بیانیه به مناسبت ۱۶ آذر ۹۹؛ دانشگاه زنده است
تاریخ مبارزات دانشجویان در ایران همانند سایر جنبش‌های اعتراضی جامعه، طی ۴۲ سال گذشته مملو از سرکوب، زندان، قتل، کشتار، زندان و شکنجه و تبعید دانشجویان معترض و آزادیخواه توسط حاکمیت بوده است.
کشتار فجیع دانشجویان و اساتید خلاف جریان، سکولار، چپگرا و آزادیخواه در دانشگاه‌ها در جریان اقدام جنایتکارانه پاکسازی دانشگاه‌ها تحت نام "انقلاب فرهنگی" در سال‌های ۱۳۵۹ تا ۱۳۶۲، کشتار دانشجویان و از بام ساختمان‌ها پرت کردن آنان در جریان کوی دانشگاه در تیرماه سال ۷۸، مقاطعی در تاریخ مبارزات دانشجویان است که توسط حاکمیت به این جنبش مبارزاتی خون پاشیده شده است. علاوه بر این کشتارها، صدها دانشجوی دیگر بازداشت، شکنجه و زندانی شده‌اند و افراد زیادی سر به نیست شده‌اند که هنوز هم خانواده‌هایشان مانند خانواده سعید زینالی ده‌ها سال است منتظر بازگشت و یا کسب خبری از فرزندانشان هستند.
دانشجویان همواره بخشی از کل جنبش اعتراضی بوده و در میدان مبارزه علیه سرکوب، واپسگرایی، تبعیض به هر شکل آن، استثمار، فقر، گرسنگی، بیکاری، زندان و شکنجه و اعدام نقش برجسته داشته‌اند.
در مبارزات علیه وضعیت موجود در کنار بخش‌های دیگر جامعه من‌جمله مبارزات و اعتراضات و اعتصابات کارگران فعال بوده و به‌ویژه با براه انداختن اعتصاب و تحصن در حمایت از اعتصاب قدرتمند کارگران هفت تپه و فولاد اهواز با شعار "فرزند کارگرانیم، کنارشان می مانیم" در سال ۹۷، این همبستگی را بارها اعلام کرده‌اند.
دانشجویان از جمله بخش‌های فعال در خیزش آبان ۹۸ و رخدادهای سیاسی و اجتماعی بعد از آن بوده‌اند. سالی که اگر بخواهیم یک نام مناسب برای آن انتخاب کنیم، می‌توانیم از عناوین شورانگیز و پر افتخاری یاد کنیم؛ سال مبارزه علیه سرکوب، علیه نابرابری، علیه جنایت، علیه فقر و گرانی و بیکاری، علیه بی‌حقوقی چندین میلیون انسانی که برخاستند و تغییر کل وضعیت ضدانسانی موجود را فریاد زدند و مطالبه کردند. طی این یک سال گذشته، اعتراضاتی که تمام جامعه در آن به تکاپو درآمد تا ترس در جان آنان که خون مردم را در شیشه کرده‌اند بیاندازند، به تنهایی بیانگر این بود که جامعه چه چیزی را نمی‌خواهد و چه می‌خواهد. هنوز به خاطر داریم که در جریان اعتراضات آبان و در ادامه، چه اهدافی آماج اعتراض معترضین قرار می‌گرفت و چگونه نمادها و مکان‌های ظلم و استثمار در آن روزها مورد اعتراض قرار گرفت.
پس از آن و با توجه به خیل خون عزیزانمان در خیابان بود که دانشجویان مدافع برابری، سکولاریسم، مدرنیسم، انسانیت و آزادی، ۱۶ آذر را بدل به صحنه دادخواهی آن کردند؛ همگام با خانواده‌های جانباختگان آبان از نیزارهای ماهشهر تا خیابان‌های تهران، از شیراز و اصفهان و تبریز و ارومیه و سنندج و کرمانشاه تا زاهدان و بندرعباس تا اهواز و مشهد و ... همه و همه را مرور کردند و گفتند: "آبان ادامه دارد".
