همبستگی با مقاومت کارگران تکل ترکیه علیه دولت و اتحادیه ها

مارش اعتراض به سوی آنکارا

در تاریخ ۱۴ دسامبر، ۲۰۰۹ ، هزاران نفر از کارگران تکل از شرکت ها و شهر های مختلف، همراه خانواده های شان خانه های خود را به سمت آنکارا ترک کردند. سفر آن ها با هدف مبارزه علیه شرایط وحشتناکی که توسط سیستم سرمایه داری به آنها تحمیل شده انجام گرفته است. این مبارزه ستودنی، در حال حاضرمدت یک ماه است که ادامه دارد. این مبارزه تحت تاثیر ایده اعتصاب عمومی که همه کارگران در آن شرکت کنند قرار گرفت. بدین طریق کارگران تکل رهبری جنبش طبقه کارگر در سراسر کشور را در دست گرفتند.
ما دراینجا تلاش خواهیم کرد گزارش وقایع مربوط به اعتصاب تکل را تا این لحظه منعکس کنیم. این نکته را نباید فراموش کرد که این گزارش نه فقط مربوط به کارگران تکل، بلکه مربوط به همه کارگران جهان است. ما در اینجا از کارگران تکل سپاسگزاریم، زیرا آن ها با نوشتن این مقاله گام موثری در جهت پیشبرد مبارزه طبقاتی برداشتند، با مبارزه استوارشان ، با بیان تجارب و افکارشان وهر آنچه که بر آن ها رفته است.

شرایط مربوط به سیاست C4
قبل از هر چیز باید توضیح دهیم چرا کارگران تکل دست به این مبارزه زدند . آن ها در مقابل سیاست C- 4 دولت ترکیه مبارزه می کنند. دولت ده هزار نفر از کارگران شاغل را تحت شرایط C-4 قرار داده است. این شرایط به زودی بر ده ها هزار نفر از کارگران دیگر نیز اعمال خواهد شد. نخستین قربانیان این سیاست کارگران تصفیه خانه شکر هستند. علاوه بر این ، بخش های بسیاری از طبقه کارگر حملاتی مشابه را با عناوین متفاوت تجربه کرده اند.
C4 چیست؟ این عمل در واقع نوعی “دعای خیر” بود که از سوی دولت ترکیه پیشنهاد شد در زمانی که بیم آن می رفت تعداد کثیری از کارگران به دلیل خصوصی سازی شغل خود را از دست بدهند. وضعیت موجود کارگران را در شرایطی قرار داد که علاوه بر کاهش شدید دستمزد ، آن ها را نیزاز بخش دولتی به بخش های مختلف داخل کشور در شرایط اسفناک منتقل کردند. بدترین شرایطی که توسط سیاست C- 4 بر کارگران تحمیل شده است، دادن قدرت مطلق به کارفرمایان برای اتخاذ هر گونه تصمیم گیری علیه منافع کارگران است. حقوق و دستمزد که توسط دولت تعیین می شود در حقیقت حداکثر دستمزد است. چرا که مدیران دولت می توانند به اختیار خود دستمزدها را به نحو شگفت انگیزی کاهش دهند. ساعات کار ثابت برای افرادی که باید تحت شرایط C- 4 کار کنند کاملاً از بین رفته است. کارفرمایان شرکت های دولتی مجازند در صورت تمایل کارگران را تا اتمام کار آن ها در محل کار خود نگاه دارند. کارگران در ازای ‘این’ کار فوق العاده بعد از ساعات عادی از کارمندان در خدمات عمومی و یا در طول تعطیلات چیزی دریافت نمی کنند. بر اساس این سیاست ، کارفرمایان می توانند خودسرانه کارگران را بدون هر گونه تعهد به پرداخت هزینه ای اخراج کنند. علاوه بر این ، مدت زمانی که کارگران در سال می توانند کار کنند بین سه و ده ماه است. در ماه هایی که درخواست کار برای آن ها موجود نیست هیچ مزدی دریافت نمی کنند. و برگشت به کار و مدت زمان کار دوباره کاملا خودسرانه توسط کارفرمایان تعیین می شود. با این وجود، برای کارگران جستجوی شغل دوم ممنوع است حتی اگر در مدت زمان داده شده کار نکنند. در سیاست C- 4 پرداخت پول نقد برای تامین اجتماعی و هزینه های خدمات درمانی از بین رفته است. خصوصی سازی همانند شرایط C- 4 مدت ها پیش آغاز شده است. در شرکت های تکل ابتدا بخش سیگار و الکل بود که به بخش خصوصی واگذار شد و سپس این روند منجر به بسته شدن کسب و کارکل شرکت دخانیات گردید. امروزه برای ما روشن است که مشکل فقط بر سر خصوصی سازی نیست. ما فکر می کنیم که سرمایه خصوصی، که کارگران را بیکار می سازد، و دولت سرمایه که هدفش استثمار طبقه کارگر است به وسیله محکوم کردنش به کار در بدترین شرایط غیرقابل باور، با هم علیه کارگران توطئه می کنند. ما از این نظر می توانیم بگوئیم که مبارزه کارگران تکل منافع طبقاتی همه کارگران را علیه کلیت سیستم سرمایه داری نمایندگی می کنند.

