نظری دوباره به مراسم ١۴ فروردین امسال در ایران خودرو و ضرورت اتحاد و همبستگی کارگران
در مطلبی که در رابطه با مراسم ١۴ فروردین در ایران خودرو با عنوان " اولین روز کاری در ایرانخودرو" در سایت ها منتشر شد دارای کمبودها و اشتباهاتی بود؛ لازم بود بار دیگر به این مطلب بپردازم. البته آنچه در خصوص این مراسم در زیر می آید به این معنی نیست که کامل است، بلکه همکاران دیگر نیز می توانند از زوایای دیگر به آن بپردازند و کامل تر کنند. با این وجود سعی شده است مسایل اساسی مطرح شده در این جلسه آورده شود.
قبل از شروع رسمی مراسم که طبق معمول هر ساله برگزار می شد، یکی از مجری های تلویزیون( حسنی ) که دعوت شده بود از کارگران حاضر در مراسم درباره عملکرد مدیر عامل شرکت می پرسید، اکثریت ابراز نارضایتی می کردند. قبل از برگزاری مراسم بین کارگران مطرح شده بود که بایستی آکورد، دستمزد و رکورد افزایش یابد. این موضوع به گوش مدیرعامل و دیگر مدیران هم رسیده بود. چنانکه با آمدن نجم الدین- مدیرعامل - کارگران خواستهای خود را مطرح کردند. در ابتدا این مطالبات را بخشی از کارگران سر می دادند اما بعد از چند دقیقه تقریبن اکثریت کارگران هم صدا شدند، به گونه ای که نجم الدین کارگران را به آرامش دعوت می کرد.
نجم الدین قبل از اینکه کارگران مطالبات دیگری درخواست کنند وعده هایی به کارگران داد از جمله:
به آکورد ٢٠% اضافه می شود، تعیین رکورد بخش تولید ٢٠٠ هزار تومان به علاوه ١٠ روز حقوق، اختصاص ١٦٠ هزارتومان به اضافه ١٠ روز دستمزد به بخش های پشتیبانی و ستادی، افزایش حواله خودرو به ١٠% و افزایش سقف بیمه دندان پزشکی.
وی همچنین به کارگران پیمانکاری که در اثر اعتراضات حادثه خونین سال ٩٠ مقرر شده بود بطور مستقیم به استخدام ایرانخودرو درآیند دوباره قول استخدام آنها را داد، اما اینکه چرا تاکنون استخدام آنها به تعویق افتاده است صحبتی نشد. زمانی که نجم الدین این وعده ها را می داد و به طور کلی به افزایش دستمزد اشاره کرد، بدون آنکه از میزان افزایش سخنی به میان بیاورد، بخشی از کارگران کف زدند و اظهار خوشنودی کردند. انتظار میرفت همه کارگران از خواست کارگران پیمانی که خواستار رسمی شدن بودند حمایت می کردند، خواستی که به مانند ایجاد شوراهای کارگری که بعد از حادثه خونین وعده داده شده بود همچنان عملی نشده باقی ماند.
پرواضح است که رسمی شدن کارگران یک خواست عمومی کارگران پیمانی و قراردادی است و بارها از سوی بخشهای مختلف کارگری مطالبه شده است. عملی شدن این خواست و افزایش دستمزدها همبستگی و اتخاد کارگری را طلب می کند و در همین اتحاد و همبستگی کارگری است که سنگ بنای شوراهای کارگری برای مقابله با سرمایه نیز پا می گیرد. در حالیکه کارگران شهاب خودرو را از کار اخراج کردند همیت کارگری ایجاب می کرد کارگران ایرانخودرو از خواست بازگشت به کار ٦۵٠ کارگر شهاب خودرو حمایت می کردند تا دولت مستبد سرمایه به راحتی و درغیاب همبستگی و اتحاد کارگران به اخراج سازی نپردازد. اما متاسفانه حتا در این مراسم از خواست همکار و بغل دستی خود یعنی کارگران پیمانی و قراردادی حمایت نشد. پاداش که به واقع بخشی از دستمزد کارگران است که به شکل های آکورد و رکورد پرداخت می شود شامل حال کارگران پیمانی ایرانخودرو نشد. مدیران سرمایه با بخش بخش کردن کارگران درصدد ایجاد تفرقه در میان کارگران بوده و هستند.
