تجمعی در اعتراض به حضور عوامل رژیم جمهوری اسلامی که تحت عنوان «نمایندگان کارگری ایران» در این کنفرانس حضور می یابند برگزار خواهیم کرد و همزمان خواستار آزادی بی قید و شرط فعالان کارگری زندانی و تمامی زندانیان سیاسی در ایران و به رسمیت شناختن حق مسلم کارگران ایران در ایجاد تشکل ها ی مستقل کارگری و پیمان های دستجمعی خواهیم بود.
ما همراه با تشکلهای کارگری و کارگران زندانی در ایران، از تشکلهای کارگری در سراسر جهان می خواهیم که در همبستگی با نمایندگان واقعی کارگران ایران از مبارزات آنان حمایت کنند و صدور احکام خودسرانه و طولانی مدت زندان علیه آنها به خاطر اینکه حقوق اولیه کارگری خود را در خواست کرده اند - حقوقی که در بسیاری ازنقاط جهان به رسمیت شناخته شده - محکوم نمایند. ما از شما می خواهیم که از تجمع ما پشتیبانی کنید. شما می توانید : الف) نام تشکیلات خود را به لیست حمایت کنندگان اضافه کنید، ب) پیام حمایت خود را برای ما بفرستید تا در تجمع خوانده شود، ج) نماینده خود را معرفی کنید تا به طور کوتاه در تجمع ما در ٧ ژوئن ۲۰۲۴ سخنرانی کند. خوشحال خواهیم شده که اگر بیش از یک گزینه را انتخاب کنید.