كارگران و تشكل های كارگری!
شركت كنندگان در اجلاس سازمان جهانی كار!
این روزها كه اجلاس سازمان جهانی كار برگزار میگردد، این روزها كه مباحثی درباره ی اوضاع كارگران در جریان است، كم نیستند كارگرانی كه هنوز درگیر بدترین شرایط كار و زندگی هستند.
كارگرانی چون من كه برای احقاق حقوق خود و همكارانشان به نیروی جمعی و ایجاد تشكل مستقل دست برده اند اكنون زیر بدترین فشارهای روحی-جسمی و اقتصادی هستند.
من، علی نجاتی كارگر كارخانه ی نیشكر هفت تپه در ایران هستم. بیش از ٢۴ سال سابقه ی كاری دارم. من و دیگر كارگران در حدود سه سال پیش خواستار پرداخت حقوق معوقه ی خود شدیم. حقوق هایی كه گاه تا ٦ ماه به تعویق می افتاد. ما كارگران هفت تپه تشكل خود یعنی سندیكای كارگران هفت تپه را ایجاد كردیم.
اكثریت كارگران در انتخابات شركت كردند و ٩ نماینده انتخاب كردند. با این نمایندگان چندین بار برخورد های امنیتی انجام گرفت. یك بار من و 4 تن دیگر از همكارانم را به مدت ٦ ماه زندانی كردند. اتهام ما تبلیغ علیه نظام بود. حال آنكه ما فقط گفته بودیم دستمزدمان را بپردازید. جرم ما این بود كه كارگران، ما را به عنوان نمایندگان خود انتخاب كرده بودند. سه سال است كه بنده را از كار اخراج كرده اند و خانواده ام در بدترین شرایط اقتصادی و روحی روزگار میگذرانند. همچنین دیگر همكارانم و نمایندگان كارگران به نام های جلیل احمدی، فریدون نیكوفرد، محمد حیدری مهر، رضا رخشان و قربان علیپور از كار اخراج شده و زندانی شدند.
علاوه بر ٦ ماه حبس، بار دیگر با همان اتهام تكراری به من یك سال حكم زندان دادند. و من اكنون بیش از ٧ ماه است كه باز هم در زندان شهر دزفول محبوس شده ام.
من یك بار دچار سكته ی قلبی شده ام و در تهران به هزینه ی خودم تحت عمل جراحی قرار گرفتم. پزشكان متخصص، پزشك قانونی استان و شهرستان و پزشكان زندان هشدار داده اند كه بنده باید بیرون از محیط زندان باشم. اكنون دچار گرفتگی عروق هستم. در سینه درد دارم. و هر چند وقت یك بار در زندان به حالت اورژانسی مرا نزد پزشك زندان میبرند. همه میگویند باید به بیرون از زندان منتقل شده و تحت نظر متخصصان قرار بگیرم. تمام این موارد را پزشكان رسمی قوه ی قضاییه نیز تایید میكنند. اما من كماكان در حبس میباشم و تنها چند وقت یك بار به مدت چند روز مرخصی میگیرم. البته با هزاران نامه نگاری از سوی خانواده ام. اما من باید به طور مداوم تحت نظر پزشكان متخصص باشم. پزشكان و مراجع پزشكی قانونی و رسمی حكم داده اند كه بنده امكان تحمل كیفر ندارم و قانونا باید مرا آزاد كنند اما این اتفاق نمیافتد.
من و دیگر همكارانم كه آنها نیز از كار اخراج شده اند و تحت فشارهای روحی و اقتصادی قرار دارند تنها و تنها برای كسب مطالبات صنفی خود تلاش كرده ایم و به عنوان نمایندگان كارگران و اعضای هیات مدیره ی سندیكای كارگران نیشكر هفت تپه سعی در كسب مطالبات به حق كارگران داشته ایم اما ما را با اتهامات واهی دستگیر و زندانی و از كار اخراج میكنند.
آیا دولت ایران همیشه اعلام نمیكند كه به مقاوله نامه های ٩٨ و ٨٧ سازمان جهانی كار پایبند است؟ آیا كارگران نباید از این حق بدیهی خود استفاده كنند كه تشكل مستقل از دولت و كارفرما ایجاد كنند؟
علت چیست كه از دولت ایران در اینباره سوالی نمیشود؟
آیا كارگران در هر جا و از جمله شركت كنندگان در اجلاس، از این فشار بر كارگران در ایران بی خبر هستند؟ آیا ایجاد تشكل كارگری جرم است؟
شاید برای بسیاری كاملا معلوم باشد كه نقش واقعی و عملی سازمان جهانی كار برای حمایت از كارگران چیست.
من پاسخ این سوال را به خود شركت كنندگان در اجلاس واگذار میكنم. نتیجه ی كار معلوم میكند كه آیا كارگران و آیا شركت كنندگان در اجلاس خواسته یا توانسته اند برای عملی كردن یكی از بدیهی ترین حقوق كارگران یعنی آزادی برای ایجاد تشكل و آزاد كردن همه ی كارگران دربند در هركجا و از جمله من و دیگر كارگران دربند در ایران كاری را به پیش ببرند یا خیر.
امروز این واقعیت به روشنی پیش چشم شماست: كارگری چون من، با بیش از ٢۴ سال سابقه ی كار، با مشكلات جانفرسای جسمی، و در حالی كه سه سال است از كار اخراج شده و خانواده اش تحت بدترین فشارهای روحی و اقتصادی هستند، كماكان محبوس است و تنها جرمش دفاع از كارگران و خواستار شدن حق ایجاد تشكل های مستقل توسط كارگران است. همچنین علاوه بر من دیگر اعضای هیات مدیره ی سندیکا اخراج شده اند و تحت فشار هستند.
در پایان از تمام كسانی كه از كارگران دربند در ایران حمایت كرده اند تشكر میكنم و از همه ی كارگران و هم طبقه ای هایم میخواهم كه به صورت هرچه بیشتر و عملی به تلاش خود برای آزادی این كارگران زندانی در ایران اقدام كنند.
با احترام
علی نجاتی كارگر زندانی-عضو هیات مدیره سندیکای کارگران نیشکر هفت تپه
استان خوزستان- ایران-١٦ خرداد ماه ١٣٩١