- در سرآسیاب کرج زنی در صف خرید مرغ به‌خاطر ازدحام جمعیت جان خود را از دست می‌دهد!
- خانواده‌های کارگری در حاشیه‌های شهر از ساعت ۵ صبح در صف‌های طولانی مرغ به امید خرید مرغ با قیمت١٠٠٠ تومان ارزان‌تر از بازار می‌ایستند!
- صف‌های طولانی تشکیل می‌شود؛ امروز برای مرغ، فردا برای گوشت، پس‌فردا برای. . . صدای پای صف‌ها، جیره‌بندی، گرسنگی و بی‌کاری هر روز بیش‌تر از دیروز به گوش می‌رسد!
هجوم سرمایه به سفره‌های خالی کارگران تمامی ندارد. کارخانه‌های خودرو‌سازی اخراج‌های گسترده را شروع کرده‌اند. قطعه‌سازی‌های خودرو به نوبت تعطیل می‌شوند. شیفت‌های کاری کم‌تر وکم‌تر می‌شوند. بعضی از کارفرمایانی که هنوز کارگران خود را بیمه می‌کردند، دیگر حاضر به بیمه کردن‌شان نیستند. دستمزدهای کارگران هر چه بیش‌تر به پایین‌تر از حداقل دست‌مزد نزول می‌کند و کفاف چند روز را هم نمی‌دهد!
خانواده‌های کارگری تقاص کدام گناه ناکرده را پس می‌دهند!؟ آن‌ها که جز تولید و آفریدن ثروت‌های جامعه کار دیگری انجام نمی‌دهند. کارگران کدام سوی تحریم قرار گرفته‌اند، سرمایه‌داری جهانی یا سرمایه‌داری داخلی؟ هر دو طرف دعوا، تازه اگر دعوایی در کار باشد، نوک تیز پیکان‌های‌شان را به طرف کارگران نشانه رفته‌اند. کارگران از خود می‌پرسند: «چرا تنها ما باید تاوان تحریم‌ها را بپردازیم؟ هر آن‌چه که خود نیز می‌توانیم تولید کنیم وارتباطی به تحریم وغیره ندارد هم از خارج وارد می‌شود! وقتی به پایین بودن دستمزد‌ها اعتراض می‌کنند متهم به هم‌دست بودن با بیگانه‌ها می‌شوند. وقتی اقدام به ایجاد تشکل می‌کنند با هجوم و کتک و ناسزا و بگیر و ببند رو‌به‌رو می‌شوند و بر پرونده‌شان مهر «اقدام علیه امنیت ملی از طریق ایجاد تشکل غیرقانونی» مهر می‌شود و قانون را هم که البته می‌دانیم چیست: «نوشته‌جاتی در حمایت از سود سرمایه‌داران»!
کارگران، مزدبگیران، پرستاران، معلمان و. . . گرسنگی افسارگسیخته به زودی درب خانه‌های همه‌ی شما را خواهد زد. باید به فکر چاره بود. ما مزدبگیران چه چیزی برای از دست دادن داریم که نگران‌اش باشیم؟ فرزندان‌مان از تحصیل، رفاه وآسایش محروم گشته‌اند. بی‌کاری، فقر و تبعیض دیگر رمقی برای‌مان نگذاشته است. اگر امروز فریاد نزنیم فردا بسیار دیر خواهد بود.
اما چه باید کرد:
- صدای اعتراض خود را در محیط‌های کار و محلات زندگی به هر شیوه‌ای باید بلند کنیم زیرا این زندگی غیرانسانی شایسته‌ی ما وخانواده‌های‌مان نیست.
- ما راهی جز متشکل شدن نداریم. با هم بودن وبرای یک هدف مبارزه کردن را فراموش نکنیم زیرا مهم‌ترین رمز پیروزی ماست.
- برای مقابله با بی‌کاری، کارگران بی‌کار باید با ایجاد کمیته‌های کارگری به سمت ایجاد تشکل کارگران بی‌کار حرکت کنند.
- برای مقابله با اخراج و بی‌حقوقی باید اعتراضات دسته‌جمعی صورت بگیرد.
- ما باید خواهان افزایش دستمزدهای‌مان نسبت به گرانی موجود و اوضاع کنونی باشیم.
- کارگران بازنشسته باید به هرگونه تحقیر وزندگی خفت‌بار و کم بودن دستمزدهای خود پایان دهیم.
- ما کارگران خواهان بیمه‌ی بی‌کاری مکفی تا پیدا کردن شغل مناسب از طرف دولت هستیم.
- گرانی و بهداشت، ایمنی وامنیت خانواده‌های ما را تهدید می‌کند. ما کارگران خواستار پایان یافتن گرانی هستیم.
- انتخاب ما مزدبگیران «زندگی انسانی» خواهد بود و برای رسیدن به آن در کنار هم مبارزه خواهیم کرد.
سینا - ١٧ مرداد ٩١
کمیتۀ هماهنگی برای کمک به ایجاد تشکل‌های کارگری