هشتم بهمن ششمین سالروز دومین اعتصاب

رانندگان سندیكای شركت واحد اتوبوسرانی تهران وحومه

سالها بود كه رانندگان شركت واحد اتوبوسرانی از ابتدایی ترین حقوق و مزایا خود محروم بودند و كمترین مزد را جهت بیشترین كار دریافت میكردند. و با صراحت میتوان گفت هیچ مزایایی جز حداقل حقوق دریافتی نداشتنند و حتی دریافتی پول ناهارشان ماهانه برابر بود با یك عدد ساندویچ .هیچ امید و روزنه ای جهت مسكن وجود نداشت و میتوان گفت نود درصد كارگران بخصوص رانندگان مستاجر بودند انهم در حاشیه و شهرهای اطراف تهران . با توجه به اینكه رانندگان در الودگی شدیدهوا كار میكنندد اما از مزایای شیر روزانه محروم بودند . و یا حتی لباس كار نداشتند و با لباس شخصی خودشان باید كار میكردند. به اجبار باید هم رانندگی میكردند و هم كار كمك راننده را انجام میدادند و در اصل دو نوع كار انجام میدادند و یك حقوق دریافت میكردند.در صورت ضرورت هیچ وام وكمكی از طرف كارفرما برایشان در نظر گرفته نشده بود. با اتوبوسهای از رده خارج باید كار میكردند كه بارها شاهد بودیم بعلت پایان عمر مفید اتوبوسها رانندگان هزینه های سنگینی را پرداخت كردند كه چندین مورد هم منجر به مرگ رانندگان شد . اداره حقوقی فعالی وجود نداشت . و رانندگان از مزایای واقعی مددكاری و امكانات پزشكی محروم بودند .در واقع تمام این كاستی ها و بی توجهی به مشكلات كارگران زمانی بود كه شوراهای اسلامی كار كه تحت پوشش خانه كارگرو بازوی كار فرما بودند. نفش نماینده كارگر را در شركت واحد بازی میكردند . كه البته هنوز هم همینطور است.و روزانه بابت این نمایندگی دوزاده ساعت حقوق میگیرند . و اكثرا هم با حقوق و مزایا بالا بازنشته میشوند و كارفرما بخاطر خوش خدمتی بعد از بازنشتگی هم از انها استفاده میكند. در واقع اعتصاب دوم از نظر برخی زود هنگام بود ولی از نظر ما بسیار ضروری و كار ساز بود لذا در خواست اكثریت رانندگان بود . واهمیت موضوع در واقع حمایت رانندگان از نمایندگان سندیكایی بود كه در ان زمان در زندان بودند از جمله رییس هیت مدیره منصور اسالو و چند تن از اعضا . تا قبل از اعتصاب نه تنها هیچ كدام از در خواستهای به حق رانندگان تحقق نیافته بود بلكه مذاكراتی كه با قالیباف شهردار تهران و مدیر عامل وقت شركت واحد كه توسط اعضای هیئت مدیره سندیكا جهت بهبود شرایط كارو اوضاع معیشتی رانندگان صورت گرفته بود. هیچكدام تحقق نیافته وحتی از ادامه روند مذاكرات هم جلوگیری كردند .در اصل همه چیز را منكر شده و نمایندگان واقعی رانندگان را كه برای اولین بار بعد از بیست سال با رای كارگران انتخاب شده بودند را به رسمیت نمی شناختند. البته حق هم داشتنند چون سالها انها نماینده برای كارگران انتخاب میكردند به همین دلیل نمایندگان سندیكای شركت واحد را نتوانستنند تحمل كنند و بعد از تقربا هیجده ماه تلاش شبانه روزی اعضای هیئت مدیره سندیكا و اعضای سندیكا میخواستنند به كارگران بگویند كه ما شخصا مشكلات شما را حل خواهیم كرد و در واقع اقای قالیباف بارها این مطلب را تكرار كردندو مدیر عامل وقت شركت وا حد هم به تبعیت از شهردار همان حرفها را تكرار كردند .