ما دانشجویان، کارگران، معلمان، پرستاران و همه مردم تحت ستم و آسیب دیده، پای حرف آبان‌مان ماندیم و حرف آخر را همان اول زدیم: "تغییر ریشه‌ای در تمام مناسبات اجتماعی، سیاسی و اقتصادی؛ فورا و بدون هیچ تخفیفی."
پس از آبان ۹۸ دیگر اوضاع متفاوت‌تر بود، در دانشگاه‌ها نه بسیج و حراست و کمیته‌های انضباطی کنترل سابق را داشتند و دارند و نه در جامعه توپ و موشک و تانک و مسلسل می‌توانست رعب و وحشت مطلوب حافظان نظم موجود را تامین کند. در جامعه پاسخ به تشدید سرکوب‌ها را دیگر با شعار "توپ تانک مسلسل، هرگز اثر ندارد" داده بودند. این را پیشروی روزانه جامعه‌ی معترض می‌گوید؛ این را حضور دائم دانشجویان مستقل از حاکمیت در دانشگاه‌ها می‌گویند، اعتصاب کارگران هفت تپه و مراکز نفتی و پتروشیمی‌ها می‌گوید و شدت بالای نفرت و انزجار عمومی بی‌تاثیری توپ و تانک و مسلسل در مقابل خشم و قدرت زیر و رو کننده مردم را فریاد می‌زند.
حضور دانشجویان بویژه طی یک سال گذشته که خط و نشان کشیده و می‌کشد در بزنگاه‌های تاریخی، نقش کلیدی و پیشبرنده دانشجویان را تصویر کرده است؛ این را می‌توان در جریان اعتراضات دی ماه ۹۸ دید. دادخواهی از یک عمل شنیع و ضد انسانی، آنهم در جامعه‌ای که هم داغدار و هم خشمگین از قتلگاه "آبان خونین" است، مورد استقبال وسیع مردم قرار گرفت و اعتراضات سراسری دیماه بخاطر شلیک عمدی به هواپیمای اوکراینی که باعث قتل عام مسافران این هواپیما شد و جنایتی دیگر را رقم زد.
در این یکسال همزمان با پیشروی وسیع بخش‌های مختلف جامعه، دانشجویان نیز همچنان جلو آمده‌اند و در رویارویی‌های دیگری از جمله تحریم انتخابات ۹۸ و تحمیل تعطیلی مراکز آموزشی به حاکمیت به دنبال شیوع ویروس کرونا نقش داشته‌اند. اما آنچه که سال اعتراضی پشت سر گذاشته شده را از جهات متعددی متفاوت می‌سازد؛ تصویر واقعیتی بود که سال‌ها فریاد زده شده است. شعار: "دانشجو کارگر معلم، اتحاد اتحاد". فعالیت مداوم و مشترک تشکل‌ها و جمع‌های کارگری، دانشجوئی، زنان، معلمان، بازنشستگان و غیره تضمینی است برای پیشروی عمومی و همه جانبه ما برای احقاق تمام حقوق از دست رفته‌مان.
ما دانشجویان، فارغ‌التحصیلان بیکار، کارگران، ورزشکاران، معلمان و فعالین دفاع از حقوق کودک اعلام می‌کنیم در تداوم روند اشاره شده و در راستای هرچه بیشتر قدرتمندتر کردن مبارزات توده‌ای، فراخوان ۱۶ آذر امسال، چیزی جز ادامه مبارزات سراسری دانشجویان، گروه‌های محله‌ای، کارگری، زنان، فعالین محیط زیست، معلمان، دانش آموزان و ... نیست. همانطور که تا کنون در هر تحرک و جنبش اجتماعی حاضر بوده‌ایم، تمام وقایع پیش رو را نیز با حضور اعتراضی خودمان به سکویی برای پرواز آزادی خواهی در آسمان سیاسی کشور تبدیل خواهیم کرد؛ و در این راه پر فراز و نشیب نشان خواهیم داد که نه سرکوب، نه جنایت، نه اعدام، نه بازداشت، نه شکنجه، نه احکام سنگین و وثیقه و نه شیوع کرونا و نه هیچ عامل دیگری نمی‌تواند ما را از پیشبرد مبارزاتمان برای برخورداری از زندگی آزاد و برابر باز دارد.