تنها کارگران تکل مورد حمله واقع نشدند…
نگاه به مبارزه کارگران تکل به ما کمک می کند تا جنبش طبقه کارگر در سراسر ترکیه را درک کنیم در آن دوره ای که این مبارزه را آغاز کردند. در ۲۵ نوامبر ۲۰۰۹ یک اعتصاب یک روزه بر گزار شد، سازماندهی شده توسط KESK ، Disk و Kamu-sen [2]. همان طور که گفته شد کارگران تکل در روز ۱۴ دسامبر به آنکار رفتند،چند هفته بعد از اعتصاب یک روزه. در همان هفته که کارگران تکل به آنکارا آمدند دو اعتراض دیگر هم اتفاق افتاد. اولین اعتراض در اوایل ۲۰۱۰ توسط کارگران آتش نشانی صورت گرفت که در خطر از دست دادن شغل خود بودند. دومین اعتراض اعتصاب یک روزه کارگران راه آهن در اعتراض به اخراج بعضی از همکارانشان که در اعتصاب ۲۵ نوامبر مشارکت داشتند. پلیس ضدشورش، که شاهد مبارزه طبقاتی در حال گسترش بود، به طور وحشیانه ای به کارگران راه آهن و آتش نشانی حمله ور شد. با کارگران تکل هم با همین شیوه رفتار گردید. تعداد کارگران راه آهن که شغل خود را از دست داده بودند به دلیل شرکت در اعتصاب تقریباً به پنجاه نفر رسید. بسیاری از کارگران توسط پلیس دستگیر شدند. بعد از حملات وحشیانه علیه کارگران آتش نشانی چند وقت طول کشید تا آنان درمان شوند. کارگران راه آهن به دلیل یورش وحشیانه هنوز قادر نشده اند تا به صفوف مبارزه طبقاتی بپیوندند. کارگران تکل به مثابه مهم ترین نیرو در این مبارزه در صف اول آن قرار داشتند، هفته مقاومتی که ۱۴ دسامبر سرآغاز آن بود. آن ها توانستند در برابر فشارهای دولت دست به یک مقاومت جانانه بزنند و موفق شدند مبارزه شان را به پیش ببرند. <> چگونه مبارزه تکل آغاز شد؟
واقعاً چگونه نبرد تکل آغاز شد؟ در واقع اقلیت کوچکی می خواست مبارزه را شروع کند. اما جرقه ای که مبارزه را تسریع کرد، در تاریخ ۵ دسامبر، در مراسم افتاحیه ای با حضور اردوغان نخست وزیر [۳] زده شد. کارگران تکل،به اتفاق خانواده هایشان به طورغیر منتظره ای خطاب به اردوغان در حین مراسم از او خواستند آنچه را که قرار است برای آن ها رخ دهد اعلام کند. آنها با قطع سخنرانی اردوغان با کلمات : “کارگران تکل منتظر خبر خوش از شما هستند. اردوغان پاسخ داد : “متاسفانه افرادی مانند این ها در ترکیه وجود دارد. آن ها پول می خواهند بدون این که کاری انجام دهند. در حال حاضر دوران دریافت پول بدون این که هیچ چیزی انجام دهی پایان یافته است (…) آن ها اموال دولتی را مثل دریا می بینند که هر کسی در آن چنگ نزند خوک است. آن ها چیزها را این گونه دیدند. ما آن را به گونه ای دیگر می بینیم. این بیمه پیری شماست. ما می توانیم شما را تحت قانون C 4- قرار دهیم، یا این که گورتان را گم کنید و بروید پی کارتان. ما همچنین اعلام کرده بودیم که با اتحادیه ها به توافق رسیدیم. من با آن ها صحبت کرده بودم. من به آن ها گفته بودم: برای آنها زمان تعیین کرده بودم آنچه که احتیاج است انجام دهید. با آن که ما توافق داشتیم،یک راهی را اشتباه رفتیم،ضمن این که حدوداً دو سال سپری شده است. مردم هنوز اینجا هستند با خواسته هایشان که نمی خواهند شغل هایشان را از دست بدهند.ما می خواهیم به راه قبلی خودمان ادامه بدهیم. ما همان حقوق را در جاهای دیگر داشته باشیم. نه ما در این باره صحبت کردیم: هزینه ده هزار تن از کارگران تکل در ماه ۴۰ میلیارد دلار است[۴]. اردوغان نمی تواند تصور کند که خودش را در چه دردسری قرار داده است.
بسیاری از کارگران که قبلاً دولت را حمایت می کردند از این وضعیت عصبانی بودند. کارگران شروع به صحبت کردند که چگونه می توانند این مبارزه را به محیط کار منتقل کنند. یک کارگر از Adryaman [5]،در یک روزنامه چپ گرا طی یک مقاله اعلام کرد، که این روند چنین پیش رفت: این پروسه موجب شد تا همکارانشان که تاکنون به مبارزه نپیوسته بودند آنان را تشویق کرد تا در این مبارزه شرکت کنند. به دلیل این که این نبرد هنوز ناروشن بود. آن ها شروع کردند به نشان دادن چهره واقعی حزب عدالت و توسعه [AKP,nvdv ] ، بعد از اولین سخنرانی نخست وزیر. اولین اقدام آنان پس دادن کارت های عضویت حزب بود. در بحث های که در محیط کار انجام گرفته بود، آن ها تصمیم گرفتند که برای دفاع در همان محل کار خود باقی بمانند.[۶] اتحادیه ها[۷] اردوغان که ادعا می کرد با اتحادیه ها به توافق رسیده است، و در این مدت اتحادیه ها هیچ گونه حرکتی در دفاع از کارگران نداشته اند، تصمیم گرفتند یک جلسه در آنکارا برگزار نمایند. نتیجه این شد تا کارگران به پایتخت بروند.

