همکاران با نزدیک شدن به پایان سال مطابق روال گذشته بحث دستمزد توسط رسانه های حکومتی در نمایشی مسخره و تحقیر آمیز به سطح جامعه کشیده میشود و طی یک نمایش و شانتاژ بازی مضحک و تبلیغات تکراری توسط خانه کارگر نماینده جعلی شورای فرمایشی عالی کار و کمیته فرمایشی تر دستمزد مطابق سنوات گذشته همراه دولت که خود بزرگترین کارفرماست و با توجه به شرایط موجود، تورم سرسام آور، لگام گسیخته، هار، فقر و سفره های خالی ما کارگران موافقت مینمایند، که چند درصدی به مقدار ناچیز دستمزدمان افزوده گردد این خود بزرگترین توهین به ما کارگران (چه یدی و چه فکری) میباشد و باز همان روال پیشین تکرار میگردد در حالی که خط فقر توسط خود دولت بیش از ۵ میلیون تومان اعلام گردیده.
چرا بایستی ما کارگران مزدمان کمتر از یک سوم آن باشد؟
همکاران هیچ کس بغیر از خود ما نمی تواند دستمزد واقعی را تعیین نماید.
ما بایستی با بحث روزمره و حضور در اعتراضات و تجمعات سایر کارگران از خواست افزایش دستمزد خود دفاع نماییم و همبستگی خود را اعلام داریم.
سطح میانگین دستمزدها حداقل بایستی معادل مجموع ضروریات زندگی ای باشد که نسل کارگران یک کشور معین را بر اساس سطح زندگی مرسوم در آن کشور حفظ کند در غیر این صورت سطح زندگی مان افت میکند.
ما بایستی با به کرسی نشاندن افزایش سطح دستمزدمان مانع از نزول و افت سطح زندگیمان شویم و بیشتر از این به قعر زندگی فرو نرویم و خود و خانوده هایمان را به دستمزد کم و زندگی ابتدایی و سفره های خالی عادت ندهیم.
سرمایه داران در واقع هر سال با افزایش تورم سطح دستمزد ما را نزول میدهند.
با توجه به رشد نرخ تورم و افزایش نرخ ارزهای خارجی و پایین امدن نرخ رال عملا دستمزد ما به کمتر از یک سوم سال گذشته رسیده است، در حالی که محصول تولیدی ما افزایش قیمت بیش از صد در صدی داشته.
آیا آن بخش از هزینه تولید که به مزد ما کارگران مربوط میگردد یک درصد هم افزایش داشته است؟
این معنی آن را می دهد که ما هرسال از ساال قبل فقیرتر میگردیم، خواست افزایش دستمزد ما کارگران خواستی برحق اجتماعی و انسانی است و از خاستگاه و عمق جامعه و طبقه کارگر در اشکال گوناگون خود سرچشمه میگردد.
بایستی جهت به کرسی نشاندن خواست افزایش واقعی دستمزد مطابق با تورم و یک زندگی شرافتمندانه دفاع نماییم آن هم دفاعی عملی نه صرفاً تئوریک.
بایستی خواست افزایش دستمزد بین تمام بخش های مختلف کارگری از فرهنگیان تا پرستاران، شاغلین در کارخانه جات و ... به خواستی عمومی در بحث های روزمره همه گیر و جاری باشد.
لازمه این کار، مهمتر از افزایش خود دستمزد، ابتدا به وجود آوردن تشکل ها در جای جای مراکز استثمار و بهره کشی است، و اعلام داریم که ما کارگران نیز مردمانی هستیم از جنس همه و توانایی بیان خواسته های خود را داریم.
و یاد بگیریم و بیآموزیم که احتیاج به قیم نداریم.
یاد بگیریم و بیآموزیم و به کار ببندیم که روی پای خود بیاستیم.
یاد بگیریم و بیآموزیم و در عمل به کار بندیم که آنجا که میخواهیم برسیم از راهی برویم که تا بحال نرفته ایم.
و آن راه، راهی نیست بغیر از ایجاد تشکل های شورایی واقعی چه در تاکتیک و چه در استراتژی.
شورای کارگران شاغل و بیکار
شورای موقت کارگران (محور غرب تهران)