خطاب به کارگران و سازمان های جهانی کارگری

هیجدهمین کنگره فدراسیون اتحادیه های کارگری جهان ( WFTU) به میزبانی اتحادیه کارگران ایتالیا از ششم تا هشتم ماه مه در رم بر گزار گردید در این کنگره، علیرضا محجوب ( دبیرکل خانه کارگر ) با رأی اعضای هیجدهمین کنگره فدراسیون اتحادیه کارگران جهان ( WFTU) به عنوان نایب رئیس این فدراسیون انتخاب شد.
کارگران آگاه و تشکل های کارگری ایران انتخاب علیرضا محجوب را به عنوان نایب رئیس این فدراسیون محکوم می کنند. واقعیت این است که خانۀ کارگر که نام و عنوان جعلی و تقلبی «کنفدراسیون عالی کارگران» ایران بر خود نهاده و با این عنوان قلابی در مجامع جهانی شرکت می کند یک نهاد امنیتی، سیاسی وابسته به دولت بیش نیست و مانند اغلب نهادهای سیاسی و امنیتی یک بنگاه اقتصادی و سهم بر و جیره خوار رانت های ناشی از قدرت است. علیرضا محجوب سال هاست در جایگاه دبیرکل خانه کارگر قرار دارد و علاوه براین با استفاده از موقعیت ممتازی که به خاطر وابستگی به نهاهای سیاسی و امنیتی داشته چهار دوره نیز به نمایندگی مجلس شورای اسلامی منصوب شده است. خانه کارگر امکانات، قدرت و ثروتی که در اختیار دارد از راه سر سپردگی به حکومت و به بهای سرکوب و مهار زدن به جنبش کارگری و منحرف کردن مبارزه کارگران به دست آورده است. خانه کارگر که خود را به عنوان سازمانی کارگری در مجامع بین المللی جا می زند، در ادارۀ مستغلات و خانه سازی، خرید و فروش کالا و ادارۀ شرکت‌ ها فعال است.
مروری بر روند شکل‌گیری وقدرت ‌گیری خانه کارگر در سالهای بعد از انقلاب ۵۷ نشان می‌دهد که این تشکیلاتِ امروزه عریض و طویل، در طول دوران حیات خود همواره بخشی از قدرت مسلط بوده است و به مثابه ابزار سلطۀ دولت و کارفرما در جامعه کارگری عمل کرده است. علیرضا محجوب به خاطر وابستگی به حزب جمهوری اسلامی و روحانیت حاکم و نیز به پاداش سردمداری باندهای سرکوبگر جنبش کارگری به عنوان دبیرکل مادام العمر «خانه کارگر» منصوب شده است. خدمات خانۀ کارگر به حاکمیت در مقابل موقعیت ممتازی که به او اعطا شده، اساسا در سرکوب و منحرف کردن جنبش کارگری خلاصه می شود که به یک نمونۀ آن اشاره می کنیم:
عوامل شوراهای اسلامی کار و خانه کارگر با طراحی و هماهنگی قبلی‌ با عوامل امنیتی برای سرکوب و متوقف کردن حرکت سندیکای کارگران شرکت واحد، در نوزدهم اردیبهشت ۱۳۸۴، پیش از اینکه اولین مجمع سندیکا برگزار شود ساعت ۱۰ صبح با حمله به محل سندیکا درب و شیشه‌های ساختمان را شکستند. (ساختمان سندیکای خبازان) اعضای سندیکارا بشدت مورد ضرب و شتم و جرح قرار دادند و تمامی اموال موجود در دفتر سندیکا را به سرقت بردند.
« انتخاب» چنین شخصی به عنوان نایب رئیس فدراسیون جهانی اتحادیه های کارگری جهانی ( WFTU ) مغایر روح استقلال سیاسی تشکل های بین المللی کارگری است. تشکل هایی که برای خود جایگاه جهانی قائل هستند و قرار گرفتن در خانواده بزرگ کارگری بین المللی را از افتخارات خود می دانند و با ظاهری انترناسیونالیستی، پرچم مبارزه با سرمایه داری جهانی را با خود یدک می کشند، بر اساس معیارها و ضوابط خود- که استقلال از دولت و کارفرما یکی از آنهاست- نمی توانند بدون مطالعه و ناآگاهانه نهادی را که بخشی از حاکمیت است به عنوان تشکلی کارگری و یا «کنفدراسیون عالی کارگران ایران» در تشکیلات خود بپذیرند و مهم تر از آن عنصر معلوم الحالی مانند علیرضا محجوب را به نایب رئیسی فدراسیون جهانی اتحادیه های کارگری برسانند.