نمایش حکومت:ارعاب و سرکوب،بخش مانوور
نیروهای دولتی با حمله به کارگران یک تسویه حساب گسترده را علیه آن ها آغاز کردند. پلیس ضدشورش کلیه اتوبوس های حامل کارگران را متوقف و مورد بازرسی قرار داد، و اعلام کرد که کارگران از شهرستان های کردنشین اجازه ندارند در محل کار تکل تمرکز یابند،اما کارگران از مناطقی از غرب،مناطق مدیترانه ای،مرکزی آناتولی و دریای سیاه اجازه عبور دارند. منظور آن ها این بود که با طرح تفاوت های قومی کارگران کرد را در مقابل دیگر ملیت ها قرار دهند تا بدین وسله بین جنبش طبقاتی تفرقه ایجاد کنند. این حمله در حقیقت دو نقاب را سریعاً از چهره دولت برداشت، اتحاد و هماهنگی، و دیگری اصلاحات در کردستان. اما کارگران تکل نه تنها در دام پلیس نیفتادند. بلکه به سرکردگی کارگران Tokat و همراه کارگران خارج از شهرهای کردنشین در برابر یورش پلیس، دست به اعتراض زدند، و با تمام قوا در مقابل پلیس ضدشورش ایستادند تا جایی که بدون استثنا همه کارگران با هم وارد شهر شدند. پلیس ضدشورش که قادر به ارزیابی مواضع دولت نبود، می بایست در نهایت به همه کارگران اجازه ورود به شهر را بدهد. این حادثه در تعمیق روابط درون طبقاتی میان کارگران از شهرها،مناطق و اقوام مختلف نقش بسزایی ایفا کرد. پس از این اتفاق برای کارگران در غرب ، دریای مدیترانه ، آناتولی مرکزی و دریای سیاه مشخص شد چه چیزی الهام بخش مقاومت شان در این مبارزه گردید،عزم اراده و آگاهی کارگران کرد. آن ها با شرکت خود در این نبرد از این کارگران چیزهای زیادی آموختند. کارگران تکل نخستین پیروزی خود را هنگامی که به طور مشترک وارد شهر شدند به دست آوردند.

تجمع تظاهرکنندگان در جلو ساختمان اتحادیه مرکزی … اما علیه اتحادیه
در تاریخ ۱۵ دسامبر کارگران تکل اعتراض خود را در برابر ستاد ملی عدالت و حزب توسعه در آنکارا آغاز کردند. یکی از کارگران تکل، آن روز ، به آنکارا آمده بود ، وقایع را به شرح زیر توضیح داد : “ما به طرف مقر حزب عدالت و توسعه حرکت کردیم. شبانگاه با برافروختن آتش، در جلوی ساختمان تا ساعت ۱۰ شب منتظر ماندیم، وقتی که هوا خیلی سرد شد، ما به ورزشگاه آتاتورک رفتیم. ما حدود پنج هزارنفر بودیم . ما فرش ها و مقواها یمان را آوردیم و با استفاده از آن ها شب را سپری کردیم. در صبح روز بعد پلیس ما را با زور به عبدی Ipekci پارک کشاند و محاصره کرد. برخی از رفقای ما به مقر حزب عدالت و توسعه برگشتند. هنگامی که ما در پارک در انتظار بودیم ، ما می خواستیم برای یافتن یارانمان ، که در جلوی مقر حزب عدالت و توسعه در انتظار ما بودند بپیوندیم و آن ها می خواستند به ما ملحق شوند. : پلیس با گاز اشک آور حمله کرد. در ادامه موفق شدیم در ساعت ۷ شب به رفقایمان در پارک بپیوندیم. چهار ساعت تمام در اطراف پارک پیاده روی کردیم. ما شب را در پارک در زیر باران گذراندیم”. [۸] از سوی دیگر وحشیانه ترین حمله پلیس در تاریخ ۱۷ دسامبر به وقوع پیوست . به دستور دولت و شاید برای انتقام گیری، زیرا آن ها موفق نشده بودند که از ورود کارگران کرد به شهر جلوگیری کنند زمانی که پلیس به محل رسید. پلیس ضدشورش کارگران را در پارک با خشونت و نفرت تمام مورد حمله قرار داد. هدف از سرکوب پلیس این بود تا کارگران را از هم جدا سازد، اما چیزی اتفاق افتاد که نیروهای دولتی تصور آن را نمی کردند : کارگران با قدرت اقدام به سازماندهی خود کردند. کارگرانی که توسط پلیس پراکنده شده بودند موفق شدند دوباره خود را سازمان دهند بدون کمک حتی یک بوروکرات. در بعد از ظهر همان روز در یک تظاهرات گسترده مقابل مقر Türk -Is [9] به هم پیوستند. در همان روز کارگرانی که هیچ جایی برای اقامت نداشتند ، دو طبقه از ساختمان Türk-Is را اشغال کردند. در روزهای بعد از تظاهرات ۱۷ دسامبر کارگران تکل در خیابان باریکی مقابل مقر Türk -Is در مرکز آنکارا تظاهرات های بسیاری از طرف کارگران تکل صورت گرفت.