۱. تشکل مستقل دانشجویان پیشرو دانشگاه اصفهان
۲. جمعی از دانشجویان و فعالین دانشگاه بهشتی تهران
۳. جمعی از دانشجویان و فعالین دانشگاه علامه تهران
۴. جمعی از دانشجویان و فعالین دانشگاه فردوسی مشهد
۵. جمعی از دانشجویان و فعالین دانشگاه‌های هنر تهران
۶. جمعی از دانشجویان و فعالین دانشگاه آزاد نجف آباد اصفهان
۷. جمعی از دانشجویان و فعالین دانشگاه علوم پزشکی اصفهان
۸. جمعی از دانشجویان و فعالین دانشگاه الزهرا تهران
۹. جمعی از دانشجویان و فعالین دانشگاه پیام نور تهران جنوب
۱۰. انجمن صنفی کارگران برق و فلزکار کرمانشاه
۱۱. سندیکای نقاشان البرز
۱۲. فعالین کارگری سقز
۱۳. فعالین لغو کار کودکان
۱۴. ورزشکاران رزمی کار کرمانشاه
۱۵. فارغ‌التحصیلان رشته شیمی دانشگاه رازی کرمانشاه
۱۶. کارگران پتروشیمی سبلان عسلویه
۱۷. کارگران پتروشیمی جم عسلویه
۱۸. کارگران پتروشیمی بوشهر عسلویه
۱۹. کارگران پتروشیمی صدف عسلویه
۲۰. کارگران پتروشیمی دماوند عسلویه
۱۳ آذر ٩٩
*************
روز دانشجو یادآور ایستادگی،
مقاومت و مبارزه با ظلم و ستم و دیکتاتوری را گرامی می‌داریم!
۱۶ آذر، روز دانشجو، یادآور ایستادگی و مبارزات دانشجویان برعلیه دیکتاتوری و خفقان و سیاست‌های امپریالیستی می‌باشد. در این روز، در سال ۱۳۳۲ تظاهرات دانشجویان مبارز در دانشگاه تهران، که به ورود نیکسون رئیس جمهور وقت آمریکا به تهران اعتراض می‌کردند، به خاک و خون کشیده شد و سه تن از دانشجویان آزادیخواه به قتل رسیدند. در تمام این سال‌ها، چه پیش و چه پس از این روز، دانشجویان همواره بخش مهمی از مبارزات علیه استبداد و دفاع از جنبش‌های کارگری، سیاسی و اجتماعی را تشکیل داده‌اند. جنبش دانشجویی در ایران همواره از پرچم‌داران آزادی‌خواهی و برابری طلبی در کشور بوده است.
با بروز و اجرای سیاست‌های نئولیبرالیستی و ریاضت‌کشی اقتصادی توسط نظام سرمایه‌داری در ایران، افزایش‌گرانی و فقر عمومی روز افزون، خصوصی‌سازی و تحمیل هر چه بیشتر مزدی ناچیز برای کارگران و مزدبگیران و عدم پرداخت بموقع همان مزد ناچیز، همراهی دانشجویان به عنوان فرزندان کارگران و زحمتکشان، با مبارزات کارگران، مزدبگیران و فرودستان در قالب اعتصابات و اعتراضات کارگری و خیزش‌های سراسری فرودستان در دی ماه ۹۶ و آبان ماه ۹۸ تعمیق یافته است. در روند این مبارزه، دانشجویان بسیاری به دلیل این همراهی و مبارزات، زندانی، محروم از تحصیل و مورد آزار و اذیت نهادهای امنیتی قرار گرفته، شکنجه و زندانی شده اند.
ما ضمن گرامی‌داشت روز دانشجو، همبستگی و اتحاد روز افزون دانشجویان با جنبش کارگری و فرودستان را پاس داشته و خواهان توقف اذیت و آزار دانشجویان و آزادی بدون قید و شرط کلیه دانشجویان زندانی و فعالان جنبش های کارگری و اجتماعی هستیم.
