زنم من

زنم من

زنم من
   زهدان جهان .
باری گران بر دوش
داغ تاریخ بر تن و جان.
شانه هایم دم به دم سائید
به دردی مضاعف
وقتی برادرم خود را
   همجنس خدا دید .

زنم من
نه از خدا نه پیغمبر
انسانم
رود و جویبار زمین
   شهد پستانم
دریغ امٌا
از ساده لوحی هم سرنوشتانم .

زنم من
نه ساحرم نه شیطان
دریغ امٌا
آتش ام زدند مردان
به جهل
  با حُکم موبدان
   جادوگران .

زنم من
سر زنده و تن پاک
دریغ امٌا
مرا سلحشوران، درباریان
کفن کردند زنده
   در قعر خاک
به همخوابگی تا ابد
با عجز و ترس این بزدلان .

زنم من
بهارآبستن ، سبز دستان
دریغ امٌا
مرا کشتزارعفن تخم ریزی
   فرض کرده اند
   خدایان مردان .

زنم من
 یار و همکار در کارخانه
همیشه پُرکار در خانه
دریغ امٌا   مُزدم کسر مضاعف
   به قانون مردانه .

زنم من
شانه ها استوار، بالا بلند
دریغ امٌا
مرا نردبان شهرت خویش
     پنداشته اند
  فرقهً مرد رندان .

زنم من
فریاد اعتراض و دردم من
و گر سنگسارم کنند
   در کوچه و بازار
یا به تیربارم زنند
در کارخانه و میدان

باز زنم من
تندر ابر پُربار باران .
می بارم
شانه می سایم به خورشید گران .
دریغ امٌا آه آه
آن دیگرنیمه ام گویی هنوز
     در خواب است
نمی بیند مرا
یا نمی خواهد باور کند
  بلندای شانه ها را .

زنم من
داغ تاریخ بر جان و تنم
لیک تسخر زنم من
بر قدرتمداران زمین و آسمان
( این مشترک دشمنان
با من و همزاد من )
که بی من نتوانند
   حتی بالا کشند
    آب بینی یا دهان .