این رشد آگاهی است که پیشروی را گسترده تر می کند
مبارزه میان کارگران تکل با اتحادیه Turk-Is تا سال جدید را مشخص کردند. در واقع کارگران، از همان شروع مبارزه به دفتر اتحادیه اعتمادی نداشتند. آن ها از هر شهری دو نفر از کارگران راهمراه نمایندگان اتحادیه به تمام مذاکرات نمایندگان اتحادیه ها فرستاده بودند. هدف از این اقدام این بود که همه کارگران از تمام مسائل جاری با اطلاع باشند. نه تنها Tek Gida-Is و Türk-Is ، بلکه دولت ترکیه هم امیدوار بودند که کارگران تکل ظرف چند روز به دلیل وجود زمستان سرد آنکارا، فشار و سرکوب پلیس و مشکلات مادی به مبارزه شان خاتمه بدهند. جای شگفتی نیست که درهای ساختمان Türk-Is برای جلوگیری از ورود کارگران به داخل ساختمان سریعاً بسته شدند. کارگران به مقابله با این اقدام برخاستند به بهانه استفاده از توالت وارد ساختمان می شدند تا بدین وسیله بتوانند استراحت کنند. این حرکت آنان تا جایی ادامه پیدا کرد که ورود و خروج شان به ساختمان غیرقابل کنترل شد. با به کار گیری این روش مبارزه کارگران با پیروزی به پایان رسید. آن ها به هیچ وجه قصد نداشتند تا برنامه مبارزه شان را تغییر دهند. کارگران تکل از پشتیبانی کامل طبقه کارگر آنکارا ، به ویژه دانشجویان با پیشینه کارگری برخوردار شدند. که دررفع مشکلات مادی کارگران برای یافتن محل اقامت شاید کوچک به آن ها یاری رسانند. در هر صورت بخش قابل توجهی از طبقه کارگرا آنکارا خود را متشکل کرد تا کارگران را در خانه های خود مهمان کنند. هر روز قبل ازترک و بازگشت، کارگران تکل در یک خیابان کوچک در مقابل ساختمان Turk-Is جمع می شدند و پیرامون چگونگی پیشبرد نبرد خود به بحث و گفتگو می پرداختند. طولی نکشید که کارگران متوجه شدند که تنها راه رهایی از انزوای خود گسترش مبارزه شان در پیوند با بقیه طبقه کارگر است.

پلیس به کمک روسای اتحادیه می شتابد
در این راستا کارگران رزمنده همه شهرها تلاش کردند. آن ها دیدند که Tek Gida – İş و – Türk – İş هیچ کاری نمی خواهند برای آن ها انجام دهند، باید یک کمیته اعتصاب تشکیل دهند، با این هدف که خواست های خود را به اتحادیه ها اعلام کنند. از جمله این الزمات استقرار چادر اعتصاب و برگزاری دسته جمعی سال نو توسط کارگران، همراه با اعتراض در خارج از ساختمان Türk – İş شدند. روسای اتحادیه ها مخالف این طرح ابتکاری کارگران بودند. وجود اتحادیه دیگر فاقد ارزش بود در جایی که کارگران عزم خود را جزم کرده تا این بارادامه مبارزه را به دست خود تعین کنند!
این نگرش در خود یک تهدید پنهان داشت : کلیه کارگران پراکنده از این می ترسیدند که کاملاً منزوی گردند وقتی که مورد حمایت اتحادیه ها واقع نشوند. بنابراین کمیته اعتصاب منحل شد. اما کارگران خواهان این بودند که کنترل اعتصاب را در دست خود نگهدارند. می خواستند این کمیته همچنان باقی بماند. کارگران سریعاً تلاش کردند تا با کارگران تصفیه خانه شکر تماس حاصل کنند. این کارگران هم به زودی تحت سیاست شرایط ۴-C قرار خواهند گرفت. آن ها به مناطق کارگری رفتند و به دانشگاه ها دعوت شدند تا در باره مبارزات خود توضیح دهند. در همین حال کارگران مبارزه خود را علیه Türk- İş ، که از کارگران پشتیبانی نمی کردند ادامه دادند . روزی که روسای اتحادیه Türk – İş با هم ملاقات داشتند کارگران درهای مقر اتحادیه را با قدرت تخریب کردند تا به داخل وارد شوند. پلیس ضدشورش موفق شد مصطفی کوملو، رئیس اتحادیه را در مقابل هجوم کارگران محافظت کند. کارگران به سر دادن شعارهایی از جمله ” کسی که بخواهد ما را ارزان بفروشد به ارزان فروختن خودش تبدیل می کنیم”،” Türk – İşباید وظیفه خود را انجام دهد و اعتصاب عمومی را اعلام کند”،”کوملو باید استعفا بدهد”. کوملو جرات رو در رویی با کارگران را نداشت قبل از این که اعلام کند کاری انجام داده است،حتی اعتصاباتی که هر هفته برگزار خواهند شد،برای شروع اعتصاب یک ساعته، که هر هفته زمان آن دو برابر می شد، و هر هفته یک تظاهرات در جلوی ساختمان Türk – İş برگزار می شد. او برای زندگی اش می ترسید. حتی بعد از این که کوملو یک سری از اعتصابات را اعلام کرد، کارگران همچنان به Türk – İş بی اعتماد بودند. زمانی که یکی از کارگران تکل از دیاربکردریک مصاحبه ای اظهار داشت که”:ما در برابر هر گونه تصمیمی از طرف اتحادیه که بخواهد پایان مبارزه یا عقب نشینی را اعلام کند سرخم نخواهیم کرد. و اگر تصمیمی مبنی بر پایان مبارزه گرفته شود بدون داشتن دستاورد و پیروزی مانند سال گذشته، ما در باره آن فکر می کنیم که ساختمان Türk – İş را تخلیه کرده و به آتش خواهیم کشید”[۱۱] ،او احساسات بسیاری از کارگران دیگر تکل را به روشنی بیان کرد.

