کارگران خارجی که در کار چییدن میوه های جنگلی در سوئد استثمار می شوند، عمدتاً تایلندی یا ویتنامی می باشند. آنان برای رساندن خود به سوئد مجبور به قرض کردن پول بوده اند. هر کدام مبلغی حدود ۴٠٠٠٠ کرون قرض کرده اند. شرکت های ویتنامی اجاره دهنده کارگر، به آنها قول داده اند که در قبال کار در سوئد دستمزد زیادی دریافت خواهند کرد. وعده ای که از اساس دروغ بوده است و نتیجه کاملاً معکوس به بار آورده است. کارگران نه فقط هیچ دستمزدی از شرکت اجاره دهندۀ ویتنامی دریافت نکرده اند، که شرکت سوئدی خریدار میوه های چیده شده نیز اعلام ورشکستگی کرده است. معنای این سخن آن است که این داغ لعنت خوردگان جهنم سرمایه در کشور سوئد نیز بعد از اتمام کار هیچ دستمزدی دریافت نداشته اند. تنها چیزی که نصیب اینان گردیده است بار سنگین بدهکاری ۴٠ هزار کرونی یا بیشتر است. گروه های مافیائی تجارت این بردگان مزدی اکنون خواهان بازبرداخت پول های خود هستند و این در حالی است که کارگران حتی برای بازگشت به زادگاه خود هیچ دیناری در بساط ندارند. سرمایه داران دژخیم صاحب بنگاه های مذکور کارگران را از زمین و آسمان زیر فشار قرار داده اند و خواستار بازپرداخت وام های خود می باشند. کارگران این پول را ندارند و به همین جرم تا پای مرگ آماج ضرب و شتم و کتک کاری صاحبان سرمایه قرار گرفته اند.
همسر یکی از این کارگران در مصاحبه با رادیوی اورژانس سوئد می گوید:
" کسانی که شوهرش از آنان پول قرض کرده است او را تهدید کرده اند که
در صورت عدم بازپرداخت بدهکاری، حتماً دختر او را گرفته و در ازا طلب خود، به یک فاحشه خانه خواهند فروخت ".
شمار زیادی از ٢٩٠ نفر کارگر ویتنامی که سال گذشته به استان دالارنا در سوئد جهت چیدن میوه های جنگلی عزیمت کرده بودند دچار مشکلات و مصیبت های مشابه شده اند. خبرنگار رادیو اورژانس هشت خانوادۀ کارگری را در ویتنام ملاقات کرده است که در حال حاضر تقریباً همۀ این خانواده ها در معرض ضرب و شتم و تهدید سرمایه داران دژخیم صاحب شرکت های کارگر فروشی قرار دارند. یکی از کارگران به خبرنگار مذکور می گوید:
" طلبکاران به خانۀ ما آمدند. آنان با چوب مرا کتک زدند. .من برای حفاظت
سرم در مقابل ضربات چوب، شانه هایم را بالا نگهداشته بودم به همین علت هر دو مچ دست هایم خرد شده است "
تهدید های وحشتناک نیز بطور معمول برقرار است و مستمراً تکرار می شود. یکی دیکر از کارگران میوه چین اظهار می دارد که " روش های زیادی برای ترساندن مردم وجود دارد که از آنها استفاده می کنند تا بدهکاران پول قرض گرفته را بازپرداخت کنند ". این کارگر ادامه می دهد که
" قرض دهندگان تابوتی در خارج خانۀ بدهکار می گذارند بطوری
که آدم بداند چه اتفاقی خواهد افتاد اگر قرضش را بازپرداخت نکند، حتماً کشته خواهد شد ".
در اکثر نقاط جهان توده های کارگر اسیر سرنوشتی مشابه همین کارگران میوه چین ویتنامی هستند. فقط مبارزاتشان به حمام خون کشیده نمی شود، فقط هر نفس اعتراضی آن ها در سینه حبس نمی گردد، فقط همه فریادهایشان در گلو خفه نمی شود، آنان به صورت مدام آماج فاجعه بارترین اشکال تحقیر و توهین و ضرب و شتم و شکنجه و کشتار و همه سبعیت هیا صاحبان سرمایه و دولت های سرمایه داری قرار می گیرند. وضعیتی که از ابتدای پیدایش سرمایه داری وجود داشته است و بعد از چند قرن مبارزۀ طبقاتی توده های کارگر باز هم در سطحی بسیار فاجعه بار وجود دارد. چرا چنین است؟ پاسخ روشن است. برای اینکه سوای برخی وقت ها، آن هم بسیار محدود و گذرا، در هیچ دورانی با صف مستقل و مطالبات طبقاتی ضد سرمایه داری و افق لغو کار مزدی وارد عرصۀ کارزار علیه سرمایه داری نشده ایم، با چنین صف آرائی علیه سرمایه پیکار نکرده ایم و دست به کار نابودی نظام بردگی نشده ایم. توده های کارگر ویتنتامی که اینک در چنین شرایط اسفناک و خفت باری به سر می برند، در طول سالیان متمادی علیۀ بزرگترین قطب های قدرت سرمایه داری امپریالیستی، علیه دولت های سرمایه داری فرانسه و آمریکا پیکار کرده اند، آنان عظیم ترین پیکارها را پیش بردند اما این کار را با صف مستقل و آگاه و متشکل شورائی ضد سرمایه داری و افق لغو کار مزدی انجام ندادند، آنان جنگیدند و حاصل جنگ آنان در غیاب جنبش نیرومند ضد کار مزدی و برای محو بردگی مزدی، تداوم اسارت در چنگال سرمایه داری و افتادن به ورطه خفت بار کنونی بود.
سیمای سوسیالیسم
منبع: نشریۀ اینترنتی ال او - ١ آپریل ٢٠١١