اعضای هیئت مدیره سندیكا هم تمام این وقایع را به مجمع كه هفتگی در محل سندیكا برگزار میشد گزارش كردند در نتیجه مجمع هم برای ازادی رییس هیئت مدیره زندانی و بی توجهی به خواستهای خودشان در خواست اعتصاب دوم را كردند كه در جلسه هیئت مدیره مطرح گردید و با اكثریت بالا هیئت مدیره رای به اعتصاب داد هر چند كه با اعلام اعتصاب از طرف شهردار و مدیر عامل ملاقاتی را جهت مذاكره با ما ترتیب دادند ولی هدفشان فقط متوقف كردن اعتصاب بود بدون اینكه حاضر باشند كوچتكرین امتیازی بدهند و بیشتر تطمیع و تهدید بود كه تیم مذاكره كننده به هیچ عنوان تسلیم تهدید ها و تطمیع ها نشد و بلافاصله بعد از مذاكرات اعضای هیئت مدیره توسط وزرات اطلاعات احضار و بازداشت شدند. اما از انجایی كه اطلاعیه اعتصاب سندیكا در بین رانندگان در سطح وسیع توزیع شده بود رانندگان با توجه به اینكه نمایندگانشان اكثرا در زندان بودند با قاطعیت اعتصاب دوم را در روز هشتم بهمن سال ١٣٨۴انجام داند كه با برخورد شدید مامورین امنیتی و انتظامی روبرو شد و منجر به دستیگری صدها نفر ازرانندگان شد و حدود سیصد نفر از كار بیكار شدند .ولی این فشارها باعث نشد كه رانندگان از خواسته هایشان عقب نشینی كنند و تماما در بازجویها خواستار مطالباتشان بودند و همین در خواستها باعث شد كه مسئولین توجه ای جدی به مطالبلت رانندگان شركت واحد بكنند و جلسات مكرری در استانداری و شهرداری و شورای تامین استان گذاشته شد كه این خود از اهمیت اعتصاب دوم بود هر چند كه رییس هیئت مدیره ازاد نشد و نایب رییس سندیكا اقای مددی هم به زندان محكوم شدند و تعدای دیگر از اعضای هیئت مدیره هم به زندان محكوم شدند ولی بخش قابل توجه ای از مطالبات رانندگان كه در سی سال گذشته هیچ توجه ای به انها نشده بود براورده شد .دیگر اهمیت اعتصاب دوم جهانی شدن سندیكای شركت واحد بود كه به عضویت ITFدر امده و از حمایتهای جهانی كارگران برخوردار گردید .امروز تقریبا تمامی اعضای سندیكا از طریق احكام قانونی و حمایتهای جهانی توانسته اند به كار خود بازگردن بجز چند نفر كه انها هم بزودی شاهد شاغل شدنشان خواهیم بود. در حال حاضر اقای ابراهیم مددی نایب رییس هیئت مدیره و رضا شهابی عضو هیئت مدیره هنوز در زندان هستنند و منصور اسالو هم با ضمانت ازاد میباشد .اعضای سندیكا همچنان دست از تلاش برای احقاق حقوق رانندگان نكشیده . با توجه به اینكه جامعه در شرایط امنیتی و پلیسی بسر میبرد و قدرت هر گونه فعالیتی از تشكل های مستقل سلب شده ولی اعضای هیئت مدیره و اعضای سندیكا همچنان پی گیر مطالبات رانندگان هستنند كه مطالبات قابل توجه ای هم در این مدت كوتاه كه بكار بازگشته اندبدست اورده اند. هر چند هنوز راه زیادی تا شرایط مطلوب باقی مانده است كه با تحقق ازادی تشكلهای مستقل كارگری و سندیكا ها قابل دسترسی خواهد بود . با اروزی ازادی دیگر اعضای زندانی سندیكای كارگران شركت واحد و تمامی كارگران زندانی حق طلب امیدورایم كه روزی برسد كه در هیچ نقطه ای از دنیا كارگری بخاطر پی گیری مطالباتش در زندان نباشد.

داود رضوی عضو هیئت مدیره سندیكای شركت واحد
٣/١١/٩٠