نظر یک کمونیست لیبرتر سوئیسی در مورد جلیقه زردها و همه‌پرسی به ابتکار شهروندان
بخشی از جلیقه زردهای فرانسه مدتی‌ست که خواهان برپایی همه‌پرسی به ابتکار شهروندان، به اختصار RIC، سه حرف اول Référendum d’initiative citoyenne، شده‌اند و عده‌ای آن را با رجوع به همه‌پرسی‌های سوئیس مقایسه می‌کنند. بیان نکاتی خالی از لطف نیست.
از آنجایی که اتین شوار، که نزدیک به محافل راست افراطی‌ست، از «ریک» بسیار سخن می‌گوید، بسیاری از انقلابیان به هراس افتاده‌اند و می‌گویند که راست ملّی‌گرا در سوئیس از ابزار همه‌پرسی در بیست سال گذشته استفاده و خود را به کانون مباحثات اجتماعی بدل کرده است.
دو نکته را یادآوری می‌کنم. اوّلاً نباید چنین تصوری پیش آید که لیبرترها در هر صورت با رفراندوم مخالف‌اند، چرا که در این صورت تصویر نامناسبی در انظار عمومی پیدا می‌کنند. ثانیاً ساز و کاری که جلیقه زردهای فرانسه برای «ریک» پیشنهاد می‌کنند، به مراتب از همه‌پرسی‌های سوئیس دمکراتیک‌تر است. جلیقه زردهای فرانسه می‌خواهند که با امضای پانصد هزار نفر بتوان رفراندومی راه انداخت. این تعداد برابر با 1% کل دارندگان حق رأی است در حالی که در سوئیس بین یک‌ونیم تا دو درصد است. جلیقه زردهای فرانسه خواهان «ریک» برای: ۱) عزل نمایندگان منتخب؛ ۲) پیشنهاد یک قانون؛ ۳) لغو یک قانون و ۴) اصلاح قانون اساسی هستند. موارد یکم و دوّم در سطح ملّی سوئیس امکان‌‌پذیر نیست و فقط در برخی کانتون‌ها، که ساز و کارها دمکراتیک‌تر از سطح ملّی هستند، میّسر است.
«ریک» از لحاظ نظری می‌تواند قدرت را به شهروندان بسپارد. در سوئیس این عملاً انجمن‌ها، سندیکاها و احزاب سیاسی هستند که می‌توانند از ابزار همه‌پرسی استفاده کنند. امّا از یاد نبریم که سندیکاهای مبارز و احزاب چپ رادیکال تقریباً در سطح ملّی در سوئیس وجود ندارند. وضعیّت در فرانسه بسیار متفاوت است. سندیکاهایی مانند ث.ژ.ت. (CGT)، سولیدر (Solidaires) و اف.او. (FO) می‌توانند، با توّجه به نیرویی که دارند، منشائی برای همه‌پرسی علیه قوانینی شوند که پارلمان فرانسه برای دستمزد حداقل یا ساعات کار هفتگی تصویب می‌کند.
واضح است که در یک همه‌پرسی تمام کسانی که موضوعش ربطی بدانان ندارد، می‌توانند رأی بدهند و همین توانایی دگرسازی نتیجه را دارد. با این حال دستمزدبگیران چنان پرشمارند که نتیجه همه‌پرسی اغلب به نفع جنبش صنفی خواهد بود. سندیکاهای فرانسه به اندازه کافی عضو دارند تا بتوانند مجموعه‌ی امضاها را برای فراخوان یک همه‌پرسی گرد آورند، زیرا در غیر این صورت طومار پیش از آن، هزینه مالی سنگینی دارد. در سوئیس جمع‌آوری امضاها به شرکت‌های متخصص واگذار می‌شود که برای صد هزار امضا نزدیک به چهارصد هزار یورو می‌گیرند. احزاب راست افراطی فرانسه همچون «مجمع ملّی» و «برپا فرانسه» به سختی توانایی پرداخت چنین مبالغی را دارند.