این کارگران برای دریافت این بخش از دستمزدشان به حمایت کارگران رسمی نیاز داشتند. به تجربه دریافته ایم هرگاه مدیران سرمایه قصد اخراج کارگران را دارند ابتدا از کارگران پیمانی و قراردادی شروع می کنند و سپس به سراغ کارگران رسمی می روند.
هم اکنون که بحث عدم واردات و هزینه بالای تامین قطعات برخی از خودروها داغ شده و حتا امکان تغییر خط تولید نیز وجود دارد بیش از پیش همبستگی و اتحاد همه کارگران ایرانخودرو اعم از قراردادی، پیمانی و رسمی می تواند ضامن امنیت شغلی نسبی باشد. در روند همین اتحاد و همبستگی تشکل شورایی برای مقابله با هجوم سرمایه به معیشت و امنیت شغلی کارگران ایجاد می شود. تشکل کارگری توسط مدیران و کارگزاران سرمایه تشکیل نمی شود بلکه در کشاکش مبارزات کارگران و به نیروی خود ما کارگران تحقق پذیر است و هر چقدر توان و قدرت عظیم کارگران آگاهانه ترو متشکل تر به صحنه بیاید بیشتر در جهت تحقق خواست کارگران کارساز خواهد بود. اما شاید اولین گام ما کارگران خودروساز در راستای همبستگی و اتحاد طبقاتی جنبش کارگری حمایت از مطالبات کارگران پیمانی و قراردادی باشد
************
مراسم اولین روز كاری در ایران خودرو
به روال سالهای گذشته امسال نیز مدیرعامل شركت ایران خودرو در تجمع تعدادی از كارگران كه در روز ١۴ فروردین كه در سالهای اخیر سال به سال از تعداد آنها كاسته كه دلیلی جز یاس ونا امیدی كاركنان از وعده های بی عمل از سوی مدیریت نبوده ، حضور پیداكرده وبه محض شروع سخنرانی وخوش آمد گویی كلیشه ای خود، کارگران ناراضی یكصدا خواستار مطالبات محقق نشده خود از جانب آن مدیریت شدند از آن جمله افزایش دستمزد، آكورد، وحتی تعدادی از گروههای کارگری پیمانكاری و خدماتی كه امسال از پاداش وعیدی مدیریتی محروم گشته كه با شعارهایی پراكنده كه در سالن اجتماعات كارخانه جنوبی حاضر بودند سرداده ، بویژه اینكه مكررا باعث قطع سخنرانی نجم الدین ، مدیر عامل شركت ایران خودرو شده بودند و جالب اینكه مرتبا كارگران را به آرامش وسكوت دعوت كرده واز آنجا كه قبلا توسط مشاورین ، همچنین عوامل امنیتی وحراستی در جریان وجود نارضایتی در بین كاركنان قرار گرفته شده بود به ناچار با وعده افزایش دستمزد ، آكورد و یك نوبت از دریافت ركورد سعی بر فرو نشاندن اعتراضات وبحران موجود داشت كه تاحدودی هم به مقصد خود رسید . ایشان میدانست كه بستر اعتراضات بخصوص پس از حادثه خونین سال ٨٩ در میان گارگران همچون خشم فرو خورده ای میباشد كه هر زمان احتمال فریاد وخروش كارگران شركت را در پی خواهد داشت كه ریاست شركت ، خود از این امر مطلع بوده واز این گذشته عدم اجرای وعده های تحقق نیافته پرسنل از جمله شورای كارگری از سوی مدیریت در مراسم سوگواری همكاران درآن حادثه بود كه خود موجب التهاب بیشتر اعتراضات میشد.
