موضوع معیشت وتامین هزینه های هولناک زندگی هر روزبیش ازقبل گریبان زندگی بیش از نود درصد مردم را گرفته است اما در این میان زنان از موقعیت بسیار اسفناک تری برخوردارند.وقتی هر از گاهی در لابلای اخبار تیترهایی مانند:
مهمترین ویژگی بیکاری در ایران بالا بودن نرخ بیکاری زنان،جوانان و افراد تحصیل کرده است به طوریکه این نرخ بیکاری برای زنان ١٩.٢،جوانان
٢٠.٩ درصد،زنان جوان ۴٣.١و فارن جوان ۴٣.١ وفارغ التحصیلان دانشگاهی بین ٣٦ تا ۴٨ درصد است.
ویا اینکه: ۵٧ درصد مردان و ١٠.٧ درصد زنان در سن کار شاغل هستند.
در پشت ارقام بی جان این قبیل آمارها زندگی زنانی نهفته است که باید با معضلاتی مانند گرانی، نداشتن مسکن و هزینه های سرسام آورزندگی دست و پنجه نرم کنند و برای زنانی که دارای فرزند هستند مخارج تحصیل و نگهداری فرزندان نیز بر همه مشکلات اضافه میشود.و این درحالیست که هیچ گونه خدمات اجتماعی از قبیل کمک هزینه مسکن و بهداشت و درمان و تحصیل رایگان وجود ندارد وحاصل این شرایط ،بالا رفتن امارهای خودکشی زنان و حتی کودکان دانش اموزاست.
با گسیل شدن بسیاری از زنان و کودکان به شغل هایی بدون وجهه و امنیت شغلی هر روز شاهد بالا رفتن دستفروشان زن و کودک در مراکز پرجمعیت مانند مترو میباشیم.
هرچند که برخورد اکثریت مردم با دستفروشان بسیار انسانی است ،اما آنچه که ترازدی زندگی زنان را پیچیده تر میسازد این است که راه حلی که مسولان و قانونگذاران برای حل این معضل یافته اند مقابله قهر آمیز و خشن با دستفروشان است و تلاش میکنند صورت مساله را به نوعی از چهره جامعه پاک کنند و به جای طرح قوانین حمایتی برای حل معضل بیکاری و رفاه جامعه، هزینه های سنگینی رابرای خیل نیروهای نظامی و کنترلی به مراکز مترو و تهیه بیل بوردهای تبلیغاتی با مضمون مقایسه دستفروشی با یک بیماری واگیردار!!! صرف میکنند و این در حالیست که درواقع باید دستفروشانی مدعی باشند که نه از مزایای شغلی ونه ازبیمه وبازنشستگی برخوردارنیستند.
ودر این میان زنانی که اینچنین برای کسب درآمد بی حرمت میشوند از گزند خشونتها وآزارهای جنسی مصون نمی باشند و به دلیل اینکه همواره باید با تعقیب و گریز، خودشان را در میان جمعیت مخفی کنند هیچ ارگان حقوقی برای مقابله با دست اندازی ها و گرو کشی های جنسی در حمایت از زنان وجود ندارد و زندگی زنان را بسیاردردآورتر کرده است و معضلاتی مانند رعب و وحشت و تعقیب و گریز و آزار های جنسی به مصیب های این زنان افزوده شده است.
و تنها راه حل انسانی برای سر و سامان دادن به چنین وضعیتی تنها تامین شغل مناسب ویا پرداخت بیمه بیکاری به تمامی افراد جویای کاراست تا دیگر شاهد خودکشیهای فجیع دستفروشان و لگد مال شدن حرمت انسانها برای داشتن حداقل های زندگی نباشیم.
مریم محمدی- بهمن ٩۴
اتحادیه آزاد کارگران ایران