کدام سلاح مبارزه؟ اعتصاب غذا یا گسترش خود سازماندهی
Türk- İşدست به عقب نشینی زد، وقتی که در اولین اعتصاب که یک ساعت به طول انجامید ۳۰ درصد کارگران در آن شرکت کردند. روسای اتحادیه Türk- İş مثل دولت از کلیت مبارزه کارگران تکل وحشت زده شده بودند. پس از تظاهرات موفقیت آمیزسال نو جلو مقر Türk- İş یک رای گیری در تداوم اعتصاب صورت گرفت. در این رای گیری ۹۹ درصد کارگران رای به تدوام مبارزه دادند. در همین حال کارگران شروع به بحث در مورد طرح جدید پیشنهاد شده توسط اتحادیه نمودند. در ادامه در روز ۱۵ ژانوایه یک تخصن ۳ روزه و به دنبال آن یک اعتصاب غذای سه روزه به وقوع پیوست. دفتر Türk- İş اطمینان داد که یک تظاهرات با مشارکت گسترده مردم برنامه ریزی خواهد شد. در آغاز کارگران تصور کردند که اعتصاب غذا ایده درستی بود. با این که منزوی و جدا شده بودند نمی خواستند فراموش شده یا نادیده گرفته شوند،گمان کردند که یک اعتصاب غذا می تواند مانع از آن گردد. همچنین آن ها احساس کردند که آنجا در مقابل Türk- İş قرار می گیرند، و احساس کردند باید روش دیگری اتخاذ کنند. یک اعتصاب غذا می توانست به عنوان یک نوع تهدید و ارعاب در تقابل Türk- İş دیده شود.

فراخوان به همبستگی با خود سازماندهی
یکی از قابل توجه ترین متن هایی که توسط کارگران تکل در آن روزها منتشر شد نامه سر گشاده ایست که یکی از کارگران تکل به کارگران تصفیه خانه شکر نوشته بود. کارگر تکل ساکن شهر بتمن [۱۲] چنین نوشت”: به برادران و خواهران سخت کوش و محترم تصفیه خانه شکر،امروز مبارزه بر حق کارگران تکل یک فرصت تاریخی برای کسانی که حقوق آن ها سلب شده به وجود آورده است. پس بیاید این فرصت را از دست ندهیم و با شرکت در این نبرد موجب خوشنودی و استحکام مبارزه برحق ما گردید. دوستان من، می خواهم مخصوصاً اشاره کنم که اتحادیه ها در حال حاضر به شما وعده میدهند که آن ها از صمیم قلب به پرونده شما رسیدگی می کنند. اما از آنجا که ما همین مراحل را تجربه کرده ایم به خوبی می دانیم که آن ها در موقعیت خوبی قرار دارند و نگران زنده ماندنشان نیستند. اما شما کسانی هستید که حقوق تان سلب شده است. اگر شما امروز به این مبارزه نپیوندید فردا برای شما دیر خواهد بود. به طور کلی این مبارزه موفقیت آمیز خواهد بود صرف نظر از این که شما بخشی از آن باشید یا نباشید. ما شک نداریم که این مبارزه به نفع ماست، زیرا ما اطمینان داریم که اگر کارگران به عنوان یک تن واحد عمل کنند هیچ چیز باقی نمی ماند که آن ها در آن نتوانند موفق شوند. با این احساسات به شما با عمیق ترین احترام و عزت از طرف همه کارگران تکل به شما خوش آمد می گویم”.[۱۳] این نامه نه تنها کارگران تصفیه خانه شکر را به اعتصاب فراخواند،بلکه آنچه که بر کارگران تکل رفته بود به وضوح منعکس کرد. این نامه همزمان بیانگر رشد و آگاهی کارگران تکل بود. آن ها نه تنها برای خودشان در حال مبارزه بودند بلکه برای منافع کل طبقه کارگر در ستیزند.

