از روزی که نیروهای پلیس بر روی کارگران اعتصابی معدنی که توسط شرکت بریتانیایی لانمین بهره برداری می شد آتش گشودند و موجب مرگ ۳۴ نفر و مجروح شدن ۷۸ تن دیگر شدند یکسال گذشت. کارگرانی که فقط در اعتراض به کمی دستمزد و شرایط سخت کاری به اعتصاب روی آورده بودند اما دولت حامی سرمایه برای حفظ سودهای نجومی کارفرما و جلوگیری از گسترش خواست افزایش مزد به دیگر معادن،آنان را به گلوله بست.
جان مانکیندا، یکی از کارگران معدنچی به یورونیوز می گوید: “برخی از همکارانم که کشته شدند هم سن من بودند و بعضی دیگر جوانتر از من. فکر اینکه چه اتفاقی برای آنها افتاده برای من دردآور است. ما برای حقوق و پول اعتراض می کردیم نمی فهمم کسانی که برای حقوق و پولشان مبارزه و اعتراض می کنند چرا باید کشته شوند.”
سوال این کارگر پرسش همه کارگران جهان است
برخی وقتها تصور میکنیم دولتها در جوامعی که در آنها دموکراسی سرمایه داری حاکم است حق و حقوق بهتری برای کارگران قائل اند و اگر اعتراضی از سوی کارگران انجام شود توجه لازم و کافی به آن صورت میگیرد. به همینگونه نیز بود که کارگران آفریقای جنوبی این کشور مهد دموکراسی قاره آفریقا شرایط غیر انسانی خود را از طریق اعتصاب به دولتی که خود را نماینده همه مردمش میداند و می نامد ابراز کردند تا بهبودی در زندگی شان حاصل شود اما این اعتصاب به وحشیانه ترین شکلی به خون کشیده شد.
اینجاست که ما کارگران بیش از پیش متوجه این موضوع میشویم که سرمایه داری، سرمایه داری است و اگر منفعت اش ایجاب کند در آزادترین کشور نیز کارگران را بدلیل خواست افزایش مزد به خون میکشد، اینجاست که ما کارگران بیش از پیش متوجه میشویم که کل بساط پلیس و زندان در کنار وجود آزادیهای نیم بند، نه برای رفاه کارگران و توده های مردم، بلکه برای تضمین سهم بری بیش از پیش سرمایه داران از دسترنج ما کارگران است تا کمترین سهم نصیب ما و خانواده هایمان شود.
در دنیایی که فرزندانمان را به کار میگیرند و به عنوان نیروی پلیس در برابر مان قرار میدهند، در دنیایی که در کارخانجات تولید سلاح و ابزار سرکوب، کارگران تولید کننده ابزار سرکوب خود میباشند، دردنیایی که ۱ درصد اقلیتی مفت خور، سهم ۹۹ درصد از انسانهای کره خاکی را بالا میکشد، در دنیایی که در کنار کوهی از ثروت ونعمت، میلیاردها انسان گرسنه سر بر بالین می گذارند و در دنیایی که اعتراض انسانها به گرسنگی با گلوله و سرکوب پاسخ میگیرد نمیتوان و نباید لحظه ای در به زیر کشیدن نظام حاکم بر این دنیا درنگ کرد. این نظام چه با دموکراسی سرمایه دارانه اش و چه با بساط اختناق اش، دنیایی ضد انسانی است و باید بمثابه لکه ننگی بر دامن بشریت به زباله دانی تاریخ سپرده شود.
گرامی باد، یاد و خاطره کارگران حق طلب افریقای جنوبی و تمامی انسانهایی که در جای جای جهان برای بر پایی دنیایی بهتر جان عزیزشان را از دست داده اند.
اتحادیه آزاد کارگران ایران - ۱۳۹٢/۵/٢۸