آگاهی طبقاتی و مبارزات سیاسی کارگران

در هفته های اخیر تلاش های سازمان یافته ای برای تخریب و به انحلال کشاندن سندیکای کارگران شرکت واحد تهران و حومه از سوی جمعی که مدعی تشکیل مجمع عمومی برای این سندیکا و در واقع مجری منویات کارفرما و دولت بودند صورت گرفت. این حرکت که با اسم دهان پرکن «فراخوان به مجمع عمومی» تدارک دیده شده بود در واقع خنجری بود که از پشت بر سندیکای واحد وارد آمد: سندیکایی که طی سال ها کوشیده است از خواست های بحق کارگران شرکت واحد و از استقلال سندیکا دفاع کند و در حد توانش با مبارزات دیگر کارگران همبستگی خود را نشان دهد. در این مبارزه نمایندگان این سندیکا و اعضای آن زندان های طولانی، شکنجه و ضرب و شتم، اخراج و تهدیدهای فراوانی تحمل کرده اند و لطمات سنگینی بر خانواده های آنان وارد شده است. البته توطئه های ضد کارگری کارفرمایان و دولت و عناصر دست راستی تنها علیه سندیکای شرکت واحد انجام نمی شود. شبیه این حرکات علیه سندیکای هفت تپه، تشکل های مستقل و مبارز معلمان، بازنشستگان و غیره نیز صورت گرفته و می گیرد.
بی تردید، پشتیبانی قاطع از سندیکای کارگران شرکت واحد تهران و حومه و دفاع از استقلال این سندیکا و محکوم کردن حرکت ضدکارگری به اصطلاح «مجمع عمومی» قلابی وظیفۀ همۀ کارگران و فعالان جنبش کارگری است. اما محکوم کردن این حرکت و حامیان حکومتی و غیرحکومتی آن هر چند لازم است ولی کافی نیست. باید به ریشۀ این گونه حرکات پی برد و به راه هایی دست یافت که امکان دهند با آگاهی، توان و قاطعیت بیشتری با این گونه تشبثات کارفرمایان، دولت و عناصر دست راستی مقابله گردد. هر کارگر آگاهی می داند که منافع اقتصادی – اجتماعی و سیاسی و فرهنگی کارگران نقطۀ مقابل منافع کارفرمایان و دولت و وابستگان آن ها در این زمینه هاست. تا سرمایه داران قدرت سیاسی را در دست دارند و حاکمند کارگران نمی توانند به منافع و حقوق واقعی خود دست یابند و مستقل و آزاد باشند. همچنین هر کارگر آگاهی می داند که سرمایه داران و دولت و وابستگان آنها و عناصر دست راستی در جنبش کارگری هرگز از تخریب و یا منحرف کردن سازمان های طبقۀ کارگر دست نخواهند کشید. مبارزه از هر دو سو ادامه خواهد داشت! راه دستیابی کارگران به حقوق و منافع اقتصادی و سیاسی خود مبارزه با کارفرمایان و دولت در عرصه های اقتصادی – اجتماعی و بویژه سیاسی است. مبارزۀ سیاسی طبقۀ کارگر به معنی مبارزه با حاکمیت طبقۀ سرمایه دار برای رهایی کارگران از ستم و استثمار سرمایه داران و دولت سرمایه داری است. مبارزۀ سیاسی کارگران با طبقۀ سرمایه دار و دولت سرمایه داری راه استقلال طبقاتی کارگران است که طبیعتاً استقلال تشکل های کارگری و از جمله سندیکا را دربر دارد و ضامن این استقلال است. به قول معروف: «چون که صد آمد نود هم پیش ماست!» بی تردید مبارزه مستقیم برای استقلال سندیکا یعنی استقلال آن از کارفرما، دولت، نهادهای مذهبی و احزاب سیاسی یکی از عرصه های دائمی مبارزه است. اما برای اینکه چنین استقلالی پایدار بماند لازم است که کارگران به مبارزۀ سیاسی با حاکمیت سرمایه داری دست بزنند، مبارزه ای که هدف آن برانداختن ستم و استثمار سرمایه است. مبارزات پردامنه کارگران و معلمان در نقاط مختلف کشور و تلاش ها و دسیسه های قدرت حاکم برای سرکوب کردن و یا منحرف ساختن این مبارزات - از جمله از راه تقویت تشکل های قلابی مانند به اصطلاح مجمع عمومی ای که به اسم کارگران شرکت واحد سر هم بندی شد - همگی نشانگر این واقعیتند که مبارزه برای استقلال تشکل های کارگری با مبارزه سیاسی کارگران به ضد سرمایه داران و حاکمیت آن ها گره خورده است.

زنده و پاینده باد تشکل های مستقل کارگری

شکوفا باد مبارزه سیاسی کارگران علیه حاکمیت سرمایه داری