آقای پامپیس کیریتسیس در نخستین سخنرانی اش پس از انتخاب شدن به عنوان دبیرکل جدید فدراسیون جهانی اتحادیه های کارگری جهان، می گوید:
«من به مسئولیتی که بر عهده می‌گیرم آگاهم. فدراسیون جهانی اتحادیه های کارگری دارای سابقۀ مبارزاتی طولانی و باشکوه است و در شرایط کنونی نقش بسیار مهمی در هماهنگی و هدایت جنبش کارگری طبقاتی در سراسر جهان دارد.» او در ادامه سخنرانی خود می افزاید:
«هجدهمین کنگره ما به وضوح عرصه هایی را که جنبش جهانی اتحادیه های کارگری طبقاتی [جنبش جهانی سندیکاهای طبقاتی] بدان فراخوانده شده تا نبردهای خود را انجام دهد و اهداف خود را تحقق بخشد، برجسته کرده است. اولویت‌ها را برای دخالت پربارتر و مؤثرتر، جبهه قوی‌تر و متحدتر در مبارزات کارگری تعیین کرده است. ما هیچ توهمی نداریم. نبردهایی که در انتظار ما هستند سخت و دشوار خواهند بود. در جنگ بین کار و سرمایه که ماهیت وحشیانه و استثمارگر نظام سرمایه داری بر ما تحمیل کرده است، توازن قوا در حال حاضر به گونه ای نیست که همه جا و همیشه نتایج پیروزمندانه را برای ما تضمین کند. شکی نیست که اگر بخش مهمی از جنبش اتحادیه کارگری تحت وابستگی و نفوذ سیاسی و ایدئولوژیک حلقه‌های مسلط سرمایه‌داری قرار نمی داشت، این توازن قوا در سطح جهانی بسیار متفاوت می بود. »
ما حق داریم که به گفته های ایشان به دیده تردید نگاه کنیم. زیرا توازن قوایی که ایشان از آن نام می برد با انتخاب نمایندۀ منصوب حاکمیت یک کشور در تناقض می باشد. تقویت تشکل های کارگری جهانی در گرو تقویت جنبش کارگری در کشورهای عضو و مساعدت در استقلال و اتحاد کارگران آن کشورها و جدائی تشکیلاتی و سیاسی از نهادهای وابسته به سرمایه داری می باشد.
آقای کیریتسیس خطر وابستگی و نفوذ سیاسی و ایدئولوژیکی سرمایه داران و نهادهای وابسته به آنها را گوشزد می نماید و جنبش اتحادیه های کارگری را از آمیختگی با حلقه‌های مسلط سرمایه‌داری بر حذر می دارد. باید گفت دفع این خطرهرگز به خودی خود حاصل نمی گردد، این امر جز با موضع گیری در مقابل نهاد های دست ساز حکومت های سرمایه داری، مقابله با فشار و لابیگری قدرت های حامی این تشکل های حکومتی و پیوندند با تشکل های واقعا مستقل و مستقل کارگری به دست نمی آید.
خواستۀ کارگران آگاه و تشکل های کارگری در ایران ازفدراسیون جهانی اتحادیه های کارگری جهان ( WFTU) این است که با قطع ارتباط با نهاد حکومتی خانه کارگر و طرد نماینده این نهاد ، به زدودن تاثیر مخرب انتخاب محجوب در مرکزیت خود، کمک نمایند. «خانۀ کارگر» به هیچ عنوان یک نهاد کارگری در ایران به شمار نمی رود و علیرضا محجوب دبیرکل آن عنصری ضدکارگری و آلت دست نهادهای امنیتی و سیاسی حاکم بیش نیست.
دستگیری و زندانی کردن اخیر اعضای سندیکای شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه و دیگر کارگران این شرکت، دستگیری و زندانی کردن شمار زیادی از معلمان فعال که جرم دیگری جز فعالیت اتحادیه ای و حرفه ای و دفاع از منافع معلمان و دانش آموزان ندارند، سرکوب اعتراضات مردم به گرانی و کمبود کالاهای مورد نیاز، برقراری شرایط اختناق و خفقان و غیره از سوی حاکمیت در ایران و تحمیل مزد ها و مستمری های های چند برابر زیر خط فقر بر کارگران، سرکوب جنبش های زنان و دانشجویان و اعتراضات کشاورزان و غیره همگی مورد تأیید خانۀ کارگر و مشارکت او در اجرای این سیاست های ارتجاعی بوده است. دار و دستۀ فاسد و وابسته ای مانند خانۀ کارگر نمی تواند مدعی نمایندگی کارگران ایران باشد.
بدون تردید ما قادریم با پالایش طریق مبارزه خود برعلیه سرمایه داری داخلی توازن قوایی که آقای پامپیس کرسیتیس از آن نام می برد در صفوف خود به وجود آوریم. محجوب و خانه کارگر با هر ترفند و دروغ ‌پردازی هایی که اذهان سازمان های جهانی را منحرف و تخدیر می کنند، لیکن هیج جایی در میان طبقه کارگر ایران ندارند.