محاسبه اتحادیه ها- سرما به مثابه اهرم فشار غلط از آب درآمد
در تاریخ ۱۵ ژانویه کارگران تکل به آنکارا آمدند تا در تحصن از قبل اعلام شده شرکت کنند. تعداد شرکت کنندگان حاضر در میدان Sakarya بالغ بر ۱۰ هزار نفر بود. برخی از بستگان کارگران هم همراه آن ها آمده بودند. کارگران در این روز به دلیل مرخصی بیماری و یا درخواست مرخصی به آنکارا آمده بودند. خیلی ها می بایستی به دفعات درخواست مرخصی کنند که با مرخصی آن ها موافقت شود. تقریباً همه کارگران تکل گرد هم آمده بودند روز شنبه ۱۶ ژانویه تظاهرات بزرگی برگزار شد. ماموران انتظامی از این تظاهرات وحشت زده شده بودند، زیرا این تظاهرات میتوانست زمینه مساعدی برای تعمیم و گسترش عظیم این مبارزه باشد. احتمال این که کارگرانی که در روز شنبه برای تظاهرات آمده بودند شب شنبه و تمام روز یکشنبه را در کنار کارگران تکل بسر ببرند، می تواند به برقراری روابط محکم بین این کارگران و کارگران تکل منجر شود. به همین دلیل ماموران انتظامی به کارگران فشار آوردند که تظاهرات را به روز یکشنبه منتقل کنند، و Türk- İş به تضعیف تظاهرات پرداخت، از طریق مانورهای معمول نظیر ممانعت از ورود کارگران شهرهای کردنشین برای پیوستن به این تظاهرات. اتحادیه ها محاسبه کرده بودند که سپری کردن دو شب تحصن در سرمای طاقت فرسای زمستان آنکارا مقاومت و استحکام کارگران تکل را در هم خواهد شکست. آن ها انتظار داشتند که طبق این محاسبات به این نتیجه برسند که تظاهرات ۱۷ ژانویه یک اشتباه جدی بود.

طبقه کارگر خود سخن می گوید
تظاهرات در تاریخ ۱۷ ژانویه به آرامی آغاز شد. کارگران و گروه های مختلف سیاسی در ایستگاه قطار جمع شدند و ساعت ۱۰ به طرف میدان Sihhiye حرکت کردند، در این تظاهرات ده ها هزار نفر شرکت کردند. قبل از همه یکی از کارگران تکل شروع به سخنرانی کرد. به دنبال آن یک کارگر آتش نشانی و یک کارگر از تصفیه خانه شکر به سخنرانی پرداختند. در خاتمه یک انفجار رخ داد. بعد از سخنرانی کارگران، مصطفی کوملو رئیس Türk- İş روی صحنه آمد. کوملو بدون توجه به مبارزه و زندگی مشقت بار کارگران تکل، یک سخنرانی بی محتوا و سازشکارنه را انجام داد. Türk- İş منتهای تلاش خود را انجام داده بود که کارگران را از اطراف تریبون سخنرانی دور نگهدارد، از طریق ایجاد سد معبر توسط کارگران فلز کار. کارگران فلزکار نمی دانستند که چه عاقبت شومی در انتظارشان است. اما کارگران تکل از کارگران فلزکار خواستند راه را برای آنان باز کنند. آن ها موفق شدند به محل تریبون دست پیدا کنند. در خلال صحبت های کوملو کارگران با دادن شعارهای رادیکال سخنرانی او را برهم زدند. آخرین اهانتی که واکنش شدید کارگران را برانگیخت اعلام برگزاری یک کنسرت توسط خواننده پاپ به نام آلیسان در محل تظاهرات بود، خواننده ای که کوچک ترین پیوندی با جنبش کارگری ندارد.

