روز ١٩اردیبهشت ماه سال١٣٨۴ساعت ١٠صبح .عده ای چماقدار با دهها اتوبوس شركت واحد بطور سازماندهی شده در میدان حسن آباد تهران مسقر شدند.اكبر عیوضی كه بعدها به عنوان نماینده كارگران جمهوری اسلامی ایران به ژنو رفت در جمع چماقدارها گفت یكساعت فرصت دارید و هر كاری میخواهید بكنید .دستور حمله به سندیكای كارگران شركت واحد راصادر كرد. بلافاصله چماقدارها با سر دادن شعار به محل سنیكای كارگران شركت واحد در محل خبازان واقع در حسن اباد تهران حمله ور شدند . منصور اسالو و ابراهیم مددی و تعدادی از اعضای حاضر در سندیكا را مورد ضرب و شتم قرار دادند . هر چه را توانستنند بردند انچه را كه نتوانستند ببرند خرد كردندو شكستند. البته در حضور نیروهای انتظامی و امنیتی. منصور اسالو رییس هیئت مدیره این سندیكا از ناحیه گلو و زبان دچار جراحات شدیدی شد . ابراهیم مددی هم در اثر ضربات چماقدارها دچار صدمات جسمی گردید . كیف دستی مددی را هم به سرقت بردند.این حمله توسط عوامل خانه كارگربه سركردگی حسن صادقی و اكبر عیوضی وتعدادی از بنیان گذاران شوراهای اسلامی كار و برخی افراد كانون عالی شوراها.حراست و مدیریت وقت شركت واحد سازماندهی و طراحی شده بود تا بلكه بدون دخالت عوامل امنیتی ریشه سندیكای كارگران شركت واحد را بخشكانند .هدف از این حمله به انحراف بردن افكار عمومی و مجامع بین الملی مثل سازمان جهانی كار بوده تا ادعا كنند كه دعوای كارگران ناشی از اختلافات گروهی بوده و نقض مقاوله نامه های ٧٨ و ٩٨ نبوده تا بلكه جایگاه خودشان در سازمان جهانی كار خدشه دار نشود.نشریه ماهنامه صنعت و معدن اولین نشریه ای بودكه بعد از حمله به سندیكا مصاحبه ای با اعضای هیئت موسسین سندیكای كارگران شركت واحد انجام داد.همان نشریه از اقای محجوب در مورد این حمله وحشیانه به كارگران سوال كرد.ایشان اظهار داشتند اطلاعی ندارند. ولی عنوان كردند. اگر مطلع بودند خودشان هم در این حمله شركت میكردند.آقای محجوب شما چطور خودتان را نماینده كارگران میدانید كه در بیست سال گذشته نه تنها هیچ تلاشی برای ایجاد تشكل های مستقل كارگری نكرده اید بلكه طبق اظهارات خودتان اگر میتوانستید جهت سركوب سندیكای مستقل كارگران شركت واحد با چماقدارهاهمكاری هم میكردید .هر چند ماهییت ضد كارگری خانه كارگر و كانون عالی شوراهای كار و شوراهای اسلامی كار نیازی به اثبات ندارد. اما به چند مورد كوچك لازم میدانم اشاره كنم . بطور مثال اكبر عیوضی در همان سال رییس شوراهای اسلامی كار شركت واحد بود هر چند عنوانهای دیگر ی هم در خانه كارگر داشت .ایشان بطور رسمی به اصطلاح نماینده كارگران شركت واحد بودند و در وزرات كار و ادارات كار دارای نفوذ زیادی بود.ولی از نفوذ خود در ادارات كار جهت اخراج رانندگان شركت واحد استفاده میكرد .البته نامبرده بعدا سمت هائی در شورای عالی كار و كمیته دستمزد هم داشته اند و در زمانی كه جهرمی وزیر كار بود به عنوان نماینده كارگران ایران به ژنو رفتند . اما هیچ اعتباری حتی در كارگاه خودشان شركت واحد در بین كارگران هم نداشتند. چه رسد نمایندگی كارگران ایران .؟