ازاین رو كارگران با سردادن شعارهایی جهت حصول مطالبات براساس تولید بیشتر در سال ٩٠ شدند.در پایان جلسه در ضلع جنوب غربی سالن گروهی از گارگران حاضر با شعار : شورا شورا شورا ، این حق قانونی وبین المللی خود را خواستار شده بودند كه توسط عوامل حراستی آنها را به خروج از سالن هدایت ومتفرق وكردند . این خود یكی از وعده های معوقه از سوی نجم الدین در اعتصاب واعتراضات پی در پی و نشات گرفته از حادثه خونین ٨٩ كه قرار شد در سال ٩٠ عملی گردد مسكوت و به تعبیری كنار گذاشته شده بود. حال آنچه ما کارگران در طی سالها تجربه در این شركت به واسطه اعتراضات واعتصاب های هر چند كوتاه مدت در گوشه و كنار این شركت در یافته ایم ، این است كه سرمایه داران در شرایطی كه تحت فشار قرار میگیرند ، به كرات از این وعده ها میدهند، نه بخاطر عملی شدن بلكه در جهت فرو نشاندن خشم کارگران و بنوعی سركوب كردن آن است . نجم الدین در سال ٨٩ از ترس ادامه اعتصابات كارگری با وعده اجرایی شدن مطالبات كه در واقع با فریب وتزویر ودر حالی كه نیروهای سركوب از فرستادن كارگران و راه اندازی خطوط تولید ناتوان بودند ، از ایستادگی و اعتصاب آنها ممانعت به عمل آورد . مكر نجم الدین كه به دلیل عدم آگاهی و نبود تشكل كارگری، كارآمد شد تا با وعده و وعید به ظاهر تسلیم شده اما به واقع هدفش بازگرداندن به سر كار بود. آنچه مهم است تشكل شورایی وكارگری است كه میتواند در مقابل سرمایه داران و عوامل ذی نفعشان بویژه مدیران ورؤسای شركتها ، ایستادگی كرده تا سرمایه داران ومزدوران آنها را وادار به عقب نشینی نماید. كه این مهم فقط با تكیه برهمین اعتراضات و طی مبارزات كارگری پی ریزی میگردد. ارتباط کارگران در سالنها وقسمتهای متعدد در یك شركت همانند ایران خودرو ،همچنین اطلاع وآگاهی دادن در سیر اعتراضات و واكنش مدیران به آن ، باعث انسجام و همبستگی بیشتر همه كارگران یدی و فكری اعم از پیمانكار، قراردادی ، رسمی، حتی كارگران بیكار و اخراجی را هم شامل میشود.اكنون كه كارگران ماشین سازی در گوشه و كنار جهت افزایش دستمزد اعتراض میكنند، در جایی دیگر و در هفته گذشته كارگران شركت شهاب خودرو را كه بیش از ٢٠٠٠ نفر بودند ،از كار بیكار و اخراج كرده اند كه خود منشعب از عدم اطلاع كارگران در شركتهای دیگر و فقدان تشكل وشوراهای كارگریست و حاصلی ندارد جز این كه سرمایه دارها وعواملشان بدون هیچ دغدغه ای یكه تاز این میدان هستند وگرنه در همان سال ٨٩ با وجودی كه تنها دو هزار نفر از كارگران ایران خودرو تجمع كرده بودند ، مدیر عامل تحت فشار نیروهای امنیتی واستاندار كه خواستار خاتمه دادن به اعتصاب كارگران قرار داشت، مجبور به پذیرش تعدادی از درخواستهای كارگران نمیشد . تصور كنید اگر سه شیفت كاری در آن تجمع بودند و یا تحصن های مكرر در واحدها وسالنهای دیگر متحد ومنسجم میشد، چه نتایجی در برداشت، البته نبود تشكلهای كارگری باعث نشده كه سرمایه داران بدون هیچ برنامه ای به جهت سركوبهای اعتصابی واعتراضی احتمالی كارگری نداشته باشند، بلكه چنان جو اختناقی را بر جامعه حاكم كرده اند كه كارگران كمتر از حال و روز همدیگر با خبر وحركتی نداشته باشند و این مهم برعهده پیشروان و فعالین كارگری است تا به هر طریق ممكن اخبارهای كارگری را بگوش كارگران برسانند.
با سپاس
رامین کوهیاری
جمعه ١٩ فروردین ١٣٩١