هیچ یا همه، همه یا هیچ. این بخشی از یک شعر برتولت برشت است که در اکثر اعتراضات کارگری با کارگران همراه است اما این بار این شعر به واقعیت پیوست. کارگران سراسر ترکیه در همبستگی با کارگران تکل به اعتراض پیوستند و به خیابان آمدند. این نمایش همبستگی و قدرت کارگری برای دو روز پیاپی در ۴ و ۵ فوریه از ٨ صبح تا ٨ شب سازمان دهی شد. این اعتصاب سراسری همبستگی را ۶ فدراسیون اتحادیه ای مستقل به نام های دیسک، کزک، هاک ایز، کنفدراسیون کارگران بخش عمومی، کنفدراسیون کارگران بخش بهداشت و ترک ایز، بعد از سخنان اردوغان فراخوان دادند.
اعتصاب کارگران از ١۵ دسامبر آغاز شد، زمانی که دولت نئولیبرال اسلامی ترکیه برای هموار کردن راه ورود ترکیه به اتحادیه اروپا خصوصی سازی ها را شدت بخشید و کارخانه های تولید توتون و دخانیات را که در انحصار دولت بود به سرمایه گذاران انگلیسی و آمریکایی فروخت. البته منظور این نیست که دولت سرمایه دار بهتر از سرمایه دار بخش خصوصی عمل می کند و کارگران باید از سرمایه داری دولتی در مقابل سرمایه داری خصوصی دفاع کنند. برای کارگران تقاوتی نمی کند که چه کسی و به چه نامی او را استثمار می کند. اما مساله این جا برای کارگران از دست دادن امنیت شغلی حد اقل هایی کسب شده حاصل از مبارزات کارگری و پرتاب شدن از کارخانه به خیابان و بیکاری و فقر فاقه است. معمولا دولت که خود به عنوان سرمایه دار نمی تواند بدون مقدمه و بدون دور بودن از اعتراضات مردمی دست به این کار بزند به دنبال مستمسکی می گردد که خود را از موقعیت دشوار رها سازد و خصوصی سازی ها این امکان را فراهم می سازد. دولت ترکیه بعد از فروش تکل به بخش خصوصی ١٢٠٠٠ کارگر شاغل این بخش را در موقعیت 4/c قرار داد به این معنی که ابتدا برایشان به مدت ١٠ ماه ساعات کار و به همراهش دستمزد ماهانه کارگران را به شدت کاهش داد و آن ها را از شمول خدمات اجتماعی و بیمه و بهداشت خارج کرد. بلافاصله کارگران این عمل دولت را روند برده سازی کارگران نام نهاده خواهان امنیت شغلی و دریافت کامل حقوق و مزایای اجتماعی خود به عنوان کارگر شدند و سایر کارگران را به عنوان همسرنوشتانی که چنین آینده ای در انتظارشان است به حمایت از خود فراخواندند. کارگران نزدیک به دوماه است که در جلوی ساختمان اتحادیه ترک- ایز در خیابان زکریا که اقتصادی ترین خیابان آنکارا است چادر زده اند.
زمانی که اردوغان گفت که یک قدم هم عقب نخواهد نشست، که دولت تصمیمش را گرفته و بهتر است که کارگران گول تحریک کننده ها را نخورند، که اشغال شلوغ ترین خیابان آنکارا توسط کارگران تکل را برنمی تابد، که اعتصاب کارگران غیرقانونی است و به پلیس دستور داده خواهد شد که تا پایان ژانویه اعتصاب را خاتمه دهد، ٦ فدراسیون کارگری خواهان گسترش اعتراضات و خواباندن کار شدند که مورد حمایت کارگران، نیروها، سازمان ها و انجمن های مردمی و احزاب چپ قرار گرفت. اما چون طبق قانون ترکیه کارگران حق ندارند از یکدیگر حمایت عملی به عمل آورند تا روند تولید ارزش اضافی و به اصطلاح سود کارفرمایان به خطر نیفتد و همبستگی و نمایش قدرت کارگری به سمت روند مبارزه طبقاتی ضدسرمایه داری گرایش پیدا نکند، کارگران مجبور شدند این اعتصاب عمومی را اکسیون همبستگی نام بگذارند تا بار و شدت ترس انگیزی آن برای سرمایه داران و دولت آن ها کاهش یابد. بدین سان اعتصاب عمومی یا اکسیون همبستگی کارگری آغاز شد. از آن به نام های " اعتصاب عمومی"، مقاومت عمومی علیه اردوغان"، "میلیون ها کارگر کار را در حمایت از کارگران تکل متوقف کردند" یاد شد. دو اتحادیه بزرگ کارگران بخش عمومی (کامو- سن)، و کارگران خدمات شهری (ممور- سن) اعلام کردند که ضمن حمایت از کارگران تکل در اعتصاب شرکت نخواهند کرد.