کارگر، دانشجو، اتحاد، اتحاد
۱۶/آذر/۱۳۹۹
سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه
سندیکای کارگران نیشکر هفت‌تپه
*************
« ۱۶ آذر، روز دانشجو گرامی باد »
برای مشاهدۀ تصاویر، فیلم ها و مطالب کمیته هماهنگی برای کمک
اینجا کلیک کنید.
شصت و هفتمین سالروز واقعه دانشگاه و شهادت ۳ تن از دانشجویان، به نام های احمدقندچی، مصطفی بزرگ نيا و مهدی شريعت رضوی را در شرایطی گرامی می داریم که دانشگاه همچنان به عنوان سنگری مهم در عرصه مبارزات دمکراتیک و اجتماعی مردم ایران، جایگاه خاصی را به خود اختصاص داده است.
این روز (۱۶ آذر) به عنوان نقطه عطفی در جنبش دانشجویی ایران شناخته شده و یاد آور مقاومت و مبارزه دلاورانه دانشجویان آگاه و آزاداندیشی است که حاضر نبودند در مقابل تهاجمات افسارگسیخته و ضدمردمی رژیم سرسپرده و فاسد شاه، سر تسلیم فرود آورده و به ذلت و خفقانی که این رژیم قصد اِعمال آن را در فضای جامعه، از جمله در مراکز علمی و دانشگاهی کشور داشت، تن در دهند.
در تمامی سال های بعد از آن نیز دانشجویان همواره در سالگرد این روز تاریخی ـ روزی که شاه و نظامیانش، صحن دانشگاه را به خاطر خوش خدمتی به اربابان آمریکایی و انگلیسی خود، با خون دانشجویان گلگون کرده بود، مراسمی را در گرامی داشت این روز برگزار می کنند تا ضمن افشای این جنایت، صدای اعتراض خود را نسبت به این قبیل اقدامات سرکوب گرانه و ضدمردمی - که البته به حکم سال ها سلطه و حاکمیت سرمایه بر شرایط کار و زندگی کارگران و توده های مردم محروم و به جان آمده، تا به امروز نیز ادامه داشته و تشدید نیز شده است ــ بلند کرده و خواست ها و مطالبات آزادی خواهانه و برابری طلبانه ی خود را در ارتباط با جنبش کارگری و دیگر جنبش های اجتماعی به گوش کارگران و توده های مردم به جان آمده و استثمار شده آنان برسانند.
واقعیت این است که دانشجويان از کل جامعه و طبقات اجتماعی، جدا نبوده و از آن ها تأثیر می پذیرند. آنان به عنوان بخشی از جمعیت جوان و آگاه جامعه نمی توانند به ویژه در شرایطی که کارگران و توده های مردم محروم و به جان آمده، بیش ازهرزمان دیگری تنگناها و فشارهای اقتصادی و اجتماعی تحمیل شده از جانب صاحبان سرمایه و کارفرمایان را تجربه می کنند و جانشان در زیر فشارهای خورد کننده و طاقت فرسای معیشتی به لب رسیده است، در قبال این همه تبعیض و نابرابری ساکت و خاموش باشند و چشم های خود را به روی تمامی این فجایع و ستمگری ها ببندند. بخش های وسیعی از دانشجویان به عنوان فرزندان همین کارگران و مردم به جان آمده از ستم و استثمار سرمایه، از این شرایط و بی عدالتی های موجود در آن متاثر شده و فریاد اعتراض خود را علیه فقر و بی حقوقی و گرانی و اخراج و همچنین بگیر و ببندها و سرکوب های روز افزون امنیتی و پلیسی بلند می کنند و در اتحاد و همدلی با کارگران و زحمتکشان و البته حرکت های اعتراضی آنان، خواست ها و مطالبات همان مردم را در کنار خواست ها و مطالبات ویژه ی خویش سر می دهند.
