اخیرا در سایت افق روشن مطلبی زیر عنوان ِ " نگاهی كوتاه به ایران خودرو از آغاز تا امروز " به قلم ِ آقای ابراهیم امید منتشر شده است كه برای نگارنده ی این سطور باعث شعف و تحسین شد.
آنچه مرا واداشت تا دست به تحریر این چند سطر بزنم بیش از هر چیز نیاز ِ جنبش كارگری به در اختیار داشتن ِ مطالبی از این دست كه توسط آقای امید جمع آوری و تدوین شده می باشد.
واقعیت این است كه مبارزه ی طبقه ی كارگر كه یك نزاع ِ عینی،هماره و دارای فراز و فرود های بسیار است لازم است تا با دخالت عناصر پیشرو كه ضرورت مبارزه علیه سرمایه دیر یا زود آنها را نیز متشكل و سازمانیافته تر خواهد كرد،هر چه بیشتر از حالت خود به خودی بیرون آید و شكلی سازمانیافته تر و آگاهانه تر به خود بگیرد.
طبقه ی كارگر با اقشار و لایه های مختلف اش اما همگی از یك محتوی و ماهیت و جایگاه طبقاتی باید بتواند از شكست و پیروزی های پیشین خود برای مبارزه ی امروز خود توشه برگیرد و در تقویت هرچه بیشتر مباره ی سازمانیافته اش درعرصه ی های پیشرو این تجارب را به كار ببندد.
به همین دلیل ضرورت انتقال تجارب و درس آموزی های تا به كنونی مبارزه ی طبقاتی لازم است و باید این تجارب و درس اموزی ها هر چه بیشتر تدوین شده و در دسترس كارگران و فعالین قرار گیرد.
از سویی بی آنكه خواسته باشم ذره ای از ضرورت مبارزه در عرصه ی تئوری و اهمیت آن چشم پوشی كرده باشم،باید به معضلی جدی در مبارزات كارگری دقت كرده و در رفع آن بیشتر و بیشتر كوشا باشیم؛این معضل همانا كمبود منابع آموزشی-تجربی در میان كارگران است.گویی در بسیاری جاها كارگران باید چیزهای بسیار كه حتا در بسیار موارد در بازه ی زمانی نزدیك به انها از سرگذرانده شده را دوباره و از نو تجربه كنند.در این واقعیت شكی نیست كه مبارزه و رویارویی پراتیك ،عینی و عملی و گروهی ِ كارگران یكی از شروط اساسی است كه در كنار سطح ِآگاهی موجود،پیشروی مبارزات كارگری را ممكن میسازد.اما سطح آگاهی كارگران میتواند با نگاهی به تجارب گذشته و یا حال ِ دیگر كارگران در همان محیط كار و یا در همان قشر و لایه و صنف و حتا دیگر لایه های طبقه ی كارگر،بیشتر و غنی تر گردد.
در این راستا اهمیت انتقال تجارب كارگری به زبانی قابل فهم برای عموم كارگران جایگاهی وی‍‍‍‍‍‍‍ژه می یابد.
نوشته ی آقای امید درباره ی ایران خودرو - كه یكی از مراكز مهم كارگری و دارای قابلیت بالقوه برای ایفای نقش های جدی در مبارزه ی طبقه ی كارگر ایران است- در زمینه ای كه شرح دادم جا میگیرد و قابل بررسی و نقد است.
من در اینجا قصد واشكافی نوشته ی ایشان را ندارم.زیرا و از جمله یكی دو مورد از فكت هایی كه در نوشته ی ایشان آمده برای من جای سوال دارد كه بماند برای مجال مناسبی برای تحقیق و جُستار در اینباره.
اما اگر این سطور بتواند در تقدیر از نفس ِ اقدام ایشان نقشی ایفا كرده باشد برای من كافی است؛واقعیت این است كه شخصا مدت ها بود چشم انتظار نوشته ای بودم كه بتواند ضمن پرداختن به تاریخچه ی ایران خودرو، به علاوه به زبانی ساده و رو به كارگران و با ظرافت- نظیر آنچه نوشته ی آقای امید بدان دست یافته- از قالب تاریخ نگاری صرف بیرون آمده باشد و با هوشیاری دوره های مختلف حملات سیستم سرمایه داری و باید-نباید هایی كه كارگران می بایست و یا باید بدانها دقت كنند را پیش روی خواننده بگذارد.نوشته ی ایشان در این امر موفق بوده است.پیداست كه جمع آوری اینهمه مطلب با حفظ محوریت نقد به سرمایه داری و در كنار هم قرار دادنشان كار بسیار برده است.اكنون همت فعالین كارگری و كارگران پیشرو در معرفی این نوشته و نشر و پخش آن در میان كارگران ایران خودرو و دیگر خودرو سازی ها و نیز در میان سایر اقشارو اصناف و لایه های طبقه ی كارگر باید و لازم است تا زنجیره ی اقدامی كه با نوشته ی ابراهیم امید آغاز شده به درستی ادامه یابد.
نگارنده و همكارانی چند از فعالین كارگری،در كنار دیگر فعالیت هایمان در عرصه ی مبارزه ی طبقاتی مدتی است از جمله دست به مستند سازی،مكتوب كردن و انتقال تجارب كارگری زده ایم.نوشتارهایی نظیر نوشته ی ابراهیم امید دلگرمی و تكمیل كننده ی مجموعه تلاش های همه ی فعالینی است كه در این زمینه تلاش میكنند.
بیشتر و پُربار تر باد این تلاش ها!
به ایشان دست مریزاد میگویم.
به امید و با تلاش برای تقویت ِ سازمانیابی طبقاتی علیه سرمایه
مهران ع. مرداد ماه ٩٠