طبقه کارگر، یا "طبقه متوسط" !!
۴۵٠٠٠ کارگر آمریکایی شرکت Verizon ، وابسته به داو جونز صنعتی، از یکشنبه ٧ آگوست ، یعنی بیش از دو هفته است که در اعتصاب بسر می برند. بزرگترین اعتصاب در بخش صنعتی ایالات متحده در چهار سال اخیر و بعد از شروع بحران اقتصادی. این شرکت ٨٠٠ هزار نفر از کارگران، بازنشستگان و خانواده آن ها را زیر پوشش دارد. سود این شرکت در ۴ سال گذشته بیش از ١٩ بیلیون دلار بوده است که اگر به جمعیت جهان تقسیم شود، سرانه هر نفر، حدود ٢ پوند انگلیس می شود. این شرکت در زمینه تلفن، اینترنت، تلویزیون کابلی در ایالات متحده از پنسیلوانیا تا ویرجینیا سرویس می دهد. همه این سود ١٩ بیلیون دلاری، توسط نیروی کار این شرکت ایجاد شده است. اما نه به حساب کارگران، بلکه به حساب بانکی هیات مدیره و سهامداران می رود. اما شرکت این ١٩ بیلیون را، کافی نمی داند، و می گوید کسب و کار مخابراتی، بسرعت مشتریان خود را از دست می دهد. در نتیجه، شرکت قصد این را دارد، که به دستمزدها و بیمه بازنشستگی و بیماری و غیره کارگران، دستبرد بزند، و آن ها را کاهش دهد. آن ها می گویند؛ مرخصی بیماری و غیره سالانه، یک بیلیون ضرر به شرکت، وارد می آورد. به همین سبب، می خواهد برای بیمار شدن و استفاده از مرخصی، حد و مرز تعین کند؛ یعنی کارگران، در حال بیماری هم، به سرکار بیایند. و هم چنین بیمه بهداشتی، مرگ و معلولیت و غیره را نیز مورد تحدید قرار دهد. هم چنین، شرکت متهم شده است که در سال ٢٠١٠ ، مبلغ ٩٦٢ میلیون دلار، از مزایای بازنشستگی ، بنفع خود کاسته است. در این کوشش، آن ها از کمک های رسانه ها، سیستم دادگاهی، اف.
بی.آی FBI، و اتحادیه های ارتباطات کارگری آمریکا CWA، و برادری بین المللی کارگران الکتریکی IBEW بهره مند می شود. جانسون سخنگوی CWA، در پاسخ ایمیلی به سئوالی اعلام می کند که، اتحادیه از اعمال غیرقانونی حمایت نمی کند. و تاکید می کند؛ از هیچ نوع عمل غیرقانونی، و به اعضایش دستور می دهد که مراقبت کنند، رفتارشان و همه فعالیت اعتصابی شان، مطابق با قانون کار، باشد.
با این نظرکه، اعتصاب تحریک کننده است، دولت بشدت به نفع کمپانی وارد مداخله می شود، و با تحمیل احکام ضد اعتصاب، برای فراهم کردن ابزار شکست اعتصاب، می کوشد. اف.بی.آی از آن بعنوان خرابکاری "تروریستی" در شبکه ی وریزون نام می برد، و تا حال از بیش از ٢٠٠ مورد خرابکاری نام می برد. از اختلال در سیستم رایانه ای دو بیمارستان بعنوان خرابکاری کارگران نام می برند. و مساله را به" امنیت ملی" ربط می دهد. اعتصابی را که در لحظات خود، نوآوری های کارگران را در دفاع از حقوق خود، به ظهور آورده است، فورا با تهمت خرابکاری مخدوش می کنند، تا نتواند هواداری توده های مردم را، برانگیزد. آن ها از تاکتیک ایجاد ترس، برای پیشبرد مقاصد خود استفاده می کنند. یکی از کارکنان ورزون می گوید " آن ها، به رسانه های عمومی جهت می دهند، که در گزارشات خود از اعتصاب، مساله خرابکاری را، عمده کنند. آن ها تبلیغات منفی زیادی، در باره ما، سازمان می دهند؛ تا دیدی نا زیبا و بد نسبت بما، ایجاد کنند، ما نیاز داریم که همه باهم باشیم."
کمپانی سعی می کند اعتصاب را محدود کند، به همین سبب برای اعتصاب، ضرب الاجل تعین می کند. که به هرحال تا ٣١ آگوست باید اعتصاب پایان یابد و کارگران بسر کار خود برگردند، یا همه اعتصاب کنندگان، از پوشش بیمه بهداشتی، تعلیق می شوند. کمپانی خطاب به دو اتحادیه مذکور که اعضایش در اعتصاب شرکت دارند پیام می دهد، که ما مایلیم اتحادیه با یک نظر باز، به پشت میز مذاکره بیاید، تا باهم بحث کنیم، و راه هایی بیابیم که شرکت های ارتباطاتی را، بیشتر رقابت پذیر و موفق تر و ساعات کار را انطباق پذیر ترسازد، ما به این کار تمایل داریم و اتحادیه نیز به این کار نیاز دارد. بورکرات های اتحادیه در این میان کمک خود را به کمپانی ارائه می کنند و اعلام می دارند که آن ها، پیشنهادات کمپانی را قبول خواهند کرد، اگر " معامله منصفانه" باشد، و امتیازات عمده داده شود. نباید جای تعجب باشد، اگر از معامله صحبت شود؛ زیرا کار اتحادیه کار چانه زنی است، و چانه زنی در معامله، رخ می دهد. اما چه کالائی مورد معامله قرار دارد لازم به نام بردن نیست. کالا کالاست و بقول مارکس" تجارت، تجارت است آقایان". رئیس اتحادیه ضمن اذغان به سود ١٠ بیلیون دلاری، شرکت در سال ٢٠١٠، می گوید مدیریت می کوشد سود ها را هرچه بیش و بیش تر، حتی بالاتر ببرد، تا زندگی "طبقه متوسط" را از بین ببرد، این یک سیاست خالص ناشی از حرص و طمع است. به همین سادگی اتحادیه مزبور، کارگران را طبقه متوسط می نامد و سود سرمایه داری را ناشی از حرص و طمع. می داند نه این که مناسبات سرمایه داری بر استثمار کارگران و بررابطه خرید و فروش نیروی کار بعنوان تامین کننده ارزش اضافی یا همان سود، استوار است.
هر گونه کوتاه آمدن در مقابل سرمایه، و پا گذاشتن برحق و حقوق کارگران، یعنی گذشتن از حاصل کار و رنج، عرق و خون آن ها، غیرعادلانه و غیرمنصفانه است. آیا این که شانسی برای پیروزی وجود داشته باشد، بسته به این است که کارگران ورزون به جای، تسلیم شدن به کدخدا منشی های اتحادیه، و پادرمیانی اش برای پایان دادن به اعتصاب، شوراهای کارگری محل کار خود را تشکیل دهند و شبکه شوراها را از پنسیلوانیا تا ویرجینیا برای شرکت موثر و عملی همه کارگران شرکت، درآن فراهم سازند. برای جلب حمایت هم طبقه ای های خود، در سایر شاخه های کاری، با آن ها تماس بگیرند، از همه امکانات برای خنثی کردن تبلیعات شرکت، حکومت و خوش خدمتی های اتحادیه استفاده کنند. به جای کنترل کارگران توسط اتحادیه، و تبدیل آن ها به انسان های منفعل گوش بفرمان، همدیگر را برای عمل مستقل و مستقیم، و کنترل کارگری، فرا بخوانند.
فریده ثابتی - ٢٢ اوت ٢٠١١