آنان به ویژه در سال های اخیر، با سردادن شعارهایی چون: "فرزندان کارگرانیم / کنارشان می مانیم" ، "دانشجو آگاه هست / با کارگر همراه هست" و مهم تر از همه سردادن شعار "نان، کار، آزادی / اداره شورایی" در تجمعات خود، به سهم خویش، گام های بلندی در راستای همدلی و پیوند با کارگران و زحمتکشان و اعتراضات ومبارزات اجتماعی شان برداشته و نقطه عطفی را در جنبش دانشجویی، در اتحاد و همبستگی با جنبش کارگری به وجود آورده اند. دانشجویان البته در این ارتباط تاوان بسیار زیادی پرداخته و سختی ها و مشقات فراوانی را نیز همچون تهدید و ارعاب و دستگیری و زندان تحمل کرده اند.
خوشبختانه در سال های اخیر بخش های وسیعی از دانشجویان، به ویژه بخش پیشرو و آگاه آن به عنوان فرزندان کارگران و توده های مردم زحمتکش، بیش از پیش، مسائل و مشکلات خود را جدا از مسائل و مشکلات جامعه در کلیت خویش ندانسته و تلاش می کنند تا خواست ها و مطالبات دانشجویی و دمکراتیک خود را فراتر از حصار دانشگاه، در پیوند با خواست ها و مطالبات طبقاتی و اجتماعی کارگران و توده های مردم محروم و تحت ستم جامعه مطرح نموده و آن ها را رو در رو با سرمایه و عوامل آن، تعقیب و پیگیری نمایند. این بخش از جنبش می رود تا بیش از پیش با جنبش معیشتی و طبقاتی کارگران ارتباط برقرار کرده و در اتحاد با دیگر جنبش های اجتماعی، در پایان دادن به ستم و استثمار سرمایه و رنج و حرمان کارگران و توده های مردم سهیم باشد. جنبش آگاه و مردمی دانشجویی تلاش می کند تا به نوبه خود، در احقاق حقوق و مطالبات آزادیخواهانه و اجتماعی کارگران و توده های وسیع مردم، نقش بازی کرده و متناسب با توان و امکانات خویش، یاری رسان جنبش کارگری، برای تحقق خواست ها و مطالبات برحق انان از یک سو و نفی مناسبات نابرابر و ضد کارگری سرمایه داری باشد.
کمیته هماهنگی برای کمک به ایجاد تشکل های کارگری ضمن گرامی داشت ۱۶ آذر، روز دانشجو و اعتراض به فضای پلیسی و امنیتی حاکم بر دانشگاه ها و محیط های دانشجویی در کشور، بر روی اتحاد و پیوند هرچه بیش تر میان جنبش دانشجویی و جنبش کارگری تاکید نموده و تلاش می کند تا به سهم خود در تعمیق و گسترش چنین پیوندی مفید و موثر واقع شود.
گرامی باد ۱۶ آذر، روز دانشجو. هرچه مستحکم تر باد اتحاد جنبش دانشجویی با جنبش کارگری.
کمیته هماهنگی برای کمک به ایجاد تشکل های کارگری.
۹۹/۹/۱۶
*************
که تا آخرین نفس کوشیم و بشکنیم دیوار این قفس!
شانزدهم آذر نماد مبارزات مستمر و بی وقفه جنبش دانشجویان در سنگر آزادی خواهی و علیه ستم و بی عدالتی است. فریادی که از گلوی دانشجویان تا پیوند با تاثیرگذارترین تحولات اجتماعی تداوم یافته و به ویژه در ده های اخیر تا تعیین تکلیف قاطع و فعال علیه تمامیت نهادهای قدرت و سرکوب با شعار"اصلاح طلب،اصول گرا دیگه تمامه ماجرا" به پیش گام برداشت.
