تصفیه کارگران مخالف اتحادیه کارگری در آلمان

کاندیداهای "آلترناتیو" نباید اخراج شوند!
٣٠ ساعت کارهفتگی با دستمزد کامل به جای مرخصی اجباری و کاهش دستمزدها!

این خواست ها را، چنان که در تصویر بالا می بینید، کارگران مخالف اتحادیه های کارگری در آلمان مطالبه کرده اند. "آلترناتیو" نام جریان بدیل ومخالف اتحادیه های کارگری در درون این اتحادیه ها است. به دنبال انتخابات اخیر شورای کارگاه دایملر مارینفلد برلین، که در آن کارگران "آلترناتیو" کاندیداهایی جدا از کاندیداهای اتحادیه معرفی کرده بودند، اتحادیه کارگری متال در ماه مه امسال خواهان رسیدگی به وضعیت کاندیداهای "آلترناتیو" این کارگاه شد. پس از این درخواست و درواقع دستور سرمایه داران صدرنشین اتحادیه متال، کمیسیون رسیدگی این اتحادیه در کارگاه دایملر برلین ٣ بر ٢ به زیان سه تن از این کاندیداها - مصطفی افه، فهیمه اتکو و مارتین فرانکه - رای داد و تصمیم گرفت فعالیت اتحادیه ای آنان را ممنوع کند و یا آنان را از اتحادیه اخراج نماید. ١۵ نفر دیگر نیز رسما توبیخ شدند. این افراد را جریان "آلترناتیو" برای شرکت در انتخابات شورای کارگاه کاندیدا کرده بود. آن ها به سیاست های شورای کارگاه انتقاد داشتند، به همین سبب کاندیدای اتحادیه نشدند و خود فهرست مستقل ارائه دادند. آنان درمجموع توانستند ٢۵% آرای کارگران را به دست آورند و فهرست اتحادیه ٧۵% آرا را به خود اختصاص داد. اما اتحادیه می گوید ما نه ٧۵% بلکه ١٠٠% آرا را می خواهیم، زیرا می خواهد هیچ مخالفی در درون اتحادیه نداشته باشد تا هرچه را که می خواهد با اطمینان کامل به پیش برد.
شوراهای چپ کارگاه های مختلف دایملر و اعضای مخالف اتحادیه با تشکیل دایره حمایتی و سازمان دادن اعتراضات علنی می خواهند مانع اخراج این کارگران شوند. علاوه بر کارگران مخالف اتحادیه در این کارگاه، فعالان کارگری شهرهای کاسل، فرانکفورت و سیندفینگن نیز با تهدیدات مشابهی مواجه اند. از همین رو، ٣٠ عضو کارگاه های مختلف برای هماهنگی با هم ملاقات کردند. حسین اکئورت، که یکی ازاین ها و فرد مورد اعتماد کارگاه زیمنس است، می گوید: این جریان خاطرات تلخ دهه ٧٠ را زنده می کند که انتقاد کنندگان چپ از اتحادیه ها اخراج می شدند. او می گوید هرکس باید بتواند در اتحادیه نظراتش را آزادانه بیان کند و حق شرکت در انتخابات شورای کارگاه و کاندیدا شدن در فهرست جدا از فهرست اتحادیه را داشته باشد. وی توضیح می دهد که البته علت اصلی این مساله فقط ارائه فهرست جدا از فهرست اتحادیه نیست بلکه عامل اصلی آن انشقاق در اتحادیه است. حامیان "آلترناتیو" همواره به سیاست های شورای کارگاه و اتحادیه اعتراض کرده بودند، به ویژه در مورد نظام تعرفه مزدی جدید اتحادیه متال که ٨۵٠ نفر از اعضای اتحادیه در مورد آن خواهان برگزاری مجمع غیرعادی کارگاه شدند و هم چنین اعتراض شان به قانون شوراهای کارگاه که رئیس شورا آن را نادیده گرفت.
همان گونه که حسین اکئورت به درستی گفته است، آن چه که فشار خون اتحادیه را بالا برده است صرفا ارائه فهرست جداگانه توسط مخالفان نیست بلکه چگونگی برخورد کارگران مخالف اتحادیه به مسائل کارگری، به سرمایه داری و به شیوه های مبارزه و مقاومت در برابر سرمایه داری است. برای درک بهتر این نکته نگاهی می کنیم به قسمتی از سخنرانی مصطفی افه - یکی از کاندیداهای "آلترناتیو"- به نام «سرمایه داری بحران است» که در تظاهرات اعتراضی کارگران در ١٢ ژوئن ٢٠١٠ در برلین ایراد شده است : "... بعد از مدت ها کار با کاهش ساعات کار الان کارگاه ها همه به طورعادی دوباره به کار افتاده اند. رئیس از بحران صحبت می کند، اما در همان زمان که ساعات کار را کاهش داده بودند کنسرن سود اضافی داشت. آن ها دروغ می گفتند که گویا دارند ضرر می دهند. اخراج ها از سر گرفته خواهند شد، مثل آمریکا که ١٠٠ هزار نفر کار خود را از دست دادند. سرمایه داری چیست؟ ما هر روز در اینجا درک می کنیم که سرمایه داری چیست . درحالی که کنسرن مدام سود می برد، در این جا همکاران ما از شدت کار دچار دردهای مزمن ستون فقرات می شوند. من خودم عضو اتحادیه متال هستم. اما در فهرست انتخاباتی "آلترناتیو" کاندیدا شدم. ما می خواهیم کارگران قرارداد موقت، دائمی شوند. اما اتحادیه متال با آن مخالف است. ما علت این مخالفت را نمی فهمیم. رئیس اتحادیه عمومی د.گ.ب. با خانم مرکل رفت و آمد دارد و در جشن تولد او شرکت می کند، اما این جا که ما کارگران داریم مقاومت و اعتراض می کنیم برای مقاومت جمعی به ما نمی پیوندد. ما باید از پایین فشار وارد کنیم. ما باید یک آلترناتیو سیاسی در اتحادیه ایجاد کنیم. ما باید شاغلان و بیکاران را در یک جمع بسیج و سازماندهی کنیم. میلیون ها انسان نباید بیکار باشند. کار باید بین همه تقسیم شود( به جای مرخصی اجباری و کاهش دستمزدها، ساعات کار هفتگی باید به 30 ساعت با دستمزد کامل کاهش یابد تا بیکاران نیز بتوانند کار داشته باشند). باید شغل جدید ایجاد شود. اگر روسا توان تضمین کار برای ما را ندارند چرا باید بازهم بر ما ریاست کنند؟ ما باید خودمان تصمیم بگیریم که چه مدت کار کنیم و چه چیزی را تولید کنیم. همه ما کارگران اروپا باید برای اعتراض در بروکسل هماهنگ شویم. همه کارگران باید همزمان در کشورهای مختلف اعتراض و اعتصاب کنند. نه فقط یونان یا اسپانیا بلکه در آلمان هم نیاز به اعتصاب عمومی است. باید خودمان را در همه شهرهای اروپا برای مبارزه علیه سرمایه داری آماده کنیم."
این سخنان به خوبی نشان می دهد که مصطفی افه و دیگر کارگران مخالف اتحادیه های کارگری دقیقا از موضع ضدسرمایه داری با این تشکل های مزدور سرمایه مخالفت می کنند. این مخالفت بسیار امیدبخش و دلگرم کننده است. اما سخنان مصطفی افه در عین حال پاشنه آشیل کارگران مخالف اتحادیه ها را نیز نشان می دهد. همین که او می گوید "ما باید یک آلترناتیو سیاسی در اتحادیه ایجاد کنیم" نشان می دهد که او هنوز به ماهیت سرمایه دارانه اتحادیه های کارگری کاملا پی نبرده است. متاسفانه سیاست ها و رویکردهای رفرمیستی اتحادیه های کارگری چنان در جسم و جان توده های کارگر به ویژه در اروپا و آمریکا نفوذ کرده است که آنان بازهم آلترناتیو خود را در درون این اتحادیه ها جستجو می کنند و توجه ندارند که این آلترناتیو را باید در بیرون از اتحادیه ها، کاملا مستقل از آن ها و به صورت شورای ضدسرمایه داری جستجو کرد. بی تردید، آلترناتیو شوراهای ضدسرمایه داری باید با جذب توده های کارگر عضو اتحادیه ها و با روش ها و رویکردهای جنبشی و غیرسکتاریستی شکل گیرد و توانمند شود. اما توهم شکل گیری آسان و زودهنگام این آلترناتیو را نیز نباید داشت، چراکه رفرمیسم سندیکالیستی دیرپا و سخت جان چنان با نگرش و درک و دریافت کارگران عضو اتحادیه عجین شده است که زمان می برد تا آنان کاملا درک کنند که اتحادیه کارگری تشکلی یکسره سرمایه دارانه است که نه تنها گنجایش مبارزه ضدسرمایه داری توده های طبقه کارگر را ندارد بلکه درست در نقطه مقابل آن قرار دارد و دقیقا به همین سبب است که اتحادیه ها همچون سرمایه داران و دولت هایشان درمقابل کارگران می ایستند و آن ها را اخراج و توبیخ و سرکوب می کنند. بدیهی است که اتحادیه های کارگری این کارها را از آن رو انجام می دهند که مخالفت با آن ها به هنجار کارگران عضو تبدیل نشود. با این همه و با آن که این تشکل های مزدور سرمایه با این کارها می خواهند به قول معروف گربه را دم حجله بکشند تا هیچ کارگری اجازه مخالفت با آن ها را به خود ندهد، باید گفت که عروسشان اکنون دیگر صاحب چند فرزند شده است و این اخراج ها و تصفیه ها و سرکوب ها دیگر کارساز نیست!!

منبع:
Junge Welt
Alternative