حال ببینید چطور به عنوان نماینده كارگران كشور انتخاب میشود؟. در حمله به سندیكای كارگران شركت واحد اتوبوسرانی عوامل بلند پایه خانه كارگر عوامل موسسین شوراهای اسلامی كار و شوراهای اسلامی كاردهگانه شركت واحد .عوامل مدیریت وقت شركت واحد و حراست . در روز روشن با چوب و چماق تظاهرات كردند و به محل سندیكای كارگران شركت حمله ور شدند . نیروهای انتظامی و امنیتی با توجه به اطلاعی كه از قبل داشتند در زمان حمله فقط نظاره گر بودند هر چند كه میتوانستند از نظر قانونی دخالت كنند و جلوی چماقدارها را بگیرند .نه تنها دخالتی نكردند بلكه اعضای زخمی سندیكا را مورد باز خواست قرار دادند . لذا ما در دادگاه انقلاب شكایتی را علیه عوامل امنیتی و حمله كنندگان مطرح كردیم كه در شعبه یك امنیت مورد بررسی قرار گرفت و درست زمانی كه قرار بازداشت برای عوامل سركوب میخواست صادر شود گویا با دخالت از ما بهترون پرونده را مختومه اعلام كردند. سوال این است كه سندیكای كارگران شركت واحد مگر چه میخواست كه شما همه بسیج شدید برای سركوب این تشكل مستقل؟ از چه چیزی دفاع میكردید؟ البته خانه كارگر و عوامل ان سالهاست ظاهرا ژست دفاع از حقوق كارگران را میگیرند ولی در عمل منافع جناحی و حزبی خودشان را دنبال میكنند . بهترین شهود همین وضعیت فلاكت بار ما كارگران است كه حقوقمان چند ین برابر زیر خط فقر است .ایا در مجلس شورای اسلامی كه طبق اظهارات نماینده گان در شش سال گذشته كشور ٦۵٠ میلیارد دلار درآمد داشته چطور میشود كه تولید میخوابد ؟ صدها هزار نفر در سال گذشته بیكار میشوند؟كارفرما ها حتی در قبال كار كارگران حقوق آنها را پرداخت نمی كنند .همانطور كه شاهد هستیم هر چند وقت تعدادی از كارگران به خاطر پرداخت نشدن حقوق دست به تحصن میزنند .فكر میكنم اگر بگویم بیشترین صدمه را همین تشكل های غیر واقعی كارگری به جامعه كارگری زدند مغرضانه نباشد .چرا كه وجود اینها نگذاشت كارگران اگاهی پیدا كنند وجود وحضور اینها از شكل گیری تشكل های مستقل كارگری جلوگیری كرد .لذا چون وابستگی دولتی داشتند و مستقل نبودند در انتخابشان كارگران هیچ نقشی نداشتند. به همین دلایل همیشه خودشان جلوی اعتراضات كارگران را گرفته و حتی اگر تشكلی مستقل هم مثل سندیكای شركت واحد اعتراضاتی جهت حق و حقوقشان داشتند انها با تمام امكانات كه در اختیار داشتند جهت سركوب این سندیكا تلاش كردند .خوشبختانه موفقیتی نداشتند و این سندیكا در خرداد ٨٤ انتخابات خود را برگزار كرد وبا تلاش اعضای هیئت مدیره و فعالین سندیكا توانست دستاوردهای زیادی برای رانندگان شركت واحد بدست اورد فقط برگی ننگین در كارنامه شوراهای اسلامی كار و خانه كارگر و عوامل ان به ثبت رسید .باور من این است كه تنها راه نجات كارگران ایجاد تشكل های مستقل كارگری چون سندیكاها و تشكل های ازاد كارگری است كه نه تنها جامعه كارگری را سر سامان میدهد بلكه باعث بوجود امدن و شكل گیری نهادهای مدنی در جامعه میشود.
به امید آزادی تمامی كارگران در بند و پایداری صلح و دوستی در جهان.
داود رضوی - ١٨/٢/٩١