بی دلیل نیست که دانشگاه ها یکی از اولین مکان هایی بود که در راستای تبدیل به دانشگاه "پادگانی"، آماج سرکوب های خونین و به تعطیلی کشاندن، اخراج ها و به بند کشیدن وسیع دانشجویان و اساتید مترقی تحت لوای "انقلاب فرهنگی" قرار گرفت. نیروی بالقوه و پر تعداد جنبش دانشجویی بر آمده از دل اکثریت زحمتکش کارد به استخوان رسیده از فقر و نابرابری، جایگاه خود را در مقاومت و همراهی با مبارزات جاری کارگران،زنان، جوانان و مردم محروم در اعتراضات خیابانی به ویژه خیزش دی ماه و آبان های خونین، با فریاد"فرزند کارگرانیم، کنارشان می مانیم"، با حضوری فعال و خونین تعیین نمود. علاوه بر این دانشجویان در سایر عرصه های مطالبه گری درمقابله با خصوصی سازی ،کالایی کردن آموزش، درهم شکستن فضای امنیتی حاکم بردانشگاهها، مبارزه با تبعیض و تفکیک جنسیتی، شرکت در تجمعات روز جهانی کارگر(اول ماه مه)، روز جهانی زن(۸ مارس) و ... در مبارزه و اعتراض از پا ننشستند. با شیوع بحران مرگبار کرونا، و به این بهانه، بار دیگر فضای دانشگاه از دانشجویان غصب و باز ستانده شد، دانشگاه ها تعطیل است اما کمیته های انضباطی همچنان فعال بوده و بازداشت و یورش به منازل و ضبط اموال شخصی دانشجویان کماکان در دستور قرار دارد. در همین راستا ۱۹ آبان ۹۹ جمعی از دانشجویان در محیط تعطیل دانشگاه تهران تجمع نموده و با نصب پوسترهایی به دیوار دانشگاه و در اعتراض به "انقلاب فرهنگی" دوم خواهان بازپس گیری فضای دانشگاه گردیدند.
16آذر،روز دانشجو آغاز راهی بی توقف علیه مظاهر نکبت بار هرگونه ستم،تبعیض و سرکوب سیستم ضد علمی و سرمایه سالار ِ حاکمی است که تمامی ابعاد زیست و معیشت شایسته انسانی را سلب و به کالا تبدیل نموده است. پیام این روز تاریخی در فریاد اعتراضی "دانشجو می میرد، ذلت نمی پذیرد"، ماندگار و جاری خواهد ماند! آری"دانشگاه زنده است"!
آذر ماه ۱۳۹۹
گروه اتحاد بازنشستگان
*************
شانزده آذر روز دانشجو گرامی باد!
شانزده آذر روز دانشجو با جنبش دانشجویی ایران پیوند خورده است. در شانزده آذر ۱۳۳۲ سه دانشجوی مبارز و معترض به سفر نیکسون معاون رئیس جمهور آمریکا به ایران به خون تپیدند. از همان زمان که قندچی، بزرگ‌نیا و شریعت رضوی در دانشگاه به خاک افتادند تا امروز مبارزه‌ی توامان علیه استبداد داخلی و سلطه‌طلبان خارجی، سنت پیکار جنبش دانشجویی ایران بوده و همچنان "روشنگر مسیر راه‌پیمایی عمومی به سوی آزادی و عدالت اجتماعی است".
خروش جنبش دانشجویی در ۱۸ تیر ۱۳۷۸و جان‌باختن و مفقودالاثر شدن تعدادی از دانشجویان، حضور گسترده‌ی دانشگاه و دانشجویان در اعتراضات سال ۱۳۸۸، نقش پیشتاز دانشجویان آزادیخواه در خیزش سال ۱۳۹۶ و حمایتگری پرشور آنان از خیزش آبان ۱۳۹۸ در کارنامه‌ی جنبش دانشجویی ثبت شده است.
دانشجو که به اقتضای وضعیتش جویای دانش، آگاهی، خرد و روشنایی در محیط علمی دانشگاه است، نه قشریت، تاریک‌اندیشی، استبداد و سلطه‌گری را برمی‌تابد، نه کالایی شدن فزاینده‌ی آموزش عالی و محرومیت‌های ناشی از آن و نه سرکوب آزادی اندیشه و بیان از سوی نهادهای تحمیلی مدیریتی و امنیتی در درون و بیرون دانشگاه را. مقاومت در برابر این رویکردها با هویت جنبش دانشجویی گره خورده است.
