این شرکت در گذشته شرکتی نیمه دولتی و تابع سازمان آب منطقه ای گیلان بود. اسم شرکت در زمان تابعیت از سازمان آب " امور کارگاه ها " بود که وظیفه اش تامین و استخدام نیروی انسانی برای سازمان آب بود. در سال ١٣٨٠ ابتدا تبدیل به شرکتی دولتی شد و پس از تعویض مدیر عامل شرکت آب منطقه ای و برداشتن فردی به نام الماسی، یکی از اعضای سازمان آب به نام فرجی که رشته اش ساختمان و راه سازی نبود به عنوان مدیر عامل شرکت گوهررود گیلان منصوب شد. حدود سال ٨٠-٨١ شرکت به بخش خصوصی فروخته شد و خریدار به کمک فرجی در ابتدا به بهانه های مختلف به تعدیل نیروهای استخدامی که در آن زمان حدود ٢٢٠ نفر بودند پرداخت، آن هم با روش های معمول سرمایه دارانه تعویق دستمزدها تا کارگران مستاصل شده و به بازخریدی رضایت دهند. باقیمانده ها حدود ٣٠ نفر و کسانی بودند که در شرکت پارتی داشتند و جزء باند هیئت مدیره بودند.
اما فرجی در مناقصه ای ۴٩ درصد سهام شرکت را حدود ۴٦٠ میلیون تومان خرید و مبلغ بازپرداخت سهام خریداری را از حساب همین شرکت وام گرفت . فردی به نام علیزاده که به این شرط با این وام موافقت کرده بود که او همچنان مدیر عامل شرکت گوهررود بماند با وام پرداختی موافقت کرد و در ضمن آن ها با استفاده از امکانات و تجهیزات شرکت گوهررود دست به ایجاد شرکت دیگری در مجاورت گوهررود زدند . فرجی و باند وی با استفاده از پرداخت نازل از امکانات شرکت مانند ماشین آلات و نوشتن قیمت اجاره به صورت صوری و عدم پرداخت اجاره بها توانستند شرکت "پادیر" را راه اندازی کنند و در این میان شرکت گوهررود روزبه روز ورشکسته و پرسنل و کارگران آن بیکار شدند. اما شرکت پادیر به مدیریت فرجی دارای اعتبار فرامنطقه ای شده است، در مناقصات خارج از کشور شرکت می کند و صاحب سودهای کلان می شود. فرجی همچنان مدیرعامل گوهررود است و از اعتبار گوهررود در مناقصات خارجی استفاده می کند. اکثر کارگران در گوهررود و پادیر قراردادی هستند، زیرا حضور فرجی در گوهررود زمینه بهره برداری از تجهیزات سازمان آب را در پیمان های شرکت پادیر آسان می کند. در این میان فردی به نام اسماعیلی رئیس حراست آب منطقه ای و مسئول تعیین مدیر عامل گوهررود و شریک قراردادها و پیمانکاری های شرکت پادیر است و زمینه را برای برنده شدن فرجی و علیزاده در مناقصه ها فراهم می کند . همین فرجی زمانی که وارد شرکت گوهررود شد کل اثاث خانه اش را در داخل یک وانت نیسان گذاشته و با خود آورده بود، اما اکنون در خانه های میلیاردی زندگی می کند و پشت آخرین مدل سوزوکی می نشیند. او از برکت دغل بازی در پیمانکاری و استثمار و خانه خرابی کارگران به این ثروت ها رسیده است . گوهررود در طول عمر خود حدود ٨٠ مدیرعامل به خود دیده است اما از سال ٨٠ به بعد فقط فرجی مدیر عامل شرکت بوده است. حال چه دست های پنهانی در این ماجرا وجود دارد ؟ ما کارگران نمی دانیم.
فرد دیگری به نام میرزایی، که از معاونان فرجی و مسئول تعدیل نیروهای کارگری است، از سهامداران شرکت گوهررود و شرکت پادیر است و جهت خوش خدمتی، مصالح ساختمانی مصرفی در کارگاه های شرکت گوهررود را به طور رایگان به مدیران ارشد ومیانی جهت خانه سازی هایشان می دهد. فرد دیگری به نام حسینی خواه نیز که مسئول خرید پروژه هاست و وسایل مورد نیاز کارگاه و ماشین آلات و تاسیسات مکانیکی را خریداری می کند از طریق دریافت پورسانت های بزرگ به ثروت کلانی رسیده است، زیرا فقط کافی است که لیست کالاهای مورد نیاز از مسیر اتاق وی بگذرد. تا آنجا که ما کارگران فهمیده ایم وزارت نیرو توسط پنج نفر چرخانده می شود. این پنج نفر وزیر را پیشنهاد یا عزل می کنند. همین طور در مورد سایر مدیران ارشد. در واقع باند مورد نظر تحت رهبری پنج نفر هستند. مهم ترین فرد این حلقه فردی است معروف به دکتر که تا کنون اسمش بر کسی معلوم نشده است. وی مسئول دائم العمر دفتر فنی هر وزیر نیرو و همچنین استاد دانشگاه است. فرد مهم دیگر، مدیر عامل شرکت امین است. کار شرکت امین زدن سند و کارهای قانونی ایجاد و تولید شرکت توسعه و تغییرات شرکت های وابسته به وزارت نیرو است. این شرکت به وزیر نیرو خط می دهد . زمانی فردی به نام فلاح مدیر عامل سازمان آب شده بود و مازاد بودجه را برگرداند به تهران که طولی نکشید و برکنار شد . گفتنی است از ٢٢٠ کارگر اخراجی حداکثر ١۴٠ نفر توانستند مفاصاحساب دریافت کنند، آن هم با صرف کلی هزینه و ایاب و ذهاب به اداره کار. هنوز حدود ۵٠ نفر مطالبات معوقه خود را دریافت نکرده اند و پس از گذشت حدود ٨ سرشان بی کلاه مانده است. چه کسی پاسخگوست؟ چه کسی این حاشیه امن چپاول را ایجاد کرده است؟
فعالان ضدسرمایه داری گیلان - ١٣ آبان ١٣٨٩
کمیته هماهنگی برای ایجاد تشکل کارگری