در آنکارا پایتخت سیاسی، استانبول پایتخت اقتصادی، ایزمیر سومین شهر بزرگ ترکیه، دیار بکرو سایر نقاط ماشین اقتصاد از حرکت باز ایستاد و گلوی سرمایه فشرده شد. کارگران معادن استان دریای سیاه استخراج را متوقف کردند. کارگران پالایشگاه نفت استان کردنشین باتمان شیرهای پالایشگاه را بستند. یک گروه ٢٠ نفره ورزشکار کوهنورد با صعود به ارتقاع ۵١٦۵ متری در آرارات پارچه نوشته همبستگی را در قله نصب کرد که رویش نوشته بود" حال که کارگران تکل باید در سرما بایستند، ما هم به درون سرما می رویم". در ازمیر کارگران بخش حمل و نقل عمومی به اعتصاب پیوستند و کار را برای یک روز کاملا متوقف کردند. اتحادیه کارگران معدن اعلام حمایت کرد و بزرگ ترین معدن ذغال ترکیه با ۵٠٠ کارگر کار را متوقف کرد. کارگران معدن پنج منطقه مختلف دیگر نیز به اعتصاب پیوستند و جلوی ساختمان مدیریت جمع شدند و بیانیه خواندند و سیاست های دولت، حمله به کارگران و خشونت علیه کارگران اعتصابی تکل را محکوم کردند. در شهر سامسون ٦٠٠ نفر دست به تظاهرات زدند و در میدان جمهوری گرد آمدند و در آن جا به عنوان اعتراض عکس بزرگ نصب شده اردوغان را به آتش کشیدند. در شهر پازار در شمال شرقی ترکیه که به خاطر تولید چای معروف است مردم در تظاهرات شرکت کردند و در جلوی دفتر حزب عدالت یا حزب حاکم علیه حکومت و سیاست بازار آزاد آن به اعتراض پرداختند. اعضای خانه مردم، امید جوان، حزب آزادی و دموکراسی و اتحادیه کارگران مواد غدایی با تظاهرات همراه بودند. کارگران از همه خواستند تا از کارگران تکل حمایت کنند و اعلام کردند که اگر دولت بخواهد با صنعت چای هم دست به عمل مشابه بزند آن ها نیز به شیوه کارگران تکل قصد مبارزه دارند و سرنوشت رقم زده دولت را نخواهند پذیرفت. رئیس اتحادیه ترک ایز در پیامی به کارگران گفت:" من به شما به خاطر تصمیم تان و به خاطر مبارزه افتخار آمیزتان تبریک می گویم. شما با اعتصاب ۵٣ روزه خود زمینه جدیدی را در مبارزه باز کرده اید. امروز همه کارگران، کارگران بخش خدمات عمومی و همه ملت از شما حمایت می کند و می گوید که شما برای مبارزه تان حق دارید". او گفت این اعتصاب حمایتی یک اخطار شدید به حکومت است و آن ها باید آن را جدی بگیرند. در استانبول پلیس به گروه حمایت از کارگران تکل که به طرف دفتر حزب حاکم راه پیمایی می کردند حمله کرد و بین معترضین و پلیس درگیری رخ داد. اتحادیه وابسته به دولت در اعتصاب شرکت نکرد و مشغول چک و چانه زدن با کارفرما و رسیدن به توافق است. از آن ها انتظار دیگری نمی رفت زیرا رفیق دزد و شریک قافله اند.
هدف تهیه گزارش از مبارزات کارگری در نقاط مختلف دنیا، نه صرفا یک گزارش خبری بلکه مرور شیوه های مبارزاتی، چند و چون آن ها و آموزش گرفتن از آن ها برای پیشبرد مبارزه در جای جای دنیای کارگران است. باید دید چرا مبارزه کارگران هفت تپه در همان هفت تپه محصور می شود و با مبارزه کارگران نساجی مازندران، پرریس کردستان، آونگان اراک، معلمان و پرستاران سراسر کشور و ...، پیوند نمی خورد. چرا در مبارزات خیابانی توده های مردم حرفی ازین کارگران و میلیون های بیکار، میلیون ها زن خانه دار و زن روستایی همه کاره، میلیون ها دانش آموز و دانشجو و خواسته هایشان نیست و تنها به شعارهای کلی بسنده می شود. مبارزه همبسته در کشور همسایه ترکیه، اندیشه در باره آن و ارتقا و فرارفتن از آن به سوی یک مبارزه ضدسرمایه داری می تواند به مبارزات جاری کارگری در ایران کمک رساند.
فریده ثابتی ٨ فوریه ٢٠١٠ (١٩ بهمن ٨٨)
کمیته هماهنگی برای ایجاد تشکل کارگری
http://www.hamaahangi.com
khbitkzs@gmail.com