تصرف دفتر اتحادیه مرکزی
کارگران تریبون رئیس مجلس را اشغال کردند، و شروع به سردادن شعارهای خود نمودند و با وجود این که روسای اتحادیه ها بلندگوها را قطع کردند کارگرانی که به تظاهرات آمده بودند به صفوف شعار دهندگان پیوستند و به دادن شعار پرداختند. برای مدت طولانی کنترل اوضاع کاملاً از دست روسای اتحادیه خارج شده بود، کارگران همه چیز را در دست خود گرفته بودند. روسای اتحادیه به سرعت شروع به دویدن بطرف تریبون کردند، از یک طرف با سخنرانی های رادیکال و از سوی دیگر تلاش کردند تا کارگران را از تریبون خارج سازند. وقتی که با مقاومت کارگران روبرو شدند به ضرب و شتم آن ها پرداختند، و سعی کردند با تحریک کردن کارگران را در مقابل یکدیگر و در مقابل دیگر دانشجویان و کارگرانی که به حمایت از آنها آمده بودند قرار دهند. روسای اتحادیه تلاش کردند کارگرانی که از آغازمبارزه در آنکارا حاضر بودند موجب فرار کارگران جدید شوند. آن ها تلاش کردند کسانی را که برای حمایت و پشتیبانی آمده اند هدف حمله قرار دهند. در خاتمه روسای اتحادیه موفق شدند کارگرانی که تریبون را در اشغال خود داشتند بیرون کنند و آن ها را متقاعد ساختند به سرعت به خیابان مقابل ساختمان اتحادیه باز گردند. واقعیت این است که سخنرانی هایی ایراد شد در دفاع از اعتصاب غذا و روزه در حد مرگ، تلاش کردند تا شعار اعتصاب عمومی را به حاشیه برانند از نظر ما این جالب بود. در برابر ساختمان اتحادیه این شعارها طنین افکن بود، شعارهای مثل” اعتصاب عمومی،تحصن عمومی”، ” Türk- İş صبر ما را امتحان نکنید”، کسانی که به نام ما به ما خیانت می کنند بدانند آن ها را ارزان می فروشیم”. چند ساعت پس از آن یک گروه ۱۵۰ نفره از کارگران موفق شدند سد دفاعی مقابل درهای ساختمان Türk- İş را شکسته و ساختمان را اشغال کردند. کارگران مستقر در ساختمان در جستجوی مصطفی کوملو بودند، هنگامی که به درب دفتر کوملو رسیدند شعار دادند” دشمن کارگران نوکرAKP است”.

ایجاد یک کمیته اعتصاب جدید
پس از تظاهرات ۱۷ ژانویه کارگران تلاش کردند یک کمیته اعتصاب جدید راه اندازی کنند. این کمیته متشکل از کسانی بود که با اعتصاب غذا موافق نبودند و این عمل را به عنوان تنها راه مبارزه قبول نداشتند. تلاش برای فرم این کمیته برای همه کارگران شناخته شده بود و اکثریت قریب به اتفاق آن ها از آن حمایت می کردند. کسانی که موافق با این فرم نبودند سخنی علیه آن نگفتند،از جمله مسائلی که به عنوان وظایف کمیته محسوب می شد به جز انتقال مطالبات صنفی، وظایف دیگری، دستیابی به ارتباطات و خود سازماندهی در میان کارگران بود. این کمیته مانند کمیته اعتصاب قبلی از کارگران تشکیل شد و به طور کامل مستقل از اتحادیه است. همان عزم و اراده به خود سازماندهی آن را امکان پذیر کرد که صدها نفر از کارگران تکل در روز ۱۹ ژانویه در تظاهرات و اعتصاب یک روزه بخش خدمات درمانی شرکت کردند. همان روز در حالی که فقط ۱۰۰ نفر از کارگران اجازه شرکت در یک اعتصاب غذای ۳ روزه را داشتند، ۳ هزار نفر از کارگران تکل به آن ها پیوستند، به رغم این واقعیت که نگرش کلی غالب در میان کارگران موافق با اعتصاب غذا به عنوان راه درست برای پیشبرد مبارزه نبود. علت اساسی شرکت شان در این تظاهرات این بود که آن ها نمی خواستند دوستانشان را در اعتصاب غذا تنها بگذارند. آن ها می خواستند با شرکت شان همبسگی خود را با آن ها نشان دهند،این که می خواستند با آن ها در تمامی سختی ها شریک باشند. گرچه کارگران تکل به طور منظم با هم جلساتی دارند به نسبت شهرهایی که از آن می آیند،اما هنوز یک مجمع عمومی که همه کارگران در آن شرکت کنند وجود ندارد. با توجه به مطالب فوق الذکر خیابان روبروی ساختمان Türk- İş از روز ۱۷ دسامبر به محل غیررسمی ولی منظم مجمع عمومی وسیع کارگران تبدیل شد. این روزها میدان Sakarya مملو از صدها نفر از کارگران شهرهای مختلف است که در باره چگونگی پیشبرد مبارزه،نحوه گسترش آن و این که در حال حاضر چه باید کرد با یکدیگر به بحث و گفتگو می نشینند. یک ویژگی مهم دیگر این مبارزه این بود که کارگران چگونه با داشتن ریشه های قومی مختلف موفق شدند، با وجود تحریکات دولت علیه نظام سرمایه داری با هم متحد شوند. شعار” کارگران کرد و کارگران ترک با یکدیگر همکاری می کنند” از اولین روزهای این نبرد به وضوح منعکس شده است. در مبارزه تکل، بسیاری از کارگران دریای سیاه Semamme رقصیدند و تعداد کثیری از کارگران کرد رقص Horon را برای اولین بار در زندگی شان اجرا کردند.[۱۴] نکته دیگری که در رویکرد کارگران تکل قابل توجه است ارزش والای است که آن ها برای گسترش مبارزه و همبستگی کارگری قائل هستند، این همبستگی محدود به چشم انداز ملی نیست بلکه براساس کمک های متقابل کارگران جهان است.

