قسمت اول
توجه: دوستان کارگر در اصل گفتگوی اشتراک با یک فعال کارگری در ایران خودرو است ما به رسم امانت داری فقط گفتگو را درج می کنیم واظهار نظر در مورد آنرا به خوانندگان خود وامی گذاریم وبرای اهمیت این گفتگو سعی می کنیم قسمتهای آنرا کوتاه برای درسترسی وخواندن سریع در طی روزها درح خواهیم کرد.
با تشکر از سایت اشتراک واین همکار گرامی
دوستان کارگر
با توجه به اهمیت این گفتگو آنرا در دسترس دیگر همکاران قرار بدهید
با تشکر
وبلاگ خودروکار
http://khodrokar.blogfa.com
با سلام و تشکر از اینکه این گفتگو را پذیرفتید
ح - ص : من هم از تلاشهای شما در راستای انعکاس مشکلات جامعه برای حل آنها سپاسگزارم.
به عنوان کسی که چندین سال در ایران خودرو مشغول به کار بوده اید و همچنین بنا به اینکه در حال حاضر می توانید اطلاعاتی از وضعیت کنونی ایران و تاثیر احتمالی آن بر فضای کارخانجات و کارگاه ها به ما دهید ، خواستیم گفتگوئی را با ما انجام دهید .
١- به ما بگوئید که وضعیت کارگران در ایران را به صورتی کلی در چه سطحی ارزیابی می کنید؟ تصور می کنید که کارگران مربوط به حرفه های خاصی در ایران ممکن است وضعیت بهتر یا بدتری نسبت به دیگر حرفه ها داشته باشند؟
ح - ص : وضعیت کارگران در ایران از دو منظر مطلق و نسبی به قرار زیر است
بطور مطلق، با عنایت به اینکه خط فقر در ایران درآمد ٨٠٠٠٠٠٠ ریال به پایین تعریف شده، پایه حقوق ٢٦٤٠٠٠٠ ریال (منهای حق بیمه) به روشنی گویای وضعیت ایشان است.
از نظر نسبی، نسبت به کشورهای دیگر، در ردیف کشورهایی مانند مصر (ماهی ٣٠٠ دلار) درآمد دارند ولی هزینه های روزانه شان در ردیف کشورهای اروپایی است. تعجب نکنید که قیمت مسکن در ایران بیش از اروپا و آمریکا و یا بنزین آزاد در ایران گرانتر باشد. این یعنی دخل به ریال و خرج به دلار. شما شاید دیده باشید فیلمهایی از بچه های ایرانی در روستاها یا مناطق محروم که گاهی لباس بر تن ندارند و یا لباسهایشان خاکی و پاره است. انسان یاد بچه های فقیر فلسطین و افریقایی در ١٠ سال پیش می افتد. ولی آنها هم دیگر وضع پوشش مناسبی دارند و دیگر خبری از چهره کریه فقر در آن کشورها نیست. پرسش اینست که چرا کشور نفت خیز ما هنوز چنین چهره ای زشت از فقر را به دنیا نشان می دهد؟ یعنی یک خانواده فلسطینی با ماهی یکصد دلاری که از کمیته امداد ایران می گیرد می تواند وضع قابل قبولی داشته باشد ولی در ایران حتی آنهایی که خوش شانس بوده و شغلی یافته اند فقط در حد گذران روزمره آن هم فقیرانه درآمد دارند. در خود ایران هم شکاف طبقاتی میان کارگران (و کارمندان) و دیگر سطوح شغلی بسیار به چشم می آید. یکی ١٠ خانه دارد و در ازای او ٩ نفر خانه ندارند و مستاجر اویند. کسی را می شناسم که سواد ندارد و هنگام گرفتن پول از بانک انگشت و مهر میزند و نامش را نقاشی می کند. فکر می کنید چند نفر مهندس و کارمند و کارگر مستاجر او هستند؟ یک وقتی دهها تحصیل کرده حداقل ٦٠ درصد حقوقشان را بابت کرایه خانه به او می دادند!
همیشه باید از اصرار یک دولت بر یک شعار ترسید. شعار عدالت در دولتهای پس از انقلاب حاصلی جز شکاف طبقاتی بیشتر میان سطوح گوناگون جامعه ایران نداشته که این شکاف بدون اغراق، حتی از جامعه هند نیز بیشتر شده. در همه جوامع نسبت ٢٠ به ٨٠ در ثروت وجود دارد و در ایران با احتساب حداقل اقتصاد زیرزمینی یا مافیایی، نسبت ٣ به ٩٧ را داشتیم. البته در سالهای گذشته اجرای برخی طرحها هرچند ناقص کمی وضع را بهتر کرده اما به هیچ وجه کافی نیست.
در میان سطوح متوسط اجتماع، فرق چندانی میان کارگران و کارمندان دیده نمی شود مگر مشکلات کارگران فصلی و ساختمانی که دارای بیمه نیستند. البته دولت قولهای بلند مدتی داده که آنهم بستگی به قیمت نفت دارد. یعنی قیمت نفت به حدی بالا برود که چاله های ضعف مدیریتی، رانتها، هزینه های تبلیغاتی در کشورهای دیگر، ناکارامدیها و ... را پر کند، اگر چیزی باقی ماند به کارگران و کارمندان برسد.
دوشنبه دوم شهریور ١٣٨٨ كارگران ایران خودرو