شاهد بودیم که مطالبات صنفی دانشجویان که اکثراً فرزندان زحمتکشان‌اند، نفی کالایی شدن دانشگاه‌ها، اعتراض به وضعیت خوابگاه‌ها و سلف سرویس‌ها و به پولی کردن واحدهای پاس نشده بود، اما به این مطالبات صنفی محدود نماند و به دلیل خاستگاه اجتماعی و پیوندهای سرشتی با زحمتکشان و اشتراک بخشی از خواسته‌ها، همچنین اهمیت حیاتی آزادی‌های آکادمیک در محیط‌های دانشگاهی به‌مثابه شرط آموزش علمی، ابعادی گسترده‌تر و فرا صنفی یافته و خصلتی سیاسی به خود گرفت؛ تا آنجا که در دی ماه سال ۹۶ شعار "اصلاح طلب اصولگرا/دیگه تمومه ماجرا" از درون دانشجویان به گوش آحاد جامعه رسید و بسط و گسترش یافت.
در فعالیت‌های دانشجویی، دختران دانشجو نقش برجسته‌ای داشتند و با بازداشت‌های گسترده مواجه شدند. در روز جهانی کارگر سال ۹۷ تعدادی از دختران دانشجو نیز ماه‌ها در زندان به‌سربردند.
اینک حدود یک سال از شیوع ویروس کووید ۱۹ می‌گذرد و ۹ ماه است که دانشگاه‌ها را به بهانه‌ی حفظ سلامت دانشجویان تعطیل کرده‌اند. اما اگر هدف سلامت دانشجویان بود، دلیل بازداشت‌های فله‌ای دانشجویان و سپس محاکمه و زندانی کردن آنان چیست؟ حبس دانشجو در محیط آلوده‌ی زندان، بدون کمترین امکانات بهداشتی و در شرایط مقدور نبودن حفاظت فردی، تهدید جان و سلامت دانشجویان است.
حاکمیت کرونا را به بهانه‌ای برای تعطیلی دانشگاه، از هم پاشاندن تشکل‌های مستقل دانشجویی و بازداشت و زندان فعالان دانشجویی تبدیل کرد، اما همچنان نتوانسته پیوندهای عمیقی را که میان جنبش دانشجویی با جنبش کارگران، معلمان، زنان و بازنشستگان ایجاد شده، از میان بردارد. دانشجوی امروز بیکار فرداست که باید با مشاغل پاره‌وقت، دستمزدهای ناچیز و شرایط برده‌دارانه‌ی کار در بطن رقابتی دشوار و درآمیخته با سرکوب و بی‌حقی و در حالی که حتی امکان تهیه‌ی سرپناه مستقل را هم ندارد زندگی کند. چنین دانشجویی معلوم است که نمی‌تواند انبوه فرودستان و مزدبگیران را فراموش کند و به شرایط زندگی فاجعه‌بار پدران، مادران، خواهران و برادرانش بی‌توجه باشد.
شرایط کرونایی اگر چه اکنون امکان برگزاری تجمعات گسترده‌ی اعتراضی را از دانشجویان گرفته است، اما برگزاری سخنرانی‌ها و جلسات بحث و گفت و شنود آنلاین در زمینه‌ی مسائل دانشجویان، نقد و ریشه‌یابی معضلات اجتماعی، اقتصادی، سیاسی و زیست محیطی کشور در فضای مجازی، ایجاد هسته‌های مطالعاتی، در کنار ادامه‌ی پیگیری سیاست‌های آموزشی و مطالبات صنفی، چراغ روشنگری و آگاه سازی را روشن نگاه می‌دارد.
ویروس کووید ۱۹ اگر چه در جامعه‌ی ما از رهگذر سیاست‌های ویرانگرانه‌ی حاکمیت، قتل عام کرده است، اما رفتنی است. اتحاد کرونا و حاکمیت دوام ندارد. تجربه و زندگی حکم می‌کند که امیدوارانه بگوییم دانشگاه که باز شود بیش از هر زمان سنگر آزادی و پیشتاز تغییرات ساختاری در جامعه خواهد بود و در این مسیر همچنان سنت درخشان شانزده آذر الهام بخش جنبش دانشجویی خواهد بود.
اتحاد بازنشستگان