کارگران مواظب خطر احزاب بورژوائی هستند
کارگران نیز موفق شدند از سوء استفاده بخش هایی از طبقه حاکم در اپوزیسیون جلوگیری کنند. آن ها می خواستند از مبارزه کارگران برای رسیدن به منافع خود ( منافع طبقه حاکم) بهره برداری کنند. آن ها کوچک ترین اعتمادی به احزاب مخالف ندارند. کارگران آگاهند چگونه حزب جمهوریخواه مردم[۱۵] به کارگرانی که توسط کنت السلام[۱۶] اخراج شده بودند حمله کردند،حزب ملی[۱۷] چه سهمی در طراحی سیاست ایالتی دارد و عکس المعل شان در مقابل طبقه کارگر چیست. یکی از کارگران این آگاهی و شناخت را در یک مصاحبه به روشنی بیان می کند. او گفت “ما می دانستیم که آن ها چه کسانی بودند،افرادی که به مقرارت خصوصی سازی رای دادند امروز به ما می گویند که آن ها چگونه شرایط ما را درک می کنند. تا حالا من همیشه به حزب جنبش ملی رای داده ام،من تازه با انقلابیون ملاقات کرده ام،من در این مبارزه شرکت می کنم چون من خود یک کارگرم. انقلابیون همیشه در کنار ما می ایستند.حزب جنبش ملی و حزب جمهوریخواه مردم پنج دقیقه سخنرانی می کنند و سپس می روند. وقتی که ما برای اولین بار به اینجا آمدیم در میان ما افرادی بودند که به این احزاب خوش آمد گفتند ولی این دیگر اتفاق نمی افتد”.[۱۸] مهم ترین نمونه آن بود که چگونه کارگران تکل از سخنرانی سازمان فاشیستی Alperen[19] جلوگیری به عمل آوردند، همان کسانی که به تظاهرات کارگران اخراجی Kentas که در محل پارک Abdi Ipechipark حمله کرده و آنان مورد ضرب و شتم قرار دادند.
مبارزه تکل همچنین کمک شایان توجهی به مبارزه آتش نشانان کرد. آتش نشانان که پس از اولین تظاهراتشان به طور وحشیانه ای مورد حمله قرار گرفتند. با کمک و مونتاژ ماشین ها توسط کارگران تکل دوباره به مبارزه بازگشتند. به طورکلی تکل نه فقط به آتش نشانان بلکه به همۀ بخش های طبقه کارگر ترکیه که خواهان مبارزه هستند امید بخشید. به همین دلیل است که کارگران تکل بذر اعتصاب دسته جمعی را در دست دارند،که از مصر تا یونان،از بنگلادش تا اسپانیا،از انگلستان تا چین سراسر جهان را در طی سال های گذشته دچار شوک کرده است. این نبرد شرافتمندانه همچنان ادامه دارد و ما فکر می کنیم هنوز تمام درس های لازم این مبارزه گرفته نشده است. طرح ایده اعتصاب غذا تا پای جان از یک طرف، و کمیته اعتصاب متشکل از کارگرانی که فکر می کنند ایده اعتصاب غذا با مبارزه آن ها و گسترش آن سازگار نیست از طرف دیگر؛ با بوروکرات های Türk- İş که خود بخشی از دولت هستند از یک طرف و کارگرانی که خواهان اعتصاب عمومی هستند از طرف دیگر، پیش بینی مبارزه پیشاروی،سمت و سوی آن، و نتیجه نهایی آن را که به کجا خواهد انجامید، دشوار می سازد. با توجه به مسائل فوق ما باید تاکید کنیم که نتیجه مبارزه هر آنچه که باشد باز کارگران تکل به نتایج خیلی مهمی دست یافته اند و درس های بسیار ارزشمندی برای تمامی طبقه کارگر به جای خواهند گذاشت.

ترجمه: از سارا- م
کمیته هماهنگی برای ایجاد تشکل کارگر
٢٢ خرداد١٣٨٩

http://www.hamaahangi.net
khbitkzs@gmail.com

زیر نویس:

تکل قبلاً تحت انحصار شرکت دولتی متشکل از شرکت های تولیدی تنباکو و الکل بود.
اولترا چپ “کنفدراسیون عمومی کارگران اتحادیه های کارگری” ، کنفدراسیون اتحادیه های کارگران انقلابی” و کنفدراسیون بزرگ ” عمومی کارمندان کنفدراسیون ” ، درهمدردی فاشیستی شان شناخته شده اند. رهبر AKP ، حزب عدالت و توسعه.
http://www.cnnturk.com/2009/turkiye/12/05/erdogana.tekel.iscilerinden.protesto/554272.0/ شهری در کردستان http://www.evrensel.net/haber.php?haber_id=63999 Tek – Gida -Is ، اتحادیه کارگران مواد غذایی،الکل و تنباکو عضو اتحادیه Türk- İş است.
http://www.evrensel.net/haber.php?haber_id=63999 کنفدراسیون اتحادیه های تجارت ترکی ، قدیمی ترین و بزرگ ترین فدراسیون اتحادیه های تجارت در ترکیه ، تحت نفوذ ایالات متحده آمریکا در ۱۹۵۰ ، همانند مدل AFL - CIO و از آن پس در مبارزه کارگران خرابکاری می کند. شناخته شده به عنوان پایتخت غیر رسمی کردستان.
http://www.kizilbayrak.net/sinifhareketi/haber/arsiv/2009/12/30/select/roeportaj/artikel/136/direnisteki-tek.html