من این نکات را نوشتم تا اصل مطلب ادا شود. چرا که هر کسی که واقعاً ضدسرمایه‌داری‌ست خوب می‌داند که بین کاپیتالیسم و دمکراسی مستقیم ناهمخوانی ریشه‌ای وجود دارد. زیرا پایه‌های نظم سرمایه‌داری، که با حکمرانی بازار و تقدیس مالکیّت خصوصی عجین است، یک بخش مهم هستی اجتماعی، یعنی اقتصاد را، بیرون از دمکراسی قرار می‌دهد.
با این حال انقلابیانی که حتی برای لغو کار دستمزدی مبارزه می‌کنند، نمی‌توانند مخالف افزایش حقوق حداقل باشند. به همین دلیل مبارزه برای جامعه‌ای واقعاً دمکراتیک، که فقط با برچیدن کاپیتالیسم حاصل خواهد شد، بدین معنا نیست که از گسترش دستاوردهای مردمی، حتی در چارچوب دمکراسی بورژوایی، دست شست. مطالبات اقتصادی منافاتی با خواسته‌های دمکراتیک ندارند و هر دو دسته را می‌تواند با هم پیش برد.
نویسنده: گیوم
پیوند به مطلب اصلی: https://urlz.fr/8zat
مترجم: نادر تیف
۱۵ دی ۱۳۹۷ - ۵ ژانویه ۲۰۱۹
روز پرده هشتم جلیقه زردهای فرانسه (Acte8 des Gilets Jaunes)
*************
دوّمین فراخوان جلیقه زردهای کمرسی
برای مجمع عمومی مجامع عمومی و کمون کمون‌ها
مخاطبان دوّمین فراخوان ما تمام زنان و مردانی هستند که هنوز جلیقه زرد بر تن نکرده‌اند، امّا رنج می‌برند. اکنون شش هفته است که در فلکه‌ها، آلاچیق‌ها، مکان‌های عمومی و جادّه‌ها هستیم و در همه افکار و گفتگوها حاضریم. ما خوب مقاومت می‌کنیم.
مدّت زیادی بود که مبارزه‌ای چنین پیگیر، پشتیبانی شده و شهامت‌آور وجود نداشت. حاکمان لرزیدند و هنوز روی تخت خود می‌لرزند. آنان با پرتاب چند خُرده نان عقب‌نشینی کردند، امّا ما دیگر حاضر نیستیم به چند استخوان راضی شویم. این مبارزه شهامت‌آور است چرا که به ما یاد داد به هم احترام بگذاریم، همه را درک کنیم و علیرغم گونه‌گونی که داریم، قدر یکدیگر را بدانیم. روابطی بین ما ایجاد شدند. حالت‌های مختلف عمل‌گرایی آزموده شدند. حاکمان دیگر نخواهند توانست این دستاوردها را بازپس بگیرند. ما متوّجه شدیم که نباید در برابر رقیب متفرق شویم. ما فهمیدیم که دشمنان اصلی ما، مشتی ثروتمند هستند که نمی‌خواهند هیچ چیز را از دارایی‌اشان تقسیم کنند: ثروت ۵٠٠ تن از داراترین فرانسویان، از بحران مالی ٢٠٠٨ بدین سو، سه برابر شده و به مبلغ ٦۵٠ میلیارد یورو رسیده است. هدایا و بخشش هزینه‌های تأمین اجتماعی به شرکت‌های بزرگ به صدها میلیارد یورو در سال می‌رسد و این تحمل‌ناپذیر است! مبارزه ما شهامت‌آور است زیرا ما دریافتیم که می‌توانیم خود خویش را نمایندگی کنیم بدون آن که واسطه‌ها‌یی بین قدرتمداران و مردم باشند، بدون احزاب که نظرات را به نفع خود مصادره به مطلوب می‌کنند و بدون تشکلات صنفی که بیش از دفاع از ما چرخ و دنده‌های نظم حاکم را روغن می‌زنند و مانع ضربه به آن می‌گردند.
ما در سوگ قربانیان سرکوب جنبش هستیم، چندین نفر کشته و صدها تن به شدّت زخمی شدند. نفرت بر کسانی که چنین کردند، ولی بدانند که سرکوب ذرّه‌ای در عزممان خلل ایجاد نمی‌کند؛ برعکس جزم‌ترش می‌نماید.
