تظاهرات سراسری در روز شنبه، که در حمایت از اشغال وال استریت نیویورک برگزار شد، نشان دهنده خشم نهفته مردم علیه کل سیستم اقتصادی بود. صدها هزار کارگر در شهرهای مختلف در سراسر دنیا، با تظاهرات خود ، علیه نابرابری های موجود موضع گرفتند.
جنبش اشغال وال استریت در ٨ سال قبل ، پس از تظاهرات جهانی علیه برنامه حمله نظامی آمریکا به عراق آغاز شد. که در حدود ٢٠ میلیون نفر در سراسر دنیا به خیابان ها آمدند. در حالی که تظاهرات کنونی هنوز به اندازه تظاهرات ضد جنگ در فوریه- مارس ٢٠٠٣ گسترش پیدا نکرده است، آگاهی سیاسی در بین لایه های وسیعی از کارگران و جوانان دیده می-شود.
نکته قابل توجه این است که این تظاهرات، به ویژه در ایالات متحده، در خارج از چهارچوب احزاب رسمی موجود و اتحادیه های کارگری گسترش پیدا کرده است. حزب دموکرات و AFL-CIO همراه با گروههای دیگری که از نهادهای موافق سرمایه داری حمایت می کنند، به دنبال پیدا کردن اعتصاب هایی هستند که در جهت گیری و مطالبات اصلی شان، در میسر متفاوت دیگری قرار دارند.
خواسته های اصلی جنبش اشغال، برابری اجتماعی و مقابله با ستم طبقاتی است. شعارهای اصلی که بر روی پرچم های دستی در تظاهرات دیده می شود ، بر روی نابرابری اجتماعی متمرکز شده اند. یکی از این شعارها احساسات عمومی را به خوبی خلاصه می کند :" این سیستم ، فاسد نشده است. فاسد به دنیا آمده است ".
محوریت طبقه در این جنبش، با تلاش های نهادهای "چپ " طبقه متوسط که در طول چندین دهه ، سیاست های خود را بر پایه هویت نژادی و جنسی و نیز تمایلات جنسی افراد قرار داده بودند، مغایرت دارد. سیاست های این نهادها باعث جلوگیری از گسترش جنبش سیاسی مستقل طبقه کارگر و نیز حمایت احزاب از دستگاه سیاسی بورژوازی می شوند. و این درحالی است که طبقه کارگر در کشورهای مختلف با شرایط مشابهی از جمله فقر ، بیکاری و استثمار مواجه هستند.
این تظاهرات در کشورهای مختلف ویژگی های یکسانی دارند. در انگلیس، ایتالیا ، اسپانیا و سایر کشورها در میان صدها هزار نفری که در تظاهرات شرکت کرده اند ، شعار "ما ٩٩% هستیم" به چشم می خورد.
ویژگی جهانی اعتراضات و مفهوم اتحاد بین المللی ، اساساً انعکاسی از ویژگی جهانی بحران های سرمایه داری است . جهانی سازی باعث شده است که کارگران نسبت به دورانی که در سیستم های اقتصادی مجزا از هم فعالیت می کردند ، بیشتر دور هم جمع شوند . کارگران اکنون با یک دشمن مشترک روبه رو هستند؛ بانک دارها و شرکت های بزرگ چند ملیتی که اقتصاد جهان را در کنترل خود دارند.
رشد آگاهی از ماهیت جهانی مبارزه طبقه کارگر، مشخصه بارز فعالیت های سیاسی سال ٢٠١١ است . سال ٢٠١١ با خیزش توده ای در تونس و مصر آغاز شد که میلیون ها کارگر برای سرنگون کردن دیکتاتوری های قدیمی متحد آمریکا زین العابدین بن علی و حسنی مبارک به پا خواستند.
بعد از اخراج حسنی مبارک ، در ایالت ویسکونزین آمریکا کارگران در اعتراض به اقدامات فرماندار، اسکات والکر، مبنی بر کم کردن موقعیت های شغلی و مزدها به خیابان آمدند و پرچم های زیادی با خود حمل می کردند که در آن فرمادار جمهوری خواه با حسنی مبارک مقایسه شده و با گفتن جمله "مثل یک مصری قدم بردار" به سرنوشت آن ها اشاره کرده اند.
در طول تابستان، اعتراضات کارگران یونانی، اشغال میدان-های عمومی اسپانیا به وسیله جنبش indignados ( افراد خشمگین )، شورش در مناطق محروم بریتانیا و سایر تظاهراتی که علیه سیاست های ریاضت کشی و از بین بردن موقعیت های شغلی صورت گرفت ، اروپا را به لرزه درآورد . تظاهراتی که در اسرائیل علیه نابرابری اجتماعی صورت گرفت ،بزرگترین تظاهرات در طول تاریخ این کشور بود. صدها هزار تن از جوانان برای اعتراض به کاهش بودجه سیستم آموزشی به خیابان ها آمدند.
این اعتصاب ها از یکدیگر الهام گرفته و بر همدیگر تاثیر می گذارند. به خصوص، رشد اپوزیسیون در ایالات متحده ، تاثیرات قابل توجهی ایجاد کرده است . برای میلیون ها نفر در سراسر دنیا، طبقه حاکم آمریکا منبع اصلی سرکوب نظامی و فساد مالی است . مدت هاست که از آمریکا تصویر کشوری ارائه شده است که در آن مبارزات تاریخی طبقه کارگر علیه سیستم سرمایه داری وجود ندارد. در واقع هیچ کشوری وجود ندارد که در تضاد طبقاتی در آن ریشه ای تر از آمریکا باشد.
رسانه های بورژوازی و دولت به طور مداوم با بوق و کرنا راه حل خود را برای بحران های جامعه اعلام می کنند : تخریب جامعه از طریق نابودی خدمات آموزش عمومی، بهداشتی و کاهش موقعیت های شغلی ، دستمزدها و حقوق بازنشستگی به منظور محافظت کردن و افزایش ثروت اقلیت کوچکی در راس جامعه.
اما اکنون یک راه حل دیگر به وسیله تظاهرات جهانی مطرح شده است . جهت گیری ضد سرمایه داری این اپوزیسیون، باید به یک جنبش اگاهانه برای سوسیالیسم تبدیل شود که لازمه آن تصرف ثروت انباشته شده ی آریستوکراسی مالی و سازماندهی مجدد نظام اقتصادی تحت کنترل دموکراتیک توده ها برای تامین نیازهای کل بشریت است.
گذار به سوی سوسیالیسم تنها از طریق تجهیز توده ای طبقه کارگر جهانی در یک مبارزه مشترک امکان پذیر است و اشغال وال استریت درآمدی بر این جنبش قدرتمند خواهد بود . اپوزیسیون علیه سرمایه داری هنوز در مرحله اول است . برنامه ها و دورنما به سختی مشخص شده است . برنامه جدید نیازمند حزب سیاسی و رهبری جدید است کمیته سراسری بین-الملل چهارم ، که در احزاب برابری سوسیالیست در سراسر دنیا سازمان یافته است، در هر کشوری بر اساس افق سوسیالیست انقلابی مبارزه می کند. ما از جوانان و کارگرانی که در این منازعه سیاسی شرکت کرده اند، می خواهیم که به احزاب برابری سوسیالیست بپیوندند و برای رسیدن به سوسیالیسم مبارزه کنند.
نوشته: پاتریک مارتین - ١٧اکتبر ٢٠١١
ترجمه: تیروژ آزاد - مهرماه ١٣٩٠
working.article@gmail.com