هیئت مدیره سندیکای کارگران شرکت واحد تهران طی اطلاعیه ای از برکناری منصور اسالو از ریاست این هیئت خبر داده است.
این واقعه به خودی خود چیز عجیب و غریبی نیست. تغییر و تحول در مناصب و مسئولیت ها و عزل نصب ها و انتخاب ها در هر تشکلی و بویژه تشکلات کارگری امر بدیهی و طبیعی است. توجه به این مساله یعنی بدیهی و طبیعی بودن اینگونه تحولات بویژه برای جنبش کارگری بسیار حیاتی است. برای این جنبش اگر چه وجود رهبران کاریزماتیک و با نفوذ اش در میان توده های کارگر اهمیت بسیار زیادی دارند، اما نباید فراموش کرد که هیچ رهبر و فعال کارگری مصون از اشتباه و خطا و انحراف نیست، و به همین اعتبار نیز هیچیک از آنان مقدس و هیچ پست و منصبی در تشکل کارگری ابدی و اذلی نمی باشد.
اما به همراه این امر بدیهی، امر بدیهی دیگر اینست که اعلام بیرونی و عمومی چنین تحولاتی با در نظر گرفتن منافع آنی و آتی کارگران و مصالح طبقاتی آنان در مبارزه طبقاتی آنهم تحت سیطره یکی از استبدادی ترین و خونبارترین حاکمیت های سرمایه داری یعنی جمهوری اسلامی، و با عطف توجه به تاثیرات کوتاه مدت و بلند مدت این تحولات بر طبقه کارگر انجام می گیرد. از این منظر، اعلام بیرونی چنین تحولاتی بطور عمده و در اکثر قریب به اتفاق موارد (غیر از موارد استثنایی که برای افشای خائنین به طبقه کارگر و نفوذی ها و جاسوسان دشمن طبقاتی در تشکل کارگری ضروری می شود) با لحن و بیان و انشایی محترمانه و صمیمانه و مهربانانه و با تشکر از زحمات تاکنونی فرد مربوطه انجام می گیرد.
متاسفانه لحن و بیان و انشای اطلاعیه هیئت مدیره سندیکا علیه منصور اسالو در افراطی ترین شکل ممکنه انجام شده و صریحا برای تخریب شخصیت طبقاتی و سیاسی وی می باشد. هیئت مدیره می توانست به جای اعلام « برکناری »، بسادگی از این روش اصولی و مشروع استفاده نموده و ضمن عملا برکناری منصور اسالو (طبق صلاح دید خود) اما روبه بیرون آنرا به عنوان تحولی عادی اعلام نماید. یا به جای شیطان سازی از ایشان و طرح « انجام تخلفات متعدد و عدم پایبندی به تعهدات خود و نادیده گرفتن هشدارها و اعتراضات درونی سندیکا »، از زحمات تاکنونی منصور اسالو تشکر کند و مساله را به این صورت تمام نماید. هیئت مدیره تا آنجا پیش رفته که خواسته است از منصور اسالو حتی حمایت نشود و عملا برای طرد و انزوای او تلاش نموده است.
همه اینها در حالی اتفاق می افتد که تا این لحظه منصور اسالو یکی از معدود فعالین و رهبران جنبش مستقل کارگری ایران است که در سالهای اخیر نقشی درخشان و برجسته و عزیزی در بیداری طبقه کارگر و بازگشت اعتماد به نفس آن و احیای تشکل یابی توده ای این طبقه در محیط های کار داشته اند. این نقشی بسیار با ارزش و طبقاتی و تاریخی و حک شده بر تارک جنبش کارگری است، و هیچ اندازه از « انجام تخلفات متعدد و عدم پایبندی به تعهدات خود و نادیده گرفتن هشدارها و اعتراضات درونی سندیکا » تاکنون و در آینده خللی در آن وارد نمی سازد.
اما برخورد تخریبی هیئت مدیره به منصور اسالو به شخص وی ختم نمی شود و ضربه ایست به کل جنبش مستقل کارگری ایران. به همان اندازه که اجتماعات کارگران شرکت واحد در میدان حسن آباد و نبردهای روزمره آنان برای تشکیلات و ایجاد ظفرمندانه سندیکا و اعتصابات قهرمانه شان نوید بخش دورانی نو برای ایجاد تشکل های توده ای کارگری در محیط های کار و بیدار طبقاتی کارگران بود و به منشا امید آنان بدل شد و الهام بخش مباررزه شان گشت، آری به همان اندازه نیز، این اطلاعیه هیئت مدیره ضربه ایست به آن الهام و امید. همگان دارند می بینند که چگونه رفقا و همرزمان و هم طبقه ای ها، آنهم زیر سلطه رژیمی که دمار از روزگار همه فعالین کارگری درآورده است، همدیگر را تخریب می کنند. آیا جنبش مستقل کارگری ایران پا درمسیری گذاشته است که فرزندان خود را ببلعد؟ آیا به این ترتیب جنبش ما به سمتی می رود که این رفتار نافی خویش را به سنت بدل سازد؟ این زنگ خطری برای همه فعالین مستقل جنبش کارگری است.
ابعاد مخرب و ویرانگر این اطلاعیه دوخطی برای جنبش مستقل کارگری ایران و کل طبقه کارگر آنقدر عمیق و گسترده است که ذهن را ابتدا به این سوق می دهد که شاید اعضای هیئت مدیره و خود اسالو و طبعا نادانسته و ناخواسته طمعه توطئه ای پیچیده از طرف وزارت اطلاعات و عوامل خانه کارگر و شوراهای اسلامی که همه جا می لولند شده باشند.
اما اگر چنین ظنی بی پایه باشد و هیئت مدیره با چشم باز دست به این اقدام زده باشد، آنگاه این خطایی فاحش و نقطه ای تلخ و تاریک در جنبش مستقل کارگری و بدعت گذار اقدام علیه خود است. اگر چه مسئولیت این خطا به عهده هیئت مدیره است اما بطور ویژه نیز بر دوش آن چهره هایی از هیئت مدیره قرار می گیرد که در جلوی صحنه هستند و نزد جامعه این سندیکا با این چهره ها تداعی می شود یعنی: داود رضوی و ابراهیم مددی و رضا شهابی.
امیر پیام - ٢٣ ژانویه ٢٠١٣