ما به راهی که چنین شتابان رفتیم افتخار می‌کنیم. این راه و آگاهی اجتماعی ایجاد شده پیروزی بر نظم خردکننده حاکم هستند. ما می‌دانیم که بسیاری از مردم در این افتخار شریکند. چگونه می‌تواند چنین نباشد در حالی که نظم و دولتی که نماینده‌اش است کاری به جز بازستاندن دستاوردهای اجتماعی، تخریب روابط مردم و محیط زیست نکرده‌اند؟ لذا حیاتی‌ست که به این راه ادامه دهیم. باید به نتایج بیشتری دست یابیم. نباید عجله کنیم و خودمان را خسته کنیم. نباید ناامید شویم. زمان لازم داریم. همان قدر که حرکت می‌کنیم، بیاندیشیم.
ما به زنان و مردانی که معتقدند باید خشم کنونی ادامه یابد و به تغییر باورمندند پیشنهاد می‌کنیم که به جنبش جلیقه زردها ادامه دهند یا به آن بپیوندند. از این پس باید همه جا تجمع کنیم و مجامع شهروندان و مردمی را تشکیل دهیم. این مجامع قامتی انسانی دارند و بر تارکشان تبادل نظر می‌درخشد. در این مجامع، مانند مجمع کمرسی، همه تصمیات جمعی گرفته و نمایندگان برای اجرایشان برگزیده می‌شوند، نه برعکس، همچون نظم کنونی حاکم! مجامع حامل مطالبات مردمی برابری‌طلبانه، اجتماعی و بوم‌شناسانه ما خواهند بود.
برخی خود را نماینده جلیقه زردها اعلام کرده‌اند و برای انتخابات آینده آماده می‌شوند. ما گمان می‌کنیم که این روش درستی نیست. همگان می‌دانند که با چنین روشی همچون نظم کنونی، سخنان ما تحریف می‌شوند یا در پیچ و خم‌های قدرت گم می‌گردند. ما بار دیگر این ضرورت قطعی را اعلام می‌کنیم که نمی‌گذاریم هیچکس سخنمان را مصادره کند.
دولت از شهرداران خواسته است تا دفترهای شکایت در اختیار مردم بگذارند. ما بیم آن را داریم که دولت با بهره‌برداری و تلخیص مطالبات ما به نفع خودش، گونه‌گونی ما را در نظر نگیرد. ما باید حتماً چنین روش‌های ابراز نظر مردمی را خود کنترل کنیم! به همین دلیل خواهان شکل‌گیری مجامع مردمی هستیم. این مجامع را خود مردم و برای مردم تشکیل می‌دهند.
ما از کمرسی به یک جلسه بزرگ کمیته‌های محلی مردمی فراخوان می‌دهیم. از آن جایی که فراخوان اوّل ما با استقبال خوبی مواجه شد، ما شما را به سازماندهی دمکراتیک این جلسه در کمرسی فرامی‌خوانیم تا از سراسر فرانسه نمایندگانی به اینجا بیایند و دفترهای مطالبات را تجمیع کرده و با هم به اشتراک بگذارند. این جلسه فرصت مناسبی برای ادامه جنبش خواهد بود. ما همچنین به شما پیشنهاد می‌کنیم که در این جلسه روش سازماندهی جمعی جلیقه زردها به بحث گذاشته شود، روشی که باید قطعاً دمکراتیک باشد، از درون مردم بجوشد و تمام مراحل نمایندگی را محترم بشمارد.
با هم مجمعِ مجامع و کمونِ کمون‌ها را بیافرینیم. این سوی درست تاریخ است و پیشنهاد ماست.
زنده‌باد قدرت مردم، توسط مردم و برای مردم!
ترجمه: نادر تیف - ٩ دی ١٣٩٧ - ٣٠ دسامبر ٢٠١٨
جلیقه زردهای کمرسی دوّمین فراخوان خود را ٢٩ دسامبر ٢٠١٨ پخش کردند: